ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 131

ช่วงนี้พ่อของซูอี๋ให้เธอเรียนขนมธรรมเนียบประเพณีอยู่ที่บ้าน ช่วงที่กำลังรู้สึกเบื่อและขี้เกียจอยู่พอดี จู่ ๆ ก็มีคนมาแจ้งว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งชื่อว่าจิ่วยามาขอพบคุณหนูของพวกเขา

“จิ่วยามาเหรอ?! ไป ไป ไป ออกไปดูกันเถอะ” ซูอี๋รีบทิ้งงานปักแล้ววิ่งออกไป เหลือไว้เพียงเป็ดปักคู่หนึ่งในตะกร้าที่ดูไม่เหมือนเป็ด และหงส์ที่ดูไม่เหมือนหงส์อยู่เพียงตัวเดียว

เธอวิ่งออกไปดูด้วยตัวเอง เห็นคนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือซูจิ่วเย่ว์ เธอยิ่งรู้สึกดีใจ

เธอวิ่งไปหาเธอและกอดซูจิ่วเย่ว์ไว้ในอ้อมกอด “ เจ้ามาได้ยังไง? เจ้าไม่รู้หรอกว่าช่วงที่ผ่านมานี้อยู่แต่ในบ้านจนข้าเบื่อจะตายอยู่แล้ว!”

เมื่อซูจิ่วเย่ว์เห็นว่าเธอตื้นเต้นแค่ไหน ซูจิ่วเย่ว์ก็รู้สึกละอายใจมากขึ้น เธอยิ้มแล้วพูดว่า "ข้าละอายใจที่จะบอกพี่สาวว่า ที่ข้ามาหาพี่สาวในวันนี้ เพราะอยากรบกวนพี่สาวช่วยข้าเรื่องหนึ่ง"

ซูอี๋ตกใจ เธอรู้อุปนิสัยของซูจิ่วเย่ว์ดี ถ้าเธอไม่หมดหนทางจริง ๆ เธอคงไม่มาขอความช่วยเหลือถึงที่เช่นนี้อย่างแน่นอน

หลายสิ่งที่เธอบอกว่ายากลำบาก แต่สำหรับซูอี๋แล้วมันเป็นเพียงเรื่องเล็กนิดเดียว

เธอถามตรงๆ โดยไม่คิดอะไรมาก: " แล้ว ? มีเรื่องอะไรรึ? ไป ไป ไป เราเข้าไปคุยกันในบ้านกันเถอะ"

ซูจิ่วเย่ว์เดินตามเธอไปจนมาถึงที่ซินหยวนที่พักของซูอี๋ ซย่าเหอเสิร์ฟชาให้ทั้งสองคน ซูอี๋ยังไม่ทันแม้แต่จะจิบชาสักคำ ก็รีบถาม: "ตกลงเกิดอะไรขึ้น? จิ่วยาเจ้าพูดสิ”

ซูจิ่วเยว่เห็นสายตารบเร้าของเธอ ก็ค่อยๆ ก้มศีรษะลง "พี่สาวอี๋ ข้ารู้สึกละอายใจที่จะพูดมันออกมา แต่ข้าก็ทนรับมันไม่ได้ เมื่อวานข้าเพิ่งรู้ว่าคนที่ทำร้ายสามีของข้าจนเป็นคนสติไม่ดีนั้นคือใคร"

ซูอี๋ขมวดคิ้ว "มันเป็นใคร? ! บ้านเมืองนี้ยังมีกฎหมายอยู่หรือไม่? กล้าทำร้ายคนในเวลาเวลากลางวันแสก ๆ ?"

จำได้ในหนึ่งนาที ｍ．ibiqiudu．com

เมื่อซูจิ่วเย่ว์เห็นเธอโกรธ ก็เงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธเช่นกัน " เขาคนนั้นก็คือคุณหนูซุยสอง!"

เมื่อซูอี๋ได้ยินชื่อนี้ ใบหน้าของเธอก็นิ่งเงียบ“หญิงสาวคนนี้โหดเหี้ยมได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ซูจิ่วเย่ว์พยักหน้าตอบรับ และบอกเล่าสิ่งที่เถ้าแก่เนี้ยได้พูดก่อนหน้านี้ให้ซูอี๋ฟังอีกครั้ง

ความรู้สึกที่ซูอี๋มีต่อซุยซิงอวิ๋นนั้นแต่เดิมก็แย่มากอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้เธอยิ่งโกรธมากขึ้น เธอกระแทกมือลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า " ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี ! คนงี่เง่าคนนี้ไม่แม้แต่จะมองดูสารรูปของตนเองด้วยซ้ำ คนดี ๆ บ้านไหนจะชอบเธอกัน?" เจ้าไม่ต้องตื่นตกใจ! เรื่องนี้ข้าต้องช่วยเจ้าอยู่แล้ว!”

ซูจิ่วเย่ว์ลุกขึ้นยืนทันทีและกำลังจะคำนับเธอ แต่ซูอี๋คว้าตัวเธอไว้อย่างรวดเร็ว " นี่เจ้าจะทำอะไร? ถ้าหากเจ้าทำตัวเหมือนเป็นคนอื่นเช่นนี้ เรื่องนี้ข้าก็จะไม่ช่วยเจ้านะ !"

ท้ายที่สุดซูจิ่วเย่ว์ก็ไม่ได้คำนับเธอ เธอกล่าวขอบคุณซูอี๋อย่างจริงใจ และตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะปักชุดแต่งงานของเธอให้ดีที่สุด

ซูอี๋โบกมือ “เจ้ารอข่าวอยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะไปจวนอ๋องเยี่ยนเดี่ยวนี้!”

.

ท่านอ๋องเยี่ยนได้ยินว่าคู่หมั่น*ของเขามาที่จวนอีกครั้ง ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ว่ากันว่าช่วงนี้เธอเรียนขนมธรรมเนียมประเพณีอยู่ที่บ้าน* แล้วทำไมเธอถึงมาหาเขาได้ล่ะ?

หรือว่าเธอจะไม่อยากเรียนรู้มารยาทที่ซับซ้อนเหล่านี้แล้วรึ? เมื่อนึกว่าคงเป็นไปตามที่คาดไว้ รอยยิ้มเล็กๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสามารถทำมันได้จริง ๆ!

“เชิญเธอเข้ามาและพาเธอไปที่ห้องหนังสือพบข้า”

ซูอี๋เป็นคนใจร้อน เธอบุกเข้าไปโดยไม่รอให้คนรับใช้ได้แจ้งให้ท่านอ๋องทราบก่อน

เมื่อมู่เซ่าหลิงได้ยินเสียงประตูเปิดออก เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเห็นเธอ "ทำไมวันนี้อี้เอ๋อร์ถึงได้รีบร้อนขนาดนี้? หรือเจ้าคิดถึงข้ามากขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่เจอหนึ่งวันเหมือนไม่ได้เจอกันนานสามปี"

ซูอี๋จ้องหน้าเขาหนึ่งที ก้าวเท้าเข้าไปในห้องแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเขา กระทั่งทำความเคารพก็ไม่ได้ทำด้วยซ้ำ

“ฮึ่ม เจ้าอย่าฝันไปเลย”

กวนไหวหย่วนดูท่าทีท่านอ๋องก็ไม่ได้ถือสาเธอ จึงได้ถอยหลังรีบเดินออกไป เพื่อไม่เป็นการรบกวนเวลาของทั้งสองคน

มู่เซ่าหลิงชอบที่เธอเป็นแบบนี้ และไม่ได้รู้สึกว่าเธอล่วงเกินเขา