ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 83

ซูจิ่วเย่ว์เห็นว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นจริงจังมาก เธอจึงรีบตอบไปว่า “รับทราบ อาจารย์ ศิษย์จะจดจำไว้”

เมื่อหวงฮูเซิงเห็นท่าทางที่แน่วแน่ของเธอ สีหน้าของเขาก็อ่อนลงมาก จากนั้นก็ได้ยินซูจิ่วเย่ว์พูดว่า “อาจารย์ ท่านวางแผนจะออกเดินทางพรุ่งนี้หลังเที่ยงใช่หรือไม่?”

หวงฮูเซิงวางแผนเรื่องนี้ไว้จริงๆ เมื่อได้ยินเธอถาม ก็รู้สึกแปลกใจ “เป็นเช่นนั้นจริง เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

ซูจิ่วเย่ว์ไม่ได้อธิบายให้เขาฟังมากนัก เรื่องลึกลับเช่นนี้ พูดออกไปเขาก็คงไม่เชื่อ

“ท่านอย่าถามเรื่องพวกนี้เลย ท่านฟังที่ข้าพูดเถอะ ออกเดินทางคืนนี้ ยิ่งเร็วยิ่งดี ออกจากเขตพื้นที่ของเมืองยงโจว จากนั้นไปนั่งเรือที่แม่น้ำเว่ยเพื่อกลับเมืองหลวง อย่าเดินทางทางถนนเด็ดขาด！”

หวงฮูเซิงรู้สึกสับสน “เจ้าได้ยินอะไรมาหรือ?”

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหน้า “ท่านไม่ต้องกังวลมากนัก อย่างไรก็ตามครั้งนี้ท่านต้องฟังที่ข้าพูด ไม่เช่นนั้น อาจเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น！”

เมื่อหวงฮูเซิงเห็นว่าสีหน้าของเธอนั้นจริงจัง และไม่เหมือนว่ากำลังล้อเล่น ก็พยักหน้า “คราวนี้ข้าจะยอมฟังเจ้าหนึ่งครั้ง”

หวงฮูเซิงรู้ดีว่ามีคนกำลังจะโจมตีเขา และเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้เตรียมพร้อมเลย ก่อนที่ประตูเมืองจะปิดสนิท ก็พาคนรับใช้ของเขาออกจากประตูเมือง

พวกเขาไม่ได้ใช้ทางถนน แต่หาชาวบ้านแถวนั้นพาพวกเขาเดินทางลัด

หลังจากเดินทางทั้งคืนจนมาถึงแม่น้ำเว่ย ขณะที่รอเรือพวกเขาจึงได้หยุดพักผ่อนสักพัก

เดินทางทางน้ำสบายกว่าทางบกมาก พวกเขาขึ้นเรือบรรทุกสินค้าลำหนึ่ง มอบเงินให้อีกฝ่ายสองตำลึง คนพายเรือก็รับปากที่จะพาพวกเขาล่องเรือเพื่อเดินทาง

หลังจากลงเรือแล้วก็จ้างรถม้าหนึ่งคัน เดินทางประมาณสี่ชั่วโมงก็มองเห็นประตูเมืองเหว่ยเอ๋อร์

หวงฮูเซิงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา เขาคิดว่าเขาเกือบจะไม่ได้กลับมาอีกแล้ว

ฟู๋เซิงจ่ายค่าจ้างรถม้า แล้วเดินมาข้างเขา

“นายท่าน พวกเรารีบกลับไปกันเถอะ? นายหญิงและคนอื่นๆคงจะกังวลกันมาก！”

แต่หวงฮูเซิงกลับส่ายหน้า “ไม่ พวกเจ้ากลับไปก่อน ข้าจะไปรายงานตัวที่วัง”

หลายวันมานี้เขาเห็นชัดเจนแล้ว เขากลับบ้านเกิดเพื่อไปหาตำราตัวอย่างของโรค ไม่รู้ว่าใครเป็นคนรั่วไหลข่าวนี้ มีคนไม่ต้องการให้เขาช่วยฮ่องเต้ ต้องการชีวิตของเขา ตอนนี้จะล่าช้าไม่ได้แล้ว เขาต้องรีบเข้าวังทันที

สิ่งที่โชคดีคือ อีกฝ่ายยังไม่มีความสามารถมากพอ ที่จะสามารถส่งคนของพวกเขาเข้าไปอยู่ข้างๆฮ่องเต้ได้

ทันทีที่หวงฮูเซิงทำเรื่องขอเข้าเฝ้า ขันทีกัวชุนไห่ที่อยู่ข้างๆฮ่องเต้ก็ออกมาเชิญเขา

ทันทีที่เขาเห็นหวงฮูเซิงก็ราวกับเห็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเขา “ใต้เท้าหวง ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว！ฮ่องเต้รอท่านนานแล้ว รีบเข้าไปเข้าเฝ้าเถอะ”

เขาเป็นขันทีที่อยู่ข้างๆฮ่องเต้ หากฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ เขาก็ต้องถูกฝังไปด้วย ใครจะไม่อยากมีอายุยืนยาว?

หวงฮูเซิงเดินตามเขาไปที่ห้องโถงด้านข้างเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาด เพื่อไม่ให้อาการแพ้ฝุ่นของฮ่องเต้นั้นหนักขึ้น จากนั้นจึงรีบเข้าไปในห้องบรรทมของฮ่องเต้

ข้างนอกอากาศหนาว กลัวว่าฮ่องเต้จะเป็นหวัด กัวชุนไห่จึงไม่กล้าเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ

ภายในห้องก่อไฟไว้ ร้อนและอบอ้าวมาก กลิ่นอำพันทะเลที่เข้มข้นผสมกับกลิ่นยาสมุนไพร หวงฮูเซิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อได้กลิ่น

มู่ซื่อหยวนหลับตาและนอนอยู่บนเตียง ได้ยินความเคลื่อนไหวก็หันไปมองเขา

ด้านหนึ่งคือชีวิตของจักรพรรดิ อีกด้านหนึ่งคือองค์ชาย เซี่ยลี่สิงไม่มีวิชาแยกร่าง พวกเขาล้วนเป็นข้าราชบริพาร หวงฮูเซิงรับรู้ถึงความลำบากของเขา ดังนั้นในเวลานี้จึงจำเป็นต้องช่วยเขาปกปิด

“ระหว่างทางที่ข้าน้อยเดินทางกลับมาเจอคนซุ่มโจมตี ใต้เท้าเซี่ยรอจัดการอยู่ด้านหลัง ให้ข้าน้อยไปก่อน ระหว่างทางที่กลับมาข้าน้อยก็ไม่เห็นเขาอีกเลย และไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของเขาเป็นอย่างไร”

มู่ซื่อหยวนค่อยๆหลับตาลง และตอบกลับอืมอย่างช้าๆ “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าออกไปก่อน ข้าจะส่งคนไปปกป้องเจ้าและครอบครัว ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวล”

หวงฮูเซิงก้มตัวลงและโค้งคำนับ และพูดเบาๆว่า “ข้าน้อยขอลา”

เขาออกจากห้องบรรทมอย่างช้าๆ และช่วยปิดประตูห้อง เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก จัดแจงเสื้อผ้า แล้วรีบวิ่งไปที่สถาบันแพทย์หลวงอย่างรวดเร็ว

เมื่อในห้องบรรทมเหลือเพียงกัวชุนไห่กับมู่ซื่อหยวนเพียงสองคน เขาจึงพูดว่า “ให้เฝิงเจิ้งหยางไปปกป้องเขาเป็นการส่วนตัว หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา ให้เฝิงเจิ้งหยางถือหัวมาพบข้า”

กัวชุนไห่รับใช้เขามาหลายปี รู้ว่าตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่เขาสามารถไว้ใจได้ เมื่อได้ยินเขาเอ่ยถึงเฝิงเจิ้งหยาง ก็ไม่รู้สึกแปลกใจเลย

เขาตอบรับด้วยความเคารพ จากนั้นก็ไปส่งพระราชกฤษฎีกาด้วยตัวเองที่จวนรัฐบาลติ้งกั๋ว

.

หมู่บ้านเซี่ยหยางมีนักวิชาการแก่คนหนึ่ง ที่สอบขุนนางกี่ครั้งก็ไม่ผ่าน ดังนั้นเขาจึงอยู่ที่เมืองเพื่อเป็นครูสอนหนังสือให้ความรู้แก่เด็กๆ

ต่อมาในเมืองค่อยเกิดความๆวุ่นวาย ประชาชนก็ไม่กล้าให้ลูกหลานไปเรียน เขาจึงว่างอยู่พักหนึ่ง จึงตัดสินใจกลับหมู่บ้าน

เดิมทีอยากใช้ชีวิตสงบสุขสักสองสามวัน แต่ไม่คิดว่าจะถูกซูจิ่วเย่ว์ตามตอแย มาหาที่บ้านทุกวัน และไม่เคยมามือเปล่า บางครั้งก็นำมันเทศมา บางครั้งก็นำผักมาสองต้น

ยื่นมือออกไปอย่าตีคนยิ้มแย้ม เขาก็ไม่กล้าที่จะไล่เธอไป