ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 175

สายตาของเสี่ยวลิ่วล่อกแล่กเล็กน้อย "เจ้า เจ้าหมายความว่าไง! อย่ามาพูดจาไร้สาระ!"

อู๋ซีหยวนเดินไปหา และเอื้อมมือไปตบบนตัวเขาอย่างลวกๆ ไพ่ใบหนึ่งก็ตกลงมา

นักเลงที่เฝ้าดูสนามเห็นเข้าจึงเข้าไปจับกุมเขาไว้ "เยี่ยมจริงๆ! ข้าว่าละทำไมช่วงนี้เจ้าถึงดวงดี ชนะเงินทั้งวัน ที่แท้ก็เล่นขี้โกงภายใต้สายตากูนี่เอง! จับเขาไป!"

อู๋ซีหยวนยืนอยู่ที่เดิมและมองเขาที่ถูกพาตัวไป รู้เลยว่าหลังจากนี้เขาซวยแน่นอน เกรงว่าจะแย่กว่าการถูกจับไปโดยฝ่ายข้าราชการเสียอีก

เขามองแผ่นหลังที่เดินจากไปของพวกเขา มุมปากยกขึ้นอย่างพอใจ กล้ารังแกภรรยาตัวน้อยของเขา ให้เขาได้ทนทุกข์ทรมานสักหน่อยคงไม่เกินไปใช่ไหม?

พอจัดการเจ้าเด็กคนนั้นอย่างเงียบๆเสร็จ เขาก็ไม่สนใจที่จะเล่นต่ออีก จึงลุกให้คนอื่นมาเล่นต่อ

แต่บังเอิญว่าในตอนที่เขากำลังจะเดินออกจากประตูโรงพนัน ก็ถูกกัวลิ่งอี๋และลวี่หลิ่วที่อยู่ข้างๆนางเห็นเข้าพอดี

อู๋ซีหยวนเดินตรงไปข้างหน้า โดยไม่สนใจว่าข้างหลังมีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับตามองเขาอยู่

จนกระทั่งเขาเลิกเรียน ก็เห็นกัวลิ่งอี๋ที่ยืนอยู่ที่ประตูอีกครั้ง

เขาเดินตรงโดยไม่เหลียวมองเลย แต่กลับถูกกัวลิ่งอี้เรียกไว้

อู๋ซีหยวนสัญญากับภรรยาของตัวเองว่าจะไม่สานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นอีก ตอนนี้ได้ยินนางเรียกตัวเองจึงทำเป็นไม่ได้ยิน เดินตรงไปตามทางของตัวเอง

กัวลิ่งอี๋เห็นแบบนี้ก็ไม่สนในศักดิ์ศรีอีกต่อไป จับกระโปรงไล่ตาม และหยุดตรงหน้าเขา

อู๋ซีหยวนถอยหลังหนึ่งก้าว รักษาระยะห่างกับนาง คิ้วขมวดกันแทบจะหนีบมดตัวหนึ่งตายได้

"เจ้ามีเรื่องอะไรกันแน่?!" น้ําเสียงเขาไม่ค่อยดีนัก ความอดทนใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว

กัวลิ่งอี๋ก็ไม่ได้ใกล้เขามากเกินไป แต่หัวเราะเบาๆและถามเขาว่า "ทำไม? ภรรยาเจ้าไปแล้วงั้นหรือ?"

"จะไปหรือไม่ไปก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า!"

กัวลิ่งอี๋เบะปาก "พอเหอะ อย่าทำตัวเป็นผู้ดีไปหน่อยเลย ข้าถามเจ้านะ ข้ากัวลิ่งอี๋ไม่คู่ควรกับเจ้างั้นหรือ?! ทําไมเจ้าต้องทําท่าทีแบบนี้ด้วย?"

นางแดกดันใส่ แต่อู๋ซีหยวนกลับไม่ทำตามปกติ

"ไม่คู่ควร"

คำพูดที่กัวลิ่งอี๋เตรียมเอาไว้ จู่ๆก็สําลักในคอ

กัวลิ่งอี๋

"ไม่คู่ควรตรงไหน ข้ากัวลิ่งอี๋อ่านคัมภีร์ซือจิงตั้งแต่อายุห้าขวบ อ่านชีวประวัติของสตรีที่เป็นแบบอย่างตอนอายุเจ็ดขวบ แม้จะไม่ใช่ห้าปีแห่งการเรียนรู้ แต่อย่างน้อยก็ถือว่าเรียนมาเยอะ ทําไมเจ้าถึงพูดว่าไม่คู่ควรกับเจ้าล่ะ?"

อู๋ซีหยวนตอบอย่างจริงจังว่า "แต่หนังสือเหล่านั้นที่เจ้าอ่าน กลับอ่านไปเสียเปล่า เจ้าบอกว่าเจ้าเคยอ่านชีวประวัติของสตรีที่เป็นแบบอย่าง แต่สิ่งที่เจ้าทํา เรื่องไหนเป็นสิ่งที่สตรีควรทํากันล่ะ? ข้าเป็นลูกผู้ชายที่ดีที่เกิดในครอบครัวข้า ส่วนเจ้า แทบจะไม่คู่ควรกับข้าเลยจริงๆ ต่อไปถ้าเจ้ามารบกวนข้าอีก อย่าหาว่าข้าไม่เตือน"

สีหน้าของกัวลิ่งอี๋โกรธจนเปลี่ยนสี "เจ้า เจ้า"

อู๋ซีหยวนไม่มีท่าทีจะสนใจนาง หันหลังกำลังจะเดินจากไป แต่ถูกนางยื่นมือมาขวางไว้

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

อู๋ซีหยวนฟังคำพูดนางที่ไหนกันล่ะ? เดินอ้อมไปเลย นางที่อยู่ข้างหลังพูดอย่างโมโหว่า "เจ้าไม่กลัวข้าเอาเรื่องที่เจ้าไปโรงพนันในวันนี้พูดออกมาหรือ? คนเรียนหนังสืออย่างพวกเจ้ากลับมีมลทินแบบนี้ คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกใช่ไหม?"

อู๋ซีหยวนหัวเราะ "ถึงเจ้าพูดออกไปแล้วยังไงล่ะ? ข้าไปตามหาคนไม่ได้หรือ? พอเหอะ เลิกยุ่งกับข้าอีก ไม่งั้น ข้าจะไปบอกอาจารย์เอง"