ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 29

“น้องสะใภ้ ถ้าเจ้าเป็นห่วงจริงๆ ทำไมไม่ไปเยี่ยมท่านแม่ของเจ้าล่ะ ข้าว่าอาหารของครอบครัวเราก็ยังมีมากอยู่ ช่วยเหลือครอบครัวเดียวกันไม่น่าเป็นไรหรอก หากท่านแม่เจ้าไม่ค่อยดี ก็รอช่วงเก็บเกี่ยวดีละแล้วค่อยกลับมา”

เทียนซิวเหนียง ไม่ตอบคำถามนี้ของเธอ แต่กลับเริ่มคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ

“พี่สะใภ้ ท่านไปหาท่านแม่กับข้าได้ไหม? ข้า...”

สีหน้าของเธอเป็นกังวลอยู่นาน แต่สุดท้ายเธอก็พูดออกมา “ท่านก็รู้ว่าท่านแม่ไม่ชอบให้ข้ากลับบ้าน ข้ากลัวถูกท่านแม่ว่า ถ้าท่านคอยอยู่ข้างๆข้า ก็จะช่วยข้าพูดได้สักสองสามคำ”

เฉินจาวตี้เห็นด้วยและทั้งสองคนก็เดินไปที่ห้องของหลิวซุ่ยฮวา

เมื่อหลิวซุ่ยฮวาเห็นพวกเธอเข้ามา ก็เดาว่าทั้งสองมาทำไม

พอเห็นเทียนซิวเหนียงเข้ามา ก็มายืนอยู่ข้างหลังเธอและบีบไหล่ให้เธอ

แสร้งทำเป็นไม่รู้ละถามว่า "ทำไมพวกเจ้าสองคนมาอยู่ที่นี่เวลานี้ล่ะ?"

เฉินจาวตี้พูดไม่เก่งเท่าเทียนซิวเหนียง คราวนี้เพียงแค่พามาเธอเป็นหลัก และยังไงก็ตาม มาดูกันว่าแม่สามีจะสามารถช่วยครอบครัวของเธอได้ไหม?

ถึงแม้ว่าในครอบครัวจะมีกินอยู่บ้าง แต่จำนวนสมาชิกก็ไม่น้อยเช่นกัน ใครจะไปรู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน

ในเวลานี้ใครจะไม่หาอาหารมาตุยไว้ล่ะ?

เมื่อได้ยินคำถามของแม่สามี เธอทำตามเหมือนน้ำเต้าที่ถูกตัดออกจากปากออก โดยไม่พูดอะไรสักคำ

เทียนซิวเหนียงยิ้มอย่างประจบสอพลอ "ท่านแม่ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็คือว่า... ช่วงนี้ก็หิมะตก ข้างนอกจะหาของกินก็ไม่ได้ ท่านดูสิ... ท่านแม่ให้บ้านข้ายืมข้าวสักหน่อยได้ไหม..."

หลิวซุ่ยฮวาตะคอกอยู่ในใจ ขอยืมอาหาร หลายปีมานี้เธอก็นำกลับไปแล้วไม่น้อย? แล้วจะคืนเมื่อไหร่? ไม่ใช่ซาลาเปาโยนให้หมา มียืมแต่ไม่คืน...

แต่เธอก็ไม่ใช่คนใจแข็ง เธอรู้ว่าการกินอยู่ของตระกูลเทียนเป็นอย่างไร เธอรู้ว่าในเวลานี้ทุกคนต่างยากลําบากและเธอจะกินอิ่มและดูญาติหิวโหยก็ไม่ได้

“เอาสิ เจ้าไม่ต้องเอาใจข้าหรอก เป็นเรื่องปกติที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเจ้ามา พวกเจ้าทั้งสองคนไปตวงข้าวสองถังแล้วกลับไปบ้านแม่เจ้าเถอะ”

ทันทีที่พูดจบ นางเห็นสีหน้าดีใจของทั้งคู่พร้อมๆกัน และพูดทันทีว่า “แค่ครั้งเดียว ถ้ามีใครคิดจะเอาของในบ้านไปให้บ้านเดิมอีก อย่าหาว่าแม่ย่าอย่างข้าไม่เกรงใจ!”

ตีพวกเขาด้วยไม้ และให้กินพุทรา พวกเขาถึงจะได้ไม่กำเริบเสิบสาน

ซูจิ่วเย่ว์ไม่รู้เรื่องนี้ เธอพาเด็กสองสามคนเล่นไปครึ่งวัน และเป็นแม่สามีของเธอก็มาเรียกพวกเธอไปกินข้าว เธอถึงรู้ว่าไม่เห็นพี่สาวทั้งแล้ว

“ท่านแม่ พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองล่ะ?”

ลูกสะใภ้ทั้งสองคนของเธอไม่อยู่ และหลิวซุ่ยฮวาก็เป็นคนทำอาหารวันนี้ ซูจิ่วเย่ว์จึงรีบหยิบชามและตะเกียบมาเสิร์ฟให้ทุกคน

หลิวซุ่ยฮวาตักอาหารออกมาพลางตอบว่า "ทั้งสองคนบอกว่าจะกลับไปดูบ้านเดิมของพวกเขา ข้าจึงปล่อยให้พวกเขากลับไป"

ซูจิ่วเย่ว์ไม่ได้ถามอะไรอีก หลังกินข้าวเสร็จ เธอก็เริ่มที่จะเก็บชามและตะเกียบและเข้านอนเร็ว แม้แต่พี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รองจะกลับมาเมื่อไหร่เธอก็ไม่รู้

เช้าวันรุ่งขึ้นซูจิ่วเย่ว์พาอู๋ซีหยวน ไปเมืองหนิวโถ่วกับอู๋ต้าเฉิงพี่ชายของเธอ

หิมะตกหนักปิดภูเขา แต่ผู้คนบนถนนกลับมีจํานวนมาก หลายคนพาครอบครัวไปในทิศทางตรงกันข้ามกับพวกเขา

ทุกวันนี้หากอาศัยของกินบนดอยยังพอมีโอกาสหาได้ แต่หากในเมือง...ก็คงได้แต่นอนรอวันตายจริงๆ...

ซูจิ่วเห็นผู้คนที่เดินผ่านไปมามักจะจ้องมองสัมภาระของพวกเขา และเธอจึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย บางทีเขาอาจเห็นมากันสามคนและตามด้วยชายสองคนจึงไม่มีใครลงมือปล้น

ตลอดทางเข้าสู่เมืองหนิวโถ่ว มีผู้คนข้างนอกเยอะกว่าครั้งที่แล้วที่เธอเคยมามาก...

คนส่วนใหญ่ไม่มีเงินพอที่จะเข้าไปในเมืองได้ พวกเขาจึงนั่งข้างนอก พิงมุมกำแพงและตัวสั่น

คนวัยกลางจยังดีขึ้มาหน่อย คนแก่และเด็กบางคนหลับตากำลังจะตายก็ไม่รู้จะทนได้อีกนานแค่ไหน

ระหว่างทางข้ามักจะได้ยินผู้คนพูดว่าคงจะดีมากถ้าหิมะตกลงมาเร็วกว่านี้สักสองสามเดือน เพื่อที่พืชผลในทุ่งจะไม่แห้งตายในทุ่ง

ซูจิ่วเย่ว์ทนไม่ได้ที่จะเห็นมัน เธอจึงรีบเดินและเข้าไปในเมือง

หวงฮู่เซิงก็ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเยี่ยมญาติและเจอเรื่องแบบนี้ได้ แต่ก่อนมาเขาก็ได้ยินมานานแล้ว จักรพรรดิได้ส่งอาหารและธัญพืชบรรเทาภัยพิบัติมานานแล้วไม่ใช่เหรอ?

เขาไม่รู้ว่ามีความผิดพลาดในขั้นตอนใดและนี่ไม่ใช่สิ่งที่แพทย์เล็กๆอย่างเขาสามารถควบคุมได้

เมื่อซูจิ่วเย่ว์พาพวกเขาสองคนมา หวงตู่เซิงกําลังให้ครอบครัวเตรียมไปตั้งแจกโจ๊กนอกเมือง หัวใจของหมอ เขาจะเห็นความตายตรงหน้าแล้วไม่ช่วยได้อย่างไร?

เมื่อเห็นซูจิ่วเยว่กำลังมา เขาก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม "สาวน้อย ไม่เจอกันนานเลย สามีของเจ้าฟื้นตัวเป็นอย่างไรบ้าง?"

ซูจิ่วเย่ว์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอมักจะคิดว่าเขาฉลาดมาก แต่ตอนนี้เขาลืมบางอย่างไป

"น่าจะไม่เลวนะ หลายวันมานี้กลับไม่ได้ยินเขาพูดให้ปวดหัวเลย"

หวงฮู่เซิงถามเกี่ยวกับอาการของอู๋ซีหยวนโดยละเอียดหลังจากได้ยินคำพูดนั้น และอู๋ซีหยวนก็ตอบคำถามอย่างชัดเจน

หวงฮู่เซิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ดูอาการดีขึ้นจริงๆ"

ซูจิ่วเย่ว์ดีใจเป็นอย่างมาก และรีบถาม "ท่านหมอหวง เมื่อไหร่เขาจะกลับมาเป็นปกติคะ?"

สถานะของอู๋ซีหยวนในตระกูลอู๋นั้นไม่ธรรมดาเลย หากเขาสามารถฟื้นตัวได้ ตระกูลอู๋อาจจะมีขุนนาง จากนั้นทั้งครอบครัวก็จะสบายเหมือนขึ้นสวรรค์

แต่ถ้าเขาไม่สามารถฟื้นตัวได้ตระกูลอู๋ก็จะต้องขุดอาหารกินในดินตลอดชีวิต

หวงฮู่เซิงส่ายหัวเบาๆ “ข้าไม่เห็นอาการบาดเจ็บที่กะโหลกศีรษะ มันไม่ดีเลย เราเห็นได้เพียงแค่การฟื้นตัวของเขาเท่านั้น”

อารมณ์ที่ตื่นเต้นในตอนแรกของซูจิ่วเย่ว์ สงบลงเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ได้ยินหวงฮู่เซิงถามอีกครั้ง: "ทำไมวันนี้ข้าถึงไม่เห็นท่านแม่ของเจ้าล่ะ?"

ซูจิ่วเย่ว์นึกถึงเท้าที่เจ็บของ หลิวซุ่ยฮวา เธอจึงคิดที่จะขอใบสั่งยา "ท่านหมอ ขาของท่านแม่ข้าพอถึงฤดูฝนและวันที่หิมะตกจะเจ็บขามาก ท่านจึงไม่สามารถเดินได้ ท่านมีทางรักษาไหม?"

“นี่น่าจะโรคที่สะสมมาหลายปีแล้ว เจ้ากลับไปผัดพริกไทยเสฉวนวางไว้ในชามแล้ววางบนเข่าท่านแม่ของเจ้า นานไปอาการก็จะค่อยๆดีขึ้น”

เขาพูดแบบสบายๆและไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการขอเงิน ซูจิ่วเย่ว์จึงรีบจดไว้ในใจของเธอ และตั้งใจที่จะกลับไปทำ

ครั้งนี้หลังจากที่หวงฮู่เซิงฉีดยาให้อู๋ซีหยวน เขาก็ออกใบสั่งยาใหม่

ซูจิ่วเย่ว์ไม่รู้หนังสือ เธอจึงนำมันไปที่ร้านขายยาเพื่อรับยา เพียงเพื่อจะได้รู้ว่าใบสั่งยาที่เขาให้นั้นมีส่วนผสมอะไรบ้าง ต้องการหน่อกระเทียมสด

นับประสาอะไรกับหน่อกระเทียม วัชพืชในน่าจะถูกกินหมดแล้ว จะทำอย่างไรล่ะ?

เธอหาที่ขายผักทั้งหมดในเมืองแล้วไม่พบร้านร้านสักแห่งที่มี เธอจึงเกิดปัญหาอยู่พักหนึ่ง

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังตั้งใจจะไปเสี่ยงโชคดูที่ร้านเครื่องปรุง

ร้านเครื่องปรุงรสเป็นสิ่งที่หายากมากในเฟิงเหนียง ทุกคนอาจเต็มใจซื้อน้ำมัน เกลือ ซอส และน้ำส้มสายชูเพื่อกลับไปปรุงอาหาร แต่เมื่อปีภัยพิบัติมาถึง ผู้คนมีเงินเล็กน้อยก็ไปซื้ออาหารแล้ว หาเลี้ยงชีพได้ก็พอ รสชาติก็ไม่ได้จู้จี้จุกจิกขนาดนั้นแล้ว

เจ้าของร้านที่ขายเครื่องปรุงรสก็กังวลใจ ช่วงภัยพิบัติแบบนี้ร้านเขาซบเซาจริงๆ ถึงรอทั้งวันแต่กลับขายอะไรไม่ออกเลย

เมื่อเห็นซูจิ่วเย่ว์ เดินเข้าไปในร้าน เขาก็ฟื้นพลังทันที รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้และพูดอย่างกระตือรือร้น: "ลูกค้า เจ้าอยากได้อะไร? ทุกอย่างในร้านขายในราคาถูกแล้ว อันได้ใช้ประโยชน์ก็ซื้อมันไปหมดเลย!"