ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 85

ซูจิ่วเย่ว์หัวเราะ ตอนที่เธอแต่งงานมาไม่รู้ว่าชายที่เธอต้องแต่งงานด้วยเป็นคนสติปัญญาไม่ดี และไม่คิดว่าเขาจะรักษาหายได้

เธอเป็นคนยึดมั่นในอุดมการณ์ ใครดีกับเธอ เธอจะดีกับเขาอย่างสุดจิตสุดใจ

อู๋ซีหยวนนั้นดีกับเธอมาก เธอไม่สนใจว่าเขาจะเป็นคนสติปัญญาไม่ดีหรือว่าเป็นคนปกติ

“เรื่องแบบนี้จะให้พูดได้อย่างไร? บางทีพรุ่งนี้เมื่อเราตื่นมาซีหยวนอาจจะหายดีแล้วก็เป็นได้?”

หลิวซุ่ยฮวาเห็นด้วยอย่างยิ่ง "เจ้าพูดถูกต้อง ไม่ต้องรีบร้อน พวกเราค่อย ๆ รักษาไป ซีหยวนจะต้องหายดีอย่างแน่นอน เมื่อหายแล้วไปสอบคัดเลือก ไม่แน่ต่อไปเขาอาจจะช่วยให้เจ้าได้รับใบเกียรติก็ได้!"

ซูจิ่วเย่ว์เม้มริมฝีปากของเธอแล้วยิ้มเบา ๆ "ดูสิ่งที่ท่านแม่พูดสิ ถ้าจะได้ใบเกรียติคุณยังไงก็ต้องให้ท่านแม่เป็นอันดับแรกก่อน!"

สองแม่ลูกสะใภ้พูดคุยกันและหัวเราะ เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว แค่ชั่วพริบตาก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว

ซูจิ่วเย่ว์ดึงเข็มเงินทั้งหมดบนร่างของอู๋ซีหยวนออกมา และช่วยเขาแต่งตัวอีกครั้ง

“ซีหยวน เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไงบ้าง?”

อู๋ซีหยวนพลิกตัวและนอนราบอยู่บนเตียง และพูดด้วยความงุนงงว่า "ง่วง"

ซูจิ่วเย่ว์ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เขาแล้วพูดเบา ๆ : "ถ้าอย่างนั้นเจ้าหงีบสักพักก่อนเถอะ เดี่ยวข้าจะปลุกเจ้าเอง อย่านอนเยอะเกินไปเดี่ยวเจ้าจะนอนไม่หลับในเวลากลางคืน "

อู๋ซีหยวนตอบรับแล้วนอนหลับไป

เมื่อเห็นว่าอู๋ซีหยวนหลับแล้ว ซูจิ่วเย่ว์ก็ออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ และปิดประตู

หลิวซุ่ยฮวากำลังรอเธออยู่ที่ประตู เมื่อเธอเห็นเธอออกมา ก็ก้าวไปข้างหน้าและถามว่า "ซีหยวนหลับแล้วเหรอ?"

ซูจิ่วเย่ว์พยักหน้า “ ค่ะท่านแม่ หลับไปแล้ว ท่านแม่ข้าอยากจะออกไปข้างนอกสักครู่ แล้วเดี่ยวท่านแม่ปลุกซีหยวนด้วย อย่าให้เขานอนนานเกินไป”

“ข้ารู้แล้ว”หลิวซุ่ยฮวาตอบรับ ทุกครั้งที่ซีหยวนฝั่งเข็มเขาจะรู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย จนพวกเขาคุ้นชินกับมันไปแล้ว

"แล้วเจ้าจะไปที่ไหนกัน?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซูจิ่วเย่ว์ก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย "ท่านแม่ วันก่อนข้าเข้าไปในเมืองได้พบเจอกับพี่สาวหยางหลิว เธอไหว้วานข้านำเงินนี้ไปให้กับท่านแม่พี่เขา ช่วงนี้ข้าค่อนข้างจะยุ่งมาก จนข้าลืมมันไปเสียสนิทเลย และวันนี้ข้าเพิ่งจำได้ ถ้าข้าไม่เอาไปให้วันนี้ ก็ไม่รู้จะแก้ตัวว่าอย่างไรดี ”

หลิวซุ่ยฮวายังผงะเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ความสัมพันธ์ของหยางหลิวและซูจิวเย่ว์ค่อนข้างอึดอัดวางตัวลำบาก เธอคิดว่าถ้าพวกเขาบังเอิญพบเจอกันบนท้องถนน พวกเขาจะหลีกเลี่ยงและถอยห่างไปไกล ๆ

แต่ใครจะรู้ว่าสองคนนี้ยังคงคบหากันอยู่ ความคิดของคนหนุ่มสาวสมัยนี้ช่างเข้าใจยากจริง ๆ

“หยางหลิว? เจ้าเห็นเธอเหรอ? นานแล้วที่ไม่ได้ข่าวจากเด็กคนนี้เลย แล้วเธอสบายดีไหม?” เกี่ยวกับเด็กคนนี้เธอไม่ค่อยมีความคิดเห็นเกี่ยวกับหยางหลิวเท่าไหร่หนัก ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กคนนี้เป็นคนดี เธอก็คงไม่แนะนำให้กับซีหยวนลูกชายของเธอ แต่เธอเป็นคนค่อนข้างไม่ค่อยน่าเชื่อถือและเป็นคนผิดคำสัญญา ! แค่คิดเรื่องนี้ก็ทำให้หลิวซุ่ยฮวารู้สึกโกรธขึ้นมา

“เธอบอกว่าเธอสบายดี ขอให้คนในครอบครัวของเธอไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องไปตามหาเธอ แต่ข้าแค่รู้สึกว่า...”

เธอไม่อยากจะพูดต่อ แต่หลิวซุ่ยฮวายังคงซักถามต่อว่า “ เจ้ารู้สึก? อย่างไรบ้าง? หรือว่าเธอเผชิญกับความยากลำบากอะไรหรือเปล่า”

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว ดูเหมือนในใจกำลังลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่

หลิวซุ่ยฮวาก็พูดว่า "มีอะไรที่เจ้าไม่สามารถพูดคุยกับแม่ได้อีกเหรือ"

ซูจิ่วเย่ว์กัดริมฝีปากล่างของเธอ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดว่า "ท่านแม่ ถ้าข้าบอกท่าน ท่านห้ามบอกคนอื่นนะ!"

หลิวซุ่ยฮวาทำท่าทางปิดปาก “ไม่ต้องห่วง แม่จะไม่บอกใคร”

“พี่สาวหยางหลิวไปที่เมืองเป็นบ้านเล็กของผู้อาวุโสชุย…”

“อะไรนะ! เจ้าพูดจริงเหรอ?”หลิวซุ่ยฮวารู้สึกประหลาดใจมาก