ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 153

หลังจากเข้าไปในเมือง ทั้งสองไปยังมุมที่ปลอดผู้คน มู่จงหยวนโค้งคำนับอู๋ซีหยวน

อู๋ซีหยวนรู้ว่าเขาคือจักรพรรดิในอนาคต จะกล้ารับการคำนับจากเขาได้อย่างไร?

เขารีบหันตัวไป และเลี่ยงการคำนับอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องเกรงใจ แค่การช่วยเหลือง่ายๆ ”

มู่จงหยวนไม่เข้าใจจึงถามว่า “ตอนนี้ควรไปที่จวนของใครก่อน?”

อู๋ซีหยวนมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดว่า “ถ้าให้ข้าพูด ตอนนี้เจ้าควรหาที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ไม่เช่นนั้นเกรงว่าเจ้าจะเข้าประตูบ้านพวกเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ”

มู่จงหยวนรู้ว่าตัวเองเร่ร่อนพเนจรอยู่ข้างนอกมานานแล้ว ตอนนี้ภาพลักษณ์เขาอาจจะไม่ดีนัก จึงคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงพยักหน้า จากนั้นก็มองไปที่อู๋ซีหยวนอย่างน่าสงสาร

อู๋ซีหยวนต้องรีบไปที่สำนักศึกษา เมื่อเห็นแววตาของเขา ก็อดไม่ได้ ที่จะถามว่า “มีอะไรหรือ?”

“ข้า......ไม่มีเงินติดตัวเลย.......เจ้ายืมเงินให้ข้าได้ไหม แล้วข้าจะคืนให้เจ้าเป็นสองเท่า?”

ยืมเงินให้เขาแน่นอนว่าไม่มีปัญหา อู๋ซีหยวนรู้ตัวตนแท้จริงของเขา และสามารถช่วยเหลือเขาตอนตกต่ำที่สุด เป็นเรื่องดีอย่างยิ่งสำหรับเขา และจะมีประโยชน์อย่างมากในอนาคต

แต่จะยืมเงินให้เขาอย่างไรเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าในมือมีเงินหนึ่งพันเหรียญ ข้าให้เขายืมสองร้อยเหรียญก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ถ้าในมือมีเงินแค่สองร้อยเหรียญ ให้เขายืมทั้งหมด นั่นหมายถึงมิตรภาพของมิตรแท้ที่ตายแทนกันได้

อู๋ซีหยวนหยิบเงินจากกระเป๋าเงินที่ภรรยาปักให้อย่างระมัดระวัง ปักลวดลายไผ่สีเขียว ใบไผ่ปักได้อย่างสวยงาม เพื่อร่วมชั้นของเขาก็เคยถามหลายครั้ง ซึ่งทำให้เขาภูมิใจมาก

เขานับเงินจำนวนแปดสิบเหรียญจากกระเป๋าเงินแล้วยืนให้เขา “นี่คือค่าครองชีพที่ภรรยาข้าให้ข้ามา รวมทั้งหมดหนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญ ให้เจ้ายืมเท่านี้ละกัน”

มู่จงหยวนรับเหรียญจำนวนหนึ่งจากเขา ในใจของเขารู้สึกว้าวุ่น นี่เป็นช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของเขา

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงถอดจี้จากคอของเขายื่นให้กับอู๋ซีหยวน “เจ้าเก็บสิ่งนี้ไว้ เมื่อเราพบกันใหม่อีกครั้ง เจ้าก็นำสิ่งนี้มาแลกกับเงิน”

ก่อนหน้านี้ที่บ้านทำแผ่นหยกของเขาสูญหาย ซึ่งนำปัญหามาให้ครอบครัวมากมาย ตอนนี้ยังมีคนคอยเฝ้าดูอยู่ที่ประตูบ้าน！สิ่งของทุกชิ้นบนร่างกายของเขามันช่างร้อนมือนัก แม้ว่าจะเป็นสิ่งของที่มีค่า แต่อาจนำความหายนะมาสู่ได้

เขาจึงรีบโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ว่ายังไงเราก็เคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมาก่อน ข้าเชื่อใจเจ้า และอีกอย่าง เงินแค่แปดสิบเหรียญ ไม่จำเป็นต้องคืนก็ได้”

มู่จงหยวนขมวดคิ้ว ยืมเงินแล้วไม่คืน เขาเป็นคนแบบไหนกัน?

เขาพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “เจ้าไม่เอารับไว้ก็ไม่เป็นไร แต่เงินข้าต้องคืนให้เจ้าแน่นอน！”

เขาพูดอย่างเด็ดขาด อู๋ซีหยวนก็เชื่อเช่นกัน

แม้ว่าเขาไม่คืน ขอแค่นึกถึงคุณงามความดีของเขา มันก็เป็นสิ่งที่สวยงาม

“เจ้าเดินไปตามทางซอยนี้ มีโรงเตี๊ยมอยู่ตรงสี่แยก หลังจากที่เจ้าอาบน้ำแล้ว ออกมาจากโรงเตี๊ยม ก็ไปที่จวนท่านแม่ทัพใหญ่ซูก่อน แม้ว่าท่านแม่ทัพใหญ่ซูจะผูกสัมพันธ์กับท่านอ๋องเยี่ยน แต่เขาก็ถือว่าเป็นกลาง และคนรับใช้ที่จวนของเขาก็ไม่มีใครปากสว่าง เจ้าให้ท่านแม่ทัพใหญ่ซูเป็นคนออกหน้า เชิญตงฉั่ง องค์หญิงใหญ่และท่านอ๋องเยี่ยนส่งคนพาเจ้ากลับเมืองหลวง”

มู่จงหยวนได้ยินสิ่งที่เขาพูดนั้นดูง่ายมาก แต่ตัวเองกลับไม่เคยคิดมาก่อน ไม่รู้ว่าควรบอกว่าคนๆนี้ฉลาด หรือก่อนหน้านี้เขากังวลมากเกินไป

เขาโค้งคำนับอู๋ซีหยวนอีกครั้ง “ขอบคุณพี่ซีหยวนที่ชี้แนะ”

การที่ถูกจักรพรรดิในอนาคตเรียกว่าพี่ซีหยวนนั้น ทำให้อู๋ซีหยวนรู้สึกว่ามันคุ้มค่ามาก