ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 28

ซูจิ่วเย่ว์ถือผ้าเช็ดหน้ากองหนึ่ง และถอยออกมาจากห้อง

ทันทีที่เธอออกไป ก้อนหิมะก็ลอยมาหาเธอ

เธอหลบไม่ทัน ก้อนหิมะจึงตกลงบนผมของเธอและแตกออก เกร็ดหิมะชิ้นเล็กๆ ตกลงไปที่เสื้อผ้าตามแนวผมของเธอ

ความเย็นที่ทะลุผ่านได้ดึงเธอออกจากอารมณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าคนที่ขว้างก้อนหิมะคือหนิวหนิว

เด็กยังเล็ก ก้อนหิมะก็นิ่มๆและขว้างโดนจึงไม่เจ็บเลย

เมื่อเห็นเธอมองไป หนิวหนิวก็แลบลิ้นและโบกมือให้ "อาน้อย มาเล่นด้วยกัน!"

เด็กๆบนภูเขาไม่มีความบันเทิงอะไร ช่วงหิมะตกเป็นช่วงเวลาที่เด็กๆมีความสุขที่สุด ถ้าไม่ใช่ครอบครัวไม่มีอะไรกิน ผู้ใหญ่คงพาเด็กๆไปเล่น และอีกหน่อยหมู่บ้านน่าจะคึกคักมากกว่านี้

ซูจิ่วเย่ว์ ยืนนิ่งโดยไม่ขยับ แต่อู๋ซีหยวนรีบวิ่งเข้าไปและเห็นเบ้าตาของเธอดูเหมือนจะแดงเล็กน้อย เขาจึงหันไปพูดกับหนิวหนิวด้วยความโกรธว่า "หนิวหนิว! เจ้าทำเมียข้าเจ็บแล้ว!"

หนิวหนิวไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเห็นอาสามดุเธอ เธอก็วิ่งเข้ามา "ข้าไม่มี ก็คือลูกบอลเล็ก ๆ ที่เล็กมาก ตีคนไม่เจ็บหรอก" เธอรีบวิ่งไปเมื่อเห็นลุงคนที่สามของเธอกำลังทำร้ายเธอ "ข้าเปล่านะ! มันแค่ก้อนเล็กๆ! โดนคนไม่เจ็บหรอก"

"แล้วทำไมเมียข้าถึงร้องไห้ล่ะ?!" อู๋ซีหยวนเอามือปัดหิมะออกจากผมของเธออย่างเป็นทุกข์ ในขณะที่ถามหลานสาวตัวน้อยของเขา

หนิวหนิวอายุน้อยอยู่ เธอเพิ่งถึงหน้าอกของซูจิ่วเย่ว์ เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงรีบเงยหน้าขึ้นมองเธอ "อาน้อย เป็นอะไรไหม? ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธออยู่แล้ว ซูจิ่วเย่ว์ฟื้นสติคืนได้อย่างรวดเร็วและยิ้มอย่างอบอุ่น “ข้าไม่เป็นไร”

หนิวหนิวเอียงศีรษะและถามเธอว่า "แล้วท่านร้องไห้ทำไมล่ะ?"

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว “ข้าไม่ได้ร้องไห้ แค่หนาวเกินไป! เด็กน้อยตัวร้ายเอ๊ย”

หนิวหนิวแลบลิ้นของเธอ "หนิวหนิวไม่ใช่เด็กน้อยตัวร้าย หนิวหนิวอยากเล่นกับอาน้อย!"

ซูจิ่วเย่ว์ยกผ้าเช็ดหน้าในมือขึ้น "อาน้อย เก็บผ้าเช็ดหน้านี้ก่อน แล้วค่อยมาเล่นกับหนิวหนิวดีไหม?"

กัวกัววิ่งออกมาและสะดุดขาสั้นของเธอ "ยังมีกัวกัว! กัวกัวก็อยากเล่นด้วย!"

ซูจิ่วเย่ว์จริงๆเธอก็ยังอายุไม่มาก ขณะที่เธอกลับไปที่ห้องเพื่อเก็บของบางอย่าง เธอได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ข้างนอก

เธอตกใจรีบวางของในมือลงแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

ก็เห็นพี่สะใภ้รองของเธอกอดกัวกัว กัวกัวร้องไห้โฮในอ้อมกอดของเธอ พร้อมกับตะโกนว่า กัวกัวก็อยากเล่นด้วย แม่ใจร้าย!"

ซูจิ่วเห็นเธอร้องไห้อย่างน่าสงสาร จึงถามว่า "พี่สะใภ้รอง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?!"

เทียนซิวเหนียงขมวดคิ้วราวกับว่าเธอไม่พอใจ "วันนี้หนาวขนาดนี้ กัวกัวยังเด็กอยู่ ถ้าเป็นหวัดจะทำอย่างไร?"

ทุกวันนี้เด็กเล็กมักจะเสียชีวิตด้วยความหนาวเย็นจัด แต่เธอไม่ได้พูดแบบนี้ เพื่อไม่ให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังแช่งลูกของตัวเอง

ซูจิ่วเย่ว์ก็คิดเช่นกัน กัวกัวอายุแค่เพียงสามขวบครึ่ง ถ้าเธอเป็นหวัดไปคงแย่เลย

หลังจากที่เทียนซิวเหนียงพูดจบ เธอไม่สนใจเสียงร้องไห้ของกัวกัว และพาเธอกลับเข้าไปในบ้าน

แต่ถึงแม้เธอจะเข้าไปบ้านแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงร้องไห้ของกัวกัวอยู่ในห้องนั้น

คนสามคนในลานสวนมองหน้ากัน และถอนหายใจด้วยความเงียบ "กัวกัวน่าสงสารจริงๆ"

ซู่จิ่วเย่ว์ลูบๆที่หัวของเธอแล้วพูดว่า "เราจะทิ้งกัวกัวไว้คนเดียวไม่ได้ ทำไมเราไม่ไปเล่นในบ้านล่ะ?"