ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 46

เธอย่นจมูก หันหัวไปและโบกมือ “ข้ากินไม่ลง ถ้าเจ้าหิวก็กินเลย”

ซูจิ่วเย่ว์วางพายที่อยู่ในมือลงอีกครั้ง “ข้าก็กินไม่ลง ไปตามหาพวกพี่ใหญ่ก่อนดีกว่า”

“บางทีพวกเขาสองคนอาจจะมาร่วมสนุกที่นี่ พวกเราลองมองดูรอบๆ”

ทั้งสองมองไปรอบๆ ในขณะที่กำลังเดินก็มองหาไปด้วย

จะว่าแล้วก็บังเอิญ สองพี่น้องอู๋ต้าเฉิงหลังจากขายผักหมดแล้วก็ร่วมสนุกอยู่แถวนั้น หลิวซุ่ยฮวามองเห็นรถเข็นของบ้านเธอจากระยะไกล

“ทางนั้น！ไป！พวกเราไปดูกันเถอะ！”

ทั้งสองเดินเลาะจากกลุ่มฝูงชน ทันใดนั้นซูจิ่วเย่ว์ก็รู้สึกว่าแขนของเธอถูกดึง

เธอตกใจ และพยายามจะดิ้นให้หลุด

แต่เมื่อหันกลับไปมอง เธอก็ตกตะลึง

คนที่ดึงแขนเธอไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเด็กประหลาดคนนั้น

เธอหยุดดิ้นรน ดวงตากลมโตมองเด็กคนนั้นด้วยความสงสัย “เจ้าเป็นใคร? ดึงแขนข้าทำไม? ”

เด็กคนนั้นแค่เงยหน้ามองเธอ ดวงตาสีดำประกาย แต่ไม่พูดอะไร

“เจ้าพูดไม่ได้หรือ? ” เธอถามกลับ

เด็กคนนั้นยังคงจับมือเธอไม่ยอมปล่อย ไม่พยักหน้าและไม่ส่ายหน้า

ซูจิ่วเย่ว์ไม่ทันสังเกตไปชั่วขณะ หันกลับไปมองหลิวซุ่ยฮวา “ท่านแม่..... ”

หลิวซุ่ยฮวาก็สังเกตเห็นเด็กที่อยู่ข้างๆเธอ “เด็กน้อย เจ้าเดินหลงกับคนที่บ้านหรือ? ”

เด็กคนนั้นส่ายหัว ทำให้ซูจิ่วเย่ว์แน่ใจว่าเขาไม่ได้หูหนวก จากนั้นจึงถามเขาว่า “แล้วเจ้าตามข้ามาทำไม? ”

เด็กคนนั้นก็ไม่พูดอะไร

ซูจิ่วเย่ว์และหลิวซุ่ยฮวาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ในที่สุดซูจิ่วเย่ว์ก็พูดว่า “ท่านแม่ ทำไมเราไม่แจ้งความละ? ”

ใครจะไปรู้ว่าเด็กคนนั้นจะเขย่าแขนของเธอ ในขณะที่เธอมองเขา “ไม่ต้องไปแจ้งความ”

เมื่อซูจิ่วเย่ว์เห็นว่าเขาพูดได้ สำเนียงฟังไม่เหมือนคนพื้นที่ จึงถามเขาว่า “คนในครอบครัวเจ้าละ? เจ้าจำทางกลับบ้านได้ไหม?”

เขาส่ายหัว “ไม่มีคนในครอบครัว”

“ไม่มีคนในครอบครัว? ” ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกประหลาดใจมาก

“ตายหมดแล้ว”

น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก ราวกับว่ากำลังพูดถึงเรื่องของคนอื่น

ซูจิ่วเย่ว์อึ้งไปเล็กน้อย เด็กคนนั้นจับมือเธอแน่นขึ้น “พี่สาว ท่านพาข้าไปด้วยเถอะ ข้าเชื่อฟังมาก”

ซูจิ่วเย่ว์เองยังต้องพึ่งพาคนอื่น จะกล้ารับปากเขาได้อย่างไร?

เธอหันกลับไปมองหลิวซุ่ยฮวา เรียกเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านแม่.......ท่านตัดสินใจเถอะ..... ”

หลิวซุ่ยฮวาก็ปวดหัวเช่นกัน ที่บ้านมีสมาชิกเพิ่มมาแล้วหนึ่งคน ถ้าพากลับไปอีกหนึ่งคน.....

แต่ว่า ถ้าไม่พาเขากลับไปด้วย เด็กตัวเล็กแค่นี้ในไม่ช้าก็ต้องตายอยู่ข้างถนน เธอก็ไม่อาจทนได้