พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 562

เวลาก็ใกล้เดือนกันยายนเข้ามาทุกที

ใกล้เทศกาลวันไหว้พระจันทร์และงานเลี้ยงในวัง กรมพิธีการและห้องเครื่องก็กำลังยุ่งเป็นอย่างมาก ส่วนขุนนางอื่นกลับว่าง

พอมีเวลาว่างสองสามีภรรยาอวิ๋นหลิงก็จะไปที่ตำหนักฉางหนิง เพื่อเยี่ยมพระเจ้าหลวงและลูกชายสองคน

ตามประเพณีของแคว้นต้าโจว หลังจากเด็กเล็กที่คลอดออกมาเพื่อให้เลี้ยงง่าย มักจะไม่ตั้งชื่อเต็ม แต่ตั้งชื่อนมก่อน ชื่อยิ่งธรรมดาก็ยิ่งเลี้ยงง่าย รอให้เลี้ยงดูอย่างปลอดภัยจนอายุหนึ่งขวบ จากนั้นค่อยตั้งชื่อเต็มอย่างเป็นทางการ

ใกล้จะถึงงานเลี้ยงครบรอบปีของเด็กสองคนแล้ว ตอนนี้งานสําคัญของการตั้งชื่อก็อยู่ในบัญญัติด้วย

ระหว่างทางไปที่ตำหนักฉางหนิง อวิ๋นหลิงถามด้วยความสงสัยว่า “ชื่อนมตอนวัยเด็กของพี่น้องพวกท่านชื่อว่าอะไร ใครตั้งให้กัน？”

“เสด็จปู่เป็นคนตั้งชื่อนมตอนวัยเด็กของพี่น้องพวกข้าทั้งหมด ขื่อที่เขาตั้งให้นั้นสุ่มสี่สุ่มห้ามาก นับตั้งแต่พี่ใหญ่ไป ตามลำดับเจ้าหมาใหญ่ เจ้าหมารองแบบนี้ลงไป”

เมื่อกล่าวถึงประเด็นนี้ เห็นได้ชัดว่าเซียวปี้เฉิงดูเหมือนจะต่อต้านเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าจู่ ๆ เขาก็คิดอะไรออกมา สีหน้าของเขาก็เริ่มสนใจอีกครั้ง

“จะว่าไป เมื่อก่อนตอนที่ข้าไปทำธุระที่จวนเจิ้นกั๋วกง ยังได้ยินเจิ้นกั๋วกงฮูหยินเรียกชื่อนมของหรงจั้น เจ้าลองเดาสิว่าเจิ้นกั๋วกงฮูหยินเรียกเขาว่าอย่างไร？”

อวิ๋นหลิงถูกกระตุ้นด้วยหัวใจอยากรู้อยากเห็น “เรียกว่าอะไร？”

“สาวน้อย！”

อวิ๋นหลิง “...”

เซียวปี้เฉิงกลั้นขำและพูดต่อว่า “ตอนที่เจิ้นกั๋วกงฮูหยินท้องหรงจั้นนั้นถูกคนวางเล่ห์กล เขาเกือบจะไม่รอดชีวิตตั้งแต่เกิด จึงตั้งชื่อนมของลูกสาว ข้าเองก็เพิ่งรู้โดยบังเอิญว่า ก่อนอายุสามขวบเขาถูกเลี้ยงมาในฐานะลูกสาว”

มิน่าล่ะนางมักจะรู้สึกว่าหรงจั้นไม่เพียงเป็นผู้ชายที่หน้าเหมือนหญิง กิริยาท่าทางก็อ้อนแอ้น อวิ๋นหลิงลองนึกภาพเสื้อผ้าผู้หญิงของอีกฝ่ายแล้ว รู้สึกเห็นดอกบ๊วยแล้วก็ต้องยอมแพ้

ทั้งสองพูดคุยกันตลอดทางมาถึงตำหนักฉางหนิง ขณะที่เหยียบเข้ามาในตำหนัก สายตาของพระเจ้าหลวงกำลังลูบคลำภาพนั้นด้วยความคิดถึง สีหน้าเศร้าเล็กน้อย

แค่อวิ๋นหลิงมองก็จำภาพนั้นได้ทันที หลังจากงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าปีที่แล้ว พระเจ้าหลวงตื๊อนางเพื่อจะเอาภาพครอบครัว

ภาพครอบครัวมีฉากหลังเป็นงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ พระบรมวงศานุวงศ์ที่เข้าร่วมในเวลานั้นเกือบทั้งหมดถูกวาดลงในภาพ ตอนนั้นอวิ๋นหลิงใช้เวลาไปหลายวันกว่าภาพวาดนี้จนเสร็จ

ในภาพวาดรุ่ยอ๋องและหรงฉานนั่งอยู่ด้วยกัน สีหน้าของทั้งสองคนดูเอ๋อเร๋อมาก

เสิ่นชิ่นกอดนั่วเอ๋อร์ตอนเด็ก ๆ มองเสียนอ๋องด้วยรอยยิ้มสุดซึ้ง

แม้กระทั่งอันชินอ๋องและจี้ซูเฟยเองก็อยู่ในนั้นด้วย ทั้งสองอยู่ในทั้งสองด้านของภาพคือด้านซ้ายและด้านขวา นี่น่าจะเป็น “ภาพเดียว” ครั้งเดียวในชีวิตของทั้งคู่

นี่เป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์อีกปีหนึ่ง แต่คนในภาพวาดเหล่านี้กลับไม่สามารถอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันได้อีกต่อไป

แม้กระทั่งพระเจ้าหลวงที่มีหัวใจเด็กแรกเกิดและมองโลกในแง่ดีมาโดยตลอด ก็แสดงสีหน้าเศร้าออกมา

เมื่ออายุมากแล้ว เขาก็ยิ่งรอคอยให้ครอบครัวได้กลับมารวมตัวกันอย่างปลอดภัย ความผิดพลาดที่พวกเขาทําในอดีต ความเสียหายและความผิดหวังที่เกิดจากเขา กลับค่อย ๆ จางหายไปและกลายเป็นความเสียใจที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อเหลือบไปเห็นสองสามีภรรยาอวิ๋นหลิง พระเจ้าหลวงก็เก็บอารมณ์และแขวนไว้ด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็ปัดฝุ่นด้านบนทิ้ง

“เสด็จปู่พะย่ะค่ะ หลานกับหลิงเอ๋อร์มาเยี่ยมท่านแล้ว！”