ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 199

เมื่อคิดดังนี้ เขาจึงล้วงเข้าไปที่ช่วงอกของเขา แล้วหยิบถุงเงินของคุณชายของเขาออกมาทั้งหมด

“คุณชาย* มันอยู่ในนี้แล้วขอรับ”

หวังฉี่อิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ หยิบถุงเงินแล้วส่งให้ซูจิ่วเย่ว์ "เอ้า เก็บมันไว้ คราวนี้อย่าให้พวกโจรขโมยมันไปอีกล่ะ"

ซูจิ่วเย่ว์มองดูถุงเงินในมือของเธอที่เกินมาด้วยสีหน้าสับสน แวบแรกเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

บางครั้งเธอเองก็ไม่ค่อยฉลาดนัก แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอโง่ เธอเสียเงินไปแค่สี่ร้อยเหรียญเท่านั้น แต่ในถุงเงินใบนี้อย่างน้อยก็มีไม่ต่ำกว่าหลายสิบตำลึง...

ในเวลานี้เธอรู้สึกเหมือนถือมันฝรั่งร้อนๆ อยู่ในมือ จึงรีบนำเงินนั้นคืนให้เขาทันที "ไม่ได้ ข้ารับไว้ไม่ได้ ข้าแค่ทำเงินหายไปแค่สี่ร้อยเหรียญเท่านั้น"

เงินที่มอบให้ไปแล้วจะเอากลับคืนมาได้อย่างไร? หวังฉี่อิงก้าวถอยหลังทันที และยืนกรานอย่างหนักแน่น

“ให้เจ้าแล้วก็คือให้แล้ว ข้าเป็นพี่จะให้เงินเล็กน้อยแก่น้องสาว มันไม่ได้น่าเกียจหรอก? เจ้ารับมันไว้ทั้งหมดนั่นแระ! วันนี้เรื่องมันเกิดกระทันหันเกินไป ข้าไม่ได้เตรียมของขวัญไว้รับขวัญในพบการครั้งแรกเลย เงินที่เกินมาถือว่าเป็นเงินรับขวัญก็แล้วกันนะ”

ซูจิ่วเย่ว์ยังคงลังเล แต่คำพูดของหวังฉี่อิงดูเหมือนส่งสัญญาณให้พ่อของเขา

ใช่แล้ว เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เขาเพิ่งรับไว้เป็นลูกสาวบุญธรรมนี่ ลูกชายได้มอบของขวัญให้แล้ว พ่อบุญธรรมอย่างเขาจะนิ่งเฉยได้อย่างไร?

แต่เรื่องที่เขารับลูกสาวบุญธรรมในวันนี้ เป็นสิ่งที่เขาไม่ได้คาดหมายไว้ เลยไม่ได้เตรียมอะไรไว้ .......

ช่างมันเถอะ ดูจากเสื้อผ้าของเธอแล้วน่าจะไม่ได้มีฐานะดีมากนัก ครอบครัวแบบนี้ถ้าให้เงินน่าจะเหมาะสมมากกว่า

เขาโบกมือให้คนรับใช้ที่รออยู่ข้างๆ และกระซิบสองสามคำกับเขา

คนรับใช้ตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบา แล้วถอยออกจากห้องไป และกลับมาในไม่ช้าพร้อมกับอุ้มกล่องมาด้วยหนึ่งใบ

หวังก่วงเสี่ยนรับกล่องแล้วมอบให้ซูจิ่วเย่ว์ "ข้าจะให้เจ้าเรียกข้าว่าพ่อบุญธรรมเปล่าๆ ไม่ได้หรอกนะ สิ่งของอันนี้เจ้ารับเอาไว้เถอะ หากว่าเจ้าประสบพบเจอปัญหาใด ๆ ในภายหลัง เจ้าก็มาหาข้าได้"

สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ซูจิ่วเย่ว์ก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ แวบแรกเธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

เธอเหลือบมองไปที่เย่ว์ฮูหยินโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นเย่ว์ฮูหยินพยักหน้า เพื่อส่งสัญญาณให้เธอรับมันเอาไว้

ซูจิ่วเยว่จึงได้ยืนขึ้นแล้วคำนับหวังก่วงเสี่ยนทันที “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ”

หวังก่วงเสี่ยนฟังเธอเรียกท่านพ่ออย่างเชื่อฟัง ก็ลูบเคราของเขาด้วยสีหน้าพึงพอใจ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าการที่มีลูกสาวเพิ่มขึ้นก็ดีเหมือนกัน

ในครอบครัวของหวังก่วงเสี่ยนมีภรรยาหนึ่งคนอนุภรรยาหนึ่งคน และมีหวังฉี่อิงเป็นลูกเพียงคนเดียว ชอบก่อเรื่องให้ปวดหัวไม่เว้นแต่ล่ะวัน เมื่อไหร่ที่ได้ยินเขาเรียกว่าท่านพ่อ หัวใจก็ของเขาก็เต้นรัว คิดแล้วไม่ไช่เรื่องดีแน่นอน

มิน่าเล่าสหายที่ทำงานที่มีลูกสาว ล้วนเดินออกจากบ้านมาอย่างมีความสุข

คนนี้สวมรองเท้าใหม่ที่ลูกสาวของเขาทำให้ คนนั้นถือกระเป๋าเงินที่ลูกสาวของเขาเย็บให้ พวกเขาต่างต้องการอวดให้คนอื่นได้เห็น

เมื่อก่อนเขาเคยอิจฉามาก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว เขาหวังก่วงเสี่ยนก็มีลูกสาวของตัวเองแล้วเช่นกัน!

เมื่อเขายอมรับความจริงข้อนี้ได้แล้ว สายตาที่มองซูจิ่วเย่ว์นั้นก็มีความเมตตามากขึ้น

หลิวซุ่ยฮวาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ยิ่งรู้สึกประหลาดใจมาก คนอื่นๆ ไม่รู้ว่าพวกเขาต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนเพื่อที่จะได้รู้จักกับเจ้าหน้าที่และขุนนางที่ระดับสูงเหล่านี้ เท่าที่เธอรู้ มีครอบครัวหนึ่งในเมืองนี้ เพื่อสร้างความสัมพันธ์กับใต้เท้าปกครองเมือง ถึงกับส่งเงินหลายร้อยตำลึงไปให้ และยังให้ลูกสาวสองคนไปเป็นอนุภรรยาของท่านอีกด้วย

แต่เมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นกับลูกสะใภ้ของเธอ ทำไมทุกอย่างถึงได้ดูง่ายดายเช่นนี้?

หรือจะพูดได้ว่าเธอเป็นเด็กที่ดวงดีหรือ? ใครพบเห็นก็หลงรัก ก็น่าจะประมาณนั้น

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเรียกเขาอย่างเต็มใจว่า "พี่ฉี่อิง"

หวังฉี่อิงรู้สึกสบายใจมากที่น้องนางฟ้าคนนี้ได้เรียกเขาว่าพี่ชายแล้ว! เขาต้องเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกแน่!

“ดีมากน้องสาว สองสามวันนี้เจ้ายังอยู่ที่เมืองยงโจวหรือไม่? วันหลังพี่ชายจะพาเจ้าออกไปเดินเล่นในเมือง คิดว่าเจ้าน่าจะยังไม่ได้ไปเดินเที่ยวดี ๆ เลยใช่ไหม?”

ซูจิ่วเย่ว์มาที่นี่ยังไม่เคยได้เดินเที่ยวดี ๆ เลยสักครั้ง ครั้งแรกที่มาก็เจอกับการประหารตัดหัวคน ครั้งที่สองก็เจอกับโจรลักพาตัว ... ด้วยโชคชะตาเช่นนี้ เธอจะกล้าเดินไปรอบๆ ได้อย่างไร?

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะซีหยวนเรียนอยู่ที่นี่ เธอคงหลีกเลี่ยงและจะไม่มาเมื่องยงโจวเป็นแน่

เมื่อหวังฉี่อิงเห็นเธอพยักหน้า เขาก็ยิ่งดีใจมากขึ้น “แทนที่จะเลือกวันอื่นไม่สู้ทำมันวันนี้เลย ข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่นช่วงบ่ายวันนี้เลยดีไหม?”

ซูจิ่วเย่ว์ขมวดคิ้ว ซีหยวนกำลังจะเลิกเรียนในตอนบ่าย เธอต้องการอยู่กับซีหยวนมากกว่าที่จะไปเดินเล่น

และอีกอย่าง ที่พักของพวกเขาก็ยังไม่เรียบร้อย และถึงเวลา...เปลี่ยนผ้าอนามัยได้แล้ว...

หวังฉี่อิงเห็นทุกอริยบทของเธอ เขาก็ขมวดคิ้ว ในใจก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที

เย่ว์ฮูหยินที่อยู่ด้านข้างก็รู้สึกว่าคุณชายคนนี้ดูรีบร้อนเกินไปเล็กน้อย เกรงว่าเขาจะทำให้เด็กสาวหวาดกลัว จึงพูดขัดจังหวะการสนทนาระหว่างพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายหวัง* จิ่วเย่ว์เพิ่งมาถึงเมืองยงโจวได้ไม่นาน และเธอยังไม่ได้จัดการเรื่องที่พักเลย รอให้เธอจัดการเรื่องที่พักแล้วค่อยว่ากันอีกทีดีไหม”

หวังฉี่อิงคิดแล้วก็เห็นด้วย "จริงสิ ถ้างั้นน้องกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือ เพียงแค่ส่งข้อความมาให้ข้าก็พอ ในเมืองยงโจวมีร้านติ่มซำอยู่ร้านหนึ่งอร่อยมาก รอให้เจ้าหาที่พักได้แล้ว พี่ชายจะพาเจ้าไปกิน!”