ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 189

หลิวซุ่ยฮวาได้เห็นใบหน้าอันงดงามของหล่อนเขินอาย ก็รู้สึกดีใจ

แม่สามีบางคนคิดไม่ได้ การที่ลูกชายกับลูกสะใภ้เข้ากันได้ดี ครอบครัวรักใคร่ปรองดองทุกสิ่งก็เจริญรุ่งเรือง เหตุใดอายุตั้งมากแล้วยังจะไปแข่งกันแย่งความโปรดปรานกับเด็กสาวอีก?

นางเห็นว่าอย่างจิ่วยาของพวกนางถือว่าดีมาก มีความสามารถและยังมีบุญ

“เอาล่ะๆ อย่าได้แต่คิดถึงเลย รออีกสักพักก็ได้เจอกันที่เมืองยงโจวแล้ว ” หลิวซุ่ยฮวาเอ่ยแซว

ซูจิ่วเย่ว์ยิ่งเขินอายมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินนางเอ่ยเช่นนี้

“ข้าคิดถึงที่ไหนกัน...”

หลิวซุ่ยฮวาหัวเราะอย่างร่าเริง “ใช่แล้วๆ เจ้าไม่ได้คิดถึง ข้าเป็นคนคิดถึงเอง พอใจหรือยัง?”

ซูจิ่วเย่ว์ย่นจมูก รู้สึกเขินอายเกินกว่าจะพูดต่อ

หงหงมีรูปร่างสูงใหญ่แข็งแรง ไม่ถึงขั้นไม่สามารถลากรถคันเก่าคันเล็กคันนี้ได้ ตลอดทางมันเดินเร็วราวกับบินได้ จนทำให้หนุ่มแข็งแรงอย่างต้าเฉิงต้องวิ่งไล่ตามจนหอบหายใจแทบไม่ทัน

ซูจิ่วเย่ว์เห็นเช่นนั้นก็อดใจไม่ได้ จึงบอกให้หงหงเดินช้าลงหน่อย

หลิวซุ่ยฮวาที่อยู่ข้างๆมองนางด้วยความสนใจ “ราวกับหงหงสามารถเข้าใจภาษาของคนออกจริงๆ”

หงหงส่งเสียงออกทางจมูก ราวกับกำลังตอบสนองคำพูดของนาง หลิวซุ่ยฮวาเห็นก็ยิ่งดีใจมากขึ้น “ม้าที่ฉลาดขนาดนี้ก็ถูกพวกเจ้าเก็บกลับมาได้ ไม่รู้จะบอกว่าใครโชคดีดี”

“แน่นอนว่าพวกข้าโชคดี” ซูจิ่วเย่ว์กล่าวโดยไม่ต้องคิด

หงหงช่วยพวกเขาไว้มาก หากต้องรอให้พวกเขามีเงินซื้อม้าด้วยตัวเอง ก็ไม่รู้จริงๆว่าจะต้องรอถึงตอนไหน

หงหงได้ยินคำพูดของนาง ก็ยิ่งดีใจ เริ่มวิ่งขึ้นมาทันที

ต้าเฉิงเพิ่งจะสูดหายใจได้สองครั้ง เพียงพริบตาเดียวม้าและเกวียนก็ทิ้งห่างออกไประยะไกล เขายื่นมืออยากจะเรียกพวกนาง อ้าปากจะพูดแต่กลับเห็นว่าพวกนางไปไกลกว่าเดิม เขาจึงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และไล่ตามไปอย่างยอมรับชะตากรรม

และก็ไล่ตามกันอยู่เช่นนี้ เดิมทีการเดินทางที่ต้องใช้เวลาห้าชั่วยาม ก็ถูกพวกเขาลดมันลงจนเหลือเพียงครึ่งเดียว

เมื่อเมืองที่สูงตระหง่านปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา ต้าเฉิงก็ถอนหายใจออกมายาวๆ ใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก

ในที่สุดก็ถึงเสียที นี่เหนื่อยกว่าต้องไถที่นาสองหมู่เสียอีก

เมื่อมาถึงประตูเมือง ซูจิ่วเย่ว์หยิบคำสั่งผ่านทางที่เจ้าบ้านตระกูลซูมอบให้นาง ทั้งสามคนถึงได้เข้าไปในเมืองได้อย่างราบรื่น

หลิวซุ่ยฮวาขมวดคิ้วถามนาง “จิ่วยา เหตุใดจึงมีผู้ลี้ภัยอยู่ข้างนอกมากมายเช่นนี้?”

ซูจิ่วเย่ว์กลับไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจ “นี่ยังถือว่าดี ข้ามองดูแล้วเหมือนว่าครั้งนี้คนน้อยกว่าครั้งที่แล้ว คงจะมีคนปักหลักให้พวกเขาแล้วกระมัง?”

ในตอนแรกทุกคนต่างก็อยากเข้าเมืองยงโจว ต่อมาพบว่าไม่สามารถเข้ามาในเมืองยงโจวได้ เหล่าคนที่พอมีเงินอยู่ในมือ จึงได้ซื้อที่ดินและตั้งรกรากในหมู่บ้านใกล้เคียง

เช่นเดียวกับตระกูลอู๋เมื่อตอนนั้น

หลิวซุ่ยฮวามองไปทางผู้ลี้ภัย แม้ตัวของแต่ละคนจะเต็มไปด้วยฝุ่น แต่เมื่อเทียบกับผู้ลี้ภัยที่พวกเขาเห็นนอกเมืองหนิวโถ่ว พวกเขาถือว่ามีความก้าวร้าวน้อยกว่ามาก

ประกอบกับที่มีราชสำนักคอยเฝ้าดูอย่างเข้มงวด ในใจนางจึงไม่ได้กังวลมากขนาดนั้น

เมื่อเข้ามาในเมือง อู่ต้าเฉิงก็ตบหลังหงหงแล้วหยิบหญ้าแห้งจำนวนหนึ่งจากรถม้ามาให้อาหารมันอย่างชำนาญ

แล้วจึงเอ่ยว่า: “ท่านแม่ ข้าพาหงหงไปตลาด อีกเดี๋ยวเราพบกันที่ประตูโรงเรียนซีหยวน”