ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 85

ซูจิ่วเย่ว์หัวเราะ ตอนที่เธอแต่งงานมาไม่รู้ว่าชายที่เธอต้องแต่งงานด้วยเป็นคนสติปัญญาไม่ดี และไม่คิดว่าเขาจะรักษาหายได้

เธอเป็นคนยึดมั่นในอุดมการณ์ ใครดีกับเธอ เธอจะดีกับเขาอย่างสุดจิตสุดใจ

อู๋ซีหยวนนั้นดีกับเธอมาก เธอไม่สนใจว่าเขาจะเป็นคนสติปัญญาไม่ดีหรือว่าเป็นคนปกติ

“เรื่องแบบนี้จะให้พูดได้อย่างไร? บางทีพรุ่งนี้เมื่อเราตื่นมาซีหยวนอาจจะหายดีแล้วก็เป็นได้?”

หลิวซุ่ยฮวาเห็นด้วยอย่างยิ่ง "เจ้าพูดถูกต้อง ไม่ต้องรีบร้อน พวกเราค่อย ๆ รักษาไป ซีหยวนจะต้องหายดีอย่างแน่นอน เมื่อหายแล้วไปสอบคัดเลือก ไม่แน่ต่อไปเขาอาจจะช่วยให้เจ้าได้รับใบเกียรติก็ได้!"

ซูจิ่วเย่ว์เม้มริมฝีปากของเธอแล้วยิ้มเบา ๆ "ดูสิ่งที่ท่านแม่พูดสิ ถ้าจะได้ใบเกรียติคุณยังไงก็ต้องให้ท่านแม่เป็นอันดับแรกก่อน!"

สองแม่ลูกสะใภ้พูดคุยกันและหัวเราะ เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว แค่ชั่วพริบตาก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว

ซูจิ่วเย่ว์ดึงเข็มเงินทั้งหมดบนร่างของอู๋ซีหยวนออกมา และช่วยเขาแต่งตัวอีกครั้ง

“ซีหยวน เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไงบ้าง?”

อู๋ซีหยวนพลิกตัวและนอนราบอยู่บนเตียง และพูดด้วยความงุนงงว่า "ง่วง"

ซูจิ่วเย่ว์ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เขาแล้วพูดเบา ๆ : "ถ้าอย่างนั้นเจ้าหงีบสักพักก่อนเถอะ เดี่ยวข้าจะปลุกเจ้าเอง อย่านอนเยอะเกินไปเดี่ยวเจ้าจะนอนไม่หลับในเวลากลางคืน "

อู๋ซีหยวนตอบรับแล้วนอนหลับไป

เมื่อเห็นว่าอู๋ซีหยวนหลับแล้ว ซูจิ่วเย่ว์ก็ออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ และปิดประตู

หลิวซุ่ยฮวากำลังรอเธออยู่ที่ประตู เมื่อเธอเห็นเธอออกมา ก็ก้าวไปข้างหน้าและถามว่า "ซีหยวนหลับแล้วเหรอ?"

ซูจิ่วเย่ว์พยักหน้า “ ค่ะท่านแม่ หลับไปแล้ว ท่านแม่ข้าอยากจะออกไปข้างนอกสักครู่ แล้วเดี่ยวท่านแม่ปลุกซีหยวนด้วย อย่าให้เขานอนนานเกินไป”

“ข้ารู้แล้ว”หลิวซุ่ยฮวาตอบรับ ทุกครั้งที่ซีหยวนฝั่งเข็มเขาจะรู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย จนพวกเขาคุ้นชินกับมันไปแล้ว

"แล้วเจ้าจะไปที่ไหนกัน?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซูจิ่วเย่ว์ก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย "ท่านแม่ วันก่อนข้าเข้าไปในเมืองได้พบเจอกับพี่สาวหยางหลิว เธอไหว้วานข้านำเงินนี้ไปให้กับท่านแม่พี่เขา ช่วงนี้ข้าค่อนข้างจะยุ่งมาก จนข้าลืมมันไปเสียสนิทเลย และวันนี้ข้าเพิ่งจำได้ ถ้าข้าไม่เอาไปให้วันนี้ ก็ไม่รู้จะแก้ตัวว่าอย่างไรดี ”

หลิวซุ่ยฮวายังผงะเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ความสัมพันธ์ของหยางหลิวและซูจิวเย่ว์ค่อนข้างอึดอัดวางตัวลำบาก เธอคิดว่าถ้าพวกเขาบังเอิญพบเจอกันบนท้องถนน พวกเขาจะหลีกเลี่ยงและถอยห่างไปไกล ๆ

แต่ใครจะรู้ว่าสองคนนี้ยังคงคบหากันอยู่ ความคิดของคนหนุ่มสาวสมัยนี้ช่างเข้าใจยากจริง ๆ

“หยางหลิว? เจ้าเห็นเธอเหรอ? นานแล้วที่ไม่ได้ข่าวจากเด็กคนนี้เลย แล้วเธอสบายดีไหม?” เกี่ยวกับเด็กคนนี้เธอไม่ค่อยมีความคิดเห็นเกี่ยวกับหยางหลิวเท่าไหร่หนัก ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กคนนี้เป็นคนดี เธอก็คงไม่แนะนำให้กับซีหยวนลูกชายของเธอ แต่เธอเป็นคนค่อนข้างไม่ค่อยน่าเชื่อถือและเป็นคนผิดคำสัญญา ! แค่คิดเรื่องนี้ก็ทำให้หลิวซุ่ยฮวารู้สึกโกรธขึ้นมา

“เธอบอกว่าเธอสบายดี ขอให้คนในครอบครัวของเธอไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องไปตามหาเธอ แต่ข้าแค่รู้สึกว่า...”

เธอไม่อยากจะพูดต่อ แต่หลิวซุ่ยฮวายังคงซักถามต่อว่า “ เจ้ารู้สึก? อย่างไรบ้าง? หรือว่าเธอเผชิญกับความยากลำบากอะไรหรือเปล่า”

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว ดูเหมือนในใจกำลังลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่

หลิวซุ่ยฮวาก็พูดว่า "มีอะไรที่เจ้าไม่สามารถพูดคุยกับแม่ได้อีกเหรือ"

ซูจิ่วเย่ว์กัดริมฝีปากล่างของเธอ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดว่า "ท่านแม่ ถ้าข้าบอกท่าน ท่านห้ามบอกคนอื่นนะ!"

หลิวซุ่ยฮวาทำท่าทางปิดปาก “ไม่ต้องห่วง แม่จะไม่บอกใคร”

“พี่สาวหยางหลิวไปที่เมืองเป็นบ้านเล็กของผู้อาวุโสชุย…”

“อะไรนะ! เจ้าพูดจริงเหรอ?”หลิวซุ่ยฮวารู้สึกประหลาดใจมาก

"เข้ามาสิ" เธอเปิดรั้วและเชิญซูจิ่วเย่ว์เข้ามา

หันกลับไปและตะโกนไปที่บ้าน: "ท่านแม่! ลูกสะใภ้สกุลอู๋มาหาท่าน!"

ในหมู่บ้านเซี่ยหยางนี้มีคนสกุลอู๋เพียงครอบครัวเดียว และเป็นครอบครัวที่ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนักกับครอบครัวของพวกเขา แล้วลูกสะใภ้ของเขามาหามีเรื่องอันใด?

นางเฉียนรู้สึกประหลาดใจ แต่เธอก็ลงจากคั่งแล้วออกไปทักทายเธอ

ทันทีที่ม่านประตูถูกเปิดออก รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ "เจ้าคือภรรยาของซีหยวนนี่! เป็นแขกคนพิเศษเชียวนะ! มาเร็ว เชิญเข้ามา!"

ซูจิ่วเย่ว์มาเพื่อให้เงิน ดังนั้นจึงไม่กล้าให้กับเธอในสถานที่เปิดเผยอย่างไม่ระมัดระวังเช่นนี้ได้ เธอจึงเดินตามเธอเข้าไปในบ้าน

นางเฉียนคิดว่าเธอมาที่นี่ต้องมีอะไรบางอย่างแน่ แต่เธอไม่คิดว่าซูจิ่วเย่ว์จะพูดคุยกับเธอและลูกสะใภ้อยู่เป็นเวลานาน ก็ยังไม่เข้าเรื่องเสียที

เมื่อนางเฉียนเห็นท่าทางของเธอ ก็คิดว่าเธอคงมีอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถพูดได้ และไม่สะดวกที่จะพูดต่อหน้าลูกสะใภ้

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่งแล้ว เธอก็พูดกับกุ้ยเนียงว่า "ลูกสะใภ้ใหญ่ เจ้าไปเติมฟืนในหลุมคั่งหน่อย"

กุ้ยเนียงตอบรับคำแล้วออกจากห้องไป นางเฉียนจึงพูดว่า "ภรรยาซีหยวน ป้าจะไม่พูดอ้อมค้อม ถ้าเจ้ามีอะไรจะพูดก็บอกกับข้าเถอะ"

ซูจิ่วเย่ว์รอจนกระทั่งกุ้ยเนียงจากไปแล้ว จึงรีบหยิบเงินสองตำลึงออกมาจะกระเป๋าแล้ววางไว้บนโต๊ะ

เสียงดังเกร็ก นางเฉียนก็ผงะไป

เธอมองไปที่ซูจิ่วเย่ว์อย่างสงสัย “ภรรยาซีหยวน เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

ซูจิ่วเย่ว์เก็บกระเป๋าเงินของเธอแล้วอธิบายว่า: " ท่านป้า เงินนี้คือพี่สาวหยางหลิวไหว้วานข้านำมาให้กับท่าน "