ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 126

ซูอี๋ไม่เคยอยู่ทานข้าวที่นี่กับซูจิ่วเย่ว์เลย พอได้ยินนางพูดแบบนี้ ก็รู้สึกสนใจขึ้นมา

"ได้ วันนี้ข้าจะอยู่ทานข้าวกับเจ้าที่นี่ เจ้านี่เก่งเสียจริง ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนก็สามารถรับมือได้อย่างง่ายดายคงเป็นแบบเจ้าแบบนี้สินะ?"

ซูจิ่วเย่ว์เป็นคนถ่อมตัว พอนางชมเข้าแบบนี้ก็เขินเล็กน้อย จึงเอาเปี๊ยะถั่วแดงที่ตัวเองอบมาวางหน้านาง พูดอย่างหงุดหงิดว่า "ใครเขาเป็นแบบเจ้ากัน นี่ยังไม่ทันทานข้าวก็ชมซะแล้ว? กินเปี๊ยะถั่วแดงสักสองชิ้นอุดปากเจ้าไปก่อน เดี๋ยวคนอื่นเขาจะหัวเราะเอา"

ซูอี๋กลับมีความรู้สึกมั่นใจในตัวซูจิ่วเย่ว์มาก ยิ้มและหยิบเปี๊ยะถั่วแดงขึ้นมา "แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ว่ายังไงก็เก่งกว่าข้า ปีที่แล้ววันเกิดท่านพ่อข้า ข้าอยากจะทำหมี่ซั่วให้ทาน แต่ทำอย่างไรก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายก็ต้องให้แม่ครัวช่วยข้าทำแป้งบะหมี่"

แม้แต่งานเย็บปักถักร้อยนางยังทำไม่เป็น ดูยังไงแล้วก็ไม่เหมือนคนทำกับข้าวเป็น

ซูจิ่วเย่ว์หัวเราะและปลอบใจนางว่า "ฟ้ากำเนิดเรามาต้องสร้างประโยชน์ในสักทาง แม้ว่าเจ้าจะทำอาหารไม่เก่ง แต่ด้านอื่นกลับเก่งกว่าข้าเยอะ"

ซูอี๋ดูท่าทางยิ้มแย้มของนาง ราวกับดอกไม้ที่บอบบาง อดที่จะยื่นมือไปบีบแก้มของนางไม่ได้ "ไม่เลวนิ จิ่วเย่ว์ ยังรู้ว่าฟ้ากำเนิดเรามาต้องสร้างประโยชน์ในสักทางซะด้วย"

ซูจิ่วเย่ว์ก็พูดไปแบบนั้นแหละ อธิบายแบบเขินๆ "ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาตอนซีหยวนอ่านหนังสือน่ะ"

ซูอี๋หันหน้าไป ก็เห็นรอยยิ้มเอ็นดูของอู๋ซีหยวนพอดี

นางจุ๊ๆสองที ไม่รู้ว่าที่นางตัดสินใจอยู่ทานข้าวด้วยกันเป็นเรื่องที่ถูกหรือผิดกันแน่

นี่นางรบกวนทั้งสองคนจู๋จี๋กันหรือเปล่าเนี่ย?

หลังทานข้าวเสร็จ ซูจิ่วเย่ว์วัดสัดส่วนของซูอี๋ไว้ด้วย ไว้ใช้ตอนทำชุดแต่งงานของนาง

ซูอี๋ปล่อยให้นางทำตามสบาย หลังจากที่ซูจิ่วเย่ว์วัดสัดส่วนเสร็จ นางจึงขอลากลับบ้าน

เวลานี้ก็หนึ่งทุ่มแล้ว แต่นางพาทหารติดตัวที่พ่อนางรับสั่งมาด้วย กลับดึกก็คงไม่เป็นไร

ซย่าเหอส่งคุณหนูขึ้นรถม้า แอบรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติด้านหลัง

ในตอนที่นางขึ้นรถม้า เหล่มองไปในที่มืดอย่างเงียบๆ ในใจเกิดสงสัยขึ้นมา

นางอดกลั้นไว้ไม่พูดอะไร จนกระทั่งรถม้าจะออกจากเขตของเมืองหนิวโถ่ว นางจึงกระซิบบอกคุณหนูกับสิ่งที่นางเห็น

"คุณหนูคะ เมื่อกี้ข้าเหมือนเห็นว่ามีคนแอบสอดแนมบ้านคุณหนูจิ่วเย่ว์"

ซย่าเหอติดตามซูอี๋มานานหลายปี ทำแต่งานของสาวใช้ใกล้ชิดมาโดยตลอด แต่แท้จริงแล้วนางได้รับเชิญจากเจ้าบ้านตระกูลซูให้มาปกป้องลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขา

ซย่าเหอโตกว่าซูอี๋แปดปี ในสายตาของนาง ซูอี๋ก็เหมือนกับน้องสาวแท้ๆของนางเอง

แม้ว่าต่อมานางจะเก็บเงินบำนาญไว้มากพอแล้ว แต่นางก็ไม่อยากจากไปแบบนี้

แม้ว่าคำพูดของนางจะฟังดูเหลือเชื่อเล็กน้อย แต่ซูอี๋ก็เชื่อใจนางโดยที่ไม่มีข้อแม้ใดๆ

"มีคนสอดแนมจิ่วเย่ว์หรือ? นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พวกเขาก็แค่คนธรรมดาทั่วไป หรือว่าไปทำผิดต่อใครมา?" ซูอี๋คิดว่าเป็นทะเลาะวิวาททั่วไปโดยอัตโนมัติ

แต่ซย่าเหอกลับส่ายหัว "ข้าไม่คิดแบบนั้น ตำแหน่งที่ซ่อนของคนๆนั้นมันแปลกมาก ดูออกเลยว่าไม่ใช่คนธรรมดา น่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นหนึ่งเลย"

"แต่ใครกันนะที่จะส่งผู้เชี่ยวชาญแบบนี้ไปแอบเฝ้ามองคนธรรมดาทั่วไปสองคนล่ะ?"

ซย่าเหอรู้สึกว่าเรื่องนี้เต็มไปด้วยจุดที่น่าสงสัย "อันนี้ข้าก็ไม่ทราบค่ะ หรือพวกเขาจะไปก่อเรื่องเข้าโดยที่ไม่รู้ตัว?"