ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 123

"ได้ๆๆ เจ้ารีบกลับไปเถอะ! คนยุ่งงานท่านหนึ่ง!"

ส่งซูจิ่วเย่ว์ขึ้นม้าและมองตามหลัง จนกระทั่งทั้งคนและม้าหายลับไปในทางหมู่บ้าน

น้องซี๋ก้มหน้ามองตระกร้าที่ตัวเองถือในมืออีกครั้ง ส่ายหัวอย่างจำใจ

ดูท่าแล้วตัวเองคงต้องอยู่ที่บ้านอีกสองวัน ไปเที่ยวหากัวลั่วอู๋ดีกว่า!

กัวลั่วอู๋เป็นหมอดูฮวงจุ้ยในหมู่บ้านต้าซิง เขาไม่ใช่คนท้องถิ่นของหมู่บ้านต้าซิง แต่เขามาอยู่ที่นี่กับคุณปู่ของเขาเมื่อสิปแปดปีก่อน

สามปีที่แล้วคุณปู่ของเขาเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บ เขาจึงได้สืบทอดจากคุณปู่ ทำงานด้านการดูฮวงจุ้ย

ลานบ้านของกัวลั่วอู๋เคยถล่มแบบไม่มีเหตุผลเมื่อสิบปีก่อน ชาวบ้านในหมู่บ้านเห็นว่าผู้อาวุโสกัวเคยช่วยเหลือพวกเขาไว้เยอะ พวกเขาจึงพากันช่วยสร้างลานบ้านด้วยความสมัครใจ

ลานบ้านไม่ได้ใหญ่มาก แต่กลับเก็บกวาดได้เรียบร้อยมาก

เจียงชุนซี๋เกาะบนรั้วและเขย่งปลายเท้าแอบมองเข้าไปข้างใน ชายหนุ่มชุดสีกรมนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กในลานบ้าน ในมือถือมีดแกะสลัก ไม่รู้ว่ากำลังแกะสลักอะไรอยู่

เจียงชุนซี๋เบะปาก คนอะไรน่าเบื่อจริงๆ มาทีไรก็เห็นเขาอยู่แต่ท่าเดิมๆ

นางบ่นพึมพำในใจ พอเงยหน้าก็สบตากับดวงตาที่ลึกซึ้งราวกับบ่อน้ำลึกเข้าพอดี

เจียงชุนซี๋เห็นว่าตัวเองแอบดูถูกจับได้แล้ว จึงกระแอมถามเขาว่า "กัวลั่วอู๋! เจ้าเปิดประตูหน่อยสิ ข้ามีธุระหาเจ้า!"

กัวลั่วอู๋นั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ไม่มีท่าทีจะเปิดประตูให้นาง

"ทุกวันหลังจากสิบเอ็ดโมงสี่สิบหน้านาที ก็ไม่รับแขกแล้ว นี่เป็นกฎของบ้านข้า คาดว่าเจ้าก็น่าจะรู้ดี มาทางไหนก็กลับทางนั้น หากมีเรื่องที่จะถาม พรุ่งนี้ก็มาเช้าหน่อย"

นี่ไม่ได้เป็นครั้งแรกที่เจียงชุนซี๋ถูกปฏิเสธ ขอแค่หน้าด้านหน่อย ประตูบ้านตระกูลกัวนางเข้าไปได้แน่นอน

"ไม่รับแขกก็อยู่ส่วนไม่รับแขก ข้ากับคนอื่นจะเทียบกันได้อย่างไร? ข้าน่ะเป็นแขกผู้มีเกียรติ! เจ้ารีบเปิดประตู ไม่อย่างงั้นเจ้าคิดว่ากำแพงรั้วบ้านเจ้าจะหยุดข้าได้หรือ?"

นี่ไม่ได้เป็นครั้งแรกที่กัวลั่วอู๋สู้กับนาง นิสัยนางเป็นอย่างไร ในใจเขาก็พอจะรู้ประมาณหนึ่ง

เห็นสภาพนี้ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ลุกจากเก้าอี้อย่างอืดอาดยืดยาด

ใบหน้าของเจียงชุนซี๋เผยรอยยิ้มอย่างมีความสุข "ดูสิยังไงก็ต้องมาเปิดประตูอยู่แล้ว จะพูดเยอะไปเพื่ออะไร?"

กัวลั่วอู๋ตกละลึงไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มตรงหน้า ความรู้สึกประหลาดใจวาบผ่าน แต่สุดท้ายก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ

เขาขยับตัวไปข้างๆโดยที่ไม่พูดอะไร เจียงชุนซี๋เดินเข้ามาอย่างไม่สนใจไยดี

"ถือว่าเจ้าอยู่เป็น"

กัวลั่วอู๋ดูโหงวเฮ้งเป็นจริงๆ แต่ก่อนมองโหงวเฮ้งของนางแล้วน่าจะเสียชีวิตก่อนวัยอันควร อยู่ไม่ถึงอายุยี่สิบปี

เขาอนุญาตให้นางมานั่งเล่นที่ลานบ้านของตัวเองเพราะสงสารนางจากใจจริง

แต่วันนี้นางมาอีกครั้ง เขากลับเห็นว่าโหงวเฮ้งของนางเปลี่ยนไป

เมฆดำบนจุดยิ้นถางกำลังค่อยๆกระจายออก เดิมทีโหงวเฮ้งที่สามารถมองเห็นถึงจุดจบอย่างชัดเจน ตอนนี้กลับค่อยๆเรือนราง กลับทำให้เขาดูไม่ออก

สิ่งนี่ก็ทำให้กัวลั่วอู๋สนใจในตัวนางขึ้นมา เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้? เรื่องเปลี่ยนชะตาชีวิตแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะทำได้

ตัวอย่างเช่นเขาเห็นโชคชะตาของผู้หญิงคนนี้มานานแล้ว แต่เขาไม่ได้เข้าไปแทรกแซง เพราะคุณปู่ของเขาเคยพูดไว้ว่า บนโลกมนุษย์ทุกคนล้วนมีกรรมของตัวเอง ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามกฎแห่งกรรม

หากไปเปลี่ยนชะตาชีวิตของคนอื่น ไม่แน่ชะตาชีวิตของตัวเองก็จะถูกเปลี่ยนไปด้วย

"จิ่วยา?"

"คือหญิงสาวที่อยู่ข้างบ้านข้า ฤดูหนาวปีที่แล้วแต่งงานไปที่หมู่บ้านเซี่ยหยาง"

กัวลั่วอู๋นึกได้ขึ้นมาเมื่อได้ยินนางพูดแบบนี้ "นางนั่นเองหรือ?"

เจียงชุนซี๋ได้เจอพ่อแม่ของนางในทุกๆวันอยู่แล้ว แต่โชคชะตาของนางก็ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลง แต่พอได้เจอกับซูจิ่วเย่ว์โหงวเฮ้งก็เปลี่ยนไปเลย ไม่ใช่นางแล้วจะเป็นใครอีก?

พอเขาลองนึกดูโหงวเฮ้งของซูจิ่วเย่ว์อีกครั้ง กลับพบว่าหน้าตานางในความทรงจำของเขาเรือนรางไปแล้ว

น่าแปลกเสียจริง

เจียงชุนซี๋เห็นว่าเขาพูดถึงซูจิ่วเย่ว์ ก็มองเขาอย่างแปลกใจ "ทำไมหรือ? ทำไมวันนี้เจ้าดูแปลกไปกว่าวันอื่นอีก? ก็แค่ให้เจ้าช่วยดูโหงวเฮ้งให้ข้าหน่อยก็ปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก"

กัวลั่วอู๋กำมือมาที่ปากตัวเองและกระแอมเบาๆ "ไม่มีอะไร เจ้าพบเจอกับผู้มีพระคุณเข้าแล้ว"

เจียงชุนซี๋ได้ยินเขาพูดว่าจิ่วยาเป็นผู้มีพระคุณ สีหน้าก็เริ่มดีขึ้น

"แน่นอนอยู่แล้ว จิ่วยาของข้าเกิดมาพร้อมกับโชคลาภ! แม้กระทั่งสามีซื่อบื้อของนาง ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว!"

"ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?"

คนๆนี้สามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตได้งั้นหรือ น่าสนใจจริงๆ

เจียงชุนซี๋กลับระแวงขึ้นมา "เจ้าถามแบบนี้หมายความว่าไง? ข้าบอกเจ้าเลยนะ จิ่วยาของข้าแต่งงานแล้ว เป็นหญิงสาวที่มีสามี เจ้าอย่ามามั่วนะ!"

กัวลั่วอู๋กระตุกมุมปาก หลุดหัวเราะออกมา "สมองเจ้านี่คิดเรื่องดีๆบ้างได้ไหม? ข้ามีธุระหานาง นางอยู่ไหน?"