ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 198

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกอีดอัดเลยขยับตัวเล็กน้อย หลิวชุ่ยฮวาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เธอก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาเช่นกัน

ลูกสะใภ้ตัวน้อยของเธอเกิดมามีรูปร่างหน้าตาสะสวย แม้แต่ผู้หญิงก็ยังหลงรักเธอ แล้วนับประสาอะไรกับพวกผู้ชายเหล่านั้น

ถ้าเกิดลูกชายของใต้เท้าจือโจวชอบเธอขึ้นมาจริงๆ เกรงว่าครอบครัวของพวกเขาจะปกป้องเธอไม่ได้แน่!

หลิวซุ่ยฮวาขมวดคิ้วแน่น รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เธอไม่ควรปล่อยให้จิ่วยาออกไปเดินเล่นเลย ถ้าให้เธออยู่ในหมู่บ้านของพวกเขา คงไม่มีปัญหาใหญ่อะไร

เย่ว์ฮูหยินเป็นคนมีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง และยิ่งเธอได้ยินข่าวลือมากมายเกี่ยวกับหวังฉี่อิงแล้ว เธอก็ใคร่ครวญถึงบางสิ่งบางอย่างอยู่ในใจ

“นี่คือลูกสาวบุญธรรมของข้า แซ่ซู”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ทุกคนก็ประหลาดใจ

แม้แต่ซู่จิ่วเย่ว์ก็หันไปมองเย่ว์ฮูหยินด้วยความประหลาดใจ จะรับใครเป็นลูกบุญธรรมนั้นไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลย ต่อไปไม่ว่าจะเทศกาลอะไรก็ต้องแวะเวียนมากล่าวคำอวยพร หรือเมื่ออีกฝ่ายมีปัญหา อีกฝ่ายจะนิ่งดูดายไม่ได้

เคยแต่เห็นมีบอกไว้ในนวนิยายว่าขุนนางบางคนจะรับลูกบุญธรรมสองสามคนเพื่อสานสัมพันธ์เท่านั้น แต่เธอก็ออกเรือนมีสามีแล้ว วิธีการนี้จึงไม่ค่อยสมเหตุผลเท่าไหร่ ทำไมเย่ว์ฮูหยินถึงได้ทำเช่นนี้นะ?

แต่หลิวซุ่ยฮวาและหวังก่วงเสี่ยนก็เข้าใจเจตนาของเย่ว์ฮูหยินได้อย่างรวดเร็ว แตกต่างแค่ไม่ได้บอกตรง ๆ ว่า ซูจิ่วเย่ว์นั้นมีเธอดูแลอยู่ ใครกล้าคิดทำอะไรกับเธอ? ต้องผ่านด่านของเธอไปก่อน

ตั้งแต่หลิวซุ่ยฮวามาถึงจวนจือโจว หัวใจของเธอก็กระวนกระวายไม่ได้สงบลงเลย

จนกระทั่งเธอได้ยินคำพูดของเย่ว์ฮูหยิน เธอจึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอแอบชื่นชมอยู่ในใจ เย่ว์ฮูหยินคนนี้ช่างเป็นคนดีจริง ๆ !

หวังก่วงเสี่ยนหันศีรษะมองไปที่ลูกชายของเขา โดยคิดว่าเมื่อเย่ว์ฮูหยินพูดเช่นนี้แล้ว เขาคงจะยอมแพ้แล้วใช่ไหม?

แต่ไม่คาดคิด เมื่อเขาหันศรีษะไปดูลูกชายของเขา กลับพบว่าดวงตาของเขากลับสดใสขึ้นกว่าเดิม

หวังก่วงเสี่ยนทนไม่ไหวจนรู้สึกว่าหน้าผากของเขากระตุก เขาแค่ต้องการหาสิ่งของที่ใกล้มือแล้วขว้างมันออกไปอย่างไม่ทันรู้ตัว

แต่สุดท้ายเขาก็อดทนไว้ได้ ไม่ได้! อดทนไว้! รอให้แขกกลับไปก่อนแล้วค่อยทุบตีเขา!

หวังฉี่อิงหันกลับไปอีกครั้งและทักทายซูจิ่วเย่ว์ "สวัสดีแม่นางซู แม่นางซูเป็นคนหน้าตาดีจริง ๆ มองแล้วทำให้ผู้คนรู้สึกจิตใจเบิกบาน"

เดิมทีเขาอยากใช้คำว่าตกใจมากจนขวัญหนีดีฝ่อ แต่ตอนหลังเขารู้สึกว่ามันดูไม่เหมาะสมที่จะอธิบายด้วยวิธีนี้ เขาจึงเปลี่ยนมันทันที

ซูจิ่วเย่ว์มุมปากของเธอกระตุก อยากหัวเราะแต่ก็หัวเราะไม่ออก

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังชมเธอ แต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกไม่สบายใจเลย?

หวังก่วงเสี่ยนรู้สึกโกรธมากในเวลานี้ หลังจากที่เย่ว์ฮูหยินพูดเองว่าแม่นางซูคนนี้เป็นลูกบุญธรรมของเธอ เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้ยังทำมารยาทหยาบคายกับพวกเขา นี้จะไม่ใช่เป็นการทำให้กับเย่ว์ฮูหยินต้องอับอายหรอกหรือ?

ไม่น่าแปลกใจที่ใครๆ มักพูดถึงว่าคนที่ลุ่มหลงในกามราคะย่อมนำพาชีวิตสู่หายนะได้โดยง่าย จากที่เขาเห็น ลูกชายของเขาต้องก่อเรื่องเข้าสักวัน

“หวังฉี่อิง!” เขาตะโกนด้วยเสียงทุ้มลึก

หวังฉี่อิงสามารถฟ้งออกว่าพ่อของเขากำลังจะโกรธถึงขีดสุดแล้ว แต่เขากลับไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด ชายชราคนนี้เดินเหินไม่สะดวก จะไล่ตามเขาทันได้อย่างไร?

เขาหันกลับไปมองพ่อของเขาแล้วพูดว่า: "ดูท่านสิ ทำไมถึงได้โมโหขนาดนั้นล่ะ? ข้าก็แค่ชมแม่นางซูสองสามคำเท่านั้น นักนักปราชญ์ยังได้กล่าวไว้ว่า ทุกคนก็ล้วนรักสวยรักงาม กันทั้งนั้น ข้าไม่ใช้คนหรือ?"

ไม่ เจ้าไม่ใช่ เจ้ามันเกินคนไปแล้ว

หวังก่วงเสี่ยนโกรธมากจนลมออกหูและจ้องมองเขา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เย่ว์ฮูหยินเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ออกมาป้องทั้งคู่ "ต้องขอบคุณคุณชายหวังที่ตาถึง นับเป็นความโชคดีของลูกสาวข้าแล้ว"

แต่เมื่อเห็นเย่ว์ฮูหยินก้มศีรษะและดื่มชาอย่างเงียบ ๆ เขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนว่าลูกชายของเขาจะถูกเมินเฉย

แต่นี่ก็เข้าใจได้ ถ้าไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆ ของเขา เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหวังว่าเขาจะไม่พบลูกชายคนนี้อีกต่อไป!

แต่เมื่อมองดูสีหน้าดื้อรั้นของลูกชาย เขาก็ชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียในใจ และในที่สุดก็รู้สึกว่าการยอมรับลูกบุญธรรมที่ไม่มีภูมิหลังอะไรคงจะไม่ทำให้เขาเดือดร้อนอะไร ก็ถือได้ว่าได้ดองเป็นญาติกับสกุลเย่ว์ไปด้วย

หลังจากคิดเรื่องนี้ได้แล้ว เขาก็ลูบเคราแล้วตอบตกลง

“ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แม่นางซู ข้าจะรับเจ้าเป็นลูกบุญธรรมของข้าแล้วกัน!”

ซูจิ่วเย่ว์ก็คุกเข่าและยกถ้วยน้ำชาคำนับด้วยความงุนงง จนกระทั่งท้ายที่สุดที่เธอเรียกท่านพ่อออกมา เธอยังสับสนกับสถานการณ์อยู่เลย

เธอเป็นแค่สาวชาวนา จู่ๆ ทำไมเธอถึงได้โชคดีขนาดนี้?

อย่างไรก็ตาม คนที่ดูมีความสุขที่สุดก็คือหวังฉี่อิง

นางฟ้าตัวน้อยกลายเป็นน้องสาวของเขา จะมีอะไรในโลกนี้ที่ทำให้เขามีความสุขได้มากกว่าเรื่องนี้อีกเหรอ?

เขามีความสุขมากจนควบคุมตัวเองไม่ได้ วิ่งไปหาซูจิ่วเย่ว์เพื่อเอาความดีความชอบเข้าตัว "น้องสาว โจรที่ขโมยสิ่งของของเจ้าครั้งก่อน ข้าได้สั่งสอนมันไปแล้ว! เจ้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าโจรนั้นถูกข้าทุบตีจนหมดสภาพไปเลย และเขาร้องขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดแม้แต่เงินสี่ร้อยเหรียญของเจ้าก็สามารถเอากลับมาได้อีกด้วยนะ!”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หันศีรษะและมองไปที่หวังจ้าวซึ่งยืนอยู่ตรงมุมห้องและก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ “เอาเงินมา!”

เสี่ยวหลิ่วคนนั้นใช้เงินหมดเกลี้ยงตั้งแต่แรกแล้ว เขาจะคืนเงินสี่ร้อยเหรียญได้อย่างไร?

หวังจ้าวหยิบเงินออกมาจากอ้อมแขนของเขาหนึ่งตำลึงแล้วยื่นให้เขา หวังฉี่อิงขมวดคิ้วและพูดว่า "เอามาอีก!"

ทันใดนั้นหวังจ้าวก็รู้ได้ทันทีว่า คุณชายของเขาไม่ได้ต้องการคืนเงินสี่ร้อยเหรียญหรอก มันชัดเจนว่าต้องการมอบเป็นของขวัญสำหรับการพบกันครั้งแรกแน่!