ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 50

“ข้าหนีออกมาในยามค่ำคืน ในที่สุดก็เจอจิ่วยาและถูกเธอพาตัวกลับมา”

อู๋จงหยวน “……”

ในฐานะตำแหน่งขุนนางที่รับใช้ราชสำนัก สถานการณ์ของหวงฮู่เซิงผู้นี้ช่างน่าสังเวชนัก

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน อดีตจะเป็นความเจ็บปวดชั่วนิรันดร์ของหวงฮู่เซิง

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง อู๋จงหยวนก็ปริปากพูดสองคำ “เสียใจด้วย”

หวงฮู๋เซิงถอนหายใจ “ช่างเถอะ ถ้าป่าเขายังเขียวขจี ก็ไม่ต้องกลัวฟืนหมด รอให้ผ่านไปสักพักข้าค่อยกลับไป”

อู๋จงหยวนพยักหน้า นึกว่าตัวเองสามารถนอนได้แล้ว แต่หวงฮู่เซิงก็พูดต่อว่า “ขอตรวจชีพจรของเจ้าได้ไหม? ”

อู๋จงหยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยื่นข้อมือให้เขา

หวงฮู่เซิงพับแขนเสื้อขึ้น ยื่นมือออกไปวางบนข้อมือของเขา ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะดึงมือออก

“คุณชายน้อยสุขภาพแข็งแรงดี ไม่ต้องเป็นกังวล”

อู๋จงหยวนตอบกลับอืม ปีนขึ้นบนแท่นนอน และดึงผ้านวมมาห่ม

“นอนเถอะ”

หวงฮู่เซิงดูพื้นที่ว่างบนเตียงที่เขาเว้นไว้ให้ รู้สึกกดดันมาก นอนร่วมเตียงเดียวกับคุณชายน้อย? เขาไม่เคยกล้าแม้แต่จะคิด！

ฝั่งตรงข้ามเป็นห้องของซูจิ่วเย่ว์กับอู๋ซีหยวน ทั้งสองนอนห่มผ้าโผล่ออกมาแค่หัวเล็กๆเท่านั้น ข้างหน้าพวกเขาคือหนังสือสามเล่มที่ซูจิ่วเย่ว์นำกลับมา

อู๋ซีหยวนอยากรู้อยากเห็นมาก เอื้อมมือไปแตะหน้าปกหนังสือ สัมผัสที่หยาบพุ่งตรงเข้าไปที่ก้นบึ้งของหัวใจของเขา

เขาเงยหน้ามองซูจิ่วเย่ว์ อ้าแขนเข้าหาเธอ ผ้านวมได้หลุดออกจากตัวเขา เผยให้เห็นไหล่ที่ไม่ค่อยแข็งแรงของเขา

“ภรรยา！เจ้าใจดีมาก ข้าอยากจะกอดเจ้า！”

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกมึนงงเล็กน้อยกับการกระทำของเขา แต่หลังจากที่ได้ฟังเขาพูด เธอก็รู้สึกขบขันอย่างมาก

เธอก็อ้าแขนเข้าหาเขา “กอด！ซีหยวนก็ดีมากเช่นกัน ชอบซีหยวนที่สุดเลย！”

ซีหยวนกอดเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น

แต่ในไม่ช้า อารมณ์ของเขาก็เศร้าลงอีกครั้ง

“แต่ข้าไม่รู้ว่ามันเขียนว่าอะไรบ้าง....... ”

เขาเอนหัวมาซบบนไหล่ของซูจิ่วเย่ว์ พึมพำเบาๆว่า “ภรรยา ข้าไร้ประโยชน์ใช่ไหม?”

แม้จะมีเสื้อเป็นตัวกั้น ซูจิ่วเย่ว์ก็รู้สึกถึงความไม่สบายใจของเขา ยื่นมือไปตบที่หลังของเขาเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ข้าก็ไม่รู้ว่าเขียนว่าอะไร งั้นข้าก็ไร้ประโยชน์เช่นกันใช่ไหม? ”

อู๋ซีหยวนส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว และปฏิเสธอย่างกระวนกระวาย “ไม่ใช่แน่นอน！”

ซูจิ่วเย่ว์ปล่อยเขาออก หันหน้าเขาหาเขา ยื่นมือไปหยิกใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา “งั้นซีหยวนก็ไม่ใช่”

อู๋จงหยวนกำลังฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่ข้างนอก เขายังเด็ก สามารถอ่านออกเขียนได้และเป็นศิลปะการต่อสู้ ดูแวบแรกก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา

เธอไม่คิดไม่ฝันว่าเด็กที่เธอพากลับมาด้วยจะนำหายนะครั้งใหญ่มาสู่ทุกคนในครอบครัว ใช่แล้ว เมื่อคืนเธอก็ฝันอีกครั้ง

เธอฝันเห็นคนกลุ่มหนึ่งพกมีดและใส่รองเท้าของเจ้าหน้าที่ทางการ ฆ่าคนทั้งหมู่บ้าน และพาตัวอู๋จงหยวนไป

ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่สามารถปิดบังได้ เธอเปิดประตูห้องและเดินออกไป อู๋จงหยวนที่อยู่ข้างนอกหยุดและมองมาที่เธอ พยักหน้าให้เธอ ถือเป็นการทักทาย

สีหน้าของซูจิ่วเย่ว์รู้สึกค่อนข้างสับสน แต่เธอก็แค่กล่าวอรุณสวัสดิ์ทักทายเขา และเดินไปที่ห้องครัวเพื่อก่อไฟและเตรียมอาหารเช้า

หลังจากผ่านไปสิบห้านาที หลิวซุ่ยฮวาก็ตื่น เธอเห็นอู๋จงหยวนกำลังฝึกศิลปะการต่อสู้ ยิ้มและชมเขาสองสามคำ จากนั้นก็ถืออ่างไม้และเดินเข้าไปในห้องครัว

เมื่อเห็นซูจิ่วเย่ว์นั่งอยู่หน้าเตา ก็หัวเราะอีกครั้ง “ข้ารู้ว่าคนที่สามารถตื่นเช้ามาทำงาน ก็คือจิ่วยาที่ขยันขันแข็งของข้า！”

ซูจิ่วเย่ว์กลับขมวดคิ้ว และเรียกออกมาอย่างเร่งรีบ “ท่านแม่！”

เมื่อมองไปที่สีหน้าของเธอ หลิวซุ่ยฮวารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ค่อยๆจางหายไป

“เกิดอะไรขึ้น? จิ่วยา ไม่ต้องกังวล ค่อยๆพูด”

ซูจิ่วเย่ว์ลุกขึ้นยืนและมองไปด้านนอกประตู จากนั้นจึงโน้มตัวไปกระซิบบางอย่างที่ข้างหูหลิวซุ่ยฮวา

“อะไรนะ?！” หลิวซุ่ยฮวาก็ตกใจเช่นกัน

ไม่คิดว่าเพราะความใจอ่อนเพียงชั่วขณะของพวกเธอ จะสร้างปัญหาใหญ่ให้กับครอบครัว.....