ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 202

อู๋ซีหยวนเปิดกล่องไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะตามคำแนะนำ ด้านในกล่องนั้นถูกบรรจุด้วยเงินจนเต็มกล่อง เขามองด้วยความตื่นตาตื่นใจจนเกือบจะตาลาย

นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นเงินจำนวนมากมายขนาดนี้ ครั้งที่แล้วที่ท่านอ๋องมู่มอบให้มาก็เป็นเพียงเงินธนบัตรเท่านั้น

“นี่คือ...ของรับขวัญที่พวกเขาให้มาอย่างนั้นหรือ?” อู๋ซีหยวนเอ่ยถาม

ซูจิ่วเย่ว์พยักหน้าเล็กน้อย “ของเหล่านี้เป็นของรับขวัญที่สองพ่อลูกตระกูลหวังมอบให้ รวมแล้วราวๆ สองร้อยสี่สิบตำลึง นายหญิงเย่ว์มอบบ้านให้หนึ่งหลัง และบอกว่ารอเก็บกวาดให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยให้พวกเราย้ายเข้าไป”

อู๋ซีหยวน “….”

มิน่าหล่ะที่ทั้งแม่และภรรยาของเขาถึงอยู่ไม่สุขแบบนี้ เรื่องดีดีเช่นนี้ดูเหมือนว่ามันเข้ามามากเกินไปแล้วจริงๆ

อย่างไรก็ตามเขามีความทรงจำจากในชาติที่แล้วและรู้ดีว่า นายหญิงเย่ว์และหวังก่วงเสี่ยนล้วนต่างเป็นคนซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา คงไม่มีความคิดชั่วร้ายอะไร

แม้แต่หวังฉี่อิงเองก็เป็นคนที่มีจิตใจกล้าหาญ และไม่นับว่าเป็นคนเลวร้ายอะไรด้วยเหมือนกัน

ในเวลานี้จิตใจของเขาสงบลงได้บ้างแล้ว เขารู้ดีอยู่แล้วว่า ต่อให้หวังฉี่อิงมีความคิดที่ไม่ดีจริงๆ แล้วหล่ะก็ เขาก็คงผ่านด่านพ่อของเขาไปไม่ได้อยู่ดี

แม้ว่าตระกูลหวังจะตามใจลูกชายของเขา แต่ก็มีขอบเขตอยู่เหมือนกัน

“พวกเรายากจนแบบนี้ ไปรับความปรารถนาดีจากคนอื่นมากมายเช่นนี้ มันจะดูไม่เหมาะสมไปหน่อยไหม?” ซูจิ่วเย่ว์ยื่นมือไปหยิบแท่งเงินออกมาเล่น

นางไม่ได้ให้ความสำคัญใดๆ ทางบ้านของนางยากจนมาตั้งแต่ยังเด็ก ลำพังจะกินอิ่มนอนหลับในแต่ละวันยังเป็นเรื่องยากเลยด้วยซ้ำ แต่ในวันนี้จู่จู่ก็มีคนมาทำดีกับนางมากมายขนาดนี้ แถมยังไม่ต้องการให้นางทำอะไรตอบแทนเลยสักนิด

ในใจเธอยังคิดอยู่เลยว่าการได้รับสิ่งของมาโดยไม่ทันได้ลงมือลงแรงอะไร ย่อมรู้สึกไม่สบายใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

อู๋ซีหยวนเข้าใจดีว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ จึงยื่นมือไปลูบหัวนางเบาๆ และพูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวลว่า “พวกเราตั้งใจช่วยนายหญิงเย่ว์ดูแลร้านให้ดี เขาจะได้สบายใจ หาเงินให้เขาเยอะๆ ส่วนเรื่องของใต้เท้าหวัง เดี๋ยวข้าจะตอบแทนให้พวกเขาในภายหลังเอง!”

“แต่ว่า…..” ซูจิ่วเย่ว์ขมวดคิ้วแน่น

แต่กลับถูกอู๋ซีหยวนขัดจังหวะ เขามองตาของนาง และถามว่า “ทำไมหรือ? เจ้าไม่เชื่อข้าหรือไง?”

ซูจิ่วเย่ว์เห็นเขามีสีหน้าจริงจัง จึงรีบตอบกลับไปว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น! เจ้าทำได้อย่างแน่นอน”

อู๋ซีหยวนบีบมือของนาง “สามสิบปีของแม่น้ำตะวันตก สามสิบปีของแม่น้ำตะวันออก ความรุ่งเรืองความตกต่ำไม่แน่นอน อนาคตวันข้างหน้าพวกเราต้องมีโอกาสที่จะตอบแทนพวกเขาได้อย่างแน่นอน บุญคุณในครั้งนี้จดจำเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน!”

ซูจิ่วเย่ว์เองก็ไม่มีวิธีที่ดีไปกว่านี้ เลยจำเป็นต้องพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับ

ทั้งคู่พูดกันต่อกันอีกสักพัก จากนั้นหลิวซุ่ยฮวาก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

ตอนที่นางเดินกลับเข้ามานั้น ในมือของนางถือบะหมี่เข้ามาชามหนึ่งด้วย

“มามา มาชิมดูสิว่าเป็นยังไงบ้าง? นี้แม่ทำเองกับมือให้เจ้าเลยนะ”

ช่วงนี้อู๋ซีหยวนต้องออกไปเรียนหนังสือข้างนอก ทำให้รู้สึกคิดถึงรสชาติอาหารของทางบ้านเป็นเอามากๆ พอได้กินบะหมี่ที่แม่ของตนทำให้แล้ว เลยรู้สึกมีความสุขใจเป็นพิเศษ

เมื่อหลิวซุ่ยฮวาเห็นเขากินอาหารอย่างมีความสุขแล้ว เขาเองก็รู้สึกดีใจมากๆ เช่นกัน

“ค่อยๆ กิน ต่อจากนี้แม่จะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนจิ่วยา และได้อยู่ใกล้ๆ เจ้าด้วย ทีนี้เจ้าก็จะได้กลับมากินข้าวที่บ้านทุกวันแล้วหล่ะ!”

เมื่อนางพูดประโยคนี้ออกมา ซูจิ่วเย่ว์และอู๋ซีหยวนก็ตกใจจนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงค่อยๆ มองไปที่นางพร้อมกัน