ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 70

หลิวซุ่ยฮวายังเก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ ในเวลาพรบค่ำเธอจึงรีบไปบ้านของนางหวังเพื่อสอบถามถึงเรื่องนี้โดยเฉพาะ

“เป็นอย่างไรบ้าง? สามารถรับอาหารบรรเทาทุกข์ได้จริงหรือไม่” เธอเอามือซุกไว้ในแขนเสื้อ และยืดคอเข้าไปด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

นางหวังหยิบถุงข้าวออกมาโชว์ให้เธอดู หนักประมาณห้ากิโลกรัม

“เจ้าดูสิ นี่คือสิ่งที่ข้าได้นำกลับมา ข้าบอกครอบครัวของข้ามีเจ็ดคน พวกเขาก็เลยให้มาเท่านี้ และบอกว่าเดือนหน้าให้ไปรับอีก ยังมีอีกมาก”

ดวงตาของหลิวซุ่ยฮวาสว่างขึ้น "นิมันดีมากเลยนะ ท่านเทพชิงเทียนได้เมตตาแล้ว!"

นางหวางหัวเราะเยาะ “ท่านเทพชิงเทียนที่ไหนกัน นี่คืออาหารที่ทานอ๋องเยี่ยนประทานมาให้ตะหาก!”

ชาวบ้านทั่วไปที่ไหนจะรู้เรื่องการเมือง ใครที่สามารถทำให้พวกเขาอิ่มท้อง พวกเขาก็ฟังคนนั้น

หลิวซุ่ยฮวายังกล่าวชมอีกว่า "ท่านอ๋องเยี่ยนมีปรีชาญาณ! ถ้าอาหารบรรเทาทุกข์มาไม่ทันเวลา จะมีอีกกี่คนที่ต้องอดอยากจนตาย!"

“ใช่แล้วล่ะ! ตอนที่ข้าเข้าไปในเมืองเมื่อวานนี้ ข้าเห็นผู้คนจำนวนมากอดตายอยู่ข้างถนน โชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูหนาว ไม่อย่างนั้นข้าก็กลัวว่าจะเกิดโรคระบาดอีก”

หลิวซุ่ยฮวาไม่ได้เห็นกับตาของเธอเอง แต่เพียงคิดถึงฉากนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะหน้านิ่วคิ้วขมวด

“แล้ว…พวกเขาตายอยู่ข้างถนน โดยไม่มีใครสนใจเลยเหรอ?”

“ไปไม่ได้หรอก ?! ฝ่ายราชการได้ให้คนมาเก็บศพไปแล้ว แต่อาจจะต้องใช้ยะยะเวลาสักหน่อย”

“ถ้างั้นพรุ่งนี้ข้าจะลองไปดู ถ้าหากว่าไปช้ากว่านี้ อาหารแจกหมดแล้วจะทำอย่างไร” หลิวซุ่ยฮวากล่าว

“นั่นแหละเหตุผล วันนี้ตอนที่ข้าไปคนยังไม่เยอะ ไม่ต้องต่อคิว แต่ถ้าข่าวแพร่ออกไป เกรงว่าจะไม่สะดวกเหมือนตอนนี้ เจ้ารีบไปโดยเร็วดีกว่า”

หลิวซุ่ยฮสากลับมาที่บ้าน บอกครอบครัวของเธอเกี่ยวกับเมืองหนิวโถ่ว และบอกกล่าวว่าพรุ่งนี้เธอจะไปที่เมืองหนิวโถ่ว

แต่พวกลูกๆ ไม่ยอมปล่อยให้เธอไป ต้าเฉิงเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวก็ยืนขึ้นในเวลานี้เช่นกัน "ท่านแม่ ให้ข้าไปเถอะ! มันยากที่จะบอกว่าเกิดอะไรขึ้นในเมืองตอนนี้ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะให้อาหารแก่ท่าน แต่ข้าวสารหนักห้ากิโลกรัม ท่านก็แบกมันกลับมาไม่ไหวหรอก”

อู๋ฉ่วนยังช่วยพูดอีกว่า "ลูกๆ ก็โตกันหมดแล้ว เจ้าอายุปูนนี้แล้วทำไมจะมาโต้เถียงอะไรอยู่ตรงนี้? พรุ่งนี้ ให้ลูกคนโตและคนรองไปด้วยกัน หากพบเจอปัญหาอะไร พวกเขาจะได้ดูแลกันและกันได้"

แต่หลิวซุ่ยฮวายืนกรานไม่ยอม "ไม่ได้! ไม่ต้องแย่งกันกับข้า คราวนี้ยังไงพวกเจ้าก็ไปไม่ได้ ก่อนหน้านั้นที่ต้ากุ้ยโดนจับไปเป็นทหาร ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าไม่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้เมืองหนิวโถว่ท่านอ๋องเยี่ยนเป็นคนดูแลแทน ถ้าเกิดพวกเจ้าโดนจับไปเป็นทหาร แล้วจะให้พ่อแม่ของพวกเจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง?”

ต้าเฉิงและเอ้อร์เฉิงมองหน้ากัน และเทียนซิวเหนียงเป็นคนแรกที่ก้าวออกมา "ถูกต้อง สิ่งที่ท่านแม่พูดก็สมเหตุสมผล พวกเจ้าไม่ควรไป"

พูดมาขนาดนี้แล้ว เธอก็ไม่ได้คิดที่จะขอความช่วยเหลือจากใคร กลับยิ่งไม่อยากสนใจกับคำพูดไร้สาระพวกนี้

เฉินจาวตี้ก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ ถึงแม้ว่าถ้าเธอไปก็คงช่วยอะไรได้มากนัก

เมื่อเห็นว่าทุกคนเงียบ ซูจิ่วเย่ว์ก็พูดขึ้นว่า: "ท่านแม่ ข้าจะไปกับท่านได้ไหม? ข้ากำลังจะไปซื้อยาให้ซีหยวนพอดี ตอนนี้ก็มียาเย้าหยินจื่อแล้ว คงจะดีไม่น้อยถ้าซีหยวนฟื้นตัวได้เร็วกว่านี้" ”

เมื่อเธอพูดเช่นนี้ พูดได้ตรงใจของหลิวซุ่ยฮวาที่สุด

ไม่คาดคิดว่าซูจิ่วเย่ว์ก็คิดถึงอู๋ซีหยวนมากเท่า ๆ กันกับเธอ และมองเธอด้วยท่าทีอ่อนโยนขึ้นเยอะเลย

“ได้ พรุ่งนี้เช้าเราสองแม่ลูกจะไปด้วยกัน”

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูจิ่วเย่ว์ออกไปพร้อมกับหลิวชุยฮวา และงานในครัวก็ต้องตกที่เทียนซิวเหนียงเพียงคนเดียว

เธอโยนพลั่วเล็กๆ ในมือลงพื้นด้วยความโกรธ “ ข้าก็นึกสงสัยแล้วว่าทำไมเธอถึงได้ขยันนัก! ที่แท้เธอเองก็อยากจะอู้งาน ! พวกเขาทั้งหมดไปแล้ว ปล่อยให้ข้าทำงานอยู่คนเดียว!”

อารณ์เสียก็ได้อารมณ์เสียไปแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน เธอต้องรีบกลับไปทำอาหารให้พี่สะใภ้