ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 204

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกเอือมระอาท่านแม่และลุงของเธอมาก หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ขมับของเธอก็เต้นแรงขึ้นมา

อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "ในเมื่อพวกเขาถูกชายฉกรรจ์โหดร้ายสองสามคนจับตัวไป ทำไมท่านไม่ไปแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ทางการ ทำไมถึงมาหาข้า? หรือท่านคิดว่าข้าสู้พวกเขาได้งั้นเหรอ?"

นางจังเมื่อได้ยินก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ อันที่จริง ตั้งแต่ต้นจนจบคำว่าไปแจ้งความไม่มีอยู่ในหัวเลย

นั่นเพราะว่าน้องชายของเธอร้องไห้และตะโกนให้เธอไปหาจิ่วเย่ว์ จิ่วเย่ว์รู้ว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน เขายังบอกอีกว่าเด็กคนนั้นยังให้เงินจิ่วเย่ว์ด้วย จิ่วเย่ว์ต้องรู้แน่นอน

เธอก็เลยทำตามคำพูดของน้องชายแล้วมาหาจิ่วเย่ว์ แต่ไม่คาดคิดว่าลูกสาวของเธอจะมีปฏิกริยาเช่นนี้

เธอขมวดคิ้ว “แต่ลุงของเจ้าบอกว่า เจ้ารู้ว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน”

ซูจิ่วเย่ว์เข้าใจสิ่งที่เธอกำลังพูดถึงคือเรื่องอะไร แต่ครั้งนี้เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจและถามว่า: "เด็ก? เด็กคนไหนล่ะ?"

นางจังเริ่มกังวลเล็กน้อย “ก็เด็กที่เจ้าสัญญาว่าจะช่วยลุงของเจ้าตามหาก่อนหน้านี้ไง!”

ก่อนที่ซูจิ่วเย่ว์จะพูด อู๋ซีหยวนก็ขัดจังหวะ "ข้ารู้ว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน"

นางจังหันไปมองเขาทันที สายตายังฉายแววความสงสัย “แล้วอยู่ที่ไหน!”

ซูจิ่วเยว่ก็มองเขาด้วยความประหลาดใจเช่นกัน ก็เห็นเขาพยักหน้าให้เธอ แล้วมองไปที่นางจัง "ท่านแม่ยาย เด็กที่ท่านกำลังพูดถึงน่าจะเป็นท่านอ๋องมู่ และในตอนนี้ท่านอ๋องมู่พักอาศัยอยู่ที่จวนแม่ทัพซูชั่วคราว สถานะอย่างข้าจะไปขอพบเขาได้อย่างไร”

เมื่อนางจังได้ยินคำว่าท่านอ๋องมู่สามคำนี้ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นทันที เป็นแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ แล้วไปมีความเกี่ยวข้องกับท่านอ๋องมู่ได้อย่างไร?

“ลูกเขย เจ้าจะมาหลอกข้าด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้ไม่ได้ ดีไม่ดีเรื่องนี้อาจมีโทษถึงตายเลยนะ”

อู๋ซีหยวนนั่งบนเก้าอี้ วางมือบนต้นขาของเขา แล้วพูดอย่างจริงจังว่า: "ข้าจะกล้าพูดจาไร้สาระเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร? ท่านอ๋องมู่เป็นคนธรรมดาทั่วไปเหรอ? ถ้าเป็นข่าวลือแพร่ออกไป ต้องโดนตัดหัวแน่!"

ซูจิ่วเย่ว์ก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่งเช่นกัน แค่เห็นท่าทางเขาแบบนี้ ก็รู้ว่าเขาเดิมพันว่าแม่ของเธอจะไม่มีวันไปหาท่านอ๋องมู่แน่

ในเวลานี้ท่านอ๋องมู่อยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัยแล้ว ถ้าบอกพวกเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไร?

หากใครกล้าบุกไปที่จวนแม่ทัพซู คนที่คิดไม่ได้เท่านั้นแระถึงคิดเอาศรีษะตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น

ด้วยเหตุนี้เธอก็พยักหน้า “ท่านแม่ สิ่งที่ซีหยวนพูดเป็นความจริง เด็กคนนั้นคือท่านอ๋องมู่ ท่านลองคิดดูนะ ถ้าคนธรรมดาทั่วไป แล้วใครจะมาตามหาคนด้วยจำนวนทองคำมากมายขนาดนั้น?”

นางจังเริ่มเชื่อคำพูดของเธอแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนน้องชายของเธอไม่ได้ใจใหญ่กว่าปกติ ถึงกับวางแผนหานายหน้าเพื่อจะหาซื้อบ้านหลังใหม่ในเมืองหนิวโถ่วด้วย

กวานสีเงินที่สวมอยู่หัวของเขาและรองเท้าที่เท้าของเขา ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถซื้อได้

เมื่อคิดถึงสถานการณ์อย่างชัดเจนแล้ว เธอก็ยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก “ลุงของเจ้าใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อช่วยพวกเขาตามหาเด็ก และตอนนี้ก็พบเด็กคนนั้นแล้ว! ทำไมพวกเขาถึงต้องมาจับลุงของเจ้าและจ้วงจ้วงไปอีก?”

ซูจิ่วเย่ว์กุมมือวางไว้ที่หัวเข่า แล้วมองไปที่แม่ของเธอ"ถ้าช่วยคนตามหาเด็กจริงๆ แน่นอนว่าจะต้องไม่เป็นเช่นนี้ เกรงว่าท่านลุงจะไปช่วยศัตรูของท่านอ๋องมู่ตามหาเด็กมากกว่า"

นางจังคิดอย่างรวดเร็วและเอื้อมมือไปจับมือของซูจิ่วเยว่ทันที ราวกับกำลังจับฝางเส้นสุดท้ายไว้ "จิ่วยา! เจ้าคิดหาวิธีสิ คิดหาทางช่วยลุงของเจ้าที! เจ้ารู้จักกับท่านอ๋องมู่ไม่ใช่เหรอ? ถ้าท่านอ๋องมู่ออกหน้า ก็น่าจะมีทางช่วยอยู่ใช่ไหม?”

ซูจิ่วเย่ว์มองไปที่แม่ของเธอ ไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน