ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 28

ซูจิ่วเย่ว์ถือผ้าเช็ดหน้ากองหนึ่ง และถอยออกมาจากห้อง

ทันทีที่เธอออกไป ก้อนหิมะก็ลอยมาหาเธอ

เธอหลบไม่ทัน ก้อนหิมะจึงตกลงบนผมของเธอและแตกออก เกร็ดหิมะชิ้นเล็กๆ ตกลงไปที่เสื้อผ้าตามแนวผมของเธอ

ความเย็นที่ทะลุผ่านได้ดึงเธอออกจากอารมณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าคนที่ขว้างก้อนหิมะคือหนิวหนิว

เด็กยังเล็ก ก้อนหิมะก็นิ่มๆและขว้างโดนจึงไม่เจ็บเลย

เมื่อเห็นเธอมองไป หนิวหนิวก็แลบลิ้นและโบกมือให้ "อาน้อย มาเล่นด้วยกัน!"

เด็กๆบนภูเขาไม่มีความบันเทิงอะไร ช่วงหิมะตกเป็นช่วงเวลาที่เด็กๆมีความสุขที่สุด ถ้าไม่ใช่ครอบครัวไม่มีอะไรกิน ผู้ใหญ่คงพาเด็กๆไปเล่น และอีกหน่อยหมู่บ้านน่าจะคึกคักมากกว่านี้

ซูจิ่วเย่ว์ ยืนนิ่งโดยไม่ขยับ แต่อู๋ซีหยวนรีบวิ่งเข้าไปและเห็นเบ้าตาของเธอดูเหมือนจะแดงเล็กน้อย เขาจึงหันไปพูดกับหนิวหนิวด้วยความโกรธว่า "หนิวหนิว! เจ้าทำเมียข้าเจ็บแล้ว!"

หนิวหนิวไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเห็นอาสามดุเธอ เธอก็วิ่งเข้ามา "ข้าไม่มี ก็คือลูกบอลเล็ก ๆ ที่เล็กมาก ตีคนไม่เจ็บหรอก" เธอรีบวิ่งไปเมื่อเห็นลุงคนที่สามของเธอกำลังทำร้ายเธอ "ข้าเปล่านะ! มันแค่ก้อนเล็กๆ! โดนคนไม่เจ็บหรอก"

"แล้วทำไมเมียข้าถึงร้องไห้ล่ะ?!" อู๋ซีหยวนเอามือปัดหิมะออกจากผมของเธออย่างเป็นทุกข์ ในขณะที่ถามหลานสาวตัวน้อยของเขา

หนิวหนิวอายุน้อยอยู่ เธอเพิ่งถึงหน้าอกของซูจิ่วเย่ว์ เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงรีบเงยหน้าขึ้นมองเธอ "อาน้อย เป็นอะไรไหม? ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธออยู่แล้ว ซูจิ่วเย่ว์ฟื้นสติคืนได้อย่างรวดเร็วและยิ้มอย่างอบอุ่น “ข้าไม่เป็นไร”

หนิวหนิวเอียงศีรษะและถามเธอว่า "แล้วท่านร้องไห้ทำไมล่ะ?"

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว “ข้าไม่ได้ร้องไห้ แค่หนาวเกินไป! เด็กน้อยตัวร้ายเอ๊ย”

หนิวหนิวแลบลิ้นของเธอ "หนิวหนิวไม่ใช่เด็กน้อยตัวร้าย หนิวหนิวอยากเล่นกับอาน้อย!"

ซูจิ่วเย่ว์ยกผ้าเช็ดหน้าในมือขึ้น "อาน้อย เก็บผ้าเช็ดหน้านี้ก่อน แล้วค่อยมาเล่นกับหนิวหนิวดีไหม?"

กัวกัววิ่งออกมาและสะดุดขาสั้นของเธอ "ยังมีกัวกัว! กัวกัวก็อยากเล่นด้วย!"

ซูจิ่วเย่ว์จริงๆเธอก็ยังอายุไม่มาก ขณะที่เธอกลับไปที่ห้องเพื่อเก็บของบางอย่าง เธอได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ข้างนอก

เธอตกใจรีบวางของในมือลงแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

ก็เห็นพี่สะใภ้รองของเธอกอดกัวกัว กัวกัวร้องไห้โฮในอ้อมกอดของเธอ พร้อมกับตะโกนว่า กัวกัวก็อยากเล่นด้วย แม่ใจร้าย!"

ซูจิ่วเห็นเธอร้องไห้อย่างน่าสงสาร จึงถามว่า "พี่สะใภ้รอง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?!"

เทียนซิวเหนียงขมวดคิ้วราวกับว่าเธอไม่พอใจ "วันนี้หนาวขนาดนี้ กัวกัวยังเด็กอยู่ ถ้าเป็นหวัดจะทำอย่างไร?"

ทุกวันนี้เด็กเล็กมักจะเสียชีวิตด้วยความหนาวเย็นจัด แต่เธอไม่ได้พูดแบบนี้ เพื่อไม่ให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังแช่งลูกของตัวเอง

ซูจิ่วเย่ว์ก็คิดเช่นกัน กัวกัวอายุแค่เพียงสามขวบครึ่ง ถ้าเธอเป็นหวัดไปคงแย่เลย

หลังจากที่เทียนซิวเหนียงพูดจบ เธอไม่สนใจเสียงร้องไห้ของกัวกัว และพาเธอกลับเข้าไปในบ้าน

แต่ถึงแม้เธอจะเข้าไปบ้านแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงร้องไห้ของกัวกัวอยู่ในห้องนั้น

คนสามคนในลานสวนมองหน้ากัน และถอนหายใจด้วยความเงียบ "กัวกัวน่าสงสารจริงๆ"

ซู่จิ่วเย่ว์ลูบๆที่หัวของเธอแล้วพูดว่า "เราจะทิ้งกัวกัวไว้คนเดียวไม่ได้ ทำไมเราไม่ไปเล่นในบ้านล่ะ?"

ในสายตาของเด็กๆพี่สาวที่ทั้งสวยและอ่อนโยนจึงเป็นน่าเข้าหามาก ไม่ต้องพูดถึงรูปร่างหน้าตาของซูจิ่วเย่ว์ ในสายตาของทุกคน เธอเป็นเหมือนนางฟ้า

มีกิ๊บไม้ติดอยู่บนหัวของเธอแบบเฉียงๆ ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ของดีอะไร แต่มันดูแตกต่างจากคนอื่น และเธอก็มีสไตล์เป็นของตัวเอง

หนิวหนิวไม่สนใจว่าจะพาเธอไปเล่นอะไร ตราบใดที่ได้เล่นกับเธอก็มีความสุขมากแล้ว

ตอบกลับเสียงดังทันทีว่า "โอ้ดีจัง เราไปเล่นกับกัวกัวกัน!"

ซูจิ่วเย่ว์กลับไปที่ห้องเพื่อหยิบเชือกสองเส้น และพาหนิวหนิวกับอู๋ซีหยวน ไปที่ห้องพี่สะใภ้รอง

เทียนซิวเหนียงปวดหัวเพราะเสียงเด็กร้องไห้ และความอดทนของเธอก็ใกล้จะหมดลงแล้ว

ในขณะเดียวกัน ซูจิ่วเยว่เคาะประตูห้องของเธอ "พี่สะใภ้รอง เราเข้าไปข้างในได้ไหม?"

เทียนซิวเหนียงวางกัวกัวไว้ที่เตียงเตาผิง ปล่อยให้เธอร้องไห้ และตะโกนออกไปข้างนอก "เข้ามาสิ!"

ซูจิ่วเย่ว์ผลักประตูเปิดออก ก้าวข้ามธรณีประตูแล้วเดินไป

"พี่สะใภ้รอง พวกเรามาเล่นกับกัวกัว"

เทียนซิวเหนียงถูกเสียงดังรบกวนจนหงุดหงิด และหลังจากได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ดุทันทีว่า "เล่นสนุกอะไรกัน! เจ้าเล่นทุกวัน! เล่นจนติดเป็นนิสัย! พูดก็ไม่ฟัง!"

หนิวหนิวและอู๋ซีหยวนกลัวเธอมาก พวกเขาคว้าเสื้อของซูจิ่วเย่ว์และซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเธอ

จริงๆแล้วซูจิ่วเยว่ก็กลัวเธออยู่เล็กน้อย แต่ในขณะนี้เธอทำได้เพียงกัดกระสุนและพูดว่า "นอกวันที่หิมะตกก็ไม่มีอะไรสนุก กัวกัวอยู่ในบ้านคนเดียวก็ไม่สนุก เรามาเล่นขัดเชือกกับเธอ"

กัวกัวที่นอนอยู่บนเตียงเตาผิงกำลังร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก เทียนซิวเหนียง เหลือบมองใบหน้าของพวกเขาทีละคนและในที่สุดก็ประนีประนอม "ตามใจพวกเจ้า! แค่อย่ามาพังหลังคาข้าก็พอ"

หลังจากพูดจบเธอก็สะบัดแขนเสื้อและเปิดประตูออก

ซูจิ่วเย่ว์และคนอื่นๆมองหน้ากัน และวิ่งไปหากัวกัวที่ข้างเตียง

เทียนซิวเหนียงออกไปจากห้องนี้ หันหลังกลับ และเธอไปที่ห้องของพี่สะใภ้ใหญ่ข้างๆ

เฉินจ้าวตี้กำลังนั่งอยู่บนเตียงเตาผิง และเมื่อเห็นเธอเข้ามา จึงรีบลงมาและคว้าเมล็ดแตงโมมาให้เธอหนึ่งกำมือ

"ก่อนหน้านี้ข้าตากเมล็ดแตงโมอยู่บ้าง น้องสะใภ้เจ้ากินดูสิ"

เทียนซิวเหนียงจึงไม่เกรงใจและพลางพูดเรื่องนี้กับเธอขณะนั่งอยู่บนเตียงเตาผิง

ไม่นานเสียงร้องไห้ของห้องข้างๆก็เงียบลงและมีเสียงหัวเราะของเด็กๆ สองสามเสียงเป็นระยะๆ

อารมณ์ของเทียนซิวเหนียงดีขึ้นมาอีกครั้ง และเธอพูดกับเฉินจาวตี้ว่า: "ทำไมครอบครัวน้องสามถึงทำให้คนชอบได้? ทุกคนในครอบครัวต่างชอบเธอ และกัวกัวของฉันก็แทบจะจำฉันไม่ได้แล้วว่าเป็นแม่แท้ๆของเธอ"

เฉินจาวตี้ค่อนข้างมีความสุข "มีคนช่วยเจ้าดูแลลูกไม่ดีเหรอ? พูดแล้วข้าก็เห็นว่าเจ้าชอบนางมากอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

เทียนซิวเหนียงครวญครางและกินเมล็ดแตงโม "ใครชอบนาง! ทำคนอื่นรำคาญจะตาย!"

เฉินจ้าวตี้ไม่สนใจปากแหลมๆของเธอ แต่พูดว่า "พอแล้ว เด็กหัวเราะดีกว่าร้องไห้ ระวังอย่าร้องไห้หนักเกินไป เดี๋ยวท่านแม่จะออกมาแล้ว ถ้านางไม่ดูให้ เราจะมีเวลาอย่างนี้ไหม? ของเจ้ามีลายดอกไม้ใหม่ๆบ้างไหม มาปักผ้าเช็ดหน้าสักผืนแล้วเก็บเงินไว้ใช้วันข้างหน้ากันเถอะ หน้าหนาวนี้เราจะได้ไม่เบื่อกัน"

ชีวิตของตระกูลเฉินดีกว่าของตระกูลเทียน เทียนซิวเหนียงถอนหายใจ "พี่สะใภ้ใหญ่ หิมะตกครั้งนี้ ข้าไม่กลัวเรื่องตลกที่ท่านพูด แต่ข้าเป็นกังวลจริงๆ และข้าก็ไม่รู้ว่าแม่ของข้าเป็นอย่างไรบ้าง... แม้ว่าลูกสาวที่แต่งงานออกมาแล้ว แต่ใครล่ะที่ไม่เป็นห่วงแม่ชราของพวกเขา”

เฉินจาวตี้มีผู้ชายหลายคนในครอบครัวของเธอ พ่อของเธอมีลูกชาย 5 คนและหลาน 8 คน เด็กชายจะเอาแต่กินไม่ทำงานไม่ได้ และตอนนี้พวกเขายังเด็กไม่สามารถทำงานได้ แต่ช่วยอื่นไที่สามารถช่วยครอบครัวได้

ไม่กี่วันก่อน เธอกลับไปหาครอบครัวท่านแม่ของเธอ ครอบครัวซื้อข้าว ลุงบางคนขึ้นไปบนภูเขาเพื่อล่าไก่ฟ้า แม้ว่าชีวิตจะไม่ร่ำรวย แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่อดตาย

แต่เมื่อเห็นท่าทางของเทียนซิวเหนียง เธอจึงไม่ได้เปิดปากพูดเกี่ยวกับสถานการณ์ของครอบครัวของเธอ เพื่อไม่ให้รู้สึกเหมือนอวดตัว