พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 304

เซียวปี้เฉิงเป็นคนที่ตั้งสติคนแรก มองหน้าเฟิงเจิ้งเหวยอย่างสุดจะบรรยาย สุดท้ายจึงได้เอ่ยปากก่อน

"พวกเจ้าทั้งหลาย พานางไปที่ห้องทรงอักษร"

เมื่อกี้เขาได้ส่งคนไปทูลฮ่องเต้จาวเหรินแล้ว

"พ่ะย่ะค่ะ"

หัวหน้าองครักษ์รับคำ ไม่นานก็คืนสู่สีหน้าไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม แม้จะตกใจว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะสอดรู้สอดเห็นได้

เมื่อท่านอ๋องสั่งมา ก็้แค่ทำตามเท่านั้น

หลายคนเดินหน้ามา รวมกำลังเพื่อจะดึงเอากระโถนที่ครอบศีรษะเฟิงจิ่งเหวยออกให้ได้ แต่ออกแรงเท่าไหร่อย่างไรก็ไม่เป็นผลเสียที

หัวหน้าองครักษ์เริ่มเหงื่อตก "ท่านอ๋อง นี่ควรจะทำยังไงดี..."

เซียวปี้เฉิงขยับริมฝีปากเล็กน้อย "พาไปห้องทรงอักษรในสภาพนี้แหละ"

"..."

หัวหน้าองครักษ์ได้แต่พาลูกน้องเดินหน้า คุมตัวเฟิงจิ่งเหวยออกไปด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน ส่วนเฟิงจิ่งเหวยหลังจากถูกกระแทกครั้งสุดท้ายแล้วนางก็อ่อนล้าทั้งกายและใจ หมดเรี่ยวแรงใด ๆ ที่จะต่อต้านอีก

แม้ว่าจะเดินอย่างรวดเร็ว ก็ยังไม่วายถูกนางในที่ข้างทางมองเห็น ต่างพากันตกตะลึงตาค้าง

"คนนี้เป็นใครน่ะ ทำไมเอากระโถนไปครอบหัวอย่างงั้น?"

"หัวหน้าองครักษ์จับคนร้ายหรือโจรขโมยของกันแน่?"

"แต่ดูเครื่องแต่งกายเหมือนจะคุ้น ๆ ตานะ..."

ทุกคนเดินมาถึงห้องทรงอักษร ฮ่องเต้จาวเหรินกำลังประทับอยู่ที่เก้าอี้มังกรภายหลังเสร็จจากงานเลี้ยงเทศกาลหยวนเซียวมา

"เจ้าสาม เจ้ามีเรื่องด่วนอันใด...แค่ก ๆ ๆ นี่มันอะไรกันน่ะ?"

อ้าพระโอษฐ์จะถามไถ่ ก็เห็นคน ๆ หนึ่งถูกครอบด้วยกระโถนถูกนำตัวเข้ามา ทำเอาเกือบจะสำลักน้ำชาเข้า

เซียวปี้เฉิงมองเฟิ่งจิ่งเหวยอย่างสะอิดสะเอียน "เสด็จพ่อ เฟิงจิ่งเหวยคิดการไม่ซื่อต่อน้องห้า ดีที่กระหม่อมกับอวิ๋นหลิงได้รับรายงานจากนางกำนัลก่อน"

อวิ๋นหลิงเดินนำหน้ามา ว่าแล้วก็บรรยายเรื่องราวที่เกิดในคืนนี้ ให้ฮ่องเต้จาวเหรินทรงรับฟังอย่างละเอียดลออ

ฮ่องเต้จาวเหรินทรงขมวดพระขนงแน่น แม้จะทรงรู้สึกกริ้วหนัก แต่ก็ไม่อาจละสายพระเนตรจากกระโถนใบนั้นได้

"แล้วเจ้าก็เอากระโถนครอบหัวนางอย่างงั้นรึ?"

"เพราะนางมาจ้องหม่อมฉันก่อน!"

"ถอดออกมาก่อนแล้วค่อยพูดได้ไหม"

"ต้องโทษที่นางหัวโตเอง ถอดไม่ได้เพคะ"

ฮ่องเต้จาวเหริน "..."

ทรงอดไม่ได้ที่จะขยี้พระนาสิกซ้ำ ๆ กลิ่นอันไม่พึงประสงค์เช่นนี้ อย่างน้อยต้องใช้เวลาสามวันขึ้น ที่ฮ่องเต้จะไม่มาตรวจฎีกาอยู่ในห้องนี้อีก

หลังจากทูลเหตุการณ์ที่เกิดให้ทรงรับฟังแล้ว อวิ๋นหลิงก็เกิดอาการลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็แนบไปที่พระกรรณของฮ่องเต้จาวเหริน แอบกระซิบความลับขององค์ชายห้าให้ฟังอีก

ฮ่องเต้จาวเหรินซึ่งประทับอยู่บนเก้าอี้ แรก ๆ คือทรงตกพระทัย จากนั้นพระพักตร์ก็เปลี่ยนสี ราวกับไฟจราจรที่มีท้ั้งเขียวเหลืองแดงม่วงส้มน้ำเงินฟ้าสับเปลี่ยนกันวุ่นวาย แต่สุดท้ายก็ไปจบลงที่สีดำ!

"เสด็จพ่อ ต้องทรงหาวิธีให้นางสงบปากสงบคำไว้นะเพคะ เกิดไปเที่ยวโพนทะนาเรื่องของหยวนโม่ละก้อ..."

อวิ๋นหลิงหยุดชะงัก พลางกล่าวต่อเสียงต่ำ

"หรือจะให้หม่อมฉันช่วยฝังเข็ม? รับรองว่าไม่เจ็บไม่ปวด อีกทั้งเข็มเดียวก็รู้เรื่องไปเลย..."

ฮ่องเต้จาวเหรินทรงระงับอารมณ์ตกพระทัย หันมาทอดพระเนตรนางเล็กน้อย รับสั่งเสียงต่ำว่า "ไปตามเสนาบดีเฟิงมาพบข้า!"

เมื่อครู่นี้ปฏิกิริยาแรกของเขา ก็คืออย่างไรก็ต้องประหารชีวิตเฟิงจิ่งเหวยเพื่อรักษาเกียรติของราชสำนักไว้ แต่ถ้าไว้ชีวิตนางซักครั้ง กลับกลายเป็นไพ่ตายที่จะได้ควบคุมตระกูลเฟิงไว้มากกว่า

อวิ๋นหลิงเห็นฮ่องเต้ไม่คิดสั่งประหารเฟิงจิ่งเหวย ในใจก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ด้านนอกตำหนักจื่อเฉิง เสนาบดีเฟิงออกจากงานเลี้ยงเตรียมจะกลับจวน แต่เหลียวซ้ายแลขวาอย่างไรก็ไม่เห็นเฟิงจิ่งเหวยที่ติดตามมาด้วย

กำลังนึกสงสัยอยู่ในใจ ก็เห็นฝูกงกงเดินมาด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

"ท่านเสนาบดีซ้าย ฝ่าบาทเชิญที่ห้องทรงอักษรหน่อย..."

ฝูกงกงหยุดเล็กน้อย จากนั้นก็แอบกระซิบคร่าว ๆ ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทำเอาสีหน้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ของเสนาบดีเฟิงเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างมาก

"นังตัวดีช่างเหิมเกริมนัก!"

เร่งรีบมายังห้องทรงอักษร เสนาบดีเฟิงตั้งใจจะสั่งสอนเฟิงจิ่งเหวยให้หนัก แต่พอเห็นสภาพของนางก็แทบตกใจ

"ฮือ ๆ ๆ ฝ่าบาท ทรงไว้ชีวิตด้วย..."

เฟิงจิ่งเหวยคุกเข่าอยู่ที่พื้น ตกอยู่ในภาวะเช่นนี้ ในที่สุดนางก็กลัวจนตัวสั่น ร้องไห้วิงวอนน้ำหูน้ำตาไหลพราก