ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 84

ซูจิ่วเยว่จะหยิบคัมภีร์สามอักษรไปที่สวนด้วยทุกครั้ง และท่องมันวันล่ะหนึ่งหน้า

ผู้เฒ่านักปราชญ์ให้ความสำคัญต่อผู้หญิงที่ไร้พรสวรรค์ก็ตัดสินด้วยคุณธรรม แต่ซูจิ่วเย่ว์เป็นคนเรียนรู้ได้เร็วมาก เร็วกว่าศิษย์เก่าที่เขาเคยสอนมาก่อนหน้านั้น

เมื่อเวลาผ่านไป แต่แรกเริ่มเขาไม่ได้ชอบเธอมากนัก แต่ต่อมาเขาได้ชื่นชมความสามารถของเธอ

เมื่อใดก็ตามที่เธอมีคำถามใดๆ เขาจะตอบเธอโดยอ้างอิงจากพระคัมภีร์

ภรรยาของนักปราชญ์มีชื่อสกุลคือจาง ซู่จิ่วเยว่จึงเรียกเธอว่าป้างจาง

เธอชื่นชอบซูจิ่วเย่ว์เด็กสาวคนนี้มาก เด็กสาวคนนี้เกิดมาหน้าตาดียังไม่พอ ยังเป็นคนขยัน เมื่อไหร่ที่เธอมาเธอก็จะช่วยผ่าฟืนหรือทำความสะอาดสวนให้ทุกครั้ง

เมื่อได้ฟังเสียงของเด็กสาวท่องหนังสือ มันทำให้เธอนึกเสียใจที่ตอนนั้นไม่คิดจะเรียนรู้คำศัพท์สักสองสามคำจากตาเฒ่าสามีของเธอในตอนนั้น

ซูจิ่วเย่ว์มาที่นี่เพื่อเรียนรู้คัมภีร์สามอักษร เมื่อกลับบ้านเธอก็ไปสอนอู๋ซีหยวนต่อ

แต่เธอก็ค่อยๆ ค้นพบว่าอู๋ซีหยวนสามารถท่องจำได้เร็วกว่าเธออีก หนึ่งหน้าหนังสือเธอใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงในการท่องจำ แต่อู๋ซีหยวนกลับอ่านเพียงแค่สองครั้งเขาก็จำมันได้

ซูจิ่วเย่ว์ได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์จากอาจารย์ของเธอก่อนหน้านั้น สูตรยาที่อาจารย์สอนให้กับเธอ เธอก็สามารถจดจำได้อย่างรวดเร็ว แม้แต่อาจารย์ยังบอกว่าเธอฉลาดและเรียนรู้เร็ว แต่ตอนนี้อู๋ซีหยวนกลับฉลาดกว่าเธออีก เธอคิดว่าเขาต้องมีเคล็ดลับในการจำสิ่งต่าง ๆ เป็นแน่

ซูจิ่วเย่ว์ทำท่าย่นจมูก และตั้งใจวซักถามเขา: " ซีหยวน ทำไมเจ้าจำได้เร็วขนาดนี้"

อู๋ซีหยวนนั่งยองอยู่ข้างๆ เธอ เขาขีด ๆ เขียน ๆ บนพื้นด้วยไม้เล็กๆ ในมือ มองเห็นตัวหนังสือมีเค้าโครงเลือนลางขึ้นมา "เออ... ข้าก็ไม่รู้ ข้าแค่รู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ดูเหมือนมันอยู่ในหัวของข้าอยู่แล้ว ” แค่ขามองแวบเดียว ตัวหนังสือเหล่านี้ก็ผุดขึ้นมาทีละคำ ทีละคำ ”

ซูจิ่วเยว่ตกตะลึง นี่คือเหตุผลเหรอ?

ที่แท้อู๋ซีหยวนเคยศึกษาสิ่งเหล่านี้มาก่อนนั้นแล้ว แต่เขาลืมไปชั่วคราวเท่านั้นเอง ตอนนี้เพียงแค่นำพาเขาเท่านั้น เขาก็ค่อยๆ จำมันกลับคืนมาอีกครั้ง

เมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้ ซูจิ่วเย่ว์จึงไม่รู้สึกถึงแรงกดดันอีกต่อไป เธอเพิ่งจะเรียนรู้มันเป็นครั้งแรกจะไปสู้กับคนที่เรียนครั้งที่สองได้อย่างไร?

“ซีหยวน! กินยาได้แล้ว!” ซูจิ่วเย่ว์ยังคงคิดอยู่ แต่เสียงเสียงหนึ่งก็ดึงเธอกลับมา

เธอหันกลับไปมอง และเห็นหลิวซุ่ยฮวากำลังถือถ้วยยาข้ามธรณีประตูห้องครัวเดินเข้ามาหาพวกเขาสองคน

กลิ่นของทุ่งหญ้าในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นี้ ดูเหมือนจะโดนแช่แข็งอยู่ที่ปลายจมูก

ซูจิ่วเย่ว์ย่นจมูกโดยไม่รู้ตัว กลิ่นของยาตัวนี้แรงมาก แต่ซีหยวนยังคงต้องดื่มมันทุกวัน ช่างน่าสงสาร

อู๋ซีหยวนตอบรับอย่างเชื่อฟัง ยืนขึ้นจากพื้นแล้วเดินไปที่หลิวชุ่ยฮวา เอื้อมมือไปหยิบถ้วยยา ขมวดคิ้วและดื่มยาเต็มถ้วยจดหมดในรวดเดียว

เมื่อเห็นว่าเขาดื่มเสร็จแล้ว หลิวซุ่ยฮวาก็รีบเอาน้ำตาลข้าวมอลท์เข้าไปในปากของเขา อู๋ซีหยวนยิ้มให้เธออย่างไร้เดียงสา "ท่านแม่ ตอนนี้ข้าไม่กลัวมันขมอีกแล้ว!"

หลิวซุ่ยฮวารู้สึกสงสารมาก เมื่อเห็นเขาเป็นเด็กเชื่อฟังมาก จึงใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปากให้เขา

“เจ้าไม่กลัวมันขม แต่แม่กลัว! แม่กลัวเจ้าจะขม”

อู๋ซีหยวนตอนนี้ยังคงไม่เข้าใจความยากลำบากของท่านแม่ของเขา เขาได้แต่ยิ้มอย่างไร้เดียงสา

หลิวซุ่ยฮวาเหลือบไปมองซูจิ่วเย่ว์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา เธอถือหนังสืออยู่ในมือเล่มหนึ่ง หนังสือโดนเปิดอ่านจนเริ่มเก่า ดูเหมือนว่าเจ้าของหนังสือจะอ่านมันหลายรอบ

ในช่วงนี้ที่จิ่วเย่ว์ท่องหนังสือ ล้วนอยู่ในสายตาของเธอ และเมื่อเห็นลูกชายท่องหนังสือร่วมกับจิ่วเย่ว์ ทำให้เธอหวนคิดถึงภาพตอนที่ซีหยวนยังคงเป็นเด็กยืนท่องหนังสืออยู่ในบ้าน

ในชั่วพริบตา ลูกชายของเธอเติบโตตัวสูงขึ้นมาก แต่ไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตของเขาจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ขนาดนี้