ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 71

หมอซุนพยักหน้า และถอนหายใจ “ตอนนี้ก็ทำได้เพียงเท่านี้”

วันนี้ข้ามาซื้อยา ท่านดูสิว่ามียาพวกนี้ไหม? หลิวซุ่ยฮวาเริ่มพูด และหยิบกระดาษออกมาจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้หมอซุน

หมอซุนรับไปดู “ถือว่าพวกเจ้าโชคดี เมื่อวานข้าได้นำสมุนไพรกลับมาจากที่อื่น เจ้าไปด้านหลังให้ฟู่ซุ่นจัดยาให้พวกเจ้า”

หลิวซุ่ยฮวารับใบสั่งยามา และกล่าวของคุณ “ขอบคุณท่านมาก”

จัดยาทั้งหมดสิบชุด ซูจิ่วเย่ว์เก็บใส่ในชะลอมข้างหลังที่เธอแบกไว้ รู้สึกถึงความหนักที่อยู่ข้างใน เธอจึงรู้สึกโล่งอก

หวังว่าซีหยวนจะอาการดีขึ้น ก็ไม่ต้องกินยาพวกนี้อีก เธอเห็นแล้วรู้สึกปวดใจแทนเขา

“ไปเถอะ พวกเราไปดูว่าที่ไหนมีอาหารบรรเทาทุกข์มาแจกจ่ายบ้าง”

หน้าศาล มีคนเข้าแถวไม่สั้นมายาว มีคนมากกว่าเมื่อวานที่หญิงชราหวังพูด อาจเป็นเพราะว่าวันนี้พวกเขาได้ยินข่าว

หลิวซุ่ยฮวาพาซูจิ่วเย่ว์ไปยืนเข้าแถวต่อที่หลังแถว และแตะไหลคนข้างหน้าเบาๆ แล้วถามว่า “น้องสาว ที่นี่คือมารับอาหารบรรเทาทุกข์ที่มาแจกจ่ายใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว เมื่อกี้ข้าถามพี่ทหาร พี่สะใภ้ไม่ต้องห่วงแค่เข้าแถวรอก่อน”

หลังจากที่ต่อแถวมาสิบห้านาที ก็ถึงคราวของหลิวซุ่ยฮวาพวกเขา

หลิวซุ่ยฮวาหยิบป้ายหมายเลขออกมา ลงทะเบียนเลขทะเบียนบ้านของตัวเอง และรับเสบียงอาหารจำนวนเจ็ดกิโลกรัมครึ่งอย่างราบรื่น

ทุกวันนี้อาหารมีค่าแต่ขาดตลาด มีเงินก็หาซื้อไม่ได้ อาหารเจ็ดกิโลกรัมครึ่งต้องใช้เงินจำนวนมาก！สิ่งนี้ทำให้หลิวซุ่ยฮวามีความสุขอย่างมาก

ซูจิ่วเย่ว์ใส่อาหารลงบนชะลอมของตัวเอง แต่หลิวซุ่ยฮวาห้ามไว้ และแย่งมันมาอย่างจริงจัง

“ท่านแม่ ให้ข้าเป็นคนแบกเถอะ ขาท่านไม่ค่อยดี อาหารพวกนี้ก็หนักมาก” ซูจิ่วเย่ว์พูด

แต่หลิววุ่ยฮวากดถุงอาหารไว้ ไม่ให้เธอมาหยิบ “ตอนนี้เป็นวัยที่เจ้ากำลังเติบโต จะทำงานที่หนักแบบนี้ไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะไม่สูง ถ้าหลังค่อมขึ้นมาจะทำอย่างไร น่าเกลียดจะตาย”

ซูจิ่วเย่ว์นึกถึงชายหลังค่อมที่หมู่บ้าน ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เธอไม่อยากกลายเป็นแบบนั้น

“แต่ว่า......”

หลิวซุ่ยฮวาหยิบอาหารไปแบกเอง “ไม่มีแต่ว่า เจ้าคิดว่าแม่แก่จนไม่สามารถเดินได้แล้วหรือ? แค่เจ็ดกิโลกรัมครึ่งทำไมจะแบกไม่ไหว แม่สามารถแบกมันเจ้าพร้อมกันก็ไหว！”

ซูจิ่วเย่ว์ยังอยากพูดต่อ แต่ถูกเธอขัดไว้ “พอล่ะ เจ้าอย่าแย่งเลย อีกเดี๋ยวต้องซื้อเส้นไหมอีก ถึงเวลานั้นเจ้าค่อยแบก ดังนั้นเจ้าอย่าแอบขี้เกียจล่ะ！”

ซูจิ่วเย่ว์รู้ว่านางจงใจทำเช่นนี้ เพื่อให้เธอไม่ต้องรู้สึกผิดในใจ เธอยิ้มและตอบรับ ทั้งสองจึงเดินออกจากประตูศาล

ต่อไปพวกเขาจะไปที่ร้านขายเสื้อผ้า ช่วงนี้กิจการร้านขายเสื้อผ้าก็ไม่ค่อยดี ท้องยังกินไม่อิ่ม ใครจะมีเงินเหลือมาซื้อเสื้อผ้า

ร้านรับงานบ้างเป็นครั้งคราว เมื่อหลิวซุ่ยฮวาพวกเธอเข้าไป เจ้าของร้านกำลังต้อนรับหญิงสาวคนหนึ่ง

หญิงสาวคนนี้แต่งตัวงดงาม มีปิ่นปักผมสีทองบนหัว ดูก็รู้ว่ามาจากครอบครัวที่ร่ำรวย

แต่ไม่คิดว่าหญิงสาวที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยนี้ จะมาตัดเสื้อที่ร้านขายเสื้อผ้า คนอย่างพวกเขาน่าจะมีช่างตัดเย็บประจำครอบครัว

ดวงตาของเจ้าของร้านเป็นประกายเมื่อเห็นเธอ “คุณหนูชุย เธอนี่เอง ผ้าเช็ดหน้าที่ท่านต้องการคือพี่สะใภ้คนนี้เป็นคนปัก”

หลิวซุ่ยฮวารีบพูดขึ้นก่อนว่า “จิ่วยา นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เจ้าปักเป็นจริงหรือ? อย่าทำให้คุณหนูท่านนี้ต้องเสียเวลา”

ซูจิ่วเย่ว์พยักหน้า “ข้าน่าจะทำเป็น ข้าเคยฝึกตอนเด็ก แต่ไม่ได้ปักมันมาหลายปีแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า”

“เคยเรียนมาตอนเด็ก? กับใคร?”

“คุณย่าเจียงที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน ตอนเด็กนางมักจะเย็บปักถักร้อยอยู่ที่หน้าประตูลานบ้าน ข้ารู้สึกว่านางปักได้สวย จึงยืนดูอยู่ข้างๆ นางจึงสอนข้า”

เมื่อได้ยินว่านามสกุลเจียง ดวงตาของหลิวซุ่ยฮวาก็สว่างขึ้น “นางมีไฝที่คางใช่หรือไม่? ”

“ใช่แล้ว คุณย่าเจียงสวยและอ่อนโยนมาก เด็กๆในหมู่บ้านต่างก็ชอบนาง”

“งั้นก็คือนาง！ แต่นางจะกลับไปที่เจียงหนานไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงไปอาศัยอยู่ข้างบ้านแม่เจ้าล่ะ?”

“นี่.......ข้าไม่เคยได้ยินคุณย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย”

“แล้วตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?”

“นางเสียไปเมื่อสามปีก่อน มันเป็นวันในฤดูร้อน อากาศร้อนระอุที่สามารถฆ่าคนได้ คุณย่าเจียงไม่สามารถรอดมาได้” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของซูจิ่วเย่ว์ก็ค่อยๆเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

ชุยหรูอวิ๋นและเป่าจูที่อยู่ข้างๆเธอก็มองหน้ากัน เป่าจูพูดว่า “คุณหนู ให้เธอลองดูก่อนไหม ตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว”

ชุยหรูอวิ๋นขมวดคิ้วและพยักหน้าเล็กน้อย “อืม”

ทันทีที่หันกลับไปมองซูจิ่วเย่ว์ก็ถามว่า “เจ้าช่วยข้าปักผ้าเช็ดหน้าแบบนี้ รูปภาพข้าจะเอาให้เจ้า ให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือน ถ้าเจ้าปักเสร็จแล้วนำมาให้ข้าดู ถ้าเสร็จงานข้าจะให้เจ้าสองตำลึง ถ้าไม่เสร็จจะให้เจ้าสองร้อยเหรียญ จะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องทำงานเปล่าประโยชน์ เจ้ายินดีที่จะลองดูไหม?”