ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 174

อู๋ซีหยวนขยิบตาให้นาง ซูจิ่วเย่ว์ถึงหันหลังกลับ ก็ได้ยินหวังก่วงเสี่ยนที่นั่งอยู่บนศาลถามด้วยความประหลาดใจว่า "หืม? เจ้าเป็นใคร?"

อู๋ซีหยวนโค้งคํานับและรายงานตัวเอง "ข้าเป็นสามีของซูจิ่วเย่ว์ ตอนนี้กําลังเรียนที่วิทยาลัยเฮ่าหยวนอยู่"

พอได้ยินว่าเขาเรียนที่วิทยาลัยเฮ่าหยวน ท่าทีของหวังก่วงเสี่ยนก็ดีขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ทำตัวชิวเหมือนเมื่อกี้

วิทยาลัยเฮ่าหยวนเป็นหนึ่งในสถาบันที่ดีที่สุดในภาคเหนือ เทียบเท่าสถาบันสูงสุดของการวิจัยทางวิชาการและการเรียนรู้ในระบบการศึกษาแบบดั้งเดิมของจีนเลย

ในทุกๆปีมีคนจํานวนมากที่วิทยาลัยเฮ่าหยวนเข้ารับราชการ ถ้าชายคนนี้เป็นนักเรียนของวิทยาลัยเฮ่าหยวน ไม่แน่ว่าอนาคตจะเป็นเพื่อนร่วมงานของตัวเองด้วย!

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเจ้าก็ตามข้ามาที่ห้องโถงด้านหลัง"

หวังก่วงเสี่ยนต้อนรับทั้งสองสามีภรรยาด้วยชาที่ดีและน้ําที่ดี ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้ทําให้ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกถึงการวางอำนาจในตัวเขาเลย

ยังเล่าให้อู๋ซีหยวนฟังถึงสถานการณ์ทางตอนเหนือเมื่อเร็วๆนี้ เขารู้สึกว่าตอนนี้ชนเผ่าซงหนูไม่ปลอดภัย คาดว่าทางราชการน่าจะคัดเลือกจอหงวนฝ่ายบู๊อีกครั้ง

อู๋ซีหยวนเองไม่มีศิลปะการต่อสู้แต่อย่างใด แต่จอหงวนฝ่ายบู๊ ตามความทรงจําในอดีตของเขาแล้ว ควรเกิดขึ้นหลังจากสามปีนี้

ครั้งนี้ได้ฟังคำพูดของหวังก่วงเสี่ยน เขาก็ไม่ค่อยอยากแสดงความคิดเห็นอะไร เลยพูดไปไม่กี่คําว่าหวังว่าประเทศชาติจะสงบสุข

ภาพวาดวาดเสร็จอย่างรวดเร็ว หวังก่วงเสี่ยนให้คนเอาเงินนี้ไปตามหาคน

คนในทําเนียบรัฐบาลอย่างพวกเขามีวิธีที่ตามหาคนของตัวเองอยู่แล้ว พวกเขาไปที่ร้านเหล้าและโรงพนันก่อน พบเจอในโรงพนันจริงๆด้วย

แต่พอเจอคนแล้ว อีกฝ่ายกลับไม่ยอมรับ

ถุงเงินเขาทำหายไปนานแล้ว เงินข้างในถูกทำขึ้นโดยสํานักข้าราชการ จะแยกออกได้อย่างไร?

รัฐบาลจะตัดสินลงโทษขึ้นอยู่กับจับคนร้ายได้พร้อมกับหลักฐาน ตอนนี้ไม่มีหลักฐานที่ชัดเจน ถึงหวังก่วงเสี่ยนอยากช่วยพวกเขาก็ไม่สามารถทําอะไรได้เลย

ซูจิ่วเย่ว์ตามอู๋ซีหยวนไปที่ที่พัก อู๋ซีหยวนปิดประตู หันกลับมาก็เห็นนางนั่งร้องไห้บนเก้าอี้

อู๋ซีหยวนกลัวเห็นน้ำตานางที่สุด เห็นเข้าจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าแขนเสื้อของตัวเอง และซับน้ำตาให้นาง

"คนเก่ง ร้องไห้ทำไม? ก็แค่เสียเงินไปนิดหน่อยเอง รอเดือนหน้าข้าสอบติดนักวิชาการ ก็จะมีเงินเดือนรับแล้ว ถึงเวลานั้นเงินที่ได้รับมาก็จะให้เจ้าหมดเลย"

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกผิดในใจอย่างมาก พอได้ยินคําพูดของเขา ก็อดมองเขาไม่ได้ "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเจ้าจะสอบได้แน่นอน?"

ใช่ว่านางไม่เชื่อใจสามีของตัวเองหรอกนะ แต่น้อยคนนักที่จะสอบได้ในครั้งเดียว

อู๋ซีหยวนจับมือของนางมาวางบนหน้าอกของตัวเอง และพูดเสียงเบาว่า "ข้ารู้หน่า เจ้ามีหน้าที่แค่คอยเชื่อใจข้าก็พอ ต่อไปข้าจะทําให้เจ้ามีชีวิตที่ดีแน่นอน ถึงตอนนั้นเงินเดือนของข้าก็ยกให้เจ้าหมดเลย พวกเราก็จ้างสาวใช้มารับใช้เจ้าและท่านแม่กัน"

ซูจิ่วเย่ว์ฟังคําพูดของเขา น้ำตาก็หยุดไหล "จ้างสาวใช้ที่ไหนล่ะ ใช้เงินอย่างสะเปะสะปะจริงๆ"

อู๋ซีหยวนเห็นว่านางไม่ร้องไห้แล้ว เลยตบมือนางเบาๆ "คนเก่ง อย่าคิดเรื่องพวกนั้นเลย ยังไงแล้วก็ยังมีแปดร้อยตำลึงที่ท่านอ๋องมู่ให้อยู่ไม่ใช่หรือ?"

ซูจิ่วเย่ว์ยังคงกลุ้มใจเล็กน้อย "แต่เห็นได้ชัดเลยว่าเขาเป็นคนขโมยไป จะปล่อยเขาไปแบบนี้จริงหรือ?"

อู๋ซีหยวนมีวิธีในใจมานานแล้ว แต่บางอย่างก็ไม่สามารถพูดให้กับภรรยาที่น่ารักของเขาฟัง

ดังนั้น เขาจึงพูดว่า "ใต้เท้าหวังสั่งคนให้คอยจับตามองเขาแล้ว ดูจากท่าทางเขาน่าจะเป็นคนที่ทำผิดไปหลายครั้งกับเรื่องเดิมๆ รอแค่เขาลงมือในครั้งต่อไปก็สามารถจับทั้งคนร้ายพร้อมหลักฐานได้แล้วล่ะ"

ซูจิ่วเย่ว์จึงรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย "ต้องแบบนี้แหละถึงดี"

ในคืนนี้ ซูจิ่วเย่ว์นอนหลับสนิทในอ้อมกอดของอู๋ซีหยวน แต่อู๋ซีหยวนจะไปเรียนคาบเช้าในเช้าวันรุ่งขึ้น

แม้ว่านางจะไม่อยากให้ไป แต่นางก็รู้ว่าเขาทําเพื่อการเรียน ตัวเองต้องไม่ไปขัดขวางเขา

นางลุกขึ้นมาช่วยเขาแต่งตัว และให้คนรับใช้ต้มน้ําร้อนมาให้