ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 137

จะว่าไปก็บังเอิญมาก วันที่สองซูจิ่วเย่ว์ยังไม่ได้กลับ หลิวซุ่ยฮวาก็มาหาแต่เช้า

ซูจิ่วเย่ว์ไม่ได้เจอนางมานาน คิดถึงมากๆ คิดถึงมากกว่าแม่แท้ๆของนางอีก

พอเห็นนางก็เข้าไปกอดแขนนาง และเรียกอย่างสนิทสนมว่า "แม่ ท่านมาได้อย่างไร? วันนี้ไม่มีตลาดนัดนิคะ?"

หลิวซุ่ยฮวายื่นมือไปแตะที่จมูกของนาง"ทำไม? ไม่มีตลาดนัด แม่มาไม่ได้หรือไง?"

ซูจิ่วเย่ว์หัวเราะออกมา "จะไม่ได้ได้ไงล่ะ! ข้าหวังว่าแม่จะอยู่อาศัยกับข้าๆไปนานๆเลย"

หลิวซุ่ยฮวาเดินตามนางไปที่ห้องไปด้วย พลางถามไปด้วย "ทำไมหรือ? ซีหยวนรังแกเจ้าหรือเปล่า?"

ซูจิ่วเย่ว์รีบส่ายหัว "เปล่าหรอก ซีหยวนดีกับข้ามากเลยล่ะ!"

หลิวซุ่ยฮวาโล่งใจ นางกลัวว่าลูกชายของตัวเองจะนึกถึงเรื่องในอดีต และรู้สึกว่าจิ่วยาไม่คู่ควรกับเขา

จิ่วยายัยเด็กคนนี้เป็นคนจริงใจ ไม่มีพิษไม่มีภัย ถ้าหากทำไม่ดีกับนาง กลัวว่าจะทำนางเสียใจ

"งั้นก็ดี แม่เห็นพวกเจ้าสองคนมีชีวิตที่ดี ก็สบายใจแล้วล่ะ"

ระหว่างพูดทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในห้องแล้ว ซูจิ่วเย่ว์เทชาร้อนแก้วหนึ่งมาให้นาง ก่อนที่จะเล่าเรื่องที่พวกเขาคิดในช่วงสองวันนี้ออกมา

จำภายในหนึ่งวิ

"ท่านแม่ เจ้าของบ้านหลังที่พวกเราเช่าอยู่อยากจะขายลานบ้าน ข้าคิดดูแล้วว่าถ้าหากเปลี่ยนเจ้าของอีก ไม่แน่พวกเขาอาจจะไม่ให้เราอยู่ต่อ ไม่งั้นพวกเราซื้อบ้านหลังนี้เองเลยดีไหม? ถึงตอนนั้นท่านกับท่านพ่อก็มาอยู่ด้วยกันได้"

หลิวซุ่ยฮวาไม่คิดเลยว่านางจะเป็นคนที่มีความคิดที่ดีแบบนี้ คิดได้ด้วยว่าจะซื้อบ้านเอง

"ไม่เลวนะ ยัยจิ่วยา ความคิดนี้ดีมาก แต่ บ้านหลังนี้เขาขายเท่าไหร่?"

ซูจิ่วเย่ว์ชูมือขึ้นมาทำท่าทาง "แปดสิบตำลึง!"

แม้ว่าหลิวซุ่ยฮวาจะรู้สึกว่าแปดสิบตำลึงเป็นเงินก้อนโต แต่ถ้าพูดตามตรง ราคานี้ก็ไม่แพงจริงๆ

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พยักหน้า "อยากซื้อก็ซื้อ! แม่สนับสนุนพวกเจ้าอยู่แล้ว!"

ใบหน้าของซูจิ่วเย่ว์เพิ่งจะมีรอยยิ้มผุดออกมา ก็ได้ยินหลิวชุ่ยฮวาพูดต่อว่า "อะไรที่ควรซื้อก็ซื้อ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่ง"

ซูจิ่วเย่ว์ชะงัก "อะไรหรือ?"

"บ้านหลังนี้ต้องเขียนภายใต้ชื่อของพวกเจ้าเอง ไม่เขียนภายใต้ชื่อแม่กับพ่อเจ้านะ รู้ไหม?"

เดิมทีซูจิ่วเย่ว์วางแผนไว้ว่า ถ้าซีหยวนสอบติดจริงๆ แน่นอนว่านางก็ต้องไปกับเขา ที่นี่เอาไว้ให้พ่อกับแม่อยู่พอดีเลย

"ท่านแม่ เพราะอะไรคะ? ท่านกับพ่อมาอยู่ที่นี่ด้วยกันไม่ดีหรือ?"

"ถ้าบ้านอยู่ภายใต้ชื่อของพวกเจ้า พวกเราอยากมาอยู่เมื่อไหร่ก็ได้ แม่ไม่ได้มีลูกแค่ซีหยวนคนเดียว ถ้าบ้านหลังนี้ตกอยู่ภายใต้ชื่อข้ากับพ่อ วันหลังเกิดต้องแบ่งทรัพย์สินสมบัติกันขึ้นมา กลัวว่าพวกเจ้าจะแบ่งได้แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น"

หลิวชุ่ยฮวาพยายามอธิบายให้ลูกสะใภ้ที่ไม่คิดเล็กคิดน้อยคนนี้ฟัง "แม่รู้ว่าพวกเจ้าเป็นเด็กดี แต่ลูกคนโตกับคนรองก็ต่างขยัน ถ้าหากพวกเจ้ามีชีวิตที่ดีจริงๆ ก็ช่วยพวกเขาด้วยละกัน ถ้าหากชีวิตไม่ดี พวกเจ้าก็ยังมีบ้านหลังนี้อยู่เคียงข้าง พ่อกับแม่ก็จะได้สบายใจ"

ซู่จิ่วเย่ว์ไม่รู้ว่าตัวเองควรรับหรือไม่รับดี "เอ่อ"

หลิวซุ่ยฮวาเห็นว่านางลังเล จึงรีบพูดขึ้นว่า "ตกลงกันก่อนนะ บ้านหลังนี้ต้องซื้อเอง แม่จะช่วยออกแค่ห้าสิบตำลึงเท่านั้น"