ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 39

ซย่าเฟิงชุนสวมเสื้อผ้าฝ้ายที่ขาดเดินออกมา ไฟของบุหรี่ในปล้องยาสูบส่องประกายริบหรี่ในคืนเดือนมืด “ใครอ่ะ！”

ซูจิ่วเย่ว์ยังไม่คุ้นเคยกับการเรียกตัวเองว่าครอบครัวของซีหยวน รู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย จึงยื่นมือไปสะกิดอู๋ซีหยวน ส่งสัญญาณให้เขาตอบกลับ

อู๋ซีหยวนเข้าใจ และตะโกนสุดเสียงว่า “ท่านลุงเฟิงชุน ข้างเอง！ ซีหยวน！”

เมื่อซย่าเฟิงชุนได้ยินว่าเป็นเขา ก็เดินมาเปิดประตู มองดูทั้งสองคน และพูดว่า “ดึกดื่นป่านนี้ พวกเจ้าสองคนมาทำไม? ”

อู๋ซีหยวนเขย่าเหยือกในมือ และพูดว่า “ท่านแม่ให้พวกข้าออกมาซื้อเหล้า”

ซย่าเฟิงชุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่แปลกใจที่ทุกคนต่างก็พูดว่าตระกูลอู๋มีรากฐานที่มั่นคง ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น?

ขณะที่ทุกคนกินมื้อนี้แล้วอาจไม่มีมื้อถัดไป ตระกูลอู๋ยังมีเงินเหลือสำหรับดื่มเหล้า?

“ได้！ เข้ามาสิ！ ตอนนี้ไม่มีใครซื้อเหล้าเลย มีแค่ตระกูลเจ้าเท่านั้นที่มา ฤดูหนาวที่ผ่านมายังมีคนมาซื้อเหล้าเพื่อดื่มให้ร่างกายอบอุ่น แต่ปีนี้เหล้าของข้ายังไม่ได้เปิดเลยสักไห！”

ซูจิ่วเย่ว์รู้ว่าในช่วงเวลาที่มีปัญหาเช่นนี้ คนที่ซื้อเหล้าย่อมน้อย จำนวนเหล้าที่บ่มก็น้อยลง จะมีอาหารและวัตถุดิบที่เหลือทิ้งมากมายได้อย่างไร?

ในเวลานี้ทุกครอบครัวต่างก็ลำบาก ซย่าเฟิงชุนก็แค่บ่นเพื่อระบายเท่านั้น พวกเขาแค่รับฟังก็พอ

แต่ใครจะไปรู้ว่าอู๋ซีหยวนจะไม่เป็นไปตามที่คาดคิด “ท่านลุงเฟิงชุน ดื่มเหล้าแล้วจะอบอุ่นหรือ? ”

สายตาของเขาจ้องมองซย่าเฟิงชุนด้วยความอยากรู้อยากเห็น น่าเสียดายที่ท่านลุงเฟิงชุนมองไม่เห็นเขาในตอนกลางคืน

ในทางกลับกันหลังจากได้ยินคำพูดนี้ ซย่าเฟิงชุนอึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด มือที่ถือปล้องสูบก็สั่น รู้สึกว่าเขาเหมือนกำลังสั่งสอนเด็กเกเร และไม่รู้ว่าพี่สะใภ้ตระกูลอู๋จะมาคิดบัญชีกับเขาหรือเปล่า

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้น ก็ถูกเขากดมันลงอย่างหนักแน่น

“ดื่มเหล้าช่วยให้ร่างกายอบอุ่นได้จริง แต่ว่าเด็กดื่มไม่ได้！” เขาพูดอย่างมีเหตุผลและชอบธรรม

อู๋ซีหยวนเบะปาก ที่พูดมามันไม่ไร้สาระหรือ? เด็กดื่มเหล้าไม่ได้ เขาไม่ใช่เด็กน้อย

แม่ของเขาเคยบอกว่า ถ้ามีภรรยาก็ไม่ใช่เด็กแล้ว！

ซูจิ่วเย่ว์ก็พูดตามว่า “ปีนี้ลำบากจริงๆ พวกข้าออกมาซื้อเหล้าแทนแขกที่บ้าน ท่านไม่ต้องกังวล ฤดูหนาวปีนี้มีหิมะตกหนักหลายครั้ง ปีหน้าต้องเก็บเกี่ยวได้ดีอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นทุกคนก็จะมีเงินซื้อเหล้า！”

ซย่าเฟิงชุนฟังคำพูดที่ไร้เดียงสาของเธอ ยิ้มและพูดว่า “แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่ามีคนมากมายแค่ไหนที่ไม่สามารถอยู่รอดได้ในฤดูหนาวนี้........”

ซูจิ่วเย่ว์นิ่งเงียบ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอถูกขายให้ตระกูลอู๋ ครอบครัวของเธอก็อาจจะอยู่ไม่รอด

ซย่าเฟิงชุนพูดพล่ามไม่กี่คำ ก็ได้เปิดไหเหล้าหนึ่งไห แล้วตักให้พวกเขาหนึ่งเหยือก

เหล้านั้นบ่มมาจากธัญพืช จึงมีราคาค่อนข้างแพงเล็กน้อย แต่ก็คิดเงินพวกเขาแค่เพียงห้าเหรียญ

ระหว่างทางกลับ อู๋ซีหยวนถามเธอด้วยความสงสัย “ภรรยา หิมะตกไม่ดีหรือ? เล่นปาหิมะปั้นตุ๊กตาหิมะน่าสนุกดีออก”

ซูจิ่วเย่ว์ยังเยาว์วัย ยังไม่ได้มีวิสัยทัศน์เชิงลึก จำได้เพียงคำพูดที่พ่อเคยพูดไว้

“เมื่อหิมะตกหนักผู้คนจำนวนมากไม่มีฟืนที่จะใช้ก่อไฟ และไม่มีอะไรจะกิน ทำให้หนาวตายได้”

อู๋ซีหยวนเป็นเด็กที่มีจิตใจดีมาก แต่คราวนี้เขากลับมีพฤติกรรมที่แตกต่างจากเมื่อก่อน

ได้ยินเขาพูดว่า “ภรรยา ข้าจะเล่านิทานให้เจ้าฟัง”

ซูจิ่วเย่ว์ไม่ได้สนใจ พยักหน้า “เจ้าเล่ามาสิ”

“ไม่เป็นไรก็ดีละ พวกเรากลับกันเถอะ”

ทั้งสองช่วยประคองกันและกัน ค่อยๆก้าวเท้าเดินเข้าประตูบ้าน

ภายในบ้านมีแสงไฟสลัว ภายในห้องเงาของคนสะท้อนอยู่บนหน้าต่างมองดูแล้วอบอุ่นมาก

มีเพียงหลิวซุ่ยฮวาที่ยืนอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้าประตูบ้าน ก็รีบออกไปรับ

“ทำไมใช้เวลานานจัง? คิดว่าระหว่างทางพวกเจ้าถูกหมีลากตัวไปแล้ว” หลิวซุ่ยฮวาพูดกึ่งล้อเล่น กึ่งห่วงใย

ไม่สำคัญว่านางจะเป็นห่วงอู๋ซีหยวน หรือเป็นห่วงเธอ เมื่อก้าวเข้าบ้านแล้วมีคนกำลังรออยู่ ความอบอุ่นที่ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ซึ่งไม่ควรบอกกับคนนอก

เธอหัวเราะออกมาก ดวงตาของเธอเป็นประกาย สะท้อนราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า “ท่านแม่ ช่วงเวลานี้มีหมีที่ไหนเล่า พวกเขากำลังนอนหลับกัน！”

หลิวซุ่ยฮวาไม่ค่อยได้เห็นเธอร่าเริงเช่นนี้ ปกติเธอมักจะทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย คอยระมัดระวัง และแย่งทำงานอย่างเร่งรีบ

พูดตามตรง เห็นแล้วทำให้นางรู้สึกปวดใจ

รอยยิ้มอันอบอุ่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง หยิบผ้าเช็ดหน้าในมือแล้วเดินเข้าไปหาพวกเขา

“ดูพวกเจ้าสองคนสิ ทำไมสภาพถึงกระเซอะกระเซิงเช่นนี้? นึกว่าพวกเจ้าสองคนกลิ้งกลับมาซะอีก！”

นางเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปัดหิมะที่อยู่บนตัวของซูจิ่วเย่ว์ออก จากนั้นก็จัดเสื้อผ้าของอู๋ซีหยวนให้เรียบร้อย

ผ้าเช็ดหน้าที่หนาฟาดลงบนตัวย่อมรู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่รอยยิ้มที่มุมปากของซูจิ่วเย่ว์นั้นกลับยิ้มหวานขึ้น

ไม่แปลกใจที่ใครๆก็มักบอกว่าตีเพราะเอ็นดู ด่าเพราะรัก ความเจ็บปวดแบบนี้ เธอกลับรู้สึกชื่นชอบ！