ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 106

หลิวซุ่ยฮวานั่งรินชาบนโต๊ะให้กับตัวเอง มือลูบหน้าอกหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ "น่าโมโหจริงๆ ตรุษจีนวันแรกก็ทำให้ข้าไม่ชื่นใจเลย รู้งี้ไม่ไปตั้งแต่แรก!"

อู๋ฉ่วนนั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ และพูดขึ้นว่า "ลูกพี่ตามใจลูกชายคนที่สองของเขามากไปจนไม่มีอะไรดีเลย นี่ขนาดข้ายังอยู่นะ แต่กลับตะโกนไล่ข้าไปให้พ้น?!"

หลิวซุ่ยฮวาไม่รู้เรื่องนี้ พอได้ยินก็วางแก้วชาลงบนโต๊ะอย่างแรง หันไปคุยกับเขา "มีเรื่องนี้ด้วยหรือ?! ทำไมเจ้าไม่พูดเร็วกว่านี้? ถ้าข้ารู้ เรื่องไม่จบแน่!"

อู๋ฉ่วนโบกมือ "พอเถอะ ปีใหม่ทั้งที ข้าก็ไม่อยากทำให้เรื่องมันใหญ่โต เดี๋ยวคนนอกมองแล้วจะหัวเราะเอา"

หลิวซุ่ยฮวาคิดดูก็เห็นด้วย ไฟในอย่านำออกไฟนอกอย่านำเข้า

นางถอนหายใจ หันมาตักเตือนลูกๆตัวเองว่า "ต่อไปห้ามไปบ้านพวกเขาอีก! ใครกล้าไปอีกก็คุกเข่าหน้าบ้านครึ่งชั่วโมง!"

เทียนซิวเหนียงกอดกั๋วเอ๋อร์และยืนอยู่ข้างโต๊ะ ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าคนแรก "ไม่ไปแน่นอน เอ้อจู้นั้นดูท่าทางเหมือนพวกขโมย ไม่น่าใช่คนดี"

เฉินจาวตี้ก็พูดเสียงต่ำกับเถาเอ๋อร์ว่า "ได้ยินสิ่งที่ท่านย่าเจ้าพูดไหม? ต่อไปอย่าไปหาฮวาฮวาอีกนะ"

เถาเอ๋อร์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง "รับทราบค่ะ ท่านแม่"

เมื่อเห็นว่าทุกคนในบ้านต่างเชื่อฟังคำพูด หลิวซุ่ยฮวาถึงรู้สึกพอใจ

"พอเถอะ มื้อเที่ยงพวกเราก็กินที่บ้านนี่แหละ ยังไงตอนนี้ก็ทำเสร็จแล้ว อุ่นสักแปปก็พอ"

วันแรกตระกูลอู๋ก็จัดที่บ้านตัวเอง วันที่สองก็คือวันที่ถัดจากวันตรุษจีน โดยปกติแล้วลูกสาวที่แต่งงานแล้วจะกลับมาบ้านพ่อแม่ฝ่ายหญิงในวันนี้

เช้าตรู่ หญิงสาวในบ้านตระกูลอู๋ก็เตรียมเก็บข้าวของกลับบ้านพ่อแม่ตัวเอง

ตระกูลอู๋ไม่มีลูกสาว ก็ล็อคประตูไปเลย

หลิวซุ่ยฮวากำชับอู๋ซีหยวน ให้เขาพูดน้อยๆ ปีใหม่ทั้งทีอย่าได้มีเรื่องแย่ๆอะไรเลย

ซูจิ่วเย่ว์นั้นไว้วางใจอู๋ซีหยวนมาก ช่วงนี้เขาค่อนข้างเชื่อฟัง ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนก็นิ่งขึ้นเยอะ

นางรู้สึกเหมือนคิดไปเอง ราวกับว่าเด็กที่เลี้ยงเองโตขึ้นเยอะเลย

ชาติที่แล้วอู๋ซีหยวนไม่ค่อยได้ไปบ้านซูจิ่วเย่ว์ นางแต่งงานกับเขาตั้งแต่อายุสิบเจ็ด เดือนสิงหาคมในปีเดียวกันนั้นเขาได้สอบรับราชการและผ่านระดับถงเซิง จากนั้นก็ไปศึกษาต่อที่เมืองยงโจว

ท่านแม่ของเขาไม่ไว้วางใจให้เขาไปคนเดียว ก็เลยให้ซูจิ่วเย่ว์ไปที่เมืองยงโจวด้วยกัน หลังจากนั้นพวกเขาสองคนก็ไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน

เพิ่งจะเดินเข้าบ้าน เหมาเหมาก็พุ่งเข้ามาในอ้อมกอดของซูจิ่วเย่ว์ "พี่! พวกเขาไม่ได้หลอกข้าจริงๆ พี่กลับมาบ้านแต่เช้าตามคาดเลย"

ซูจิ่วเย่ว์มองใบหน้าที่ล้างได้สะอาดของเขา ยื่นมือไปลูบหัวเบาๆแล้วพูดว่า "ใช่ พอตื่นมาพี่ก็รีบกลับมาเลย"

เหมาเหมากอดขาของนาง เอียงคอมองอู๋ซีหยวนที่ยืนอยู่ข้างๆ หยีตาและเอ่ยขึ้นอย่างมีความสุข "พี่เขย!"

ชาติที่แล้วตอนที่พวกเขาสองคนแต่งงานกัน เหมาเหมาก็อายุเจ็ดแปดขวบ ในชาตินี้ถ้าผ่านปีใหม่นี้ไปก็เพิ่งจะห้าขวบเอง

เจ้าตัวเล็กนี่หน้าตาคล้ายๆจิ่วเย่ว์ เขาอดคิดไม่ได้เลยว่าในอนาคตลูกของพวกเขาจะหน้าตาแบบนี้หรือเปล่า? ชาตินี้ทั้งสองคนต้องฝ่าฟันอุปสรรคในชีวิตและเป็นคู่แท้ได้แน่นอน

พอคิดดูแล้ว ก็ใจลอยเล็กน้อย ทำให้เหมาเหมาไม่พอใจขึ้นมา "พี่เขย! วันนี้พี่ยังไม่ได้กอดข้าเลยนะ! และไม่เห็นของดีที่พี่เตรียมมาในวันนี้ด้วย! พี่ไม่ชอบเหมาเหมาแล้วหรือ?"

อู๋ซีหยวนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ชาตินี้เขากับเหมาเหมาเป็นเพื่อนที่ดีหลังจากที่เขาบ๊องๆ

เขารีบเอาถุงทรายออกมาจากแขนเสื้อและยื่นให้เขา "ทำไมไม่มีล่ะ เจ้าดูสิข้าเอาของดีมาให้เจ้าด้วยนะ"