พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 402

อวิ๋นหลิงเงียบงันไปครู่หนึ่ง ก่อนกระซิบว่า “พวกเรากลับไปขอความเมตตาจากพระเจ้าหลวง ให้ย้ายหลุมศพของเสด็จแม่ไปยังใจกลางสุสานหลวง”

ตามกฎแล้ว เฉพาะสนมที่มียศเฟยขึ้นไปเท่านั้นจึงจะฝังไว้ที่ใจกลางสุสานหลวงได้ เห็นชัดว่ายศของจวิ้นกุ้ยเหรินนั้นไม่เพียงพอ

แต่หากเซียวปี้เฉิงได้รับแต่งตั้งเป็นรัชทายาท อีกไม่นานก็คงจะประทานยศให้จวิ้นกุ้ยเหรินได้

เพียงแต่ช่วงที่จะเปลี่ยนจากกุ้ยเหรินมาเป็นขั้นเฟยนั้นค่อนข้างห่างกันมาก แต่อวิ๋นหลิงรู้สึกว่าด้วยความละอายใจและอยากชดเชยของจักรพรรดิจาวเหริน เรื่องนี้น่าจะมีหวัง

สายตาของเซียวปี้เฉิงค่อยๆ แน่วแน่ขึ้น กล่าวช้าๆ “ข้าจะทำแน่นอน ไม่มีใครขวางข้าได้”

“กังวลหรือไม่ว่าหวงกุ้ยเฟยจะไม่พอใจ”

ในวังมีกฎระเบียบมากมาย หากนางสนมที่สถานะต่ำต้อยให้กำเนิดบุตร จะมีสนมที่สถานะสูงกว่ารับไปเลี้ยงดูก็มีอยู่ถมไป เด็กที่ถูกพรากไปจะเรียกมารดาผู้ให้กำเนิดว่าเสด็จแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ

“ถึงนางจะไม่เห็นด้วย ข้าก็ไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว”

อวิ๋นหลิงจับมือของเขาแรงขึ้นอีกหน่อย “อืม ตอนนี้นางจะมาเจ้ากี้เจ้าการพวกเราไม่ได้อีกแล้ว”

สัมผัสที่นุ่มนวลและอบอุ่นแผ่ออกมาจากฝ่ามือ อารมณ์บูดบึ้งของเซียวปี้เฉิงก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เห็นท่าทางหดหู่โดยไม่รู้ตัวของอวิ๋นหลิง เขาก็ยกมุมปากขึ้นพูดว่า “ดูเจ้าเศร้าซึมกว่าข้าอยู่สักหน่อย”

“ข้าไม่สงสารเจ้าหรอก ลูกที่ไม่มีแม่ก็เหมือนหญ้า พ่อที่ไม่เหลียวแลก็หวังพึ่งไม่ได้”

สมัยเป็นเด็กอวิ๋นหลิงเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างบิดเบี้ยว ตั้งแต่จำความได้นางไม่เคยได้รับความรักจากแม่มาก่อนเลย

ในอดีต นางเคยเห็นนกกาหากินเอาอาหารป้อนลูกแล้วเลียขนลูกน้อยด้วยความรักอันลึกซึ้งกับตา แต่นางไม่มีอารมณ์ร่วมด้วย เพราะไม่เคยสัมผัสความรู้สึกเช่นนั้นมาก่อน จึงไม่ได้โหยหาหรือห่วงใย

แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆ เปลี่ยนไป นางคิดอีกมุม ถึงแม้ยามปกติพี่น้องฝาแฝดมักจะตัวติดกัน แต่หากมีใครมาขวางแทรกกลางจนแยกแม่ลูกออกจากกันไปละก็ ลำพังแค่คิดก็รู้สึกตื่นตระหนกและเจ็บปวดในใจ

เซียวปี้เฉิงหลุดหัวเราะพลางกล่าวว่า “พูดตามตรง ถึงในใจหวงกุ้ยเฟยจะมีแต่อวี้จือ แต่นางก็ไม่ถึงขั้นรุนแรงหรือใจร้ายกับข้านักหรอก”

ก่อนที่เยียนอ๋องจะเกิดอุบัติเหตุที่ขา ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกค่อนข้างกลมเกลียวกันดี

หวงกุ้ยเฟยมักจะเข้มงวดเรื่องเรียนและฝึกยุทธ์กับเขามาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก แม้จะเอาความดีที่เขาทำประเคนให้เยียนอ๋อง แต่อย่างน้อยเขาก็คำนึงถึงคำสอนของนางในด้านเหล่านี้

“ท่านจะเอานางไปเปรียบกับฮองเฮาไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นใครๆ ก็คงเป็นมารดาผู้โอบอ้อมอารีกันทั้งนั้นแหละ”

อวิ๋นหลิงงึมงำเบาๆ แต่ไม่ได้พูดจาดูหมิ่นหวงกุ้ยเฟยแต่อย่างใด

อย่างไรเสียเมื่อเทียบกับฮองเฮาเฟิงแล้ว หวงกุ้ยเฟยมีนิสัยแย่ก็จริงอยู่ แต่ไม่เคยคิดทำร้ายองค์ชายคนอื่นๆ เลย

เซียวปี้เฉิงถอนใจ แย้มยิ้มอย่างสงบ “จู่ๆ ข้าก็รู้สึกปลงอนิจจัง หากไม่มีหวงกุ้ยเฟยละก็ บางทีข้าอาจจะตายไปแล้ว”

อย่างน้อยระหว่างเขากับหวงกุ้ยเฟยก็ยังมีความรักระหว่างแม่ลูกอย่างจริงใจอยู่สักช่วงหนึ่งด้วยซ้ำ

พูดตามตรง หลายปีก่อนที่เยียนอ๋องจะลืมตาดูโลก การมีตัวตนอยู่ของเขาช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของหวงกุ้ยเฟยที่ต้องสูญเสียลูกชายไปได้

ส่วนความรักและการดูแลที่หวงกุ้ยเฟยมีต่อเขานั้น ยังช่วยขัดขวางความคิดของฮองเฮาเฟิงที่จะลงมือกับเขาได้ในระดับหนึ่งด้วย

ทว่าน่าเสียดาย เด็กที่เก็บมาเลี้ยงจะไปสู้ลูกในไส้ได้อย่างไร

เอ่ยถึงฮองเฮาเฟิง ดวงตาของอวิ๋นหลิงก็หม่นแสงลงอีก “ท่านคิดจะจัดการลงโทษฮองเฮาเฟิงอย่างไร”

เซียวปี้เฉิงหุบยิ้ม ก้นบึ้งดวงตาบึ้งตึงราวกับมีน้ำค้างแข็งเกาะพราว สีหน้าท่าทางสับสน

“ข้ารู้สึกขัดแย้งยิ่งนัก ทางหนึ่งแทบรอไม่ไหวให้นางตกตายตามไป เพื่อปลอบขวัญดวงวิญญาณแม่ข้าบนสวรรค์ แต่ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้นางตายง่ายๆ เช่นนี้”

“แต่ถ้าเจ้าให้ข้าเลือก ข้าก็ไม่อยากให้นางมีชีวิตอยู่”

อวิ๋นหลิงเข้าใจอารมณ์ที่สับสนวุ่นวายของเขาได้ เมื่อครู่นางเกิดความรู้สึกแบบเดียวกันขึ้นมา “มาดูกันว่าเสด็จพ่อจะตัดสินใจอย่างไร หวังว่าท่านจะไม่ทำให้พวกเราผิดหวัง”

สิ่งที่ฮองเฮาเฟิงทำก็เพียงพอจะประทานโทษประหารชีวิตให้แก่นางได้แล้ว หากจักรพรรดิจาวเหรินยังหวนคิดถึงเยื่อใยเก่าๆ อวิ๋นหลิงก็ไม่ถือสาที่จะสำเร็จโทษเสียเอง