ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 39

ซย่าเฟิงชุนสวมเสื้อผ้าฝ้ายที่ขาดเดินออกมา ไฟของบุหรี่ในปล้องยาสูบส่องประกายริบหรี่ในคืนเดือนมืด “ใครอ่ะ！”

ซูจิ่วเย่ว์ยังไม่คุ้นเคยกับการเรียกตัวเองว่าครอบครัวของซีหยวน รู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย จึงยื่นมือไปสะกิดอู๋ซีหยวน ส่งสัญญาณให้เขาตอบกลับ

อู๋ซีหยวนเข้าใจ และตะโกนสุดเสียงว่า “ท่านลุงเฟิงชุน ข้างเอง！ ซีหยวน！”

เมื่อซย่าเฟิงชุนได้ยินว่าเป็นเขา ก็เดินมาเปิดประตู มองดูทั้งสองคน และพูดว่า “ดึกดื่นป่านนี้ พวกเจ้าสองคนมาทำไม? ”

อู๋ซีหยวนเขย่าเหยือกในมือ และพูดว่า “ท่านแม่ให้พวกข้าออกมาซื้อเหล้า”

ซย่าเฟิงชุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่แปลกใจที่ทุกคนต่างก็พูดว่าตระกูลอู๋มีรากฐานที่มั่นคง ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น?

ขณะที่ทุกคนกินมื้อนี้แล้วอาจไม่มีมื้อถัดไป ตระกูลอู๋ยังมีเงินเหลือสำหรับดื่มเหล้า?

“ได้！ เข้ามาสิ！ ตอนนี้ไม่มีใครซื้อเหล้าเลย มีแค่ตระกูลเจ้าเท่านั้นที่มา ฤดูหนาวที่ผ่านมายังมีคนมาซื้อเหล้าเพื่อดื่มให้ร่างกายอบอุ่น แต่ปีนี้เหล้าของข้ายังไม่ได้เปิดเลยสักไห！”

ซูจิ่วเย่ว์รู้ว่าในช่วงเวลาที่มีปัญหาเช่นนี้ คนที่ซื้อเหล้าย่อมน้อย จำนวนเหล้าที่บ่มก็น้อยลง จะมีอาหารและวัตถุดิบที่เหลือทิ้งมากมายได้อย่างไร?

ในเวลานี้ทุกครอบครัวต่างก็ลำบาก ซย่าเฟิงชุนก็แค่บ่นเพื่อระบายเท่านั้น พวกเขาแค่รับฟังก็พอ

แต่ใครจะไปรู้ว่าอู๋ซีหยวนจะไม่เป็นไปตามที่คาดคิด “ท่านลุงเฟิงชุน ดื่มเหล้าแล้วจะอบอุ่นหรือ? ”

สายตาของเขาจ้องมองซย่าเฟิงชุนด้วยความอยากรู้อยากเห็น น่าเสียดายที่ท่านลุงเฟิงชุนมองไม่เห็นเขาในตอนกลางคืน

ในทางกลับกันหลังจากได้ยินคำพูดนี้ ซย่าเฟิงชุนอึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด มือที่ถือปล้องสูบก็สั่น รู้สึกว่าเขาเหมือนกำลังสั่งสอนเด็กเกเร และไม่รู้ว่าพี่สะใภ้ตระกูลอู๋จะมาคิดบัญชีกับเขาหรือเปล่า

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้น ก็ถูกเขากดมันลงอย่างหนักแน่น

“ดื่มเหล้าช่วยให้ร่างกายอบอุ่นได้จริง แต่ว่าเด็กดื่มไม่ได้！” เขาพูดอย่างมีเหตุผลและชอบธรรม

อู๋ซีหยวนเบะปาก ที่พูดมามันไม่ไร้สาระหรือ? เด็กดื่มเหล้าไม่ได้ เขาไม่ใช่เด็กน้อย

แม่ของเขาเคยบอกว่า ถ้ามีภรรยาก็ไม่ใช่เด็กแล้ว！

ซูจิ่วเย่ว์ก็พูดตามว่า “ปีนี้ลำบากจริงๆ พวกข้าออกมาซื้อเหล้าแทนแขกที่บ้าน ท่านไม่ต้องกังวล ฤดูหนาวปีนี้มีหิมะตกหนักหลายครั้ง ปีหน้าต้องเก็บเกี่ยวได้ดีอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นทุกคนก็จะมีเงินซื้อเหล้า！”

ซย่าเฟิงชุนฟังคำพูดที่ไร้เดียงสาของเธอ ยิ้มและพูดว่า “แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่ามีคนมากมายแค่ไหนที่ไม่สามารถอยู่รอดได้ในฤดูหนาวนี้........”

ซูจิ่วเย่ว์นิ่งเงียบ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอถูกขายให้ตระกูลอู๋ ครอบครัวของเธอก็อาจจะอยู่ไม่รอด

ซย่าเฟิงชุนพูดพล่ามไม่กี่คำ ก็ได้เปิดไหเหล้าหนึ่งไห แล้วตักให้พวกเขาหนึ่งเหยือก

เหล้านั้นบ่มมาจากธัญพืช จึงมีราคาค่อนข้างแพงเล็กน้อย แต่ก็คิดเงินพวกเขาแค่เพียงห้าเหรียญ

ระหว่างทางกลับ อู๋ซีหยวนถามเธอด้วยความสงสัย “ภรรยา หิมะตกไม่ดีหรือ? เล่นปาหิมะปั้นตุ๊กตาหิมะน่าสนุกดีออก”

ซูจิ่วเย่ว์ยังเยาว์วัย ยังไม่ได้มีวิสัยทัศน์เชิงลึก จำได้เพียงคำพูดที่พ่อเคยพูดไว้

“เมื่อหิมะตกหนักผู้คนจำนวนมากไม่มีฟืนที่จะใช้ก่อไฟ และไม่มีอะไรจะกิน ทำให้หนาวตายได้”

อู๋ซีหยวนเป็นเด็กที่มีจิตใจดีมาก แต่คราวนี้เขากลับมีพฤติกรรมที่แตกต่างจากเมื่อก่อน

ได้ยินเขาพูดว่า “ภรรยา ข้าจะเล่านิทานให้เจ้าฟัง”

ซูจิ่วเย่ว์ไม่ได้สนใจ พยักหน้า “เจ้าเล่ามาสิ”