ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 125

ในที่สุดก็เลิกเรียนเสียที ชิวเฉิงจังและจังจิ้งไป๋ก็เข้ามา “ซีหยวน ได้ยินว่าเจ้าเช่าบ้านอยู่ใกล้กับสถานศึกษา? และเจ้าก็ยังพาภรรยาของเจ้ามาอยู่ด้วย?”

อู๋ซีหยวนเงยหน้าขึ้นทันทีและหันไปมองซูจงเซี่ยน ซูจงเซี่ยนก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก จึงยิ้มและพูดว่า "พวกเขาทั้งสองคุยกันว่าไม่รู้ว่าคืนนี้เจ้าจะพักที่ไหน ข้าจึงหลุดปากพูดออกไป"

อู๋ซีหยวนค่อนข้างเข้าใจอุปนิสัยของเขา แม้ว่าผลการเรียนของเขาจะไม่ค่อยดีนัก แต่อย่างน้อยอุปนิสัยของเขาก็ไม่ได้แย่

ต่างจากชิวเฉิงจังและจังจิงไป๋ พวกเขาเป็นคนอุปนิสัยไม่ดีตั้งแต่รากเหง้า

เขาส่ายหัว "ไม่เป็นไร ข้าได้พาภรรยามาที่นี่ด้วย แต่ข้าอาศัยอยู่ในบ้านของคนอื่น ข้าเกรงว่าคงไม่สะดวกที่จะเชิญพวกท่านไปเป็นแขกที่บ้าน"

ทั้งชิวเฉิงจังและจังจิ้งไป๋พวกเขาเคยเห็นซูจิ่วเย่ว์มาก่อน แต่เมื่อเห็นว่าท่าทีของเขาที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ ชิวเฉิงจังอดพูดไม่ได้ว่า "ทำไมล่ะ? เจ้าได้ภรรยาที่สวยน่ารักจนไม่อยากให้พ้องเพื่อนพี่น้องดูเลยเหรอ?”

อู๋ซีหยวนเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า "พี่ชายเฉิงจัง โปรดให้เกียรติมากกว่านี้ด้วย"

ชิวเฉิงจังสะดุ้งกับสายตาของเขา และคำพูดที่จะตอบโต้ก็ติดอยู่ที่ริมฝีปาก

ในที่สุดก็ทำได้แค่พึมพำไม่กี่คำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ช่างใจดำจริง ๆ ก็แค่มองแวบเดียวเท่านั้น ก็ยังให้ไม่ได้”

ซูจงเซี่ยนรีบออกมาแก้สถานการณ์ทันที* "เอาล่ะ เอาล่ะ พวกเจ้าก็เหลือเกิน หากพวกเจ้าอยากสรางสรรค์ทานอาหารกันก็ไปที่ภัตตาคารจูเซียนดีกว่า จะไปรบกวนน้องสะใภ้ทำไมกันเล่า"

จังจิ้งไป๋ก็กล่าวเสริมว่า: "ถ้าอย่างนั้น พวกเราทุกคนไปที่ภัตตาคารจูเซียนกันเถอะ! พวกเราก็ไม่ได้รวมตัวกันมาสักระยะแล้ว ทุกคนห้ามเบี้ยวเด็ดขาด!"

อู๋ซีหยวนขัดจังหวะพวกเขา “ครอบครัวของข้ายากจน ข้าไม่มีเงินไปดื่มกินกับพวกท่าน ภรรยาของข้าได้เตรียมอาหารเย็นที่บ้านไว้ให้ข้าแล้ว วันนี้ข้าต้องขอตัวก่อน พวกท่านสนุกกันเต็มที่ได้เลย”

ชิวเฉิงจังเบิกตากว้าง " เฮ้ อู๋ซีหยวนเจ้าหมายความอย่างไร? พวกเราพี่น้องทำเพื่อเฉลิมฉลองที่เจ้าหายดี ทำไมเจ้ากลับทำแบบนี้เล่า!"

สีหน้าของอู๋ซีหยวนไม่มีเปลี่ยนและเขายังคงดูสงบนิ่ง “ซีหยวนขอบคุณทุกท่าน แต่ถ้าทำเพื่อเป็นการฉลองที่ข้าหายดีแล้วล่ะก็ ข้าคิดว่าไม่มีจำเป็น และนี่ก็หลือเวลาอีกแค่เดือนเดียวสำหรับการสอบประจำเขตแล้ว พวกเราตั้งใจอ่านหนังสือเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เราค่อยไปฉลองทีหลังก็ยังไม่สาย”

ทันทีที่เขาพูดจบ หลายคนคิดว่ามันสมเหตุสมผลและเห็นด้วย: " สิ่งที่ซีหยวนพูดนั้นมีเหตุผล ถ้างั้นพวกเราก็กลับไปอ่านหนังสือดีกว่า"

“ท่านพ่อบอกข้าว่า รอให้ข้าสอบผ่านระดับเขต เขาจะให้รางวัลแก้ข้าหนึ่งตำลึง เมื่อถึงเวลานั้นข้าก็มีเงินใช้แล้ว!”

“ไป ไป ไปกันเถอะ กลับบ้านอ่านหนังสือ”

……

จังจิงไป๋เห็นว่าทุกคนกำลังคิดที่จะกลับไปอ่านหนังสือ ดังนั้นเขาจึงยอมแพ้ "เอาตามนี้ก็ได้ พวกเราค่อยมารวมตัวกันหลังจากสอบระดับเขตแล้วก็ได้!"

อู๋ซีหยวนกลับบ้านพร้อมกับหนังสือเรียนของเขา และซูจิ่วเย่ว์ก็เตรียมอาหารรอเขาอยู่ที่บ้านแล้ว

แต่เมื่อเขากลับมาก็พบผู้หญิงอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ในบ้านของเขา

บุคคลนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นซูอี๋พี่น้องของภรรยาเขา

เขายืนอยู่ห่างๆ และคำนับทักทายซูอี๋ "คุณหนูซู"

ซูอี๋คำนับกลับ แต่รู้สึกมีอะไรแปลก ๆ อยู่ในใจ

เขาเป็นคนบ้านนอก ทำไมจึงรู้เรื่องขนมธรรมเนียมมารยาทพวกนี้ได้?

ใช่ว่าเธอจะไม่เคยเห็นพวกนักวิชาการมาก่อน แต่พวกนั้นรู้แค่ว่าจะเป็นนักวิชาการอย่างไร จะมาเข้าใจเรื่องพวกนี้?

เกรงว่าจะเป็นการตั้งกฎเกณฑ์ในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าใช้วิธีการยั่วยุแบบอื่น ระดับท่านแม่ทัพสามารถจัดการได้อยู่แล้ว

ซูอี๋เองก็รู้ดีว่านี่มันค่อนข้างลำบาก ดังนั้นเธอจึงให้คนนำหนังสือที่เธอรวบรวมไว้เมื่อวานก่อนเข้ามาให้เขา

“นี่เป็นข้อสอบระดับท้องถิ่นของปีที่ผ่าน ๆ มา ข้าให้คนรวบรวมนำมาให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว หวังว่าเจ้าจะพยายามอย่างเต็มที่ไม่ทำให้ท่านพ่อของข้าผิดหวังในตัวเจ้านะ”

อู๋ซีหยวนในตอนนี้ไม่ใช่คนอายุสิบเจ็ดปีจริง ๆ เขามีความรู้ความสามารถเต็มเปี่ยม การสอบวัดระดับท้องถิ่นเขาถึงกับจะผ่านมันไปไม่ได้เชียวรึ

เขามีความมั่นใจมากตรงจุดนี้

เขาจะได้เป็นลูกศิษย์ของท่านอาจารย์ขงอย่างแน่นอน!

เขาคำนับให้ซูอี๋อีกครั้ง “ขอบคุณคุณหนูซู ลำบากเจ้าแล้ว”

ซูอี๋โบกมือ “พอได้แล้ว เจ้านี่ก็พิธีรีตองเยอะเกินไป อายุยังน้อยไม่รู้จะไปเรียนความรู้พวกนี้มาทำอะไร ? เจ้าเรียนกฎระเบียบที่คร่ำครึพวกนี้มาไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว”

อู๋ซีหยวนไม่ได้พูดอะไร แต่ซูจิ่วเย่ว์ก็พูดขึ้น "เอาล่ะ เรื่องสำคัญก็ได้พูดแล้ว เราควรกินข้าวเย็นกันได้แล้ว ซีหยวนเรียนมาทั้งวันน่าจะหิวแย่แล้วใช่ไหม ?”

ซูอี๋หันศีรษะและจ้องมองเธอแวบหนึ่ง "ข้าแค่ว่าเขาไปสองสามคำ เจ้าก็เป็นห่วงสามีของเจ้าแล้วเหรอ?"

เป็นเรื่องธรรมดาที่ซูจิ่วเย่ว์จะรู้สึกเป็นเป็นห่วง แต่คำพูดของเธอก็พูดตรงเกินไป จะให้เธอทำตัวอย่างไร?

“พูดจาเหลวไหลอีกแล้ว! ไหน ๆ วันนี้เจ้าก็มาที่นี่แล้ว อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันเลยไหม? จะได้ชิมฝีมือของข้าด้วย”