ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 3

หลิวซุ่ยฮวาบอกเธอมากมาย เดิมทีเรื่องที่เธอไม่รู้คือ เดิมทีอู๋ซีหยวนสามีของเธอเป็นนักวิชาการหรือบัณฑิตคนหนึ่ง ชื่อของเขาก็เป็นอาจารย์ในสำนักศึกษาเป็นคนตั้งให้เขา

เขาร่ำเรียนได้ไม่เลว ทุกคนในบ้านล้วนทำสุดความสามารถเพื่อให้เขาได้เข้าเรียนสำนักศึกษา คิดไว้ว่าวันใดเขามีอนาคตสดใสก็จะได้ผลพลอยได้ไปด้วย

แต่ใครจะไปคิดกันเล่า ฟ้าดินยากคาดเดามีแต่สิ่งไม่คาดฝันล้วนแต่มีโชคลาภและเคราะห์ภัยกันทั้งนั้น สองปีก่อนนี้ในช่วงที่เขาไปสำนักศึกษาก็ถูกคนทุบเข้าที่ศีรษะ พอฟื้นสติขึ้นมาก็โง่ทึ่มไปแล้ว

คนในบ้านคิดหาทุกวิถีทาง ถึงกระทั่งไปตามหาหมอภายในอำเภอ แต่กลับไม่สามารถรักษาเขาได้……

ภายในห้องที่ไม่ค่อยจุดตะเกียงไฟ แสงไฟจากความมืดสลัวส่องมาที่ใบหน้าครึ่งซีกของเธอ เธอก้มหน้าลงเม้มริมฝีปากคิ้วขมวดจนเป็นก้อน

หลิวซุ่ยฮวาก็ไม่ได้บีบบังคับเธอ จึงพูดขึ้น “เจ้ากลับห้องไปก่อนเถอะ วันนี้รีบเดินทางมาทั้งวันแล้ว พักแต่เนิ่นๆเถอะ ต้มน้ำร้อนหลังห้องครัวเตรียมไว้แล้ว ไปอาบน้ำสักหน่อย”

อาบน้ำเสร็จ เธอที่สวมชุดเก่าขาดๆทั้งตัวนั้นกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยความตื่นเต้นมากจริงๆ

เธอหันหน้ามองไปโดยไม่รู้ตัว หลิวซุ่ยฮวายิ้มแล้วโบกมือให้เธอ

เธอถึงได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้ความกล้าผลักประตูเปิดออก

ไม่ว่าเธอจะยินยอมหรือไม่ หลังจากนี้ที่นี่ก็คือบ้านของเธอแล้ว

ภายในห้องไม่ได้จุดไฟจึงมืดสนิท เธอเดินเข้าไปแล้วหันตัวปิดกลอนประตู เดินคลำทางไปจนถึงข้างเก้าอี้แล้วนั่งลง วางแผนว่าจะเป็นเช่นนี้ทั้งคืน

“ทำไมเจ้าไม่ขึ้นเตียงมานอนล่ะ?” ทันใดนั้น ภายในห้องก็มีเสียงดังขึ้น ทำเอาซูจิ่วเย่ว์ตกใจขึ้นมา

“ข้า……นั่งนี่ก็ได้”

เสียงสวบสาบดังขึ้น จากนั้นก็มีเสียงใส่รองเท้าเดิน เธอจึงเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา

ทันใดนั้นมีศีรษะมาตรงหน้าเธอ แม้เธอจะมองไม่ชัด แต่ลมหายใจของเขาเป่ารดใบหน้าเธออยู่ เธอจึงถอยหลังไปทันที

“ท่านแม่พูดไว้แล้ว ไม่นอนที่เตียงจะไม่สูงนะ”

ซูจิ่วเย่ว์เม้มปาก เธอไม่ถือว่าเตี้ยมากนะ

ชั่วพริบตา อู๋ซีหยวนก็ดึงแขนเธอไว้ “ไปกันเถอะ ไปนอน พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะได้ไปเล่นกัน”

ร่างกายของเขาไม่มีกลิ่นเหงื่อเหม็นของผู้ชาย กลิ่นหอมจางๆบนเสื้อผ้าลอยเข้าสู่รูจมูกของเธอ ทำให้เธอผ่อนคลายขึ้นมากโดยไม่มีสาเหตุ

ใช่แล้ว สติปัญญาในตอนนี้ของเขาเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง จะไม่รังแกเธอ และถือว่าเพิ่มเพื่อนเล่นอีกหนึ่งแล้วกัน

ภายในห้องที่มืดมิด เธอก็ปล่อยให้เขาลากขึ้นเตียงอิฐ

“เตียงค่อนข้างสูง ระวังโขกเข้าล่ะ”

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกว่าที่หลิวซุ่ยฮวาพูดไว้ไม่มีผิดในทันที อย่างน้อยชายคนนี้ก็เป็นคนที่จิตใจดี

เตียงของอู๋ซีหยวนใหญ่มาก ทั้งสองคนนอนริมเตียง ตรงกลางยังสามารถนอนเพิ่มได้อีกสองคน

ซูจิ่วเย่ว์ก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน หัวเพิ่งถึงหมอนก็หลับปุ๋ยไปแล้ว

เธอฝันถึงสระบัวที่มีใบบัวบานไม่มีที่สิ้นสุดเชื่อมต่อกับท้องฟ้า เธอกะจะยื่นมือไปเด็ดดอกบัว ปลาคาร์ฟสีทองตัวหนึ่งก็กระโดดเข้ามาในอ้อมกอดเธอ

เธอตกใจ ไม่ระวังจนตกน้ำ น้ำท่วมหัวของเธอแล้วค่อยๆหายใจไม่ออก

เธอพยายามลืมตาขึ้น กลับเห็นใบหน้างามกว้างใหญ่ตรงหน้า เขาบีบจมูกของเธอพร้อมยิ้มอย่างเบิกบาน “เจ้าตื่นแล้วเหรอ! รีบลุกขึ้นเถอะ! พวกเราออกไปเล่นกัน!”

ซูจิ่วเย่ว์เพิ่งจะสลัดหลุดออกมาจากความหวาดกลัวในฝัน ตอนนี้ยังคงมึนงงสับสนอยู่บ้าง อู๋ซีหยวนยื่นมือมาโบกตรงหน้าเธอ “เจ้าเป็นไรไป? ทึ่มไปแล้วเหรอ?”