ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 46

เธอย่นจมูก หันหัวไปและโบกมือ “ข้ากินไม่ลง ถ้าเจ้าหิวก็กินเลย”

ซูจิ่วเย่ว์วางพายที่อยู่ในมือลงอีกครั้ง “ข้าก็กินไม่ลง ไปตามหาพวกพี่ใหญ่ก่อนดีกว่า”

“บางทีพวกเขาสองคนอาจจะมาร่วมสนุกที่นี่ พวกเราลองมองดูรอบๆ”

ทั้งสองมองไปรอบๆ ในขณะที่กำลังเดินก็มองหาไปด้วย

จะว่าแล้วก็บังเอิญ สองพี่น้องอู๋ต้าเฉิงหลังจากขายผักหมดแล้วก็ร่วมสนุกอยู่แถวนั้น หลิวซุ่ยฮวามองเห็นรถเข็นของบ้านเธอจากระยะไกล

“ทางนั้น！ไป！พวกเราไปดูกันเถอะ！”

ทั้งสองเดินเลาะจากกลุ่มฝูงชน ทันใดนั้นซูจิ่วเย่ว์ก็รู้สึกว่าแขนของเธอถูกดึง

เธอตกใจ และพยายามจะดิ้นให้หลุด

แต่เมื่อหันกลับไปมอง เธอก็ตกตะลึง

คนที่ดึงแขนเธอไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเด็กประหลาดคนนั้น

เธอหยุดดิ้นรน ดวงตากลมโตมองเด็กคนนั้นด้วยความสงสัย “เจ้าเป็นใคร? ดึงแขนข้าทำไม? ”

เด็กคนนั้นแค่เงยหน้ามองเธอ ดวงตาสีดำประกาย แต่ไม่พูดอะไร

“เจ้าพูดไม่ได้หรือ? ” เธอถามกลับ

เด็กคนนั้นยังคงจับมือเธอไม่ยอมปล่อย ไม่พยักหน้าและไม่ส่ายหน้า

ซูจิ่วเย่ว์ไม่ทันสังเกตไปชั่วขณะ หันกลับไปมองหลิวซุ่ยฮวา “ท่านแม่..... ”

หลิวซุ่ยฮวาก็สังเกตเห็นเด็กที่อยู่ข้างๆเธอ “เด็กน้อย เจ้าเดินหลงกับคนที่บ้านหรือ? ”

เด็กคนนั้นส่ายหัว ทำให้ซูจิ่วเย่ว์แน่ใจว่าเขาไม่ได้หูหนวก จากนั้นจึงถามเขาว่า “แล้วเจ้าตามข้ามาทำไม? ”

เด็กคนนั้นก็ไม่พูดอะไร

ซูจิ่วเย่ว์และหลิวซุ่ยฮวาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ในที่สุดซูจิ่วเย่ว์ก็พูดว่า “ท่านแม่ ทำไมเราไม่แจ้งความละ? ”

ใครจะไปรู้ว่าเด็กคนนั้นจะเขย่าแขนของเธอ ในขณะที่เธอมองเขา “ไม่ต้องไปแจ้งความ”

เมื่อซูจิ่วเย่ว์เห็นว่าเขาพูดได้ สำเนียงฟังไม่เหมือนคนพื้นที่ จึงถามเขาว่า “คนในครอบครัวเจ้าละ? เจ้าจำทางกลับบ้านได้ไหม?”

เขาส่ายหัว “ไม่มีคนในครอบครัว”

“ไม่มีคนในครอบครัว? ” ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกประหลาดใจมาก

“ตายหมดแล้ว”

น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก ราวกับว่ากำลังพูดถึงเรื่องของคนอื่น

ซูจิ่วเย่ว์อึ้งไปเล็กน้อย เด็กคนนั้นจับมือเธอแน่นขึ้น “พี่สาว ท่านพาข้าไปด้วยเถอะ ข้าเชื่อฟังมาก”

ซูจิ่วเย่ว์เองยังต้องพึ่งพาคนอื่น จะกล้ารับปากเขาได้อย่างไร?

เธอหันกลับไปมองหลิวซุ่ยฮวา เรียกเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านแม่.......ท่านตัดสินใจเถอะ..... ”

หลิวซุ่ยฮวาก็ปวดหัวเช่นกัน ที่บ้านมีสมาชิกเพิ่มมาแล้วหนึ่งคน ถ้าพากลับไปอีกหนึ่งคน.....

แต่ว่า ถ้าไม่พาเขากลับไปด้วย เด็กตัวเล็กแค่นี้ในไม่ช้าก็ต้องตายอยู่ข้างถนน เธอก็ไม่อาจทนได้

มู่จงหยวนมองเธอด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าไม่คิดว่าเธอจะแต่งงานเร็วขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม

ซูจิ่วเย่ว์จูงมือเขาเดินตามหลังหลิวซุ่ยฮวา และเดินไปหาอู๋ต้าเฉิงที่อยู่ไม่ไกลนัก

อู๋ต้าเฉิงเห็นพวกเธอพาเด็กที่มอมแมมมาด้วย ตะลึงไปครู่หนึ่ง “ทำไมพวกเจ้าพาเด็กมาด้วย? เป็นลูกของใคร?”

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว หลิวซุ่ยฮวาอธิบายว่า “เก็บมาจากข้างทาง เขาบอกว่าคนในครอบครัวตายหมดแล้ว”

“แล้วจะทำอย่างไร?” ทันใดนั้นต้าเฉิงก็ถามความคิดเห็นของแม่

“จะทำอะไรได้อีก? พากลับบ้านก่อน”

ทันทีที่เธอพูดแบบนี้ ถือว่าเห็นด้วยแล้ว ซูจิ่วเย่ว์ก็รู้สึกโล่งใจ

เห็นหลิวซุ่ยฮวานั่งลงตรงหน้ามู่จงหยวน “เด็กน้อย ข้าสามารถพาเจ้ากลับบ้านได้ แต่ครอบครัวข้ายากจน ในอนาคตจะใช้ชีวิตสุขสบายอย่างเมื่อก่อนไม่ได้ เจ้าเข้าใจไหม?”

แม้ว่าสถานการณ์ของครอบครัวตัวเองเมื่อเทียบกับคนในหมู่บ้านแล้วถือว่าฐานะดี แต่เมื่อเทียบกับคนที่สามารถหยิบทองคำออกมาได้แบบสบายๆ แน่นอนว่ายังห่างกันมาก.....

มู่จงหยวนเห็นเธอถามด้วยความจริงใจ จึงได้พยักหน้า “ข้าเข้าใจ”

เขาเห็นว่าพวกเขาสองคนเป็นหญิงที่มีครอบครัว จิตใจอ่อนโยน ดูจากการแต่งตัวแล้วเหมือนคนบ้านนอก

เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ดีมาก

อู๋เอ้อร์เฉิงเหมือนจะไม่เห็นด้วย แต่ต่อหน้าลูกของคนอื่น เขาก็ไม่สะดวกที่จะพูด ดังนั้นเรื่องนี้จึงได้ยุติลง

หลิวซุ่ยฮวาหันกลับไปถามพวกเขาว่าขายผักเป็นอย่างไรบ้าง ต้าเฉิงได้แต่เกาหัว

“มีคนซื้อค่อนข้างมาก แต่ข้าเห็นว่าพวกเขาเสนอราคาสูงขึ้นเรื่อยๆ จึงอยากรออีกสักหน่อย”