ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 150

เขารีบวางถ้วยน้ำชาในมือลง และลุกขึ้นทันที โค้งคำนับชายชราที่อยู่ตรงหน้า “เคารพท่านอาจารย์ขง”

หลายปีที่ผ่านมานี้งลี่ซิงได้พบเจอกับผู้คนนับไม่ถ้วน แวบแรกที่เขาเห็นอู๋ซีหยวน เขาก็มีความคิดที่อยู่ในใจของเขาแล้ว

ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะเป็นมารยาท หรือรูปลักษณ์ล้วนครบเครื่อง มอบแวบแรกก็รู้ว่าเขาเป็นคนตรงไปตรงมาและมีความคิดของตัวเอง

ดูแล้วไม่เหมือนคนที่จะใช้เส้นสายหรือทางลัด? หรือว่าเป็นความปรารถนาของแม่ทัพใหญ่ซูที่จะแนะนำคนที่มีความสามารถเช่นนี้ให้กับเขา?

เขาพยักหน้าเล็กน้อย ยื่นมือออกไปพยุงเขา “ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถอะ”

เขานั่งลงตรงข้างอู๋ซีหยวน จากนั้นชี้ไปที่ที่นั่งข้างๆ แล้วพูดว่า “นั่งลงแล้วคุยกัน”

อู๋ซีหยวนนั่งลงอย่างสุภาพ ก็ได้ยินขงลี่ซิงถามอีกครั้งว่า “เจ้าชื่ออะไร? มาจากที่ใด?”

“ข้าน้อยชื่ออู๋ซีหยวน อาจารย์ที่โรงเรียนเป็นคนตั้งชื่อให้ ข้ามาจากเมืองหนิวโถ่ว”

“เจ้ามีความสัมพันธ์อย่างไรกับแม่ทัพใหญ่ซู?” ขงลี่ซิงถามอีกครั้ง

“ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน แต่ภรรยาของข้าเป็นมิตรของคุณหนูซู คุณหนูซูจึงไปขอร้องแม่ทัพใหญ่ซูให้ช่วยแนะนำข้าให้ท่าน” ท่าทีของสุภาพมาก ดูเหมือนเขาไม่ได้ต้องการให้ตอบแทนอะไร

ใช้ความสัมพันธ์ของผู้หญิง? ขงลี่ซิงขมวดคิ้วอีกครั้ง

“ข้าเคยได้ยินแม่ทัพใหญ่ซูเอ่ยถึงเจ้า ได้ยินมาว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บที่สมอง? ตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง?”

อู๋ซีหยวนโค้งคำนับอีกครั้ง “ขอบคุณท่านอาจารย์ขงที่เป็นห่วง ตอนนี้ข้าน้อยอาการดีขึ้นมากแล้ว”

ขงลี่ซิงตอบกลับอืม “ตั้งแต่เจ้าฟื้นตัวจนถึงการสอบราชการผ่านไปเพียงแค่สองเดือนเท่านั้น แต่เจ้ายังสามารถสอบผ่านได้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นคนที่มีความสามารถ ช่างเถอะ ในเมื่อข้าได้รับปากแม่ทัพใหญ่ซูแล้ว！ก็จะไม่ทำให้เจ้าต้องอึดอัดใจกับเรื่องนี้ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าเก็บข้าวของ แล้วไปเรียนที่วิทยาลัยเฮ่าหยวนเถอะ！”

วิทยาลัยเฮ่าหยวนเป็นวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดในภาคเหนือ ชาติที่แล้วเขาไม่มีโอกาสไปเรียนที่นั่น แต่ว่า เพื่อนร่วมงานของเขาหลายคนจบมาจากวิทยาลัยเฮ่าหยวน

ในราชสำนัก เพื่อนร่วมชั้นเรียนคือกุญแจสำคัญ หลายคนพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้าไปอยู่ในแวดวงของพวกเขาได้

เมื่อได้ยินคำพูดของขงลี่ซิง อู๋ซีหยวนก็ดีใจขึ้นมาทันที รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว โค้งคำนับให้เขา “ท่านอาจารย์ โปรดรับการคำนับจากศิษย์ด้วย”

ขงลี่ซิงนั่งนิ่งเฉยอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับไปไหน จนกระทั่งอู๋ซีหยวนโค้งคำนับเสร็จเรียบร้อย เขาจึงลูบหนวดเคราที่คาง แล้วพูดว่า “ในเมื่อเจ้าเป็นศิษย์ของข้าแล้ว กฎพวกนี้เจ้าจำเป็นต้องรู้”

ขณะที่เขาพูดเขาก็มองขงเฉินที่อยู่ข้างๆ ขงเฉินรีบมอบหนังสือที่ถืออยู่ในมือให้เขาทันที

ขงลี่ซิงหยิบมาแล้วส่งต่อให้อู๋ซีหยวน “หนังสือเล่มนี้คือกฎและจรรยาบรรณสำหรับศิษย์ของข้า เจ้าตั้งใจเรียนรู้ หากเจ้าฝ่าฝืนกฎใดๆ ก็อย่าได้โทษว่าข้าโหดเหี้ยมเลย！”

อู๋ซีหยวนรับหนังสือมา แล้วตอบรับด้วยความเคารพ ด้วยท่าทีที่ถ่อมตัวมาก

สีหน้าของขงลี่ซิงดูดีขึ้นมาก “เอาล่ะ วันนี้เจ้าเหนื่อยมามากแล้ว ดังนั้นพักผ่อนที่นี่ก่อน ประเดี๋ยวข้าจะให้คนนำอาหารมาให้เจ้า”

เขามาอย่างเร่งรีบ และจากไปอย่างเร่งรีบ หลังจากพูดจบก็ยืนขึ้นและจากไป

อู๋ซีหยวนไปส่งเขาที่หน้าประตู จนกระทั่งเขาจากไปไกลแล้ว เขาจึงก้มมองหนังสือที่อยู่ในมือ

เขาตบมันเบาๆ แล้ววางหนังสือไว้ข้างๆ หยิบถ้วยน้ำชาอุ่นๆขึ้นมาแล้วยกดื่มรวดเดียว

หลังจากที่อู๋ซีหยวนทานอาหารกลางวันแล้ว เขาก็ได้กล่าวคำอำลากับขงลี่ซิง

ตอนนี้ข้างนอกฝนก็หยุดตกแล้ว ขงลี่ซิงจึงไม่ได้รั้งเขาให้อยู่ต่อ

ซูจิ่วเย่ว์ตกตะลึงกับคำถามของเขา เขามักเรียกเธอว่าภรรยา แต่เธอไม่ใช่ภรรยาที่เขาแต่งงานด้วยอย่างเหมาะสม เพราะไม่ได้มีพิธีการอะไรเลย

ไม่สมกับสถานะและไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง ตัวเองเป็นอะไรกับเขากันแน่?

เธอค่อยๆก้มหัวลง โดยคิดในใจว่าหากอาการของอู๋ซีหยวนไม่ดีขึ้น ทั้งสองอาจจะดูเหมาะสมกันมากกว่าตอนนี้

ตอนนี้เขาเป็นคนซื่อบื้อ ดังนั้นย่อมไม่รังเกียจที่เธอเป็นเพียงสาวชาวบ้านธรรมดาที่ไม่รู้อะไรเลย

แต่ตอนนี้เขาหายดีแล้ว เขาจะมีอนาคตที่ดี เมื่อถึงตอนนั้นเขาจะรังเกียจเธอหรือเปล่า?

เดิมทีอู๋ซีหยวนแค่อยากแกล้งเธอ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน

เธอหันหลังให้เขา ในเวลานี้เขาจึงมองเห็นใบหน้าของเธอไม่ชัดเจน

เขาเอื้อมมือไปดึงเธอกลับมา “ทำไมคำถามง่ายๆแค่นี้ต้องใช้เวลานานนัก? แน่นอนว่าเจ้าไม่ใช่คนรักอะไร เจ้าเป็นภรรยาของข้าอู๋ซีหยวนไง”

ซูจิ่วเย่ว์เม้มริมฝีปาก “ตอนนี้เจ้าพูดเช่นนี้ แต่ในอนาคตไม่แน่นอนหรอก！”

อู๋ซีหยวนเคยรับใช้ต่อหน้าจักรพรรดิมาก่อน เขาเชี่ยวชาญมากในการสังเกตสีหน้าและอารมณ์ของผู้คนนั้น เขาจะไม่รู้เลยหรือว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่?

ไม่แปลกใจที่วันนี้เธอมีท่าทีแปลกๆเล็กน้อย ปรากฏว่ากำลังน้อยใจนั่นเอง

เขาจับมือของซูจิ่วเย่ว์ไม่ยอมปล่อย “ภรรยา เพราะข้าไม่คิดให้รอบคอบเอง เราไม่เคยทำพิธีไหว้ฟ้าดินมาก่อน ทำให้เจ้าต้องคับข้องใจ ตอนนี้ข้าคิดว่าในเมื่อข้าหายดีแล้ว เราสองคนจัดงานแต่งงานกันดีไหม?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็หยุดพูดกะทันหัน “แน่นอน หากเจ้าไม่ต้องการแต่งงานกับข้า.........”

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ท่าทางที่เขาจึงเม้มปากทำให้นึกถึงซีหยวนน้อยผู้ซื่อบื้ออีกครั้ง