ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 49

ตอนนี้อู๋ซีหยวนเป็นเหมือนเด็กที่แย่งความรักความเอ็นดู รู้สึกอยู่เสมอว่าพี่ชายของตัวเองถูกคนอื่นแย่งชิงไป

ซูจิ่วเย่ว์จึงดึงเขาเข้าไปในบ้าน “ไปเถอะ！กลับเข้าไปคุยกัน”

ความโกลาหลข้างนอก ทำให้สมาชิกในบ้านตื่นขึ้นทีละคน ทุกคนนั่งล้อมรอบโต๊ะในห้องโถงหลัก มองไปยังมู่จงหยวนที่พวกหลิวซุ่ยฮวาพากลับมา

หลิววุ่ยฮวากระแอมในลำคอและพูดว่า “เขาชื่อจงหยวน ตั้งแต่วันนี้ชื่ออู๋จงหยวน เป็นครอบครัวเดียวกับพวกเรา”

เทียนซิวเหนียงกอดอกและพิงผนัง ได้ยินสิ่งนี้ก็รีบถามกลับว่า “ท่านแม่ เสบียงอาหารของเรายังพอเลี้ยงเด็กอีกคนหรือ?！”

เฉินจาวตี้ยังคงนิ่งเงียบราวกับน้ำเต้าที่ถูกเลื่อยปากออก ไม่ปริปากสักคำ

แม้ว่าอู๋ฉ่วนจะไม่พูดอะไร แต่ก็มองเธอด้วยสายตาที่ตำหนิ

หลิวซุ่ยฮวาไม่พอใจ เรื่องเหล่านี้ต้องพูดให้ชัดเจนบนโต๊ะอาหาร ไม่เช่นนั้นลับหลังเธออาจจะมีใครรังแกจงหยวนได้ เท่ากับว่าเธอรับทองคำของเขาเปล่าๆหรือ?

เธอล้วงในแขนเสื้อของตัวเอง หยิบทองคำแท่งออกมาแล้วตบลงบนโต๊ะ

แม้ว่าภายในห้องจะจุดเพียงตะเกียงน้ำมันก๊าด ก็ไม่ได้ขัดแสงสีทองที่เปล่งประกายไปทั่ว

ครู่นั้น ภายในห้องก็เงียบลง สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปยังทองคำแท่งที่อยู่บนโต๊ะตัวเก่า

หลิวซุ่ยฮวาลดเสียงลงเล็กน้อย “นี่คือเสบียงอาหารของเขา ไม่ต้องหักจากส่วนของพวกเจ้า แต่เมื่อทุกคนออกไปจากห้องนี้ต้องปิดปากเงียบ หากใครกล้าพูดเรื่องนี้ออกไป ทำให้ขโมยมาปล้นบ้าน ข้าก็จะขับไล่มันออกไป และไม่ให้เข้าประตูบ้านตระกูลอู๋อีกตลอดชีวิต！”

สายตาของเธอกวาดมองทุกคนในห้องทีละคน มุ่งเน้นไปที่เทียนซิวเหนียงครู่หนึ่ง เทียนซิวเหนียงเบะปาก และไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอเป็นคนค่อนข้างปากโป้ง แต่เธอไม่ได้โง่เขลา ทุกคนต่างโอดโอยว่ายากจน เธอจะไปอวดทำไม ถ้าเกิดมีคนมาปล้นที่บ้านจะทำอย่างไร?

เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างพยักหน้า หลิวซุ่ยฮวาก็หันไปมองที่มู่จงหยวน “เจ้าจำไว้ว่า ไม่ว่าเมื่อก่อนเจ้าจะชื่ออะไร ตั้งแต่นี้ไปเจ้าชื่ออู๋จงหยวน เป็นญาติห่างๆของครอบครัวข้า ครอบครัวเจ้าเกิดภัยพิบัติจึงได้หนีมาที่นี่ เจ้าจงจำไว้”

อู๋จงหยวนพยักหน้าเล็กน้อย “จำไว้แล้ว”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากพูดหลังจากมาถึงตระกูลอู๋ หวงฮู่เซิงฟังแล้วรู้สึกประหลาดใจจึงมองไปที่เขา

หลังจากหลิวซุ่ยฮวาพูดจบ ก็ไล่ให้ทุกคนกลับไปนอน

สำหรับอู๋จงหยวน ยังไม่สามารถจัดแจงห้องให้เขาได้ในทันที

สุดท้ายหวงฮู่เซิงก็พูดว่า “ห้องข้าแท่นนอนค่อนข้างใหญ่ ให้เขาพักกับข้าเถอะ！”