ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 133

เมื่อเธอพูดจบประโยค และกำลังจะจากไป มู่เซ่าหลิงก็ได้สติกลับมาทันที แล้วก็คว้าข้อมือของเธอไว้

ทันทีที่เธอกำลังตกตะลึง เขาก็เอื้อมมือไปช้อนที่ใต้วงแขนของเธอ และอุ้มเธอขึ้นมา

ซูอี๋หวาดกลัวกับการกระทำของเขาจนเธอกรีดร้อง ซย่าเหอที่อยู่ข้างนอก จึงรีบพุ่งเข้าไปในห้องทันที

แต่เขากลับถูกกวนไหวหย่วนขวางไว้ “แม่นาง อย่าล้ำเส้น ท่านอ๋องยังไม่ได้เรียกพวกเราเข้าไป！”

ซย่าเหอไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้ “แต่เมื่อกี้ได้ยินเสียงของแม่นาง ดูเหมือนนางจะตกใจมาก เราจะเพิกเฉยได้อย่างไร?”

กวนไหวหย่วนหัวเราะ “แม่นางอย่ากังวล มีท่านอ๋องอยู่ด้วย！ถ้าเราสองคนบุกเข้าไปตอนนี้มันไม่เหมาะสม เจ้านายอาจจะไม่พอใจก็ได้?”

ซย่าเหอเห็นด้วยกับคำพูดของเขา และดึงมือที่กำลังจะผลักประตูกลับ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ถ้างั้นทำตามที่เจ้าพูด ข้าจะรออีกสักพัก หากยังมีเสียงใดๆอีก ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรข้าก็จะเข้าไป！”

กวนไหวหย่วนรับใช้ในวังมาหลายปี ตอนที่อยู่ในวังเขาก็ติดตามพ่อบุญธรรมของเขาและได้เรียนรู้มากมาย เขาจะไม่รู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร?

เขาเม้มริมฝีปากและยิ้มโดยไม่พูดอะไร ยืนอยู่หน้าประตูนิ่งราวกับภูเขา ไม่เปิดเผยความสามารถของตัวเอง

ซูอี๋ถูกเขาอุ้มข้ามโต๊ะมา จนกระทั่งเธอนั่งบนตักของเขา เธอจึงตระหนักได้ว่าเขาได้ทำสิ่งใดไว้

เธอโกรธมาก จึงทุบบนไหล่ของเขาหนึ่งครั้ง ขมวดคิ้วและพูดด้วยความโกรธว่า “ท่านทำอะไรของท่าน！ข้าตกใจหมดเลย”

เมื่อเธอทุบไปหนึ่งที มู่เซ่าหลิงก็กระอักหนึ่งที แล้วเอื้อมมือไปจับบริเวณที่เธอเพิ่งทุบไป และเรียกชื่อของเธออย่างทำอะไรไม่ได้ “อี๋เอ๋อร์.........

ซูอี๋มองดูท่าทางที่เจ็บปวดของเขา แล้วก็มองดูหมัดของตัวเอง และเงียบไป.......

“ขอโทษ ต้องการให้ตามหมอหรือเปล่า?”

เดิมทีมู่เซ่าหลิงไม่ต้องการให้เธอกังวล แต่ความเจ็บปวดที่ไหล่ของเขามีบางอย่างผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

เขาพยายามอย่างยิ่งเพื่อให้สีหน้าของเขาดูเป็นปกติ ดวงตาที่สวยงามจ้องมองที่เธอ “อี๋เอ๋อร์ เจ้าอย่าหวาดกลัว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ดูเหมือนว่ากระดูกเคลื่อน ตามหมอจัดกระดูกมา ก็สามารถรักษาให้หายได้ ”

ซูอี๋：............

จบกัน ถ้าพ่อของเธอรู้ว่าเธอทำแบบนี้กับแขนของท่านอ๋องเยี่ยนจนกระดูกเคลื่อน ไม่รู้ว่าจะจัดการกับเธออย่างไร? บอกว่ามารยาทที่เธอเรียนมานั้นไร้ผลใช่ไหม? หรือจะหาแม่นมมาให้เธออีกสองคน? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วเธอก็อยากจะทุบร่างกายตัวเอง โดดเรียนโดยใช้วิธีทำร้ายร่างกายตัวเองเล็กน้อย

เธอกระโดดลงจากตักของเขา “เจ้ารนหาที่เอง แม่นมบอกแล้วชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน เจ้ายังลงไม้ลงมืออีก.......”

มู่เซ่าหลิงถูกกล่าวโทษอย่างไม่ยุติธรรม เขาจึงพูดเพื่อปกป้องตัวเองไม่กี่คำ “อี๋เอ๋อร์ ถ้าพูดถึงการลงไม้ลงมือ เหมือนว่าเจ้าจะเป็นคนเริ่มก่อนนะ”

ซูอี๋อุทานอย่างไม่พอใจ แต่ไม่ได้ถกเถียงอะไร

หญิงสาวที่ดีกล้าทำก็ต้องกล้ารับ เธอลงไม้ลงมือแล้วจะทำไม?！ ไม่ใช่ว่าไม่รับผิดชอบ

“ท่านรออยู่นี่ ข้าไปตามหมอให้ท่าน”

.

เสียงประตูถูกผลักออก ซย่าเหอและกวนไหวหย่วนรีบมองตามเสียง เมื่อเห็นซูอี๋ออกมาเพียงลำพัง ทั้งสองก็รู้สึกประหลาดใจ

ซย่าเหอรีบเดินเข้าไป “คุณหนูท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ซูอี๋ส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

ซย่าเหอถอนหายใจด้วยความโล่งอกโดยไม่รู้ตัว “งั้นก็ดีแล้ว”