ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 58

“เร็วเข้า！ รีบยกคนเข้าไป อย่าให้ใครเห็น！”

เมื่อพวกเขาปล่อยซูจิ่วเย่ว์ออกจากกระสอบ เธอก็ยื่นมือออกมาบังแสงจ้าที่อยู่ตรงหน้า

ชายที่ไว้หนวดเคราอยู่ตรงหน้าพูดว่า “ทำไมตัวเล็กขนาดนี้ก็จับมา?”

ชายร่างสูงที่อยู่ข้างหลังเขาตบท้ายทอยเขา “เจ้าจะไปรู้อะไร！เด็กอายุน้อยว่านอนสอนง่าย ต่อไปก็จะขายได้ราคางาม”

ซูจิ่วเย่ว์ถอยหลังด้วยความตกใจ ชายร่างสูงคนนั้นโบกมือ “มัดไว้！”

ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาหยิบเชือกและเดินเข้ามา ซูจิ่วเย่ว์เบิกตากว้างจ้องมอง แต่ไม่กล้าขัดขืน ได้แต่มองดูพวกเขามัดมือและมัดเท้าของเธอ

“ให้ความร่วมมือหน่อยก็ไม่ต้องทนทุกข์！เมื่อเข้ามาที่นี่แล้ว อย่าคิดที่จะหลบหนี！”

ชายที่มีหนวดเรียกเขา “เฮยจื่อ ไปกันเถอะ！ไปดื่มเหล้า！”

ทันทีที่ประตูปิดลง ในห้องก็มืดลง มีเพียงแสงไปจางๆไม่กี่ดวงส่องเข้ามาทางรอยแตกของประตู

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว ซูจิ่วเย่ว์จึงค่อยๆสงบอารมณ์ลง

เมื่อวานเธอฝันว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น แต่ในความฝันเธอถูกจับมาพร้อมกับพี่ชุนเหมย ในความฝันทั้งสองต่างตื่นตระหนก ตะโกนเสียงดัง อีกฝ่ายไม่เพียงแค่มัดมือมัดเท้าของพวกเธอ แต่ยังอุดปากไว้ด้วย

เธอถอนหายออกยาวๆ เริ่มมองดูสภาพแวดล้อมที่เธออยู่ ในห้องว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย แต่มีคนอีกคนอยู่ที่มุมห้องอีกฝั่ง

คน?！

ซูจิ่วเย่ว์ตกใจมาก ในความฝันมีเพียงเธอกับชุนเหมยสองคนที่ถูกขังอยู่ในห้องนี้ ถ้างั้นตอนนี้คนนี้คือใคร?！

ดูจากรูปร่างหน้าตาก็เป็นเด็กผู้หญิง อายุยังน้อย เสื้อผ้าเป็นผ้าไหม ดูก็รู้ว่าไม่ใช่สามัญชนคนธรรมดา เด็กผู้หญิงแบบนี้ทำไมถึงถูกจับตัวมา? พวกเขาไม่กลัวว่าจะเดือดร้อนหรือ?

แม้ว่าภายในใจจะคาดเดาได้นับไม่ถ้วน แต่เวลานี้ก็ไม่สามารถรู้ได้

เธอลองค่อยๆขยับไปหาหญิงสาวคนนั้น แล้วเรียกเธอว่า “คุณหนูท่านนี้?”

ร่างกายของอีกฝ่ายขยับเล็กน้อย หลังจากยืนยันว่าข้างนอกไม่มีการเคลื่อนไหว เธอจึงเงยหน้าขึ้นจากที่ซุกอยู่บนแขน

เมื่อซูจิ่วเย่ว์มองเห็นใบหน้าของเธอชัดเจน ใบหน้านั้นงดงาม และมีไฝที่สวยงามระหว่างคิ้ว

ดูแล้วเธอน่าจะอายุประมาณสิบเอ็ดสิบสองปี ผมที่เกล้าไว้ก็หลุดออก และไม่มีเครื่องประดับบนหัว คาดว่าน่าจะถูกชายโลภคนนั้นแย่งชิงไป

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกสงสารเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะภัยพิบัติที่เกิดขึ้นนี้ คุณหนูเช่นนี้ก็คงรายล้อมไปด้วยคนรับใช้ ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานเช่นนี้?

“เจ้า......เจ้าก็ถูกพวกเขาจับตัวมาหรือ?” ซูจิ่วเย่ว์ถามด้วยเสียงที่แผ่วเบา ราวกับกลัวว่าจะทำให้เธอกลัว

อีกฝ่ายพยักหน้า “อืม ตอนที่เจ้าถูกจับตัวมา เห็นใครกำลังตามหาข้าหรือเปล่า?”

สำเนียงของคุณหนูคนนี้ค่อนข้างคล้ายกับจงหยวน ไม่ค่อยเหมือนคนในท้องถิ่นนี้

เธอส่ายหน้า “ไม่เห็นมีนะ”

เมื่อเห็นว่าแสงในดวงตาของหญิงสาวมอดลงทันที เธอก็ทนดูไม่ไหว และพูดเสริมว่า “ข้าก็เพิ่งเข้าเมืองมาได้ไม่นานก็ถูกจับตัวมา อาจมีคนตามหาเจ้า แต่ข้ามองไม่เห็น”

สีหน้าของอีกฝ่ายค่อยดูดีขึ้นเล็กน้อย “ถ้าพ่อของข้าสามารถตามหาข้าเจอ ข้าจะให้เขาช่วยเจ้าออกไปพร้อมกัน！”

เดิมทีซูจิ่วเย่ว์คิดหาวิธีหลบหนีได้แล้ว แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเขา เธอก็รู้สึกว่าถ้าเธอหนีไป ปล่อยเขาไว้ตามลำพังคงจะไม่ดี

เธอยิ้มให้เขา “ได้！”

ใบหน้าของเธอเปื้อนอยู่แล้ว ตลอดทางที่หลบหนี เหงื่อออกทั่วตัว หน้าของเธอก็เปรอะเปื้อนเหมือนกับแมวน้อย

ชุนเหมยเช็ดน้ำตา แล้วดึงแขนของเขาเพื่อไม่ให้เขาไป “แต่ว่าท่านไม่สามารถเข้าไปในเมืองได้ จะถูกกักตัวไว้ที่ประตูเมืองและถูกจับไปเป็นแรงงาน ข้าเห็นมากับตา.......งืองืองือ........”

หลิ่วต้าหลินกระทืบเท้าอย่างกระวนกระวายใจ จากนั้นก็นั่งลงกอดหัวตัวเอง และพูดด้วยความโกรธว่า “แล้วจะทำยังไงล่ะ！จิ่วยาเป็นเด็กสาวหน้าตาดี ถ้าเธอตกอยู่ในมือคนชั่ว ข้าไม่กล้าคิดเลย！”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ ชุนเหมยก็ยิ่งกังวลมากขึ้น “พ่อ！ถ้างั้นข้าเข้าไปหาอีกรอบ！?”

หลิ่วต้าหลินรู้ดีว่านั่นคือถ้ำเสือ จะให้เธอเข้าไปได้อย่างไร? สองพ่อลูกต่างกังวลเดินวนเวียนอยู่นอกเมือง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้จริงๆ

นอกเมืองมีคนแบบพวกเขามากมาย ทุกคนต่างถามไถ่กันและกัน ว่ามีข่าวของลูกสาวพวกเขาหรือไม่

อาจจะเพราะว่าส่งเสียงดังเกินไป จึงทำให้มู่เซ่าหลิงตื่นตระหนกไปด้วย

เขาสวมชุดคลุมสีดำลายงูเหลือม นั่งอยู่หลังโต๊ะ ด้านหน้าของเขาคือเอกสารที่คนด้านล่างส่งมาให้ ดวงตาเขาเย็นยะเยือกจนสามารถหยดเป็นน้ำออกมาได้

“คนเหล่านี้ไม่มีท่านอ๋องอย่างข้าอยู่ในสายตาจริงๆ！”

“ตอนนี้มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันที่หน้าศาล ยืนกรานที่จะขอคำอธิบาย เรื่องคุณหนูซูบุตรสาวคนเดียวของแม่ทัพเปียวฉีแห่งจวนตระกูลซูได้ถูกลักพาตัวไป ท่านอ๋องรีบออกกฎด้วยเถิด！” ผู้ใต้บังคับบัญชาโค้งคำนับ ยกมือทั้งสองข้างเหนือศีรษะและพูดคุยกับเขา

“ถ้าเขาต้องการขนย้ายหญิงสาวมากมายขนาดนี้ออกไปจากเมืองหลวงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีความเคลื่อนไหว เจ้าออกคำสั่งของข้าลงไป！ปิดประตูเมือง！แม้แต่ยุ่งตัวหนึ่งก็อย่าให้บินออกไปได้！”

“รับทราบ！”

.

ซูจิ่วเย่ว์รู้จากในความฝันของเธอว่า การปิดประตูเมืองนั้นไม่มีประโยชน์ อีกฝ่ายบังเอิญค้นพบเส้นทางลับจากลานบ้านของพ่อค้าผู้มั่งคั่งคนหนึ่ง เดินผ่านเส้นทางลับนี้ พวกเขาสามารถเข้าออกเมืองหลวงได้อย่างอิสระ พวกเขาจะกลัวอะไรกับทหารที่ถือดาบเฝ้าอยู่หน้าประตูเมือง?

และลานที่พวกเธอถูกจับมาขังไว้นี้ ก็เป็นลานที่มีทางลับนั่นเอง

แต่ไม่มีหนทางที่แน่นอนที่สุด สวรรค์ย่อมมีทางออกให้เสมอ หากพวกเธอต้องการหลบหนีไปจากที่นี่ ก็มีวิธีจริงๆ