ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 176

คนรอบข้างรีบวิ่งเข้ามา ประคองนางนั่งลงข้างๆ

นางถึงผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง พอลืมตาก็เห็นเทียนซิวเหนียงนั่งยองๆอยู่ข้างๆนาง สีหน้าเป็นห่วงมาก

"แม่ ท่านเป็นยังไงบ้าง? เราไปหาหมอหน่อยไหม?" นางพูดไปด้วยน้ำตาคลอไปด้วย

แถมยังหันไปด่าเด็กๆกลุ่มนั้นว่า "พวกเจ้าตาบอดหรือไง? พื้นที่โล่งกว้างขนาดนั้นก็รองรับพวกเจ้าไม่ได้! จำเป็นต้องชนคนหรือ! แม่ข้าอายุเยอะขนาดนี้แล้ว ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่"

เด็กชายที่ชนคนนั้นเอาแต่ก้มหน้าก้มตาพึมพําว่า "ข้าไม่ได้อยากชนนาง นางเข้ามาบังเอง"

ถ้าเขาไม่พูดแบบนี้ เถียนซิวเหนียงด่าสองสามประโยคก็พอระบายอารมณ์แล้ว

พอได้ยินคําพูดของเขาแล้ว เถียนซิวเหนียงกลับมองเขาด้วยสายตาเย็นชา สายตาเย็นชาจนน่ากลัว "เจ้าพูดอะไรนะ? เจ้าพูดให้ข้าฟังอีกทีซิ?"

เด็กชายคนนั้นก็รู้ตัวว่าตัวเองพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา ก็หุบปาก

แต่หุบปากตอนนี้มันสายเกินไป เทียนซิวเหนียงยืนขึ้น และเดินเข้ามาหาเขา

"พูดแบบนี้ แปลว่าเจ้ากะจะชนข้าตั้งแต่แรกงั้นหรือ? ข้ากับเจ้ามีเรื่องบาดหมางอะไรกัน เจ้าถึงจงใจหาเรื่องข้า?! ลูกในท้องของข้าแค่สามเดือนเอง เจ้าต้องการฆ่าเขาเลยหรือ?!"

เห็นได้ชัดว่าเด็กชายไม่คิดว่านางจะตั้งครรภ์จริงๆ เมื่อได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองนางอึ้งจนปากค้าง วินาทีนั้นก็ไม่รู้ว่าจะแก้ต่างให้ตัวเองอย่างไร

ระหว่างพูด เถียนซิวเหนียงได้เดินมาถึงตรงหน้าเขาแล้ว "เจ้าพูดสิ! ทําไมเจ้าไม่พูดล่ะ?"

เด็กชายเม้มริมฝีปาก สีหน้าลังเลมาก

เถียนซิวเหนียงยกมือขึ้นมาตบหน้าเขา แม่ของเขาที่มองอยู่ข้างๆก็ปวดใจมาก กำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกแม่สามีของนางดึงไว้ก่อน

เด็กชายรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนผ่าว เทียนซิวเหนียงถามต่ออีกว่า "เป็นไง? สื่อโถ่ว เจ็บไหม?"

สื่อโถ่วก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา เบะปากพยักหน้า

เถียนซิวเหนียงด่าอีกครั้งว่า "ข้าแค่ตบหน้าเจ้าไปครั้งเดียว เจ้ายังรู้สึกเจ็บเลย เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าเอาหัวไปชนโดนแม่สามีของข้าเข้าเต็มๆ นางจะเจ็บแค่ไหน?! ถ้าหัวของเจ้าชนโดนข้า ลูกในท้องของข้าก็คงแท้งไปแล้ว? ถ้าหากข้าส่งเจ้าไปพบเจ้าหน้าที่ก็ไม่ใช่เรื่องเกินไปอะไร!"

สื่อโถ่วถูกนางด่าจนกลั้นน้ําตาไว้ไม่อยู่ ทันใดนั้นเขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าทุกคน

"ข้าผิดไปแล้ว อย่าส่งข้าไปพบเจ้าหน้าที่ ข้าผิดไปแล้วจริงๆ ต่อไปข้าจะไม่วิ่งสุ่มสี่สุ่มห้าอีกแล้ว"

"เจ้าลุกขึ้น!" เทียนซิวเหนียงขมวดคิ้ว

สื่อโถ่วกลับส่ายหัว "ไม่งั้นเจ้าตบข้าอีกทีก็ได้?"

"ข้าจะตบเจ้าทำไม? แบบนั้นมันก็ง่ายไปสำหรับเจ้าน่ะสิ? ข้าไม่เอาผิดเรื่องนี้ได้ แต่แม่สามีของข้าถูกเจ้าชนแบบนี้ ต่อไปนี้เกรงว่าแม้แต่เดินก็คงจะเป็นปัญหา แล้วจะให้ไปทํางานอย่างไรล่ะ? งานต่อไปนี้ก่อนที่นางจะหายดีเจ้าต้องเป็นคนทำให้หมด เจ้ายอมหรือไม่?!"

สื่อโถ่วก็รับปาก เทียนซิวเหนียงจึงปล่อยเขาไป "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พรุ่งนี้เช้าก็มาที่บ้านข้าเลย!"

พูดถึงเรื่องนี้ นางก็หันไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆอีกครั้ง "แม่สื่อโถ่ว เจ้าว่าข้าจัดการแบบนี้ได้หรือไม่?"

แม่ของสื่อโถ่วยิ้มและพูดว่า "ได้ พรุ่งนี้ข้าจะให้สื่อโถ่วไปบ้านเจ้าแต่เช้าเลย!"