พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 718

“พวกเราต่อสู้กับคนกลุ่มนั้น หลังจากจับตัวเจ้าของโรงเตี๊ยมและสอบถามได้ความว่า พวกคนขับรถม้าที่เป็นโจรได้พาองค์หญิงหกไปแล้ว บอกว่าจะนำไปขายที่สถานเริงรมย์ในเมืองลี่”

สถานเริงรมย์เป็นสถานที่แบบไหน คนทั่วไปต่างก็รู้ดี

เจ้าพวกคนชั่วไม่กลัวตายเหล่านั้นเพื่อเงินแล้วย่อมทำได้ทุกอย่าง ไหนเลยจะสนว่าเป็นคืนหิมะตกหรือไม่ ได้แต่หวังว่าจะรีบขายคนและได้เงินมาเร็วที่สุด

“องค์รัชทายาทเป็นห่วงความปลอดภัยขององค์หญิงหก ร่วมกับเยี่ยเจ๋อเฟิงจับตัวเจ้าของโรงเตี๊ยมเอาไว้ก่อนและไล่ตามไป พี่น้องอีกสองคนที่เหลือได้รับบาดเจ็บ องค์รัชทายาทจึงสั่งให้พวกเรากลับมารายงานหลังจากฟ้าสางแล้ว”

อวิ๋นหลิงปวดหัวจนต้องนวดขมับ ได้ฟังถึงตรงนี้ หัวใจของนางที่เดิมทียังรู้สึกเป็นกังวลมากกลับสงบลงไม่น้อย

ด้วยทักษะและความสามารถของเซียวปี้เฉิงในตอนนี้ คนทั่วไปแทบจะไม่ใช่คู่ต่อสู้เลย สู้กับศัตรูจำนวนมากด้วยตัวคนเดียวก็ไม่ใช่ปัญหา ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเยี่ยเจ๋อเฟิงอยู่ข้างกายด้วย

แต่สถานการณ์ขององค์หญิงหกคงพูดยาก

เด็กคนนี้ช่างโชคร้ายจริงๆ จะหนีออกไปยังพบเข้ากับรถม้าของโจร

หวังแค่ว่าก่อนที่การช่วยเหลือจะไปถึงนางจะไม่เป็นอะไร

หลังจากที่ลู่ฉีนำตัวองครักษ์ที่ได้รับบาดเจ็บทั้งสองไปส่งเรียบร้อยแล้ว ข่าวก็ถูกส่งไปยังพระที่นั่งบำรุงฤทัยอย่างรวดเร็ว

จักรพรรดิจาวเหรินเป็นห่วงจนไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนนี้ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ล้มป่วยขึ้นมาจริงๆทันที แม้แต่ยาก็กินไม่ลง

“หรงเอ๋อร์......หรงเอ๋อร์ของข้า......จะทำอย่างไรดี”

เขาคิดไม่ถึงว่าเรื่องการรับพระสนมจะกระทบจิตใจองค์หญิงหกถึงเพียงนี้ ถึงกับไม่บอกลา อยากจะไปจากเมืองหลวงชั่วนิรันดร์

ฝูงกงกงเดินเข้าไปหาด้วยสีหน้ากังวล “ฝ่าบาท......”

“อาฝู ถ้าหรงเอ๋อร์กลับมาแล้วเจ้าต้องรีบบอกนาง ข้าไม่เรียกตัวแม่นางหลีเข้าวังแล้ว หลังจากนี้อีกห้าปีวังหลังจะไม่มีการรับคนใหม่เข้ามา......”

จักรพรรดิจาวเหรินจับแขนเสื้อของฝูกงกงไว้แน่น สายตามีแววเจ็บปวดและดิ้นรน

เขาย่อมชอบแม่นางหลีจากใจจริง แต่องค์หญิงหกเป็นลูกที่เขาเลี้ยงดูฟูมฟักมากับมือ

เขาดูนางเติบโตมาจากเด็กทารกอ่อนนุ่มตัวน้อย ค่อยๆกลายเป็นหญิงสาวที่สวยสง่างาม ปกป้องนางให้เติบโตด้วยชีวิตจิตใจ จะปล่อยให้อีกฝ่ายจากไปได้อย่างไร

“องค์หญิงอายุยังน้อย ใจร้อนชั่วขณะ รอให้นางเติบใหญ่กว่านี้อีกหน่อย ก็จะรู้จักเห็นอกเห็นใจพระองค์เอง”

ฝูกงกงได้แค่ปลอบใจพลางรับปาก แอบทอดถอนใจอยู่ลึกๆ

จักรพรรดิจาวเหรินมีลูกชายหกคนลูกสาวสองคน ลูกสาวคนโตแต่งงานไปอยู่ในที่ดินที่ได้รับการจัดสรรตั้งนานแล้ว ไม่ได้เจอกันเกือบจะสิบปีแล้ว

สำหรับลูกสาวคนเล็กอย่างองค์หญิงหก จักรพรรดิจาวเหรินนั้นไม่ยินดีที่จะให้นางอยู่ห่างจากสายตาอีกเป็นอันขาด

ไม่นานนัก พระเจ้าหลวงที่ตกใจกับข่าวที่ได้รับรู้ ก็มายังพระที่นั่งบำรุงฤทัย

เห็นสภาพป่วยและทรุดโทรมของจักรพรรดิจาวเหริน ตาแก่น้อยก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที ด่าเขาอย่างกราดเกรี้ยวอยู่หลายคำ

“ดูสภาพไม่เอาไหนของเจ้า เรื่องเล็กอย่างความรักระหว่างชายหญิงกับเรื่องน้อยใหญ่ในครอบครัว ก็ทำให้เจ้าต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้แล้ว ข้าดูเจ้ายิ่งอยู่ก็ยิ่งมีชีวิตถอยกลับไปที่เดิมแล้ว”

“ทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็กไม่มีสักคนที่วางใจได้ ไม่รู้หรืออย่างไรว่าพรุ่งนี้คนของทูเจวียตะวันออกจะมาแล้ว ในเวลาสำคัญเช่นนี้ยังตกม้าตายจนได้ ข้าอยากจะเอารองเท้ามาฟาดหน้าเจ้าแรงๆเสียจริง”

“เจ้าดูตัวเองสิ ไม่เข้าร่วมการประชุมราชสำนักกี่วันแล้ว อย่างน้อยก็เจ็ดแปดวันแล้วกระมัง ก่อนหน้านี้มีเจ้าสามคอยกำกับดูแลก็แล้วไป ตอนนี้เขาไปตามหาโยว่หรงแล้ว แต่ดูเจ้า ล้มตัวนอนลงบนเตียง โยนเรื่องทั้งหมดของราชสำนักให้อวิ๋นหลิงที่เป็นหญิงตั้งครรภ์เพียงสามเดือนรับผิดชอบทั้งหมด ละอายใจบ้างหรือไม่”

เพื่อชื่อเสียงขององค์หญิงหก เรื่องที่นางหนีออกจากวังถูกปกปิดไว้อย่างแน่นหนา แต่เมื่อคืนมีการเคลื่อนไหวใหญ่มาก จะไม่มีข่าวหลุดออกไปเลยคงเป็นไปไม่ได้

เช้าวันนี้เซียวปี้เฉิงก็ไม่มาเข้าร่วมประชุมราชสำนัก ทางด้านตำหนักทองหลวงอวิ๋นหลิงคอยรับหน้ากับสถานการณ์ ยังต้องคอยจับตาดูการเตรียมงานเลี้ยงในคืนวันพรุ่งนี้

ถ้าหากเซียวปี้เฉิงไม่สามารถกลับเมืองหลวงในเวลาอันสั้นนี้ จักรพรรดิจาวเหรินก็ล้มป่วยลุกไม่ขึ้น เกรงว่างานเลี้ยงนี้คงต้องให้นางกับพระเจ้าหลวงเป็นเจ้าภาพแล้ว

ก็ไม่โทษที่พระเจ้าหลวงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้

ถ้าหากจักรพรรดิจาวเหรินล้มป่วย เพราะเรื่องใหญ่ของราษฎรก็แล้วไปเถอะ แต่กลับป่วยเพราะเรื่องเล็กน้อยที่ไม่มีเหตุผล จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไร

ถึงเวลาคนของทูเจวียตะวันออกมาแล้ว เห็นว่าคนที่ออกมาต้อนรับเป็นเพียงตาอายุเจ็ดสิบกว่า กับหญิงตั้งครรภ์คนหนึ่ง ในใจจะคิดอย่างไร