ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 194

กัวซวี่โจวเดินไปที่เตียง ยื่นมือออกไปแล้วบีบคางของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่กัวลิ่งอี๋เห็นเขาเป็นแบบนี้ ดูเหมือนจะแตกต่างจากพ่อที่เธอจำได้ตอนยังเด็ก

กัวซวี่โจวจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอโดยตรง และเตือนเธอทีละคำว่า “นี่คือความอดทนครั้งสุดท้ายที่ข้ามีต่อเจ้า เจ้าจงจำไว้ เมื่อไปถึงแล้ว ทางที่ดีเจ้าควรสงบเสงี่ยมเจียมตัวไว้ หากเจ้าสร้างปัญหาอีก ก็อย่าหากว่าข้าไม่เตือน”

กัวลิ่งอี๋หยุดดิ้นรน ดูเหมือนว่าเธอจะหวาดกลัวจริงๆ

ทันทีที่เธอหลับตาลง น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาของเธอ

กัวซวี่โจวปล่อยมือออก จากนั้นเขาก็โบกมือให้ลวี่หลิ่วและคนอื่นๆ “อุ้มออกไปเถอะ！”

แม้ว่าลวี่หลิ่วและหงหยิงจะรู้สึกว่านายท่านนั้นโหดเหี้ยมไปหน่อย แต่พวกนางกลับไม่กล้าขัดขืนใดๆ แม้กระทั่งลูกสาวแท้ๆนายท่านยังไม่ออมมือ นับประสาอะไรกับสาวใช้เที่ซื้อมาอย่างพวกนาง

ทั้งสองใช้ความพยายามอย่างมาก จึงสามารถอุ้มกัวลิ่งอี๋ออกจากประตูได้ และวางเธอลงบนรถม้าที่จ้างมา

หงหยิงยังต้องกลับไปรับใช้นายหญิง จึงมีเพียงลวี่หลิ่วคนเดียวที่ตามขึ้นไปบนรถม้า

เธอโบกมือให้หงหยิง และถอนหายใจอย่างเงียบๆ ตัวเองนั้นช่างน่าเวทนาจริงๆ พ่อแม่ของเธอไม่เพียงแต่ขายเธอมาเป็นสาวใช้ แต่ตอนนี้เธอยังต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้อีก

เธอไปบำเพ็ญธรรมที่สำนักแม่ชีพร้อมกับคุณหนู คนที่ทนทุกข์ทรมานคือเธอ แต่คุณหนูก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่นอน

เดิมทีเธอคิดว่าชีวิตของเธอนั้นน่าสังเวชแล้ว แต่เธอไม่คาดคิดว่าเรื่องนี้จะยังไม่จบไม่สิ้นอีก

พวกเธอเดินทางออกมาจากในเมืองเพียงห้าไมล์ ก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งขวางไว้

คนกลุ่มนี้ดูดุร้ายและเหี้ยมโหด และพวกเขาต่างก็ถือมีดอยู่ในมือ

เมื่อคนขับรถม้าเห็นเช่นนี้ ก็ละทิ้งรถม้าแล้ววิ่งหนีไป

ลวี่หลิ่วและกัวลิ่งอี๋ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากข้างนอก และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

กัวลิ่งอี๋ยังคงถูกมัดมือและเท้าไว้ จึงไม่สามารถขยับได้ ลวี่หลิ่วก้าวไปเปิดม่านรถม้าออก แล้วมองออกไปข้างนอก

เมื่อเห็นเช่นนี้ เธอก็ตื่นตระหนกอย่างมาก จึงรีบช่วยคุณหนูแก้เชือกที่มัดมือและเท้าออก

แต่เวลาไม่เคยคอยใคร เพียงเสี้ยววินาที่ที่หายใจ ม่านรถม้าก็ถูกเปิดออก

ทั้งคู่สีหน้าตื่นตระหนก แต่ชายข้างนอกนั้นกลับหัวเราะเสียงดัง

“ฮ่าๆๆๆๆ.........วันนี้พวกเราพี่น้องโชคดีจริงๆ！มีสาวงามอยู่บนรถม้าสองคน และเป็นหญิงสาวที่ผิวบอบบางและนุ่มนวลด้วย！”

เมื่อลวี่หลิ่วเห็นสิ่งนี้เธอก็ยื่นแขนออกไปขวางด้านหน้ากัวลิ่งอี๋โดยไม่รู้ตัว ชายคนนั้นขึ้นมาบนรถม้าแล้วดึงเธอลงมาจากรถม้า

เขามองกัวลิ่งอี๋อย่างละเอียด และหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง “หญิงสาวคนนี้เจ้าทำผิดอะไร? ทำไมถึงถูกมัดไว้? หรือมีคนรู้ว่าข้ากำลังรออยู่ที่นี่ จึงได้ส่งเจ้ามาให้ข้าเป็นพิเศษจริงๆเหรอ? ฮ่าๆๆๆ นี่ช่างเป็นโชคชะตาที่สวรรค์มอบให้อย่างแท้จริง！”

ขณะที่เขายิ้มอย่างดุร้าย เขาก็เอื้อมมือไปบีบใบหน้าของกัวลิ่งอี๋

กัวลิ่งอี๋ตกใจมากจนหดตัวลงไปที่มุมหนึ่งของรถม้า แต่เธอก็ไม่สามารถหลบได้

เมื่อรู้สึกถึงมือหยาบขนาดใหญ่สัมผัสใบหน้าของเธอ เธอก็ขนลุกทั่วร่างกาย และตะโกนโหวกเหวก ซึ่งทำให้เว่ยโจวรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น

“ฮ่าๆๆๆ ช่างเป็นหญิงสาวที่มีผิวบอบบางและนุ่มนวลจริงๆ ผู้หญิงในหมู่บ้านเราไม่สามารถเทียบได้เลย”

คืนนั้นหลิวซุ่ยฮวาและซูจิ่วเย่ว์ยังคงพักอยู่ที่โรงเตี๊ยม อู๋ซีหยวนวางแผนว่าจะหาบ้านพักให้พวกนางในเช้าวันรุ่งขึ้น แต่กลับถูกหลิวซุ่ยฮวาห้ามไว้

“เอาล่ะ เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลกับเรื่องเหล่านี้ เจ้าแค่ตั้งใจเรียนก็พอ เรื่องบ้านแม่กับจิ่วยาหาเองได้ อย่าให้เรื่องเหล่านี้ทำให้เจ้าเสียการเรียนเลย”

อู๋ซีหยวนอยากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เห็นภรรยาตัวเองก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ท่านแม่พูดมีเหตุผล ตอนนี้เรื่องหาบ้านไม่รีบร้อน พวกเราสองคนค่อยๆช่วยกันหาก็ได้ ถ้ายังหาไม่ได้ก็พักที่โรงเตี๊ยมก่อน ไม่มีเรื่องใดสำคัญไปกว่าการเรียนของเจ้า”

อู๋ซีหยวนเห็นว่าพวกนางเคร่งขรึมมาก เขาเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ จึงได้ตอบตกลง

เมื่อมีหลิวซุ่ยฮวาอยู่ ทั้งสองจึงไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง จนกระทั่งซูจิ่วเย่ว์อยากไปเข้าห้องน้ำ อู๋ซีหยวนจึงอ้างว่ากลัวเธอหาห้องน้ำไม่เจอ จึงตามเธอไป

หลิวซุ่ยฮวาจะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรได้อย่างไร? นางพยักหน้า พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

ซูจิ่วเย่ว์เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นอู๋ซีหยวนรออยู่ข้างนอก

“เจ้าก็จะไปเหรอ?” เธอเอ่ยถาม

อู๋ซีหยวนส่ายหัว เดินเข้าไปแล้วจับมือของเธอ “ภรรยา เจ้าอาการดีขึ้นหรือยัง?”

ซูจิ่วเย่ว์รู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร ผู้หญิงย่อมไม่หน้าด้านหน้าทน เธอจึงหน้าแดงอีกครั้ง “ข้าดีขึ้นมากแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า”

เมื่อชาติก่อนอู๋ซีหยวนก็เคยใช้ชีวิตร่วมกับเธอมาหลายปี ตอนเด็กเธอทนทุกข์ทรมานมามาก ร่างกายจึงอ่อนแอมาก ทุกครั้งที่มีประจำเดือนก็ปวดท้องจนไม่สามารถลุกจากเตียงได้

เมื่อเปรียบเทียบกับร่างกายของเธอตอนนี้ ยังสามารถพูดและหัวเราะได้ ใบหน้าแดงก่ำ เห็นได้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ครอบครัวเขาได้เลี้ยงดูเธออย่างดี