ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 190

จวนสกุลเย่ว์ไม่ได้ใหญ่เท่ากับจวนแม่ทัพซูที่เธอเคยไป หรืออาจจะเป็นเพราะเจ้าของบ้านเป็นผู้หญิง การตกแต่งภายในของจวนสกุลเย่ว์จึงมีบรรยากาศอบอุ่นเล็กน้อย

มีต้นไม้สีเขียวอยู่ทั่วทุกแห่ง และยังมีภาพจิตรกรรมฝาผนัง ฯลฯ เมื่อมองแวบแรกก็รู้ได้ทันทีว่าบ้านหลังนี้จัดการดูแลโดยนายผู้หญิง

ซูจิ่วเย่ว์เดินตามอยู่ด้านหลังของเย่ว์ฮูหยิน พยายามควบคุมสายตาของตัวเองที่สอดส่ายไปรอบ ๆ ไม่อยากให้เจ้าของบ้านเข้าใจผิดว่าไม่เคารพเขา

หลังจากเข้ามาในบ้าน ไป๋อวี้ก็รีบยกน้ำชามาให้ทั้งสองคนทันที

เย่ว์ฮูหยินรีบถามขึ้นอย่างเป็นกังวล: "ท่านทั้งสองมาหาข้าที่จวนสกุลเย่ว์ พวกท่านตัดสินใจแล้วใช่หรือไม่?"

หลิวซุ่ยฮวาเห็นว่านายหญิงเย่ว์พูดคุยเป็นกันเองโดยไม่แบ่งชนชั้นกับพวกเขา ในใจก็รู้สึกดีกับเธอมากขึ้น

“เย่ว์ฮูหยิน ขอพูดตามตรง เมื่อได้ยินสิ่งที่จิ่วยาพูดแล้ว พวกเราตื่นเต้นกันมาก แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เด็กคนนี้พูดเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก พวกเราจึงได้มาหานายหญิงเพื่อยืนยันอีกครั้ง”

เย่ว์ฮูหยินจึงได้พูดเรื่องเงื่อนไขอีกครั้งว่า "อันที่จริงก็ไม่มีอะไร แค่ให้จิ่วยาสอนทักษะเย็บปักของเธอ เงินลงทุนและคนงานข้าจะเป็นเป็นจัดหาเอง ไม่ว่าในอนาคตกำไรจะมากน้อยเพียงใด เราก็จะแบ่งกันครึ่งครึ่ง"

หลิวซุ่ยฮวายังมองออกด้วยว่าเย่ว์ฮูหยินคนนี้เป็นคนใจซื่อตรง บอกแบ่งคนล่ะครึ่งครึ่งกันง่าย ๆ เช่นนี้เลย เพียงแต่....

เธอเพียงแค่ยิ้มแล้วคิดว่าให้เธอเป็นคนที่ออกหน้าเป็นคนไม่ดีดีกว่า!

“ฮูหยินมีคำพูดที่หญิงชราคนนี้สามารถพูดได้หรือไม่” หลิวซุ่ยฮวากล่าว

เย่ว์ฮูหยินไม่พูดอ้อมค้อมว่า: "ไม่เป็นไร ท่านพูดออกมาเถอะ"

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพียงแต่ถ้าทำธุรกิจร่วมกันพูดปากป่าวไร้ซึ้งหลักฐานยืนยัน สู้เราทำเอกสารไว้เป็นหลักฐานดีไหม”

ซูจิ่วเย่ว์เหลือบมองแม่สามีด้วยความประหลาดใจ เย่ว์ฮูหยินกลับชื่นชมหญิงชราคนนี้มาก

พี่น้องกันเองยังต้องแบ่งแยกบัญชีให้ชัดเจนเลย! นับประสาอะไรกับพวกเขา

และอีกอย่าง ทั้งสองฝ่ายฐานะและอำนาจไม่เท่าเทียบกัน ถ้าหากไม่ทำข้อตกลกันอย่างเป็นทางการ อีกฝ่ายจะรู้สึกไม่สบายใจนั้นถือเป็นเรื่องปกติ

เดิมทีเธอเองก็ไม่มีเจตนาจะผิดสัญญา ดังนั้นเธอจึงเหลือบมองไปที่ไป๋อวี้ทันทีแล้วพูดว่า "ไปเอามาเถอะ"

หลิวซุ่ยฮวาและซูจิ่วเย่ว์เห็นแล้วก็รู้สึกงงเล็กน้อย เย่ว์ฮูหยินเลยรีบอธิบายทันที "เกี่ยวกับเรื่องนี้นั้น ข้าได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว"

ไป๋อวี้หยิบเอกสารมา เย่ว์ฮูหยินนำเอกสารมาวางไว้บนโต๊ะ ยื่นไปทางพวกเขา " ท่านดูเถอะ นี่คือเอกสารที่ข้าได้ทำไว้ล่วงหน้าแล้ว คราวหน้าพวกเราทั้งสองฝ่ายค่อยไปที่ศาลาว่าการรับรองเอกสารอีกครั้ง คราวนี้พวกท่านสบายใจได้แล้วใช่ไหม?”

หลิวซุ่ยฮวาในใจรู้สึกว่าเธออาจจะเป็นคนที่ใช้ความคิดคับแคบของตัวเองไปคาดเดาความคิดของคนที่มีจิตใจเที่ยงตรงและเที่ยงธรรม เย่ว์ฮูหยินผู้นี้คู่ควรแล้วที่เกิดมาในตระกูลแม่ทัพ และการกระทำของเธอก็ถือเป็นคนใจคอกว้างขวางและตรงไปตรงมา

“เย่ว์ฮูหยินช่างเป็นคนใจคอกว้างขวางจริง ๆ จิ่วยาของข้าได้ร่วมงานกับท่านถือเป็นความโชคดีของเธอจริง ๆ ”

ในที่สุดเรื่องนี้ก็ได้ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย เย่ว์ฮูหยินก็ยิ้มทันที

อันที่จริงทันทีที่อีกฝ่ายมาถึงหน้าประตูบ้าน เธอก็รู้ว่าอีกฝ่ายได้ตอบตกลงแล้ว จนเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากตอบตกลง ในใจของเธอถึงได้ข้อสรุปอย่างแท้จริง

ช่างฝีมือพวกนี้ไม่สามารถบังคับได้ หากอีกฝ่ายซ่อนทักษะความรู้ไว้ในขณะที่สอน แล้วใครจะสามารถรู้ได้ล่ะ??

สิ่งนี้เรียกว่าถ้าไม่เต็มใจที่จะมอบลูกให้แล้วจะสามารถดักจับหมาป่าได้อย่างไร แม้ว่าพวกเขาจะยอมแบ่งผลกำไรครึ่งครึ่งกไป แต่ของหายากและมีราคาแพง มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับพวกเขาที่จะตัดสินใจว่าจะขายสิ่งนี้ได้เงินเท่าไร ?

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายได้สรุปข้อตกลงกันแล้ว เย่ว์ฮูหยินก็ถามพวกเขาเมื่อไหร่มีเวลาว่าง? ต้องการนัดพวกเขาเพื่อไปการรับรองเอกสารอีกครั้ง

“ถ้าท่านทั้งสองยังไม่มีที่พักในเมืองยงโจว ถ้าไม่อย่างนั้นก็พักอยู่ที่จวนของข้าเลยดีไหม?”