พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 670

ตงชิงโมโหไม่หายอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นึกว่าตัวนางเองจะเอาชีวิตที่เหลือไปให้คำมั่นสัญญาเพราะความเข้าใจผิดนี้

เมื่อเห็นสีหน้าปรีดิ์เปรมและกระตือรือร้นของท่านแม่ลู่แล้ว นางก็ไม่อาจกลับคำจะเอ่ยอธิบายได้แม้แต่คำเดียว

เวลานั้นอวิ๋นหลิงแค่หลุดปากหยอกล้อนางไปสองสามคำ ช่วยเหลือนางเล็กๆ น้อยๆ ไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะพัฒนามาถึงขั้นนี้

นางกลั้นหัวเราะ แสร้งเอ่ยอย่างประหลาดใจ “ที่แท้เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของเจ้ากับลู่ฉีถือเป็นความเข้าใจผิดหรอกหรือ ต้องโทษที่ข้าไม่ควรหลอกเจ้า หากคิดจะคืนคำก็คงจะพูดออกมาไม่ได้ง่ายๆ ข้าจะหาทางช่วยปฏิเสธการแต่งงานแทนเจ้า”

ได้ยินเช่นนี้ ตงชิงก็ใจหายวาบ รีบพูดทันทีว่า “ทำเช่นนั้นได้อย่างไร แล้วท่านแม่ลู่จะคิดอย่างไร! ไม่ต้องพูดถึงว่าผู้อาวุโสทั้งสองจะต้องเศร้าผิดหวัง ท่านอย่าเป็นคนใจร้ายตีนกยวนยางที่จับแยกคู่รักให้พรากกันต่อหน้าพวกเขาเลย?”

ที่แท้พวกเขาเป็น ‘นกยวนยาง’ ที่ใจรักมั่นกันไปแล้ว

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วเล็กน้อยโดยไม่เผยพิรุธ ทำสีหน้าดูเป็นทุกข์เล็กน้อย “ถูกต้อง แต่ถ้าเจ้าไม่พอใจลู่ฉี แล้วยังต้องแต่งงานกับเขาอีก จะไม่ทำให้เจ้าน้อยเนื้อต่ำใจหรอกหรือ เช่นนั้นในใจข้าจะรู้สึกผิด”

“คงไม่ถึงขั้นน้อยเนื้อต่ำใจ...เจ้าหัวทึบลู่ฉี ก็ดีกับข้าไม่น้อยเช่นกัน”

ตงชิงรู้สึกเขินอายอยู่สองสามครั้ง พวงแก้มแดงเรื่อเล็กน้อย

พักก่อนนางเคยอยู่กับลู่ฉีมาระยะหนึ่งแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าเจ้าเด็กคนนี้ยังพอมีอะไรดีๆ ที่ทดแทนได้อยู่บ้าง

นับตั้งแต่ตัดสินใจแต่งงานกับนาง เขาก็ปฏิบัติกับนางในฐานะภรรยาอย่างจริงจัง โดยโยนเรื่องเข้าใจผิดของแม่นางจีทิ้งไป

……

หลายวันที่วุ่นวายอยู่กับบ้านตระกูลลู่ ตอนแรกตงชิงรู้สึกไม่พอใจและผิดหวังอยู่บ้าง

เพราะหลังจากแน่ใจในความสัมพันธ์แล้ว ลู่ฉีเจ้าหัวทึบนั่นก็ไม่ได้ให้กล่องสีแดงหรือแม้แต่ดอกไม้กับนางเลยด้วยซ้ำ

แตกต่างจากตอนแรกที่เขาตามเกี้ยวจื่อเถาอย่างสิ้นเชิง

ตงชิงแอบหึงอยู่ในใจ อดรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยไม่ได้ จากนั้นลู่ฉีก็มอบกล่องไม้เล็กๆ ที่ใส่กุญแจไว้ให้นาง

เดิมคิดว่าเจ้าคนทึบนี่จะคิดออก แต่พอเห็นกล่องไม้ที่เต็มไปด้วยตั๋วเงินและใบเสร็จรับเงินต่างๆ

ตั๋วเงินเหล่านั้นเอาไปถอนเงินจากร้านรับฝากเงินได้ เทียบเท่ากับการออกบัตรเดบิตของธนาคาร

“นี่ ทรัพย์สินในบ้านของข้าทั้งหมดอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ถูกรัชทายาทหลอกเอาไปสองร้อยห้าสิบตำลึง คงมีมากกว่านี้” ลู่ฉียังจดจำเงินที่หายไปฝังใจ

ตงชิงตกใจสะดุ้งโหยง “เจ้าให้ของนี้กับข้าทำไม”

“เมื่อสองวันก่อนเจ้าดูอึดอัดใจหาว่าข้าไม่ให้ดอกไม้ผ้ากับเจ้าด้วยซ้ำไม่ใช่หรือ บัดนี้ทรัพย์สินในบ้านมากองอยู่ตรงนี้แล้วอยากซื้ออะไรก็ซื้อได้ตามใจชอบเลย จะปิ่นทองปิ่นเงินก็ได้หมด...แต่ซื้อเพลาๆ หน่อยก็ได้ อย่าเอาถึงขั้นบ้านล่มจม ข้าหาเงินมาได้ไม่ง่ายเลย ยังต้องใช้เงินจัดงานเลี้ยงทีหลังอีก”

ถ้อยคำนี้ทำให้ตงชิงรู้สึกสับสน ไม่รู้จะโกรธหรือน้อยใจดี

นางปิดกล่องแล้วกัดริมฝีปากถามลู่ฉีด้วยดวงตาแดงเรื่อ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร แม้กระทั่งซื้อดอกไม้ผ้าก็ยังทำอย่างขอไปทีกับข้าอย่างนั้นหรือ! ถ้าไม่ชอบข้า แค่หาใครสักคนมาแทนก็พอ เช่นนั้นมิสู้เลิกรากันไปเลยจะดีกว่า!”

ลู่ฉีอึ้งงันไป ไม่เข้าใจว่าเหตุใดตงชิงจึงโกรธและร้องไห้ในทันใด

เขารีบปลอบใจแล้วอธิบายว่า “ไม่...เจ้าอย่าร้องไห้สิ! ข้าทำอย่างขอไปทีเสียที่ไหน ข้าให้ทรัพย์สินในบ้านของข้าทั้งหมดกับเจ้ายังไม่พอหรือ”

ตงชิงเจ็บปวดรวดร้าวใจ เอ่ยอย่างคนขี้อิจฉาว่า “ตอนนั้นเจ้าเอาอกเอาใจจื่อเถามากกว่านี้เป็นร้อยเป็นพันเท่า แม้กระทั่งจะส่งผ้าคาดผมให้นางก็เลือกแล้วเลือกอีกอยู่ตั้งนาน ซ้ำยังวิ่งมาถามข้าอีกด้วย ยามนี้แค่ซื้อดอกไม้ผ้าให้ข้าก็คร้านจะเลือกเสียแล้ว”

“นี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร เจ้ากับพระชายาโม่อ๋องเป็นคนละคนกัน...ตอนนั้นนางกับข้าไม่ได้เป็นอะไรกันเลย หากจะเอาใจหญิงงามก็ต้องพิถีพิถันเลือกของขวัญไม่ใช่หรือ”

“บัดนี้เจ้าเป็นภรรยาของข้าแน่นอนแล้ว ยังต้องแสร้งทำเรื่องพวกนั้นไปทำไมเล่า ถ้าเป็นพระชายาโม่อ๋อง ข้าจะไม่ให้ทรัพย์สินของข้าแก่นางหรอก”

การตามเกี้ยวหญิงสาวกับการเอาใจใส่ภรรยาเป็นเป็นคนละเรื่องกัน ลู่ฉีรู้อยู่แก่ใจดี