ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 29

“น้องสะใภ้ ถ้าเจ้าเป็นห่วงจริงๆ ทำไมไม่ไปเยี่ยมท่านแม่ของเจ้าล่ะ ข้าว่าอาหารของครอบครัวเราก็ยังมีมากอยู่ ช่วยเหลือครอบครัวเดียวกันไม่น่าเป็นไรหรอก หากท่านแม่เจ้าไม่ค่อยดี ก็รอช่วงเก็บเกี่ยวดีละแล้วค่อยกลับมา”

เทียนซิวเหนียง ไม่ตอบคำถามนี้ของเธอ แต่กลับเริ่มคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ

“พี่สะใภ้ ท่านไปหาท่านแม่กับข้าได้ไหม? ข้า...”

สีหน้าของเธอเป็นกังวลอยู่นาน แต่สุดท้ายเธอก็พูดออกมา “ท่านก็รู้ว่าท่านแม่ไม่ชอบให้ข้ากลับบ้าน ข้ากลัวถูกท่านแม่ว่า ถ้าท่านคอยอยู่ข้างๆข้า ก็จะช่วยข้าพูดได้สักสองสามคำ”

เฉินจาวตี้เห็นด้วยและทั้งสองคนก็เดินไปที่ห้องของหลิวซุ่ยฮวา

เมื่อหลิวซุ่ยฮวาเห็นพวกเธอเข้ามา ก็เดาว่าทั้งสองมาทำไม

พอเห็นเทียนซิวเหนียงเข้ามา ก็มายืนอยู่ข้างหลังเธอและบีบไหล่ให้เธอ

แสร้งทำเป็นไม่รู้ละถามว่า "ทำไมพวกเจ้าสองคนมาอยู่ที่นี่เวลานี้ล่ะ?"

เฉินจาวตี้พูดไม่เก่งเท่าเทียนซิวเหนียง คราวนี้เพียงแค่พามาเธอเป็นหลัก และยังไงก็ตาม มาดูกันว่าแม่สามีจะสามารถช่วยครอบครัวของเธอได้ไหม?

ถึงแม้ว่าในครอบครัวจะมีกินอยู่บ้าง แต่จำนวนสมาชิกก็ไม่น้อยเช่นกัน ใครจะไปรู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน

ในเวลานี้ใครจะไม่หาอาหารมาตุยไว้ล่ะ?

เมื่อได้ยินคำถามของแม่สามี เธอทำตามเหมือนน้ำเต้าที่ถูกตัดออกจากปากออก โดยไม่พูดอะไรสักคำ

เทียนซิวเหนียงยิ้มอย่างประจบสอพลอ "ท่านแม่ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็คือว่า... ช่วงนี้ก็หิมะตก ข้างนอกจะหาของกินก็ไม่ได้ ท่านดูสิ... ท่านแม่ให้บ้านข้ายืมข้าวสักหน่อยได้ไหม..."

หลิวซุ่ยฮวาตะคอกอยู่ในใจ ขอยืมอาหาร หลายปีมานี้เธอก็นำกลับไปแล้วไม่น้อย? แล้วจะคืนเมื่อไหร่? ไม่ใช่ซาลาเปาโยนให้หมา มียืมแต่ไม่คืน...

แต่เธอก็ไม่ใช่คนใจแข็ง เธอรู้ว่าการกินอยู่ของตระกูลเทียนเป็นอย่างไร เธอรู้ว่าในเวลานี้ทุกคนต่างยากลําบากและเธอจะกินอิ่มและดูญาติหิวโหยก็ไม่ได้

“เอาสิ เจ้าไม่ต้องเอาใจข้าหรอก เป็นเรื่องปกติที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเจ้ามา พวกเจ้าทั้งสองคนไปตวงข้าวสองถังแล้วกลับไปบ้านแม่เจ้าเถอะ”

ทันทีที่พูดจบ นางเห็นสีหน้าดีใจของทั้งคู่พร้อมๆกัน และพูดทันทีว่า “แค่ครั้งเดียว ถ้ามีใครคิดจะเอาของในบ้านไปให้บ้านเดิมอีก อย่าหาว่าแม่ย่าอย่างข้าไม่เกรงใจ!”

ตีพวกเขาด้วยไม้ และให้กินพุทรา พวกเขาถึงจะได้ไม่กำเริบเสิบสาน

ซูจิ่วเย่ว์ไม่รู้เรื่องนี้ เธอพาเด็กสองสามคนเล่นไปครึ่งวัน และเป็นแม่สามีของเธอก็มาเรียกพวกเธอไปกินข้าว เธอถึงรู้ว่าไม่เห็นพี่สาวทั้งแล้ว

“ท่านแม่ พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองล่ะ?”

ลูกสะใภ้ทั้งสองคนของเธอไม่อยู่ และหลิวซุ่ยฮวาก็เป็นคนทำอาหารวันนี้ ซูจิ่วเย่ว์จึงรีบหยิบชามและตะเกียบมาเสิร์ฟให้ทุกคน

หลิวซุ่ยฮวาตักอาหารออกมาพลางตอบว่า "ทั้งสองคนบอกว่าจะกลับไปดูบ้านเดิมของพวกเขา ข้าจึงปล่อยให้พวกเขากลับไป"

ซูจิ่วเย่ว์ไม่ได้ถามอะไรอีก หลังกินข้าวเสร็จ เธอก็เริ่มที่จะเก็บชามและตะเกียบและเข้านอนเร็ว แม้แต่พี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รองจะกลับมาเมื่อไหร่เธอก็ไม่รู้

เช้าวันรุ่งขึ้นซูจิ่วเย่ว์พาอู๋ซีหยวน ไปเมืองหนิวโถ่วกับอู๋ต้าเฉิงพี่ชายของเธอ

หิมะตกหนักปิดภูเขา แต่ผู้คนบนถนนกลับมีจํานวนมาก หลายคนพาครอบครัวไปในทิศทางตรงกันข้ามกับพวกเขา

ทุกวันนี้หากอาศัยของกินบนดอยยังพอมีโอกาสหาได้ แต่หากในเมือง...ก็คงได้แต่นอนรอวันตายจริงๆ...

ซูจิ่วเห็นผู้คนที่เดินผ่านไปมามักจะจ้องมองสัมภาระของพวกเขา และเธอจึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย บางทีเขาอาจเห็นมากันสามคนและตามด้วยชายสองคนจึงไม่มีใครลงมือปล้น