ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 177

เทียนซิวเหนียงไม่พูดอะไรอีก ขมวดคิ้วดูท่าทางของซูจิ่วเย่ว์อย่างกังวล แม้แต่หายใจก็เบาลงอย่างควบคุมไม่ได้ กลัวว่าจะรบกวนนาง

รอจนซูจิ่วเย่ว์ดึงมือกลับ และวางมือของหลิวซุ่ยฮวากลับเข้าไปในผ้าห่ม จึงพูดว่า "ไม่เป็นไรมากหรอก แม่ ท่านพักสักสองสามวันเดี๋ยวก็หาย"

หลิวซุ่ยฮวามองเทียนซิวเหนียงไปทีหนึ่ง "เป็นไง? ครั้งนี้เจ้าก็สบายใจได้แล้วสินะ?"

พูดจบก็มองไปที่ซูจิ่วเย่ว์ "เจ้าช่วยพี่สะใภ้รองดูด้วยสิ วันนี้นางก็ตกใจมากเหมือนกัน"

ซูจิ่วเย่ว์ "พี่สะใภ้รอง ยื่นมือมาสิ เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าดูด้วย"

เทียนซิวเหนียงรู้ว่าตัวเองไม่เป็นไรมาก ร่างกายนางแข็งแรงดี ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น

ถ้าไม่มั่นใจ ก็คงไม่ออกไปเดินเล่นอย่างประมาทแบบนี้

แต่เพื่อไม่ให้ครอบครัวเป็นห่วง นางจึงยื่นมือไปให้ซูจิ่วเย่ว์จับชีพจร

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกถึงชีพจรของนางที่เต้นอย่างแรง จึงพูดว่า "ไม่เป็นไรแล้ว พี่สะใภ้รองและเด็กในท้องสบายดี!"

หลิวซุ่ยฮวาถอนหายใจด้วยความโล่งอก และให้เทียนซิวเหนียงกลับไปพักที่ห้องตัวเอง

เทียนซิวเหนียงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว จึงตอบรับ และกลับไปที่ห้องของตัวเอง

หลิวซุ่ยฮวามองนางเดินออกจากห้อง พึ่งเงยหน้ามองไป ก็เผลอดึงโดนท้องน้อย เจ็บจนต้องหายใจเข้าลึกๆ"โอ้ย เจ็บจะตายอยู่ละ เด็กที่ชื่อสื่อโถ่วนั้นไม่ได้ตั้งชื่อมาโดยเปล่าประโยชน์จริงๆ กระแทกโดนเอวข้าเกือบพับแล้ว!"

ซูจิ่วเย่ว์อยู่กับนางมานาน ก็พอรู้นิสัยของนาง ตอนนี้ในห้องเหลือแค่พวกเขาสองคน นางไม่จําเป็นต้องกลบเกลื่อนอีกต่อไป

แม้ว่าในใจจะปวดใจมากที่เห็นนางต้องทนทุกข์ทรมาน แต่ปากก็ยังอดบ่นนางไม่ได้

"ตอนนั้นตอนที่ข้าจะจากไปข้าบอกท่านแล้วไม่ใช่หรือ? ทําไมท่านถึงบาดเจ็บได้ล่ะ?"

หลิวซุ่ยฮวาถอนหายใจ "เด็กคนนั้นก็วิ่งเร็วเกินไป ข้าก็คุมไม่ไหว แค่พริบตาเดียว เขาก็วิ่งเข้ามาตรงหน้าแล้ว เฮ้อ! รู้อย่างนี้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่ให้พี่สะใภ้รองเจ้าออกไปข้างนอกหรอก"

เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว พูดไปจะมีประโยชน์อะไร?

ซูจิ่วเย่ว์ก็หันมาปลอบใจอีกครั้งว่า "โชคดีที่พี่สะใภ้รองและลูกไม่เป็นอะไร ท่านก็ไม่เป็นอะไรมาก นี่ถือว่าในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง"

พูดถึงตรงนี้นางก็เปลี่ยนเรื่อง ถามนางต่อว่า "แล้วเด็กที่ชนท่านล่ะ?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของหลิวซุ่ยฮวาพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด "ครั้งนี้พี่สะใภ้รองของเจ้าทําให้ข้าประทับใจจริงๆ ตอนนั้นข้าเจ็บจะตายแล้ว นางแค่พูดไปสองสามคำก็ทำให้ครอบครัวสื่อโถ่วกลัวไปเลย สื่อโถ่วไม่เพียงแต่ขอโทษเท่านั้น แต่ยังต้องมาทํางานที่บ้านเราก่อนที่ข้าจะดีขึ้นด้วย"

สื่อโถ่วนางก็พอจะรู้ว่าคือใคร ปีนี้อายุเจ็ดขวบแล้ว แต่ถ้าพูดถึงทำงาน

"ท่านแม่ สื่อโถ่วนั้นอายุแค่เจ็ดขวบ จะทำอะไรได้? ถึงเวลาทำงานจริงไม่มาก่อกวนก็บุญแล้ว"

แน่นอนว่าความกังวลของนางไม่ใช่ว่าจู่ๆก็คิดขึ้น เดิมตอนที่อยู่บ้าน น้องๆทั้งหลายก็บอกว่าจะช่วยนาง แต่ในตอนนั้นนางต้องทําใหม่หลายรอบเลย