ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 58

“เร็วเข้า！ รีบยกคนเข้าไป อย่าให้ใครเห็น！”

เมื่อพวกเขาปล่อยซูจิ่วเย่ว์ออกจากกระสอบ เธอก็ยื่นมือออกมาบังแสงจ้าที่อยู่ตรงหน้า

ชายที่ไว้หนวดเคราอยู่ตรงหน้าพูดว่า “ทำไมตัวเล็กขนาดนี้ก็จับมา?”

ชายร่างสูงที่อยู่ข้างหลังเขาตบท้ายทอยเขา “เจ้าจะไปรู้อะไร！เด็กอายุน้อยว่านอนสอนง่าย ต่อไปก็จะขายได้ราคางาม”

ซูจิ่วเย่ว์ถอยหลังด้วยความตกใจ ชายร่างสูงคนนั้นโบกมือ “มัดไว้！”

ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาหยิบเชือกและเดินเข้ามา ซูจิ่วเย่ว์เบิกตากว้างจ้องมอง แต่ไม่กล้าขัดขืน ได้แต่มองดูพวกเขามัดมือและมัดเท้าของเธอ

“ให้ความร่วมมือหน่อยก็ไม่ต้องทนทุกข์！เมื่อเข้ามาที่นี่แล้ว อย่าคิดที่จะหลบหนี！”

ชายที่มีหนวดเรียกเขา “เฮยจื่อ ไปกันเถอะ！ไปดื่มเหล้า！”

ทันทีที่ประตูปิดลง ในห้องก็มืดลง มีเพียงแสงไปจางๆไม่กี่ดวงส่องเข้ามาทางรอยแตกของประตู

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว ซูจิ่วเย่ว์จึงค่อยๆสงบอารมณ์ลง

เมื่อวานเธอฝันว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น แต่ในความฝันเธอถูกจับมาพร้อมกับพี่ชุนเหมย ในความฝันทั้งสองต่างตื่นตระหนก ตะโกนเสียงดัง อีกฝ่ายไม่เพียงแค่มัดมือมัดเท้าของพวกเธอ แต่ยังอุดปากไว้ด้วย

เธอถอนหายออกยาวๆ เริ่มมองดูสภาพแวดล้อมที่เธออยู่ ในห้องว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย แต่มีคนอีกคนอยู่ที่มุมห้องอีกฝั่ง

คน?！

ซูจิ่วเย่ว์ตกใจมาก ในความฝันมีเพียงเธอกับชุนเหมยสองคนที่ถูกขังอยู่ในห้องนี้ ถ้างั้นตอนนี้คนนี้คือใคร?！

ดูจากรูปร่างหน้าตาก็เป็นเด็กผู้หญิง อายุยังน้อย เสื้อผ้าเป็นผ้าไหม ดูก็รู้ว่าไม่ใช่สามัญชนคนธรรมดา เด็กผู้หญิงแบบนี้ทำไมถึงถูกจับตัวมา? พวกเขาไม่กลัวว่าจะเดือดร้อนหรือ?

แม้ว่าภายในใจจะคาดเดาได้นับไม่ถ้วน แต่เวลานี้ก็ไม่สามารถรู้ได้

เธอลองค่อยๆขยับไปหาหญิงสาวคนนั้น แล้วเรียกเธอว่า “คุณหนูท่านนี้?”

ร่างกายของอีกฝ่ายขยับเล็กน้อย หลังจากยืนยันว่าข้างนอกไม่มีการเคลื่อนไหว เธอจึงเงยหน้าขึ้นจากที่ซุกอยู่บนแขน

เมื่อซูจิ่วเย่ว์มองเห็นใบหน้าของเธอชัดเจน ใบหน้านั้นงดงาม และมีไฝที่สวยงามระหว่างคิ้ว

ดูแล้วเธอน่าจะอายุประมาณสิบเอ็ดสิบสองปี ผมที่เกล้าไว้ก็หลุดออก และไม่มีเครื่องประดับบนหัว คาดว่าน่าจะถูกชายโลภคนนั้นแย่งชิงไป

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกสงสารเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะภัยพิบัติที่เกิดขึ้นนี้ คุณหนูเช่นนี้ก็คงรายล้อมไปด้วยคนรับใช้ ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานเช่นนี้?

“เจ้า......เจ้าก็ถูกพวกเขาจับตัวมาหรือ?” ซูจิ่วเย่ว์ถามด้วยเสียงที่แผ่วเบา ราวกับกลัวว่าจะทำให้เธอกลัว

อีกฝ่ายพยักหน้า “อืม ตอนที่เจ้าถูกจับตัวมา เห็นใครกำลังตามหาข้าหรือเปล่า?”

สำเนียงของคุณหนูคนนี้ค่อนข้างคล้ายกับจงหยวน ไม่ค่อยเหมือนคนในท้องถิ่นนี้

เธอส่ายหน้า “ไม่เห็นมีนะ”

เมื่อเห็นว่าแสงในดวงตาของหญิงสาวมอดลงทันที เธอก็ทนดูไม่ไหว และพูดเสริมว่า “ข้าก็เพิ่งเข้าเมืองมาได้ไม่นานก็ถูกจับตัวมา อาจมีคนตามหาเจ้า แต่ข้ามองไม่เห็น”

สีหน้าของอีกฝ่ายค่อยดูดีขึ้นเล็กน้อย “ถ้าพ่อของข้าสามารถตามหาข้าเจอ ข้าจะให้เขาช่วยเจ้าออกไปพร้อมกัน！”

เดิมทีซูจิ่วเย่ว์คิดหาวิธีหลบหนีได้แล้ว แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเขา เธอก็รู้สึกว่าถ้าเธอหนีไป ปล่อยเขาไว้ตามลำพังคงจะไม่ดี

เธอยิ้มให้เขา “ได้！”

ใบหน้าของเธอเปื้อนอยู่แล้ว ตลอดทางที่หลบหนี เหงื่อออกทั่วตัว หน้าของเธอก็เปรอะเปื้อนเหมือนกับแมวน้อย