ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 110

วันนี้ชุยชิงจุนก็แต่งตัวเต็มยศเช่นกัน เขาสวมชุดผ้าซาตินลายนกกระเรียนยางยืดสีน้ำเงินเข้ม และเข็มขัดผ้าอาเกตสีดำผูกรอบเอว นอกจากนี้ยังห้อยหยกบริสุทธิ์ไว้ที่เข็มขัดด้วย

เขาเดินนมาหาชุยชิงอวิ๋น จากนั้นก็ก้มลงเล็กน้อยแล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "วันนี้มีคนมางานเลี้ยงอาหารค่ำมากเกินไป และรถม้าก็ขับรถเข้าไปไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงต้องรบกวนให้น้องเดินเสียหน่อย”

ชุยชิงอวิ๋นเข้าใจดีว่าภูมิหลังครอบครัวของเธอไม่ได้ถูกจัดอันดับที่นี่เลย มีผู้หญิงหลายคนที่มีภูมิหลังครอบครัวดีกว่าเธอมากยังต้องเดินเข้าไป แล้วเธอจะมีอะไรไปเย่อหยิ่งได้

“ไม่เป็นอะไรเลยเจ้าค่ะ แค่เดินไม่กี่ก้าวเท่านั้นเอง”

เป่าจูช่วยจับชายกระโปรงของเธอ กลุ่มคนต่างพาไปที่ประตูใหญ่ของจวนซู

ผู้คนเดินเข้าออกประตูใหญ่ไม่สิ้นสุด ชุยชิงจุนหยิบจดหมายเชิญออกมาแล้วใส่ลงในสมุดของขวัญก่อนจะพาน้องสาวของเธอไปที่ลานบ้าน

สถานที่แห่งนี้เป็นเพียงที่พักชั่วคราวของแม่ทัพใหญ่ซูต้าในหยงโจว เต็มไปด้วยศาลาและปฏิมากรรมสวยงามอลังการเต็มไปหมด ไม่รู้เลยว่าห้องภายในจะเป็นแบบไหน

ร่องรอยของความอิจฉาแวบขึ้นมาในดวงตาของชุยชิงอวิ๋น ชุยชิงจุน ที่อยู่ข้างๆ เธอพูดว่า “อวิ๋นอวิ๋น ตามสาวใช้ไปที่สวนหลังบ้าน ข้าจะไปหาแม่ทัพใหญ่ซูต้าก่อน"

ผู้ชายจากภายนอกไม่สามารถเข้าไปในลานด้านในได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือลานในมีเพียงแค่ซูอี๋คุณหนูใหญ่อยู่คนเดียว หนุ่มสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน ไม่มีสิทธิได้เข้าไป

ตระกูลซูเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงมากอยู่แล้ว และเมื่อเร็วๆ นี้ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเยี่ยนอยากจะเกี่ยวดองกับแม่ทัพใหญ่ซูต้า แม่ทัพใหญ่ซูต้ามีลูกสาวเพียงคนเดียว คนที่จะต้องเกี่ยวดองคือใคร ทุกคนต่างก็มีคำตอบในใจเป็นอย่างดี

ชุยชิงอวิ๋นตอบว่า "ท่านพี่ไม่ต้องห่วงข้า ข้ามีเป่าจูคอยติดตามอยู่

และเพราะเหตุนี้พี่ชายและน้องสาวก็แยกจากกัน ชุยชิงอวิ๋นเดินผ่านประตูโค้งรูปพระจันทร์และมองเห็นสะพานโค้ง ทั้งที่ตอนนี้เป็นฤดูหนาว แต่สนามหญ้ายังคงเป็นสีเขียวขจี อีกทั้งยังมีสะพานสีแดงเรียงรายไปด้วยมันช่างสวยงามจริงๆ

“งดงามมากจริงๆ” เธอชมจากใจ

สาวใช้ตัวน้อยที่เป็นผู้นำทางก็พูดตามหลังเธอว่า "สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่คุณหนูของเรารักที่สุด วันธรรมดาจะมีผู้ชำนาญการมาคอยดูแลที่เรือนกระจก วันนี้อากาศดี เพราะฉะนั้นคุณหนูจึงให้คนย้ายออกเพื่อให้ทุกคนได้รับรู้ความสดชื่นนี่ด้วย"

ชุยชิงอวิ๋นกล่าวคำชมอย่างสุภาพต่อเธออีกสองสามประโยค ก่อนที่จะเดินตามเธอข้ามสะพานไปยังสวนหลังบ้าน

เมื่อพวกเขาไปถึงลานที่เรียกว่าฉินหยวน สาวใช้ตัวน้อยก็หยุดแล้วพูดว่า "ถึงตรงนี้ คนรับใช้เข้าไปไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นข้าจึงมาส่งได้เพียงแค่ตรงนี้นางสาว คุณหนูท่านเข้าไปด้านในเถิด ด้านในมีคนคอยรับท่านอยู่!"

ครอบครัวที่ร่ำรวยให้ความสำคัญกับกฎเกณฑ์เป็นอย่างมากและสาวใช้ที่กวาดลานด้านนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในลานด้านใน ชุยชิงอวิ๋นเองก็เข้าใจกฎนี้เช่นกัน ดังนั้นเธอจึงกล่าวขอบคุณ และส่งสายตาไปให้เป่าจู

เป่าจูเข้าใจทันที จึงหยิบเมล็ดเงินสองเมล็ดออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของเขาแล้วมอบให้สาวใช้ที่เป็นผู้นำทาง

สาวใช้โค้งคำนับแล้วถอนตัวออกไป

เป่าจูเบ้ปากหากเธอไม่มาที่ตระกูลซู เมล็ดแตงเงินพวกนี้คุณหนูคงทำใจไม่ได้ที่จะหยิบออกมา! ทำไมให้เธอแล้ว ดูเหมือนเธอจะไม่ได้พอใจเท่าไหร่?

ชุยชิงอวิ๋นเห็นทุกอย่างแล้ว เธอกำมือแน่น และตัดสินใจว่าจะขึ้นไป!

เธอสงบลงและพูดกับเป่าจูว่า "เข้าไปข้างในกันเถอะ"

ทันทีที่เข้าไปในสวน ความครึกครื้นก็เพิ่มมากขึ้น บ้างก็กำลังชมเชยดอกไม้ในสวน บ้างก็กำลังซุบซิบพูดคุยสัพเพเหระ และบ้างก็เล่นหมากรุกใต้ต้นไม้

ชุยชิงอวิ๋น มองไปรอบๆ เธอไม่รู้จักใครเลย

โชคดีที่มีสาวใช้เข้ามาทักทายพอดี เธอถึงได้ดูไม่เก้อเขินเกินไป

"ด้านหน้าค่ะท่าน"

ชุยชิงอวิ๋นพยายามเก็บสายตา เธอไม่รู้ว่าใครคือคุณหนูซู แต่เธอแค่มองดูพวกเขาแล้วก็คิดว่าไม่น่าใช่

เขาถามสาวใช้ว่า “ตอนนี้คุณหนูอยู่ที่ใดหรือ?”

“พี่ชายของข้าลงบันทึกไปในสมุดของขวัญก่อนหน้านี้แล้ว แต่ข้ามีของสดใหม่ จึงอยากนำมามอบให้คุณหนูดูด้วยตัวเองค่ะ”

พ่อของซูอี๋คือคนสนิทที่จักรพรรดิไว้วางใจมากที่สุด เขาให้รางวัลแก่ตระกูลซูด้วยของนับไม่ถ้วนทุกปี ซูอี๋จะไม่เคยเห็นของดีๆ เลยงั้นหรือ? เธอไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้จริงๆ แต่ไหนๆ หล่อนก็เตรียมมาแล้ว เธอก็ต้องไว้หน้าหล่อนบ้าง ดังนั้นจึงแสร้งทำเป็นดีใจและพูดว่า "หืม? มีของขวัญด้วยเหรอ? ของดีอะไรล่ะ!"

ชุยชิงอวิ๋นมีดีใจมากเมื่อเห็นความสนใจของเธอ และในใจก็รู้สึกว่าวันนี้เรื่องสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง!

เธอหันกลับไปมองที่เป่าจู เป่าจูก็เข้าใจและหยิบกล่องเล็กๆ ที่ถืออยู่มาให้

ชุยชิงอวิ๋นเอื้อมมือไปหยิบมัน จากนั้นมอบให้ซูอี๋

ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างอยากรู้มากเมื่อได้ยินว่าเป็นของใหม่ พวกหล่อนพูดจากด้านข้างว่า "พี่อี๋คะ ของอะไรกันหรือคะ ให้ทุกคนได้เปิดหูเปิดตาบ้างไรหรือไม่?"

“ใช่ๆ ให้ข้าผู้ที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อน ดูบ้างว่ามีอะไรดี”

“ของดีอะไรที่พี่อี๋ไม่เคยเห็น ถึงได้มาอยู่ในมือ เกรงว่าจะเป็นของหายาก ฉันเองก็อยากเห็นเหมือนกัน”

…

พอซูอี๋รู้สึกได้ยินคำพูดของผู้คนรอบตัวเธอ เธอเองก็รู้สึกสงสัยเหมือนกัน เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ชุยชิงอวิ๋น "แล้วข้าเปิดมันได้หรือไม่?"

ชุยชิงอวิ๋นพยักหน้า "ข้ามอบมันให้กับท่านแล้ว แน่นอนว่าท่านสามารถเปิดดูได้ทุกเมื่อตามที่ท่านต้องการ"

ซูอี๋เปิดกล่องต่อหน้าทุกคนและมีกระเป๋าสตางค์กุหลาบสีแดงอยู่ข้างใน

ทุกคนเอียงคอเพื่อดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้น จากนั้นก็แสดงสีหน้าผิดหวังทันทีที่เห็นมัน