ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 194

กัวซวี่โจวเดินไปที่เตียง ยื่นมือออกไปแล้วบีบคางของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่กัวลิ่งอี๋เห็นเขาเป็นแบบนี้ ดูเหมือนจะแตกต่างจากพ่อที่เธอจำได้ตอนยังเด็ก

กัวซวี่โจวจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอโดยตรง และเตือนเธอทีละคำว่า “นี่คือความอดทนครั้งสุดท้ายที่ข้ามีต่อเจ้า เจ้าจงจำไว้ เมื่อไปถึงแล้ว ทางที่ดีเจ้าควรสงบเสงี่ยมเจียมตัวไว้ หากเจ้าสร้างปัญหาอีก ก็อย่าหากว่าข้าไม่เตือน”

กัวลิ่งอี๋หยุดดิ้นรน ดูเหมือนว่าเธอจะหวาดกลัวจริงๆ

ทันทีที่เธอหลับตาลง น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาของเธอ

กัวซวี่โจวปล่อยมือออก จากนั้นเขาก็โบกมือให้ลวี่หลิ่วและคนอื่นๆ “อุ้มออกไปเถอะ！”

แม้ว่าลวี่หลิ่วและหงหยิงจะรู้สึกว่านายท่านนั้นโหดเหี้ยมไปหน่อย แต่พวกนางกลับไม่กล้าขัดขืนใดๆ แม้กระทั่งลูกสาวแท้ๆนายท่านยังไม่ออมมือ นับประสาอะไรกับสาวใช้เที่ซื้อมาอย่างพวกนาง

ทั้งสองใช้ความพยายามอย่างมาก จึงสามารถอุ้มกัวลิ่งอี๋ออกจากประตูได้ และวางเธอลงบนรถม้าที่จ้างมา

หงหยิงยังต้องกลับไปรับใช้นายหญิง จึงมีเพียงลวี่หลิ่วคนเดียวที่ตามขึ้นไปบนรถม้า

เธอโบกมือให้หงหยิง และถอนหายใจอย่างเงียบๆ ตัวเองนั้นช่างน่าเวทนาจริงๆ พ่อแม่ของเธอไม่เพียงแต่ขายเธอมาเป็นสาวใช้ แต่ตอนนี้เธอยังต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้อีก

เธอไปบำเพ็ญธรรมที่สำนักแม่ชีพร้อมกับคุณหนู คนที่ทนทุกข์ทรมานคือเธอ แต่คุณหนูก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่นอน

เดิมทีเธอคิดว่าชีวิตของเธอนั้นน่าสังเวชแล้ว แต่เธอไม่คาดคิดว่าเรื่องนี้จะยังไม่จบไม่สิ้นอีก

พวกเธอเดินทางออกมาจากในเมืองเพียงห้าไมล์ ก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งขวางไว้

คนกลุ่มนี้ดูดุร้ายและเหี้ยมโหด และพวกเขาต่างก็ถือมีดอยู่ในมือ

เมื่อคนขับรถม้าเห็นเช่นนี้ ก็ละทิ้งรถม้าแล้ววิ่งหนีไป

ลวี่หลิ่วและกัวลิ่งอี๋ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากข้างนอก และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

กัวลิ่งอี๋ยังคงถูกมัดมือและเท้าไว้ จึงไม่สามารถขยับได้ ลวี่หลิ่วก้าวไปเปิดม่านรถม้าออก แล้วมองออกไปข้างนอก

เมื่อเห็นเช่นนี้ เธอก็ตื่นตระหนกอย่างมาก จึงรีบช่วยคุณหนูแก้เชือกที่มัดมือและเท้าออก

แต่เวลาไม่เคยคอยใคร เพียงเสี้ยววินาที่ที่หายใจ ม่านรถม้าก็ถูกเปิดออก

ทั้งคู่สีหน้าตื่นตระหนก แต่ชายข้างนอกนั้นกลับหัวเราะเสียงดัง

“ฮ่าๆๆๆๆ.........วันนี้พวกเราพี่น้องโชคดีจริงๆ！มีสาวงามอยู่บนรถม้าสองคน และเป็นหญิงสาวที่ผิวบอบบางและนุ่มนวลด้วย！”

เมื่อลวี่หลิ่วเห็นสิ่งนี้เธอก็ยื่นแขนออกไปขวางด้านหน้ากัวลิ่งอี๋โดยไม่รู้ตัว ชายคนนั้นขึ้นมาบนรถม้าแล้วดึงเธอลงมาจากรถม้า

เขามองกัวลิ่งอี๋อย่างละเอียด และหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง “หญิงสาวคนนี้เจ้าทำผิดอะไร? ทำไมถึงถูกมัดไว้? หรือมีคนรู้ว่าข้ากำลังรออยู่ที่นี่ จึงได้ส่งเจ้ามาให้ข้าเป็นพิเศษจริงๆเหรอ? ฮ่าๆๆๆ นี่ช่างเป็นโชคชะตาที่สวรรค์มอบให้อย่างแท้จริง！”

ขณะที่เขายิ้มอย่างดุร้าย เขาก็เอื้อมมือไปบีบใบหน้าของกัวลิ่งอี๋

กัวลิ่งอี๋ตกใจมากจนหดตัวลงไปที่มุมหนึ่งของรถม้า แต่เธอก็ไม่สามารถหลบได้

เมื่อรู้สึกถึงมือหยาบขนาดใหญ่สัมผัสใบหน้าของเธอ เธอก็ขนลุกทั่วร่างกาย และตะโกนโหวกเหวก ซึ่งทำให้เว่ยโจวรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น

“ฮ่าๆๆๆ ช่างเป็นหญิงสาวที่มีผิวบอบบางและนุ่มนวลจริงๆ ผู้หญิงในหมู่บ้านเราไม่สามารถเทียบได้เลย”