พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 706

เมื่อแม่นางหลีมองไปทางจักรพรรดิจาวเหรินอีกครั้ง มีอารมณ์ยากจะอธิบายอยู่หลายส่วน แต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าเลยแม้แต่น้อย ได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เป็นอย่างนี้นี่เอง”

จักรพรรดิจาวเหรินเห็นสีหน้าของนางปกติ มีท่าทียอมรับได้อย่างดี ก็มีความมั่นใจขึ้นมาหลายส่วน

“อนุภรรยาเหล่านั้นล้วนเป็นคนที่ผู้อาวุโสในบ้านจัดการให้ตั้งแต่แรก” เขาพูดซ้ำขึ้นมาอีกรอบ เอ่ยเน้นย้ำว่า “คำสั่งพ่อแม่มิอาจขัดขืนได้ ข้าไม่ได้มีความรักต่อพวกนางมากนัก”

“หลังจากที่ภรรยาเอกของข้าตายไป ก็ปฏิบัติต่อพวกนางอย่างเท่าเทียมกัน ไม่ได้ลำเอียงเข้าข้างใคร มีคนหนึ่งที่ชอบคิดมากและหึงหวง ก่อนหน้านี้ได้ตักเตือนไปแล้วก็ทำตัวดีขึ้นมาก”

เมื่อได้ยินดังนี้ แม่นางหลีก็รู้สึกกระดากอยู่หลายส่วน ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอธิบายเรื่องพวกนี้กับนาง

นางที่เป็นแม่หม้ายคนหนึ่ง จะพูดคุยกับผู้ชายคนอื่นเรื่องเมียเอกเมียรองในครอบครัวเขาได้อย่างไร

แม้ว่าปกติแม่นางหลีจะเป็นคนช่างพูดจา แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรดี ได้แต่รักษารอยยิ้มเอาไว้

ภายนอกเรือนมีหิมะโปรยปราย จักรพรรดิจาวเหรินใคร่ครวญไปมา เอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง

“แม่นางหลี เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนอย่างไร”

“นายท่านเก้าหน้าตาสง่างาม มีความรู้มากมาย ทั้งยังเป็นคนดีใจกว้าง ย่อมเป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่ง”

เดิมทีแม่นางหลีอยากจะบอกว่า ความประทับใจที่นางมีต่อจักรพรรดิจาวเหรินก่อนหน้านี้คือการมีความรักอันลึกซึ้ง

แต่ตอนนี้เห็นที......ยากจะประเมินได้จริงๆ

จักรพรรดิจาวเหรินยิ้มอ่างอบอุ่นให้นาง จากนั้นก็ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ฝูกงกงที่อยู่ข้างกาย อีกฝ่ายรีบยกกล่องไม้ที่มีความประณีตและล้ำค่าใบหนึ่งขึ้นมาทันที

เขาเปิดกล่องไม้ออก ข้างในเป็นปิ่นปักผมทองประดับมุก เป็นของล้ำค่าหายาก

ไข่มุกทะเลใต้เม็ดกลมมนที่ประดับอยู่บนนั้น มีเพียงพระสนมในวังเท่านั้นที่ใช้ได้

“หว่านเจิง วันนี้ที่ข้ามาเยี่ยมสำนักศึกษา ที่จริงก็เพื่อจะมาหาเจ้าโดยเฉพาะ”

จู่ๆก็ถูกเรียกขานอย่างสนิทชิดเชื้อเช่นนี้ แม่นางหลีก็รู้สึกตกใจเงียบๆ อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

จักรพรรดิจาวเหรินกลับมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน “หลายวันมานี้ข้าคิดพิจารณาอย่างละเอียดรอบคอบอยู่นาน รู้สึกว่าการได้พบกับเจ้านั้นน่าจะเป็นพรหมลิขิต ในช่วงเวลาที่โดดเดี่ยวเดียวดายที่สุด สวรรค์ให้ข้าได้พบเจอกับเจ้า”

“หว่านเจิง ในช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเจ้า ข้ารู้สึกถึงความสบายใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน หลังจากที่ไปจากสำนักศึกษา ทุกครั้งที่มีงานยุ่ง มักจะอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเจ้า”

“เจ้าเป็นหญิงงามที่ฉลาดรู้ใจข้าจริงๆ ชาตินี้คงไม่มีทางได้พบกับคนที่เข้าใจข้าได้ถึงเพียงนี้เป็นคนที่สองแน่ๆ สามีเจ้าตายจากไปนานหลายปีแล้ว ตอนนี้ต้องใช้ชีวิตเลี้ยงดูลูกเพียงลำพังไม่ง่ายเลย ไม่สู้ตามข้าไปเถอะ ชีวิตที่เหลือจากนี้ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี ลูกชายเจ้าข้าจะดูแลเหมือนลูกแท้ๆของข้า”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป แม่นางหลียืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่

นางมองจักรพรรดิจาวเหรินอย่างไม่อยากเชื่อ

คำอธิบายนี้มาจากผู้ชายที่รู้จักกันแค่สามเดือน แต่จู่ๆก็มาเอ่ยปากสารภาพรักกับนางอย่างกะทันหัน

ภรรยาของเขาเพิ่งจะตายจากไปเมื่อต้นปี มารำพึงคิดถึงต่อหน้านางอยู่ตั้งนาน แต่แล้วก็มีความคิดจะแต่งงานอีกครั้งแล้วหรือ

“นาย นายท่านเก้า......ท่านคงพูดล้อเล่นกระมัง ท่านจะแต่งข้าเป็นภรรยาเอก หรือว่าจะแต่งข้าเป็นอนุภรรยา”

จักรพรรดิจาวเหรินชะงักไป โดยส่วนตัวแล้วเขาคิดว่าแม่นางหลีมีคุณสมบัติที่สามารถดูแลให้ความรักกับคนทั้งแผ่นดินได้ แต่ราชสำนักไม่มีทางอนุญาตให้แม่หม้ายธรรมดาคนหนึ่งขึ้นมาเป็นฮองเฮาได้

เห็นท่าทีขมวดคิ้วของแม่นางหลี ยิ่งเข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่มีทางยอมเป็นอนุภรรยาแน่

ลูกสาวที่เกิดจากตระกูลที่ซื่อสัตย์บริสุทธิ์ ไม่มีใครยินดีหรือเต็มใจจะเป็นอนุภรรยา

แต่การเป็นพระสนมไม่เหมือนกับอนุภรรยาของคนทั่วไป

จักรพรรดิจาวเหรินเอ่ยปาก คิดอยากจะเปิดเผยสถานะของตนเอง “ไม่ใช่อนุภรรยาทั่วไป ที่จริง......”

พูดได้เพียงครึ่งประโยค จู่ๆข้างนอกก็มีเสียงบุรุษที่ฟังดูอบอุ่นสายหนึ่งดังขึ้นมา

“ท่านแม่ ข้าสอบเสร็จแล้ว รบกวนท่านแม่ช่วยตักบัวลอยเหล้าหอมหมื่นลี้อุ่นให้ถ้วยหนึ่ง หนังสือที่หายไปคราวก่อน แม่นางหวงเสี่ยวลิ่วได้ช่วยข้าหาจนพบแล้ว ของหวานถ้วยนี้ข้าจะใช้ขอบคุณนาง”

“ได้ซิ แม่จะไปทำให้เดี๋ยวนี้เลย”

แม่นางหลีกำลังรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่รู้จะทำอย่างไรดี รีบลุกขึ้นไปตักของหวานทันที