ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 178

"ท่านแม่ ซีหยวนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้นเลย! ซีหยวนพูดแล้ว เขาแทบจะไม่ค่อยได้คุยกับผู้หญิงคนนั้นเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่านางเป็นบ้าอะไร!"

แม้ว่าหลิวซุ่ยฮวาจะรุ้ว่านิสัยลูกชายตัวเองนั้นดี แต่เขาก็ยังเป็นวัยรุ่น แถมยังมีผู้หญิงแบบนี้อยู่ข้างๆ เพื่อจะมายั่วยวน กลัวว่า

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นไงบ้าง?ถ้าเทียบกับเจ้าแล้ว?"

ซูจิ่วเย่ว์หยิกผ้า "จิ่วยาก็ไม่รู้จะพูดยังไง"

หลิวซุ่ยฮวามองท่าทางแบบนี้ของนางก็เข้าใจแล้ว คิดในใจว่าตัวเองนั้นช่างมองการไกลจริงๆ สามารถหาลูกสะใภ้ที่สวยขนาดนี้ให้ซีหยวน ตัวเองอยู่บ้านดูแล้วชื่นตาชื่นใจไม่พอ แม้แต่ใจของลูกชายยังผูกติดกับนางเลย ต่อให้ข้างนอกมีสาวหน้าไหนก็ตาม ไม่หลงกลไปหรอก

มุมปากของนางยกสูงขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่กล้าหัวเราะเสียงดังเกินไป ความเจ็บปวดที่ท้องน้อยยังไม่ผ่านไป แม้แต่ดีใจก็ต้องเก็บอาการไว้

"แม่เข้าใจแล้ว ไม่สวยเท่าเจ้าแน่นอน"

ซูจิ่วเย่ว์ก้มหน้า ตัวแทบจะบิดกันเป็นเกลียวแล้ว เหมือนความรู้สึกที่ซับซ้อนของนางในตอนนี้

"ท่านแม่อ่ะ ท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว"

"สิ่งที่แม่พูดเป็นความจริง แม่ถามเจ้านะ ซีหยวนลูกแม่หน้าตาดีหรือไม่?" สําหรับลูกชายของนาง นางค่อนข้างมั่นใจ ตอนนางหลิวซุ่ยฮวายังสาวก็เป็นถึงดาวประจำหมู่บ้านเลย ลูกชายของนางจะแย่ได้ไง?

ซูจิ่วเย่ว์ตอบนางโดยไม่ต้องคิดเลย "ดีสิ!"

"งั้นพอมีซีหยวนแล้ว ในสายตาของเจ้ายังสามารถรองรับผู้ชายคนอื่นได้หรือไม่?"

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัวเหมือนกลองสั่น "ท่านแม่ ท่านถามแบบนี้ได้ยังไง! จะให้ข้าอยู่อย่างไร?"

หลิวซุ่ยฮวาก็แค่แซวเล่น เห็นงี้ก็ยิ้มและปลอบใจว่า "แม่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แม่รู้อยู่แล้วว่าเจ้าเป็นเด็กดี แม่แค่อยากบอกเจ้าว่า ถ้าเจอคนที่ใช่แล้ว แล้วไปเจอพวกหน้าตาอัปลักษณ์เข้ายังไงก็ไม่เข้าตาหรอก เจ้าสบายใจได้เลยนะ! ต่อไปนี้ชีวิตเจ้าดีแน่นอน!"

"อยู่บ้านพวกเราข้าก็มีชีวิตที่ดีแล้ว" ซูจิ่วเย่ว์ตอบ

หลิวซุ่ยฮวายื่นมือไปจับผมที่ห้อยลงมาบนไหล่ของนาง "เด็กดี"

ซูจิ่วเย่ว์พูดต่อว่า "ท่านแม่ ข้าเข้าใจความหมายของท่าน เมื่อก่อนข้าก็เคยอ่านเจอในหนังสือเขียนว่า คนเราเคยผ่านอะไรหลายๆอย่างมาด้วยกัน สิ่งอื่นใดนั้นไม่สามารถเข้ามาแทนที่ได้ง่ายๆ ข้ามีสามีที่ดีอย่างซีหยวนแล้ว แน่นอนว่าไม่มองคนอื่นหรอก"

หลิวซุ่ยฮวามองนาง ดวงตาของนางนั้นอ่อนโยน "ซีหยวนก็คงคิดแบบนี้แหละ"

ซูจิ่วเย่ว์กลับส่ายหัว "ท่านแม่ ในใจฉันก็ยังกลัว ข้าอาจจะไม่ดีอย่างที่ท่านคิด ถ้าคนอื่นดีกว่าข้าจะทําอย่างไร?"

หลิวซุ่ยฮวามองนางเป็นเวลานาน ในขณะที่ซูจิ่วเย่ว์คิดว่านางจะไม่ตอบ นางจึงค่อยๆส่ายหัวอย่างช้าๆ

"จิ่วยา แม่มองว่าเจ้าเป็นลูกสาวแท้ๆของตัวเองถึงพูดคําเหล่านี้กับเจ้า เจ้าจําไว้เสมอเลยนะ ทุกคนในโลกนี้ล้วนเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองไม่มีใครเหมือน คนอื่นอาจมีจุดเด่นของเขา แต่ก็จะมีจุดด้อยเหมือนกัน เจ้าไม่จําเป็นต้องเปรียบเทียบกับคนอื่น เจ้าเพียงแค่ต้องเปรียบเทียบกับตัวเองก็เท่านั้น"

"หลายปีก่อนตอนที่เจ้ามาถึงบ้านครั้งแรก ทั้งผอมทั้งตัวเล็ก ตอนนี้โตขึ้นแล้ว สวยขึ้นกว่าเดิมอีกใช่ไหม? ก่อนหน้านี้เจ้าอ่านไรไม่ออกเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เจ้าก็เข้าความหมายที่ว่าคนเราเคยผ่านอะไรหลายๆอย่างมาด้วยกัน สิ่งอื่นใดนั้นไม่สามารถเข้ามาแทนที่ได้ง่ายๆไรนั่นแล้ว นอกจากนี้ยังมีทักษะทางการแพทย์ แม้ว่าจะไม่ได้เก่งขนาดนั้น แต่ถ้าในครอบครัวมีคนป่วยขึ้นมาก็ไม่จําเป็นต้องหาหมออีกต่อไป เจ้าว่าใช่ไหม? ซีหยวนกําลังดีขึ้นเรื่อยๆ และเจ้าก็ไม่ได้อยู่ที่เดิมตลอดเวลา เชื่อแม่ ไม่มีสิ่งที่ดีที่สุด มีเพียงคนที่เหมาะสมที่สุด และเจ้าก็คือคนที่เหมาะสมที่สุดสําหรับซีหยวน"

"ต่อไปถ้ามีคนอื่นอยากจะกรีดพวกเจ้าออกจากกันอีก เจ้าไม่ต้องเกรงใจเขาหรอก ไล่ให้ไปให้พ้นเลย! เดี๋ยวแม่คอยหนุนหลังเจ้าเอง!"

พอฟังหลิวซุ่ยฮวาพูดจบซูจิ่วเย่ว์ก็เงียบไปเลย ไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้กับนางเลย ตั้งแต่เด็กพ่อแม่นางเอาแต่ด่าว่านางโง่ ไม่ว่าจะทําอะไรก็ทำได้ไม่ดี ชมลูกคนอื่นอย่างนั้นอย่างนี้

ตอนนี้ถูกแม่สามีบอกข้อดีของตัวเองออกมาทีละอย่าง นางจึงรู้สึกว่าตัวเองดูเหมือนจะไม่ได้แย่ขนาดนั้น