ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 149

หลังจากกลับเข้าห้องก็ปิดประตู เจียงชุนซี๋ใช้มือพัดเพื่อให้แก้มที่ร้อนผ่าวของเธอนั้นเย็นลง

มีลูกอะไรกัน！เธอยังเป็นแค่เด็กอยู่เลย！

กัวลั่วอู๋ก็จริงๆเลย ไม่กี่วันก่อนยังไล่เธอออกจากบ้าน ตอนนี้กลับมาสู่ขอ โดยไม่บอกไม่กล่าวกันก่อนสักคำ

ใครจะแต่งงานกันเขากัน！

เธอด่ากัวลั่วอู๋อย่างแรงในใจ แต่กลับไม่ได้ปฏิเสธกับพ่อแม่ว่าเธอจะไม่แต่งงาน

เวลาพลบค่ำ พ่อของเจียงชุนซี๋กลับมา แม่เจียงบอกเขาเรื่องที่ตอบรับการสู่ขอของกัวลั่วอู๋ พ่อเจียงรู้สึกโกรธมาก

“เรื่องการแต่งงานของลูกสาวข้า ทำไมไม่มีใครปรึกษากับข้าเลย? ลูกเป็นของเจ้าคนเดียวหรือ? จึงตัดสินใจเรื่องแต่งงานลับหลังข้า และเป็นคนแบบนั้นด้วย！ ยังไงข้าก็ไม่เห็นด้วย！พรุ่งนี้แต่เช้าตรู่เราไปยกเลิกการแต่งงานครั้งนี้กัน！”

แม่เจียงรู้ว่าเขาต้องโกรธ แต่เธอก็เป็นแม่ของลูก ดังนั้นเธอจะทำร้านนางได้อย่างไร?

“ตาเฒ่านี่ เจ้าก็ไม่ถามสาเหตุที่ข้าให้ลูกสาวหมั้นหมาย ก็จะไปยกเลิกการหมั้นหมาย ยกเลิกงานหมั้นลูกสาวจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เจ้าไม่รู้เลยหรือ?”

พ่อเจียงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด เขาหยิบยาสูบมาสูบสองสามที และดูเหมือนจะสงบอารมณ์ลง

“เจ้าพูดมา”

แม่เจียงนั่งลงข้างๆเขา แล้วถอนหายใจ “กัวลั่วอู๋สาบานต่อเทพเจ้า และบอกว่าน้องซี๋มีภัยพิบัติในชีวิต มีเพียงเขาเท่านั้น ที่สามารถช่วยให้นางผ่านพ้นภัยพิบัตินี้ได้”

พ่อเจียงถอนหายใจทันที “ฟังเขาพูดเรื่องไร้สาระ！เพื่อที่จะแต่งงานกับลูกสาวของเรา ช่างไร้ยางอายสิ้นดี！”

เมื่อเห็นเช่นนี้แม่เจียงก็รีบขัดจังหวะเขาทันที “ข้าคิดว่าเขาไม่น่าจะพูดโกหก ท่านจำหญิงชราตาบอดที่เราพบในงานวัดตอนที่น้องซี๋อายุสามขวบได้ไหม? ”

ความคิดของพ่อเจียงถูกเธอดึงย้อนกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว ตอนนั้นพวกเขาเพิ่งให้กำเนิดลูกสาวตัวน้อย เลี้ยงดูอย่างดีและกลัวที่จะสูญเสียลูกสาวไป

ตอนนั้นบังเอิญตรงกับเทศกาลงานวัดวันที่สองเดือนสอง ทั้งคู่จึงพาลูกสาวมาร่วมสนุก

ขณะนั้นมีหญิงชราตาบอดข้างหนึ่งที่งานวัดกำลังทำนายดวงชะตา ไม่ว่าดูดวงชะตาเกี่ยวกับเรื่องอะไรต้องการเพียงสามเหรียญเท่านั้น

ครั้งนั้นเขาจึงไปทำนายดวงชะตาให้ตัวเอง ดูว่าชาตินี้เขาจะมั่งคั่งขนาดไหน

หญิงชราบอกเพียงว่าชาตินี้เขาก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต ไม่มั่งคั่งและไม่ตกต่ำ

ตอนนั้นเขายังหนุ่มยังแน่น จึงไม่เชื่อคำพูดดังกล่าว ฟังแล้วกำลังจะจากไป ใครจะรู้ว่าสายตาของหญิงชราได้จ้องมองไปที่ลูกสาวที่อยู่ข้างๆเขา

“เฮ้อ เมื่อเทียบกับลูกสาวตัวน้อยของเจ้าแล้ว เจ้าทั้งสองคนนั้นค่อนข้างโชคดีกว่า”

พวกเขาเริ่มกังวลเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ต้องการให้เอบอกอีกสองสามคำ แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะพูด

ต่อมาทั้งคู่ตามหาคนที่มีความสามารถหลายคน ก็ไม่มีใครสามารถดูออก ลูกสาวพวกเขาก็เติบโตอย่างราบรื่นพวกเขาจึงไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของหญิงชราอีกต่อไป

แต่เมื่อวานนี้เมื่อกัวลั่วอู๋บอกว่าชะตากรรมของเจียงชุนซี๋นั้นมีภัยพิบัติ แม่เจียงก็ใจสั่น และเธอก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นโดยไม่รู้ตัว

พ่อเจียงเงียบไปนาน ในที่สุดก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ข้าอยากเจอกัวลั่วอู๋คนนั้น ข้าต้องถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยตัวข้าเอง ไม่เช่นนั้นข้าจะรู้สึกไม่สบายใจ”

“พวกเขาจะมาขอพบในวันมะรืนนี้ ท่านพักผ่อนอยู่ที่บ้านหนึ่งวัน ไม่ต้องไปทำงานที่สวนแล้ว”

.

นอกจากเรื่องนี้แล้ว แค่ความรู้และความเข้าใจของอาจารย์ขงเพียงอย่างเดียว ก็จะเป็นประโยชน์ต่อตัวเองมากอย่างแน่นอน

น้ำฝนไหลอาบใบหน้าของเขา และเขาก็แทบลืมตาไม่ได้ แต่เขาก็ไม่สนใจ และยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

เป็นเช่นนี้ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดขงลี่ซิงก็นึกได้ว่าเขายังอยู่ จึงวางหนังสือในมือลง แล้วถามว่า “นักเรียนคนนั้นจากไปหรือยัง?”

ขงเฉินส่ายหน้า “เรียนนายท่าน ยังคงยืนนิ่งอยู่ข้างนอก！ไม่ขยับตัวเลยด้วยซ้ำ”

ขงลี่ซิงถอนหายใจแล้วพูดว่า “เชิญเขาไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องรับรองแขก จากนั้นสั่งให้ห้องครัวทำน้ำขิงหนึ่งชามแล้วนำไปให้เขา”

ขงเฉินตอบรับ แล้วรีบเดินออกไปที่ประตู

ร่างกายของอู๋ซีหยวนแข็งแกร่ง แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่สามารถทนต่อความหนาวเย็นของต้นฤดูใบไม้ผลิได้ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นเทา และดูเหมือนว่าจะล้มลงในวินาทีถัดไป

ในขณะนี้ ประตูบานใหญ่ของจวนตระกูลขงก็เปิดออก มีคนสองคนถือร่มเดินออกมา และช่วยพยุงเขาเดินไปที่ห้องรับรองแขก

เขาอาบน้ำอุ่น เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ และดื่มชาขิงที่คนรับใช้นำมาให้ ร่างกายของเขาจึงค่อยๆรู้สึกอบอุ่นขึ้น

จริงๆแล้วเขาคุ้นเคยกับความรู้สึกของการถูกรับใช้ และรู้สึกราวกับว่าเขาได้กลับไปสู้ชาติก่อนอีกครั้ง

เขาถือถ้วยชาด้วยมือทั้งสองข้าง ก้มลงจิบน้ำชา หลับตาแล้วรับรู้ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ซึ่งทำให้รู้สึกสบายตัวมาก

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเบาๆที่ทางเดินด้านนอกประตู เขาวางถ้วยชาในมือลง เงยหน้าขึ้นมอง และเห็นคนสองสามคนอยู่หน้าประตู

ผู้นำเป็นชายชราผอมเพรียว มีหนวดเคราที่คางของเขา

อู๋ซีหยวนจำเขาได้ในทันที ชายชราคนนี้ก็คือขงลี่ซิงอาจารย์ขง