ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 48

ซูจิ่วเยว่คิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "ข้าขอขนมถังหูลู่ด้วย ข้าสัญญากับซีหยวนไว้แล้ว"

หลิวซุ่ยฮวาตอบรับด้วยรอยยิ้ม "รู้แล้ว! เดี่ยวแม่จะซื้อให้! คนล่ะหนึ่งอัน”

หลิวซุ่ยฮวาซื้อขนมถังหูลู่มาจำนวนมาก แม้แต่มู่จงหยวนที่อยู่กับพวกเขาก็ได้ขนมด้วยเช่นกัน

เขาไม่เคยกินขนมแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่เล็กจนโต แต่ก่อนคนที่เคยดูแลเขาบอกว่าร้านค้าเล็ก ๆ แบบนี้ทำอาหารไม่สะอาด

เขาถือขนมถังหูลู่มาตลอดทาง ไม่กล้าที่จะกินมัน

เมื่อเดินถึงหน้าประตูเมือง พวกนางก็ได้พบกับต้าเฉิงและเอ้อร์เฉิงอย่างราบรื่น

ต้าเฉิงและเอ้อร์เฉิงต่างซื้อผ้าพิมพ์ลายมา เมื่อหลิวซุ่ยฮวาเห็นก็รู้ว่าพวกเขาซื้อไปฝากภรรยาของตัวเอง ภายในใจครุ่นคิด

ดังคำสุภาษิตว่าไว้มิมีผิด เมื่อมีภรรยาแล้วก็จะลืมแม่ เวลาที่นางซื้อขนมถังหูลู่ยังคิดที่จะซื้อไปฝากลูก ๆ ของนางทุกคน ใครจะรู้ว่าลูก ๆ กลับไม่ได้คิดถึงนางเหมือนที่นางคิดถึงพวกเขาเลย

ไม่ถึงกับว่าโกรธ แต่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ต้าเฉิงและเอ้อร์เฉิงเมื่อเห็นพวกนางกำลังมาก็ตะโกนอย่างตื่นเต้น "ท่านแม่! ท่านดูนี่สิ!"

ต้าเฉิงหยิบปิ่นปักผมที่ทำด้วยไม้ออกมา ด้านบนแกะรูปสลักเป็นดอกไห่ถัง ซึ่งดูสวยงามสง่ามาก

เขาเกาหัวและยิ้มอย่างซื่อ ๆ "เมื่อข้าเห็นมัน ข้าคิดว่ามันเหมาะกับท่านแม่มากทีเดียว ท่านแม่จะลองดูไหม?"

หลิวซุ่ยฮวาตะลึงไปครู่หนึ่ง ดวงตาน้ำตาคลอเล็กน้อย

แต่สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจกว่ากลับอยู่ทีหลัง!

เมื่อเห็นเอ้อร์เฉิงหยิบถุงผ้าออกมาจากกระเป๋าของเขา ซึ่งมีรองเท้าปักลายอยู่คู่หนึ่ง บนนั้นมีปลาคาร์พว่ายอยู่ในน้ำ ลายปักช่างดูมีชีวิตชีวามาก

“ท่านแม่ ท่านรีบลองดูว่ามันพอดีกับเท้าไหม? ข้าบอกทางร้านว่าถ้าใส่ไม่ได้สามารถเอาไปเปลี่ยนได้!”

ภายในใจของหลิวซุ่ยฮวาช่างมีความสุขมาก ยิ้มจนหางตาเผยรอยตีนกา*ออกมา แต่ปากนางก็พูดว่า: "วัน ๆ รู้แต่ใช้เงิน! คนบ้านนอกอย่างเราทำไมจะต้องสวมใส่รองเท้าปักลายแบบนี้? แล้วจะไปทำงานในไร่นาได้อย่างไร?!" แบบนี้มันสิ้นเปลืองไหม?!

แต่อู๋เอ้อร์เฉิงพูดว่า : "พวกเราพี่น้องโตกันหมดแล้ว จะให้ท่านแม่ไปทำงานในไร่นาได้อย่างไร? ท่านแม่รีบลองเถอะว่าใส่ได้พอดีเท้าไหม"

หลิวซุ่ยฮวาไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของลูก ๆ ได้ ดังนั้นนางจึงถอดรองเท้าคู่เก่าของนางออกแล้วจับมือซูจิ่วเย่ว์แล้วลองใส่

ช่างบังเอิญเสียจริง สายตาของอู๋เอ้อร์เฉิงเดาขนาดของรองเท้าได้พอดิบพอดี

“ท่านแม่ ข้าว่านะ ท่านเปลี่ยนใส่รองเท้าใหม่แทนเถอะ!” เอ้อร์เฉิงกล่าว

แต่หลิวซุ่ยฮวาไม่ยินยอม "ต้องเดินทางกลับบนภูเขาระยะทางไกลมาก ให้ใส่เดินกลับไปหรือ ? ร้องเท้านั้นอาจโดนขีดข่วนหรือฉีกขาด? ไม่เอาดีกว่า ข้าใส่คู่เก่ากลับดีกว่า！

เมื่อทำให้ท่านแม่มีความสุขแล้ว ทุกคนก็ไม่มีเหตุต้องชักช้าอยู่ที่นี่ต่อ

“พี่ใหญ่ ท่านอุ้มจงหยวนนะเขายังเล็กเดินช้า แล้วถ้ามีใครถามขึ้นมาก็บอกว่าเป็นลูกชายของท่านเอง เข้าใจไหม!”

ใช้เวลานานก่อนที่จะมีการเสียงเคลื่อนไหวจากด้านใน มีเพียงประตูเท่านั้นที่ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด และมีใบหน้าอันหล่อเหลาปรากฎขึ้นที่หน้าประตู

เป็นอู๋ซีหยวนที่มาเปิดประตู

ทั้ง ๆ ที่เพิ่งผ่านไปเพียงวันเดียว แต่อู๋ซีหยวนรู้สึกว่าเขาไม่ได้เห็นภรรยาของเขามาหลายวัน เมื่อเขาเห็นซูจิ่วเย่ว์ตาของเขาก็ประกายขึ้นทันที และอ้าแขนออกมากอดนางไว้แน่น

“เมียรัก ข้าคิดถึงเจ้ามาก!”

มีเสียงหัวเราะเยาะเล็กน้อยจากด้านหลัง ซูจิ่วเยว่รู้สึกร้อนบนใบหน้าเล็กน้อย นางตบหลังเขาเบา ๆ “ข้าก็คิดถึงเจ้าเหมือนกัน เจ้าปล่อยข้าก่อน ข้ามีของมาฝากเจ้ามากมายเลย”

อู๋ซีหยวนในใจเขายังคงเป็นเด็ก เมื่อเขาได้ยินว่าของฝากเขาก็ปล่อยมือทันที และมองนางด้วยดวงตาที่สดใส "มันคือของฝากอะไร?!"

ซูจิ่วเยว่จับมือของเขา "ให้ทุกคนเข้าไปข้างในบ้านก่อน ข้างนอกมันหนาวมากนะ"

อู๋ซีหยวนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง "ได้!"

ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของมู่จงหยวนทั้งหมด เขาเงียบและไม่พูดสักคำ เพียงอาศัยแสงจันทร์ในการสังเกตและสำรวจใบหน้าของชายที่อยู่ตรงหน้าเขา

สายตาของเขาแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา อู๋ซีหยวนก็สังเกตเห็นเช่นกันจึงจ้องมองกลับไปทางสายตานั้น และพบว่าพี่ชายของเขากำลังอุ้มเด็กคนหนึ่งอยู่

"พี่ใหญ่! เขาเป็นใคร!"