ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 49

ตอนนี้อู๋ซีหยวนเป็นเหมือนเด็กที่แย่งความรักความเอ็นดู รู้สึกอยู่เสมอว่าพี่ชายของตัวเองถูกคนอื่นแย่งชิงไป

ซูจิ่วเย่ว์จึงดึงเขาเข้าไปในบ้าน “ไปเถอะ！กลับเข้าไปคุยกัน”

ความโกลาหลข้างนอก ทำให้สมาชิกในบ้านตื่นขึ้นทีละคน ทุกคนนั่งล้อมรอบโต๊ะในห้องโถงหลัก มองไปยังมู่จงหยวนที่พวกหลิวซุ่ยฮวาพากลับมา

หลิววุ่ยฮวากระแอมในลำคอและพูดว่า “เขาชื่อจงหยวน ตั้งแต่วันนี้ชื่ออู๋จงหยวน เป็นครอบครัวเดียวกับพวกเรา”

เทียนซิวเหนียงกอดอกและพิงผนัง ได้ยินสิ่งนี้ก็รีบถามกลับว่า “ท่านแม่ เสบียงอาหารของเรายังพอเลี้ยงเด็กอีกคนหรือ?！”

เฉินจาวตี้ยังคงนิ่งเงียบราวกับน้ำเต้าที่ถูกเลื่อยปากออก ไม่ปริปากสักคำ

แม้ว่าอู๋ฉ่วนจะไม่พูดอะไร แต่ก็มองเธอด้วยสายตาที่ตำหนิ

หลิวซุ่ยฮวาไม่พอใจ เรื่องเหล่านี้ต้องพูดให้ชัดเจนบนโต๊ะอาหาร ไม่เช่นนั้นลับหลังเธออาจจะมีใครรังแกจงหยวนได้ เท่ากับว่าเธอรับทองคำของเขาเปล่าๆหรือ?

เธอล้วงในแขนเสื้อของตัวเอง หยิบทองคำแท่งออกมาแล้วตบลงบนโต๊ะ

แม้ว่าภายในห้องจะจุดเพียงตะเกียงน้ำมันก๊าด ก็ไม่ได้ขัดแสงสีทองที่เปล่งประกายไปทั่ว

ครู่นั้น ภายในห้องก็เงียบลง สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปยังทองคำแท่งที่อยู่บนโต๊ะตัวเก่า

หลิวซุ่ยฮวาลดเสียงลงเล็กน้อย “นี่คือเสบียงอาหารของเขา ไม่ต้องหักจากส่วนของพวกเจ้า แต่เมื่อทุกคนออกไปจากห้องนี้ต้องปิดปากเงียบ หากใครกล้าพูดเรื่องนี้ออกไป ทำให้ขโมยมาปล้นบ้าน ข้าก็จะขับไล่มันออกไป และไม่ให้เข้าประตูบ้านตระกูลอู๋อีกตลอดชีวิต！”

สายตาของเธอกวาดมองทุกคนในห้องทีละคน มุ่งเน้นไปที่เทียนซิวเหนียงครู่หนึ่ง เทียนซิวเหนียงเบะปาก และไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอเป็นคนค่อนข้างปากโป้ง แต่เธอไม่ได้โง่เขลา ทุกคนต่างโอดโอยว่ายากจน เธอจะไปอวดทำไม ถ้าเกิดมีคนมาปล้นที่บ้านจะทำอย่างไร?

เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างพยักหน้า หลิวซุ่ยฮวาก็หันไปมองที่มู่จงหยวน “เจ้าจำไว้ว่า ไม่ว่าเมื่อก่อนเจ้าจะชื่ออะไร ตั้งแต่นี้ไปเจ้าชื่ออู๋จงหยวน เป็นญาติห่างๆของครอบครัวข้า ครอบครัวเจ้าเกิดภัยพิบัติจึงได้หนีมาที่นี่ เจ้าจงจำไว้”

อู๋จงหยวนพยักหน้าเล็กน้อย “จำไว้แล้ว”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากพูดหลังจากมาถึงตระกูลอู๋ หวงฮู่เซิงฟังแล้วรู้สึกประหลาดใจจึงมองไปที่เขา

หลังจากหลิวซุ่ยฮวาพูดจบ ก็ไล่ให้ทุกคนกลับไปนอน

สำหรับอู๋จงหยวน ยังไม่สามารถจัดแจงห้องให้เขาได้ในทันที

สุดท้ายหวงฮู่เซิงก็พูดว่า “ห้องข้าแท่นนอนค่อนข้างใหญ่ ให้เขาพักกับข้าเถอะ！”

อู่จงหยวนเอียงหัวด้วยสีหน้าครุ่นคิด เป็นเวลานานกว่าจะถามว่า “ท่าน.......ชื่ออะไร?”

หวงฮู่เซิงอายุมากพอที่จะเป็นปู่ของเขาได้ เมื่อได้ยินเขาถามชื่อของตัวเองโดยไม่คาดคิด ก็รู้สึกประหลาดใจ

แต่เขาก็ตอบกลับว่า “ข้านามสกุลหวงชื่อฮู่เซิง”

อู๋จงหยวนสีหน้าเปลี่ยนไป “ท่านคือหมอหลวง?！”

หวงฮู่เซิงรู้สึกประหลาดใจมากขึ้น มองดูรูปร่างหน้าตาของเขาอย่างละเอียด รู้สึกว่าเขาคล้ายกับท่านนั้น........

เขากลัวและไม่กล้าบอกความจริง “ใช่แล้ว ข้าทำงานอยู่ที่สถานพยาบาลหลวง”

อู๋จงหยวนมองดูท่าทางของเขา ก็รู้ว่าเขาอาจเดาตัวตนของเขาเองออกเช่นกัน

อย่างไรก็ตามหวงฮู่เซิงเป็นฝ่ายที่เป็นกลาง ไม่มีอิทธิพลมากนัก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ต่างก็ติดอยู่ที่นี่เหมือนกัน และไม่รู้ว่าสามารถกลับเมืองหลวงได้เมื่อไหร่

“หมอหลวงหวง ท่านไม่อยู่ที่สถานพยาบาลหลวง ทำไมมาอยู่ที่นี่?”

หวงฮู่เซิงถอนหายใจ “เฮ้อ！มันเป็นความโชคร้ายของข้าเอง ฮ่องเต้อนุญาตให้ข้ากลับมาเยี่ยมญาติที่บ้านเกิด ข้ากลับมาทันช่วงที่อดอยากอาหาร ข้าเห็นประชาชนเหล่านั้นน่าสงสาร จึงตั้งซุ้มข้าวต้มข้างนอก ใครจะไปรู้ว่าประชาชนเหล่านั้นไม่เห็นความดีของข้า ยังฉวยโอกาสตอนกลางคืนมาปล้นบ้านข้า！ไม่เหลืออะไรแล้ว และยังจุดไฟเผา.....”