ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 59

ในความฝันของเธอเมื่อวาน เธอเห็นมีคนหลบหนีออกจากลานบ้านหลังนี้ แต่ต้องทนกับความลำบากและคับข้องใจบ้าง แต่ความลำบากแค่นี้สำหรับพวกเธอที่เติบโตมาจากบนภูเขานั่นถือเป็นเรื่องเล็กน้อย

เสียงเคาะตีข้างนอกทำให้รู้ว่าเป็นเวลายามสามแล้ว ซูจิ่วเย่ว์คลำหามีดกันคิ้วเล็กๆในแขนเสื้อที่วันนี้เธอซื้อมาจากที่ตลาด

เธอตัดเชือกที่มัดมือมัดเท้าของเธอออกก่อน จากนั้นค่อยปลุกซูอี๋ที่นอนอยู่ข้างๆเธอให้ตื่น

วันนี้ซูอี๋กังวลอยู่ตลอดเวลา และเธอก็นอนหลับได้ไม่ค่อยดี

ลืมตาขึ้นอย่างงุนงง และถามเธอว่า “มีอะไรหรือ?”

ซูจิ่วเย่ว์มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นว่าข้างนอกไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เธอจึงลดเสียงลงและพูดว่า “พวกเราหลบหนีกันตอนนี้ ข้ารู้วิธีหนีออกไป เจ้าฟังข้านะ”

ซูอี๋เบื่อกับการอยู่ที่นี่เต็มทนแล้ว ได้ยินเธอบอกว่าสามารถหลบหนีได้ ก็มีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที “หนียังไง?”

“ข้าแก้เชือกให้เจ้าก่อนค่อยคุยกัน！”

หลังจากแก้เชือกแล้ว ซูจิ่วเย่ว์ก็เดินไปที่ประตูอย่างเงียบๆและมองออกไปข้างนอกผ่านรอยแตกของประตู จากนั้นก็เดินย่องกลับมาอย่างเงียบๆและเปิดหน้าต่างที่อยู่ด้านหลังห้อง

ในเวลาเดียวกันเธอก็กวักมือให้ซูอี๋ ซูอี๋ก็ไม่ลังเล ปีนหน้าต่างตามเธอออกมา

เมื่อออกจากห้องแล้ว ซูจิ่วเย่ว์ก็ต้องตกตะลึง

เธอรู้ว่ามีรูสุนัขที่สามารถคลานออกไปได้ แต่เธอกลับไม่รู้ว่ารูสุนัขนั้นอยู่ที่ไหน?

“พี่อี๋ บ้านหลังนี้มีรูสุนัขสามารถคลานออกไปได้ พวกเราช่วยกันหา?！”

ซูอี๋พยักหน้า จากนั้นก็มองหาบริเวณรอบๆ

บริเวณที่พวกเธออยู่น่าจะเป็นสวนของลานบ้านหลังที่สาม บ้านที่เป็นแผนผังแบบนี้จะคล้ายกันหมด เพียงแค่หาทิศทางให้ถูก ก็สามารถออกไปข้างนอกได้

“รูสุนัขมักอยู่ในสวน และแผนผังบ้านรูปแบบนี้สวนมักจะอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ พวกเราไปทางไหน?” เธอใช้นิ้วชี้ทิศทาง

ซูจิ่วเย่ว์ไม่เคยอาศัยอยู่ในลานบ้านที่หรูหราเช่นนี้มาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้ามา หลังจากฟังที่ซูอี๋พูดเธอคิดว่าเขาน่าทึ่งมาก！

“ได้！ฟังเจ้า！”

ทั้งสองใช้ประโยชน์จากความมืดตอนกลางคืน และรูปร่างที่เล็กของพวกเขา เลี่ยงผู้คนที่ลาดตระเวนและมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ตลอดทาง

แต่ทั้งสองต่างก็คาดไม่ถึงว่าบ้านนี้ค่อนข้างกว้างมาก ตามหาเป็นเวลานานก็ไม่เจอรูสุนัขที่ซูจิ่วเย่วพูดถึง

เวลาไม่คอยใคร หากยังรีรอต่อไปแผนการหลบหนีของทั้งสองก็อาจจะล้มเหลว หากถูกจับกลับไปอีกครั้ง คงยากที่จะหลบหนีอีก！

มีภูเขาปลอมอยู่ด้านหน้าทั้งสอง ซูอี๋มองกำแพงเตี้ยๆในสวน จึงเดินไปเพื่อย้ายก้อนหิน และเรียกซูจิ่วเย่ว์ให้มาช่วย

ซูจิ่วเย่ว์เห็นว่าเธอพยายามจะปีนกำแพง ก็รู้สึกประหลาดใจ แต่ก็รู้สึกว่านี่เป็นความคิดที่ดี

เธอมีแรงเยอะกว่าซูอี๋มาก ไม่นานทั้งสองก็ยกก้อนหินสามก้อนวางซ้อนกัน

ซูจิ่วเย่ว์ใส่กางเกง จึงสะดวกมากกว่าซูอี๋

ขณะที่กำลังจะพูดว่าเธอจะปีนขึ้นไปก่อน ค่อยดึงเขาขึ้นไปนั้น เธอก็เห็นซูอี๋ยัดชายกระโปรงเข้าในกางเกง เหยียบบนก้อนหินและพลิกตัวปีนขึ้นไปบนกำแพงแล้ว

ซูจิ่วเย่ว์ตกตะลึงกับท่าทีของเขา การเคลื่อนไหวที่พลิ้วไหวราวกับสายน้ำ เหมือนทำติดเป็นนิสัย

คุณหนูผู้มีฐานะต่างก็เป็นเช่นนี้หรือ? แล้วทำไมในละครบอกว่าพวกเธออ่อนแอ?

วินาทีถัดมาซูอี๋ก็ยื่นมือมาให้เธอ “มา จิ่วเย่ว์ ข้าดึงเจ้าขึ้นมา”

ซูจิ่วเย่ว์ก็ปีนขึ้นบนก้อนหิน คว้ามือของซูอี๋แล้วปีนขึ้นไปบนกำแพง

ซูอี๋เกาะขอบกำแพงไว้ด้วยสองมือ ค่อยๆทิ้งตัวลงมา โดยไม่ลืมที่จะบอกซูจิ่วเย่ว์ว่า “จิ่วเย่ว์ เจ้าระวังด้วย รอจนแขนเหยียดตรงก่อนค่อยกระโดด ก็จะไม่สูงมาก”

เมื่อเท้าทั้งสองข้างจรดพื้น ซูจิ่วเย่ว์รีบมองไปรอบๆ และเห็นว่าสถานที่นี้อยู่ในตรอกเล็กๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเธอหลบหนีออกมาได้แล้วจริงๆ