ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 152

ตอนแรกมีมือคู่หนึ่ง จากนั้นก็มีขาโผล่ออกมา และสุดท้ายแม้แต่ท่อนล่างก็โผล่ออกมาจากกองหญ้า

ชายคนนี้น่าเวทนายิ่งนัก แต่หลังจากที่อู๋ซีหยวนได้เห็นหน้าตาของเขาชัดเจน เขาก็ตกตะลึง

“จงหยวน?！”

ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่?！

มู่จงหยวนเองก็ไม่คาดคิด ว่ากองฟางที่เขาใช้ซ่อนตัวจะถูกค้นพบ และคนที่ก่อกองฟางนั้นก็เป็นคนที่เขารู้จัก

“อู๋ซีหยวน? ” เขาเรียกชื่อออกมา

ตอนที่เขาออกจากบ้านตระกูลอู๋ อู๋ซีหยวนยังเป็นคนซื่อบื้อและรู้สึกไม่ต้อนรับกับการมาถึงของเขาอย่างยิ่ง

เช่นเดียวกับเด็กที่แย่งความรัก มู่จงหยวนรู้ว่าตัวเองไปพึ่งพาคนอื่น จะไปคิดเล็กคิดน้อยกับเขาหรือ? จึงได้เพิกเฉยต่อเขา

แต่คราวนี้ อู๋ซีหยวนที่เขาพบครั้งนี้แตกต่างไปจากครั้งก่อนเล็กน้อย

“ข้าเอง” อู๋ซีหยวนตอบกลับ แล้วหันกลับไปถามว่า “ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?”

ชาติก่อนครอบครัวเขาไม่ได้รับมู่จงหยวนไว้ และสงครามแย่งชิงบัลลังก์ของเหล่าองค์ชายก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อครอบครัวของเขา

แต่หลังจากที่เขาได้เป็นขุนนาง เขาจึงเลือกฝ่ายด้วยตัวเอง

มู่จงหยวนอายุยังน้อย ตลอดทางต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย

เมื่อไม่กี่วันก่อนเซี่ยลี่สิงที่เคยปกป้องเขา พบว่ามีคนสะกดรอยตามพวกเขา เขาอาสาที่จะออกไปล่อคนเหล่านั้นไป และให้เขารออยู่ที่นี่จนกว่าเขาจะกลับมา

แต่พอรอ เขาก็รอมาสองวันเต็มๆแล้ว

เขาไม่สามารถรับประกันได้ว่าไม่มีเกิดอะไรขึ้นกับเซี่ยลี่สิง และเขาจะสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย

ตอนนี้เขาไม่มีใครให้พึ่งพาแล้ว แม้ว่าภายในใจเขาจะตื่นตระหนกมาก แต่ภายนอกเขากลับดูสงบมาก

เขาเงยหน้าขึ้น แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า “ไม่สะดวกที่จะพูด”

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ ท้องของเขาก็ร้องคำราม

อู๋ซีหยวนอยู่ห่างจากเขาไม่ไกล จึงบังเอิญได้ยินเสียงนั้น

เมื่อมองดูใบหน้าที่เรียวเล็กและซูบผอมของเขา เขาจึงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จึงหยิบอาหารแห้งชิ้นหนึ่งที่ภรรยาของเขาเตรียมมาให้จากกระเป๋า แล้วยื่นให้มู่จงหยวน

“กินเถอะ”

มู่จงหยวนจึงไม่เกรงใจเขา ประการแรกตระกูลอู๋มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับเขา ประการที่สอง มันเป็นความบังเอิญที่เขาได้พบกับอู๋ซีหยวน ไม่มีทางที่เขาจะพกอาหารที่มีพิษไว้ในกระเป๋า

แม้ว่าเขาจะหิวมาก แต่การเคี้ยวของเขายังคงสุภาพเหมือนเมื่อก่อน แต่ว่า ดูเหมือนเขาจะรีบร้อยไปหน่อย

เมื่ออู๋ซีหยวนเห็นว่าแก้มทั้งสองข้างของเขานั้นเต็มไปด้วยอาหาร เคี้ยวเป็นเวลานานก็ยังไม่กลืนลงไป เขาจึงยื่นถุงน้ำที่ถืออยู่ให้เขา

หลังจากที่มู่จงหยวนกินอิ่มแล้ว ก็คืนถุงน้ำให้เขา และกล่าวขอบคุณเขา

“ขอบคุณ”

อู๋ซีหยวนปิดถุงน้ำให้แน่น แล้วถามเขาว่า “พวกเจ้าออกเดินทางมานานแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่?”

มู่จงหยวนรับของกินจากเขา ดังนั้นเขาจึงกระซิบเบาๆว่า “แม่ทัพเซี่ยบอกว่า สถานที่ที่อันตรายที่สุดก็คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด พวกเขาอาจจะคิดไม่ถึง ว่าพวกเราซ่อนอยู่ที่นี่”

มู่จงหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้มมองดูชุดที่ตัวเองสวมใส่อย่างละเอียด

เมื่อเทียบกับครึ่งปีที่แล้ว เขาตัวสูงขึ้น และซูบผอมลงมากจริงๆ

บางทีอู๋ซีหยวนอาจพูดถูก เขาไม่จำเป็นต้องหลบซ่อน เดินเข้าไปอย่างเปิดเผย ก็คงไม่มีใครจำเขาได้

“ตอนนี้เจ้ากำลังจะไปที่ใด?” จากนั้นเขาก็มองไปที่อู๋ซีหยวนอีกครั้ง

อู๋ซีหยวนชี้ไปทางเมืองยงโจว “ข้าจะไปเรียนที่นั่น”

มู่จงหยวนพยักหน้าเล็กน้อย “ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปเมืองยงโจวพร้อมกับเจ้า”

อู๋ซีหยวนรู้ตัวตนของเขา และถือว่าตัวเองนั้นโชคดี ที่สามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาตั้งแต่ยังเด็ก นี่เป็นเรื่องที่ดีในอนาคตของเขาอย่างแน่นอน

“ก็ได้ เรามาเป็นเพื่อนร่วมทางกัน”

ขณะที่เขากำลังจะออกเดินทาง ก็ถูกมู่จงหยวนเรียกไว้ “เดี๋ยวก่อน ข้ายังไม่ได้เอาสัมภาระ”

เขามุดเข้าไปในกองฟางอีกครั้ง แล้วหยิบห่อผ้าเล็กๆออกมา

ห่อผ้านั้นหนักมาก ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน อู๋ซีหยวนก็ไม่ได้ถามอะไรทั้งสิ้น

มู่จงหยวนหยิบกิ่งไม้ขึ้นมา วาดสัญลักษณ์บางอย่างที่เขาไม่เข้าใจบนกองฟาง จากนั้นเขาก็โยนกิ่งไม้ทิ้ง ปัดขี้เถ้าบนมือออก แล้วพูดว่า “พวกเราไปกันเถอะ?”

อาจเป็นเพราะสงครามทางตอนเหนือ ทำให้มีผู้ลี้ภัยจำนวนมากอยู่ด้านนอกเมืองยงโจว

เหล่าทหารรักษาคุ้มกันต่างถือดาบและหอก และปฏิเสธไม่ให้เข้าเมือง

โชคดีที่อู๋ซีหยวนมีเอกสารที่ขงลี่ซิงมอบให้เขาก่อนหน้านี้ จึงทำให้ทหารคุ้มกัน ยอมปล่อยให้ทั้งสองเข้าไปในเมือง