พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 593

งานเลี้ยงฉลองครบรอบปีสิ้นสุดลง สองสามีภรรยาอวิ๋นหลิงนับเงินจนมือเป็นตระคิว

ข้าราชการฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นต่างมอบของขวัญแสดงความยินดีและอั่งเปา ตี้หวู่เหยาและกงจื่อโยวยิ่งใส่อั่งเปาแบบใจกว้างมาก โบกมือมอบร้านค้าเหล่านั้นออกไปอย่างรวดเร็ว

อวิ๋นหลิงกอดลูกที่แสนจ่ำม่ำหอมแล้วหอมเล่า “ลูกสุดที่รักของแม่ มีอนาคตมากกว่าพ่อแท้ ๆ ของพวกเจ้า！”

คนที่ไม่มีอนาคตกําลังจดบันทึกรายการของขวัญและเงิน เขียนจนเมื่อยมือ

เซียวปี้เฉินอุทานในใจ เขายากจนกว่ายี่สิบปี ในที่สุดพอถึงวัยหนุ่มสาวก็ถือว่ามีเงินมากอยู่ ถือว่าก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของชีวิตแล้ว

ถึงแม้ว่าจะเป็นเงินที่เจ้าอ้วนทั้งสองหามาแต่ตอนนี้ยังเด็กอยู่ ไม่เข้าใจเรื่องเงินอะไร

เขาจะเป็นคนเก็บสิ่งของเหล่านี้แทน ปัดเศษเงินพวกนั้นถือว่าเป็นของเขาไป

นับมาสองวันเต็ม สองสามีภรรยาจึงเก็บของขวัญครบรอบหนึ่งขวบที่ได้รับทั้งหมดไว้ในคลังตำหนักบูรพา

อวิ๋นหลิงนำภาพวาดของหลงเย่เอาออกมา แยกกรอบรูปต่างหากและวางไว้บนหัวเตียง

นั่นคือภาพวาดสีน้ำมัน บนภาพวาดครอบครัวสี่คน สองสามีภรรยาอุ้มเจ้าเด็กจ่ำม่ำสองคนเอาไว้

สีสดใสมีชีวิตชีวา

หลงเย่เม้มริมฝีปากกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ารู้สึกว่าวันที่มีความหมายที่น่าจดจำแบบนี้ เสียดายที่ไม่มีกล้องถ่ายรูปจริง ๆ จึงคิดว่าจะวาดเก็บไว้คงดี”

ภาพวาดสีน้ำมันเป็นที่รู้จักกันดีในอีกด้านหนึ่งของฝรั่ง ในปัจจุบันชาวตงฉู่นิยมแขวนภาพวาดชนิดนี้เพื่อตกแต่งห้อง

ก่อนหน้านี้คณะทูตตงฉู่ได้ส่งภาพวาดสองสามภาพมา ในจำนวนนี้มีหญิงชายจำนวนไม่น้อย จักรพรรดิจาวเหรินรู้สึกว่าทําลายประเพณีบาดตา จึงสั่งให้คนเอาไปเก็บไว้ที่คลัง

ที่บ้านตี้หวู่เหยามีสีนําเข้าและกระดานวาดภาพมากมาย เมื่อสองวันก่อนมอบหมายให้เสวียนจีเจ้าลิงตัวนั้นช่วยเหลือ เอาสีที่ใช้วาดและกระดานวาดภาพวาดสีน้ำมัน

“ดูดีกว่าการวาดดินสอ ทักษะการวาดภาพของข้ายังสู้พี่ไม่ได้” อวิ๋นหลิงสัมผัสกระดานวาดด้วยความรัก

ผลงานการวาดของหลงเย่นั้นดีมาก และเก่งในการวาดภาพหลายประเภท อวิ๋นหลิงเรียนรู้ทักษะเล็ก ๆน้อย ๆ จากนางในเวลาว่าง ยังเรียกคำชมจากพระเจ้าหลวงและคนอื่น ๆ ได้มากมาย

บัดนี้เทพลงมือวาดด้วยตนเอง จะรู้หรือไม่

หลงเย่หัวเราะอ่อนโยน ตบมือของนาง “ตอนที่เจ้าแต่งงานข้าไม่ได้อยู่ข้าง ๆ วันหน้ามีเวลาว่าง ข้าจะชดเชยภาพสีน้ำมันให้พวกเจ้าอีกรูปหนึ่ง ก็ถือว่าเป็นรูปแต่งงานของเจ้ากับน้องเขย”

เสวี่ยถวนดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นเด็กในภาพ ยื่นมือเล็ก ๆ เพื่อสัมผัสด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ฮั่วถวนก็อยู่ด้านข้าง ถูกเสวียนจีแกล้งจนหัวเราะฮ่า ๆ น้ำลายไหลออกมาเป็นทาง

“บินแล้วบินแล้ว！”

เสวียนจีประคองฮั่วถวน กำลังสอนเขาใช้ม้าเดินแบบอย่างไร

วัยนี้ของเจ้าเด็กอ้วนสองคนเป็นช่วงหัดเดิน ก่อนหน้านี้นางเลียนแบบรถหัดเดินที่ทันสมัย ทํารถม้าไม้สองล้อเครื่องมือสมัยใหม่เพื่อให้เจ้าอ้วนทั้งสอง

ฮั่วถวนมองไปยังม้าไม้อันสวยงามในพลันใด ดึงแน่นไม่ยอมปล่อย

“ถวนถวน รีบเรียกน้าให้ฟังหน่อย”

“แอ๊ะแอ๊ะ！แอ๊ะแอ๊ะ！”

หลงเย่ส่งเสียงสูงเตือนนาง “เข็นช้า ๆ หน่อย เดี๋ยวทำให้ถวนถวนตกลงมา เจ้ากระแทกก็ช่างเถอะ ถวนถวนไม่ได้แข็งแรงเหมือนเจ้า”