ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 47

ถ้าสถานการณ์ปกติ หลิวซุ่ยฮวาก็จะสนับสนุนพวกเขา แต่ด้วยความฝันก่อนหน้านั้นของซูจิ่วเย่ว์ เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่ดี รู้สึกว่ารีบจากไปเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น

ทองคำที่ถืออยู่ในมือ ทำให้หลิวซุ่ยฮวารู้สึกค่อนข้างมั่นใจ

“อย่ารีรอเลย ถ้ามีใครมาถาม ไม่ว่าได้ราคาเท่าไหร่ก็ขายซะ!”

“ต้าเฉิงไม่เข้าใจ ท่านแม่ ทำไมละ?”

ตลาดมีผู้คนมากมาย แน่นอนว่าหลิวซุ่ยฮวาไม่สามารถอธิบายให้เขาฟังได้มากนัก “ไม่ต้องถามมาก ให้เจ้าขายก็ขายสิ แม่พูดแบบนี้ย่อมมีจุดประสงค์ ไม่งั้นก็จะออกมาตามหาพวกเจ้าหรือ?!”

“เข้าใจแล้ว ท่านแม่”

มีเพียงมู่จงหยวนที่ฟังการสนทนาระหว่างเขาสองคน และแสดงสีหน้าที่ครุ่นคิด

ไม่นานก็มีคนมาถามอีก ชายคนนั้นสวมเสื้อโค้ตสีดำ รอคอพับด้วยขนสุนัขจิ้งจอก ดูก็รู้ว่าเป็นผู้ดูแลของตระกูลเศรษฐี

ชายคนนี้ก็เป็นคนใจกว้าง หยิบเงินสามตำลึงออกมาจ่าย แม้กระทั่งรถเข็นของพวกเขาก็เอาไปด้วย

ต้าเฉิงเอ้อร์เฉิงรู้สึกตื่นเต้นมาก มอบเงินให้กับหลิวซุ่ยฮวา “ท่านแม่ ท่านโปรดเก็บไว้”

ผักเหล้านี้ปลูกโดยซูจิ่วเย่ว์ และขายโดยลูกชายสองคนของเธอ หลิวซุ่ยฮวาไม่ได้มีส่วนช่วยอะไรมากนัก แต่สำหรับพฤติกรรมที่สมเหตุสมผลของลูกๆ เธอก็รู้สึกดีใจมาก

หลังจากเก็บเงินเรียบร้อยแล้ว ก็มอบเงินให้พวกเขาส่วนหนึ่ง และให้พวกเขาไปเดินเที่ยวรอบๆ ดูว่ามีอะไรที่อยากซื้อกลับไปฝากที่บ้านหรือไม่

และก็นัดหมายหลังจากนี้ครึ่งชั่วโมงทุกคนไปเจอกันที่ประตูเมือง

ซูจิ่วเย่ว์เดินไปถึงหน้าร้านหนังสือ ก็หยุดเดิน

สิ่งนี้ยิ่งทำให้มู่จงหยวนประหลาดใจมากขึ้น “เจ้าอ่านหนังสือออกหรือ? ”

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหน้า “ไม่ถือว่าอ่านออก”

“แล้วเจ้าซื้อหนังสือทำไม?”

ซูจิ่วเย่ว์เหลือบมองเขา “สามีของข้าเป็นบัณฑิตมาก่อน”

เมื่อพูดถึงอดีต มันย่อมต้องมีเรื่องราว เพราะเหตุผลบางอย่างตอนนี้เขาไม่สามารถอ่านได้แล้ว มู่จงหยวนก็ไม่ได้ถามเพิ่มเติม

ท้ายที่สุดซูจิ่วเย่ว์ก็ก้าวเท้าเข้าไป แต่เมื่อถึงเวลาที่เลือกหนังสือ เธอก็ตัดสินใจลำบาก

ทุกวันนี้เธอเรียนรู้ตัวอักษรจากอาจารย์หวงแค่ไม่กี่ตัว แต่นี่ไม่ได้ทำให้เธอสามารถเลือกหนังสือที่มีประโยชน์จากหนังสือมากมายเหล่านี้ได้

เสมียนในร้านหนังสือรีบมาต้อนรับพวกเขา “ท่านทั้งสองต้องการซื้อหนังสือ? ต้องการหนังสือประเภทใด?”

ซูจิ่วเย่ว์ไม่รู้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีหนังสือประเภทใดบ้าง

เธอส่ายหัว เสมียนถามต่อว่า “ท่านทั้งสองจะซื้อหนังสือให้ใคร? ข้าสามารถแนะนำให้ท่านได้”

“สามีของข้า”

จู่ๆเสมียนก็นึกขึ้นได้ ชี้ไปที่หนังสือชั้นบนสุด แล้วพูดว่า “หนังสือเหล่านี้ขายดีที่สุดที่นี่ และมีคนซื้อมากที่สุด มีรูปภาพและข้อความอยู่ด้านบน แม้ว่าจะรู้ตัวอักษรไม่มากนักก็สามารถเข้าใจได้”

《ซันจื้อจิง》ซูจิ่วเย่ว์เคยได้ยินมาก่อน ก่อนหน้านั้นอาจารย์ของเธอเคยกล่าวไว้ เด็กที่เริ่มเรียนอ่านเขียนก็เริ่มต้นจากซันจื้อจิง

เมื่อเป็นเช่นนี้ เธอจึงนับเงินยี่สิบสามเหรียญยื่นให้กับอีกฝ่าย “ตกลง ข้าเอา”

ที่บ้านมีเด็กๆเยอะ เมื่อกลับไปก็สามารถเริ่มเรียนพร้อมกันได้

เธอเก็บหนังสือลงในกระเป๋า ขณะที่กำลังเดินออกจากประตูร้านหนังสือ ก็เจอหลิวซุ่ยฮวากำลังวิ่งเข้ามาหาเธออย่างเร่งรีบ

“เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมถึงหายไปในพริบตา ทำให้ข้าตกใจ”

เมื่อกี้หลิวซุ่ยฮวาไปดูร้านเมล็ดพันธุ์ฝั่งตรงข้าม เพื่อเอากลับไปเป็นเมล็ดพันธุ์ผัก จึงให้ซูจิ่วเย่ว์และมู่จงหยวนรอเธอที่นี่ แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากเธอซื้อเมล็ดพันธุ์ออกมา ก็พบว่าเขาสองคนหายไปแล้ว

เธอรีบถามกับคนรอบข้าง ถึงรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่

หญิงสาวคนหนึ่งกับเด็กชาย หายตัวไปพร้อมกัน น่าเป็นห่วงแค่ไหนกัน?

เมื่อซูจิ่วเย่ว์เห็นว่าตัวเองทำให้เธอตกใจ ก็รู้สึกเสียใจมาก “ท่านแม่ ข้าผิดเอง ข้าแค่อยากซื้อหนังสือให้ซีหยวนสองสามเล่ม ไม่คิดว่าท่านจะออกมาจากร้านเร็วขนาดนี้”

หลิวซุ่ยฮวาก็ไม่ได้ตำหนิเธอจริงๆ แต่รู้สึกว่าต้องให้เธอหลาบจำ ใบหน้าของเธอนิ่งขรึม และพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่มีครั้งต่อไป ถ้าเจอกับพวกลักพาตัว พวกข้าจะไม่ตามหาเจ้านะ！”

ซูจิ่วเย่ว์รู้ดี ไม่ว่าตอนนี้หลิวซุ่ยฮวาพูดอะไร เธอก็พยักหน้ายอมรับ

หลิวซุ่ยฮวาเห็นท่าทียอมรับผิดของเธอ และได้ยินว่าเธอซื้อหนังสือให้ซีหยวน แต่เธอไม่คิดจะซื้ออะไรให้ตัวเองเลย จึงถามว่า “พวกเรากำลังจะกลับ เจ้าจะซื้ออะไรอีกไหม?”