ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 201

หลิวซุ่ยฮวาถอยออกไป และปิดประตูให้พวกเขาอย่างใส่ใจ เพื่อที่พวกเขาได้คุยกันอย่างไม่ต้องเขินอาย

อู๋ซีหยวนมองไปที่ประตูที่ปิดแล้ว จากนั้นจึงหันกลับมา สายตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างว่านอนสอนง่าย

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา นิ้วมือของเธอเบียดเข้าหากัน สีหน้าของเธอดูสับสน

อู๋ซีหยวนนั่งลงข้างเธอ เขาดึงนิ้วมือที่ขาวเนียนของเธอมาไว้ในมือ บีบเบาๆ แล้วถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ไม่ต้องกลัว มีอะไรก็บอกกับสามีของเจ้า”

ซูจิ่วเย่ว์เห็นสีหน้ากังวลของเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิด

ในทางกลับกันเธอใช้นิ้วเกาที่ฝ่ามือของเขา หลังจากพิจารณารอบคอบแล้วจึงพูดว่า “ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ข้าเองก็สับสนมาก เรื่องมันดำเนินการผิดปกติจากที่คาดคิดไว้”

สีหน้าอู๋ซีหยวนดูสับสน “ผิดปกติเหรอ? นี่หมายความว่ายังไง?”

ซูจิ่วเย่ว์ยื่นนิ้วออกมาแล้วชี้ที่ตัวเอง “วันนี้ข้ามีพ่อบุญธรรม แม่บุญธรรม และพี่ชายบุญธรรมเพิ่มขึ้นอย่างละหนึ่งคน”

อู๋ซีหยวนไม่เคยคาดคิดว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้ “เกิดอะไรขึ้น?”

เขารู้สึกว่าซูจิ่วเย่ว์ให้เขานับญาติผู้ใหญ่โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว แต่สิ่งที่ซูจิ่วเย่ว์จะพูดต่อทำให้เขาต้องประหลาดใจ

“วันนี้ข้าไปที่จวนจือโจว และบังเอิญเจอกับคุณชายหวัง เพื่อเป็นการปกป้องข้า นายหญิงเย่ว์จึงบอกว่าข้าเป็นลูกสาวบุญธรรมของนาง แต่ใครจะไปรู้ว่าคุณชายหวังจะไม่ทำตามที่คาดคิด ยืนกรานที่จะรับข้าเป็นน้องสาวบุญธรรม และยังให้ใต้เท้าหวังรับข้าเป็นลูกสาว..........”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้อู๋ซีหยวนก็มึนงงเช่นกัน ปรากฏว่าพ่อบุญธรรมและแม่บุญธรรมไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกัน.........

จากนั้นซูจิ่วเย่ว์ก็พูดต่อว่า “ซีหยวน เจ้าคิดว่าคุณชายหวังต้องการทำอะไรกันแน่?”

สายตาของอู๋ซีหยวนเริ่มเฉียบคม และพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องสนใจว่าเขาจะทำอะไร！หากเขากล้าคิดไม่ดีกับเจ้า อย่างหาว่าข้าไม่เตือน！”

ซูจิ่วเย่ว์กลับรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น คุณชายหวังเป็นพี่ชายบุญธรรมคนใหม่ของเธอ ไม่น่าจะใช่คนไม่ดี

ซูจิ่วเย่ว์ก็เข้าใจดี ในเวลานี้อู๋ซีหยวนไม่ควรมีข้อพิพาทกับคุณชายหวัง หากอีกฝ่ายต้องการจัดการกับพวกเขาจริงๆ แม้ว่าจะมีพี่อี๋คอยช่วยเหลือ พวกเขาก็ยังเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ดี

ตามความคิดของซูจิ่วเย่ว์ เนื่องจากตอนนี้พฤติกรรมของคุณชายหวังยังไม่ชัดเจน และก็ไม่มีท่าทีว่าคิดไม่ดีกับเธอ ก็ควรทำให้เขามั่นใจก่อน และรอจนกว่าเดือนหน้าซีหยวนสอบเสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกที

“ไม่มีอะไร เขาไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีอะไร ยังให้ของขวัญในการพบกันกับข้าด้วย เงินสี่ร้อยเหรียญที่ถูกเด็กขโมยไปครั้งก่อน เขาก็ช่วยตามคืนมาให้ข้าแล้ว！”

การได้ของที่สูญหายกลับคืนย่อมทำให้คนดีใจ ซูจิ่วเย่ว์ก็เช่นกัน

แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงวันที่เสี่ยวลิ่วถูกจับตัวที่ด้านนอกวัดขงจื้อ และต่อว่าพวกเขาด้วยความโกรธ

เสี่ยวลิ่วกล่าวว่า นั่นคือเงินที่เขาขโมยมาได้ถูกอู๋ซีหยวนชนะไปทั้งหมดแล้ว

เมื่ออู๋ซีหยวนเห็นนางสบายดีจู่ๆสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

แต่หัวใจของเขาเต้นแรง และมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี

และเป็นเช่นนั้น ทันทีที่เขาได้ยินภรรยาของเขาถามว่า “ซีหยวน ข้าได้ยินมาว่าเจ้าชนะและเอาเงินสี่ร้อยเหรียญคืนมาแล้ว?”

หัวใจของอู๋ซีหยวนเต้นรัว แต่เขายังคงแสดงสีหน้าจริงจัง “เจ้าได้ยินจากใคร?”

ซูจิ่วเย่ว์ค่อนข้างรู้จักเขาดี ทันทีที่เขาพูดคำนี้ เธอก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกติในตัวเขา

อู๋ซีหยวนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ค่อยดีนัก วันนั้นข้าโชคดี เมื่อเห็นเขาเข้าไปข้าจึงตามเข้าไป ไม่คาดคิดว่าวันนั้นข้าจะโชคดีจริงๆ จึงเล่นชนะและได้เงินคืนมา”

เมื่อเห็นว่าซูจิ่วเย่ว์ยังคงขมวดคิ้วอยู่ เขาจึงพูดอย่างระมัดระวัง “หลังจากที่ข้าชนะเงินคืนมาแล้ว ก็หยุดเล่นเลย และไม่เคยไปที่นั่นอีกเลย”

ซูจิ่วเย่ว์ค่อยๆคลายคิ้วที่ขมวดอยู่ออก “จากนี้ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เจ้าก็ห้ามไปอีกเด็ดขาด！”

เวลานี้อู๋ซีหยวนแค่อยากให้เธอหายโกรธ เธอพูดอะไรเขาก็ยอมรับปากทั้งนั้น “ไม่ไปไม่ไป ข้าจะไม่ก้าวเข้าไปในที่แบบนั้นอีกแน่นอน！”

เมื่อเห็นว่าเขารับปากแล้ว ซูจิ่วเย่ว์ก็ดูเหมือนโกรธน้อยลง แล้วพูดว่า “ข้าก็ไม่อยากควบคุมเจ้า สถานที่แห่งนั้นไม่ใช่สถานที่ที่ดี เจ้าดูตัวอย่างน้าชายข้าสิ เป็นเพราะติดการพนัน ทำให้ครอบครัวตัวเองต้องเดือดร้อน และยังทำให้ครอบครัวแม่ข้าต้องเดือดร้อนไปด้วย”

อู๋ซีหยวนรู้ว่าทั้งหมดที่เธอพูดนี้ก็เพราะว่าเป็นห่วงเขา เขาจึงเอื้อมมือไปโอบเอวของเธอ ก้มหัวลงและสบตาเธอ “ภรรยา เจ้าต้องเชื่อข้า จากนี้ข้าจะไม่ไปที่นั่นอีก”

หลังจากพูดจบ เขาก็จูบที่หน้าผากของเธอเบาๆ ทำให้ซูจิ่วเย่ว์ที่ขมวดคิ้วอยู่ค่อยๆผ่อนคลายลงมาก

“ก่อนหน้านั้นข้าก็ไม่รู้ว่าจะคืนเงินสี่ร้อยเหรียญนี้ให้เจ้าด้วยวิธีใด แต่ในเมื่อตอนนี้เจ้ารู้เรื่องแล้ว เจ้าก็เอาเงินคืนไปเถอะ！” อู๋ซีหยวนพูดพลางยิ้ม โดยไม่มีความคิดที่จะซ่อนเงินไว้เลยแม้แต่น้อย

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว “เจ้าเก็บเอาไว้เถอะ เดิมทีก็จะเอามามอบให้เจ้า”

“แต่นี่มันก็เยอะเกินไป ข้าใช้ไม่หมดหรอก”

ซูจิ่วเย่ว์ดึงเขาไปข้างๆโต๊ะ และบอกให้เขาเปิดหีบที่เธอนำกลับมา

“นี่คืออะไร?” อู๋ซีหยวนอยากรู้มาก

“เจ้าเปิดมันดูก็จะรู้เอง”