ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 105

ยี่หวานั่งดื่มกับพวกเขาจนในที่สุดเธอก็เริ่มรู้สึกมึนแล้ว นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ได้เมาแบบนี้ แต่กินหมดไปหลายกลมก็ไม่แปลกที่จะรู้สึกบ้าง ไม่รู้ว่าเธอเครียดเรื่องที่ฮาเดสย้ายมาอยู่ที่ไทยหรือเครียดเรื่องของวายุกับเรนจิกันแน่ อารมณ์ตอนนี้มันตีกันไปหมด

“เฮียลูบหัวหนูหน่อย หนูง่วงแล้ว” ยี่หวาเอนตัวลงไปนอนบนตักโยวไคเพื่อให้เขาลูบหัวเธอให้หลับ

“เวลาเมาแล้วขี้อ้อนชะมัด” โยวไคบ่นเล็กน้อยแต่ก็ยอมลูบหัวหญิงสาวแต่โดยดีจนเธอรู้สึกเคลิ้ม แต่เมื่อนึกได้ว่าเธอควรกลับบ้านก็รีบลุกขึ้นทันที

“หนูกลับบ้านดีกว่า ไม่อยากอยู่เจอหน้าผู้ชายคนนั้นแล้ว ไว้ว่างๆ จะมาหานะ” ว่าจบยี่หวาก็ขับรถออกมาจากผับทันที แม้ว่าเธอจะเมาแต่สติเธอก็ยังอยู่ครบ ทำให้ขับกลับมาถึงคอนโดอย่างปลอดภัย

พอยี่หวาเดินเข้ามาในห้องก็รู้สึกเหงายังไงไม่รู้ อยากเจอเรนจิกับคุณวายุจัง แต่ตอนนี้พวกเขาคงหลับไปแล้ว แถมถ้าเจอในสภาพนี้พวกเขาจะต้องผิดหวังในตัวเธอแน่ สักพักเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น แถมสายที่ปรากฏยังเป็นคนที่เธออยากเจอมากที่สุดอีก เธอไม่รอช้ารีบกดรับก่อนจะส่งเสียงหวานๆ ไปให้ “ฮัลโหล~”

“เธอเมา? ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าเธอไม่ควรดื่ม ตอนนี้อยู่ที่ไหน” วายุพูดออกมาอย่างดุดันปนเป็นห่วง เพราะเขาพอรู้ว่าหญิงสาวคอแข็งขนาดไหน แต่ในเมื่อเธอถึงขั้นเมา ก็แสดงว่าดื่มไปเยอะมาก

“ฉันอยู่ที่ห้องค่ะ เพิ่งกลับมาถึงเอง”

“ขับรถกลับเอง?”

“ใช่ค่ะ แต่คุณไม่ต้องห่วง ฉันถึงห้องปลอดภัยดีค่ะ”

“อีกสิบนาที” อีกฝ่ายพูดจบก็กดวางสาย สิบนาทีงั้นเหรอ? หมายความว่ายังไง? ไม่ใช่ว่าเขาจะมาหาเธอที่นี่หรอกนะ?

แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ

“คุณมาหาฉันแบบนี้แล้วเรนจิจะอยู่กับใครคะ” ยี่หวาถามชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องเธอพร้อมกับสีหน้าที่คาดเดาอารมณ์ได้ยาก

“ธาราธร”

“เขาไม่โมโหแย่เหรอคะที่คุณโทรไปปลุกกลางดึกแบบนี้” เธอคิดสภาพเพิ่งตื่นนอนของอีกฝ่ายออกเลย คงโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้

“กล้าก็ลองดู”

“เอ่อ…งั้นคุณเข้ามาข้างในก่อนดีกว่าค่ะ” วายุไม่พูดอะไรแต่เดินเข้ามาหาเธอแล้วเอื้อมมือไปจับแขนเพื่อเช็กอาการให้แน่ใจ “ฉันสบายดีค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

“คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่” เขาไม่วางใจถ้าเกิดอาการแบบวันนั้นขึ้นอีกแล้วเธออยู่คนเดียวจะเป็นอันตราย

ยี่หวาพยักหน้าเข้าใจ เพราะเธอเองก็อยากให้เขาอยู่ที่นี่เหมือนกัน ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก “งั้นฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ คุณตามสบายเลยค่ะ”

หลังจากยี่หวาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง เห็นวายุเอาแต่จ้องหน้าเธออย่างไม่ละสายตาไปไหน มันทำให้เธอรู้สึกเกร็งๆ ยังไงไม่รู้ แต่คงเป็นเพราะในร่างกายยังคงมีแอลกอฮอล์อยู่ทำให้เธอเดินไปนั่งบนโซฟาแล้วโน้มตัวลงไปนอนบนตักวายุ “คุณดีกับฉันขนาดนี้ ถ้าฉันจะแย่งคุณมาจากดาหลาเลยจะดีไหมนะ?”

ตลอดเวลาที่ผ่านมาในสายตาของยี่หวา วายุเป็นคนที่สุภาพบุรุษมาก คอยดูแลเธอ ไม่ทำให้เธอต้องลำบากใจ แต่ทว่าจูบของเขาตอนนี้กลับเต็มไปด้วยการจู่โจมทำให้ลบล้างสิ่งที่เธอเคยรับรู้มาทั้งหมด มือหนาบีบรัดเอวเธอจนแน่น แถมยังสอดลิ้นเข้ามาอย่างอุกอาจดูดดึงลิ้นของเธอไว้อย่างเอาแต่ใจ ในโพรงปากเต็มไปด้วยกลิ่นอายของชายหนุ่ม จนสุดท้ายยี่หวาหายใจติดขัด อารมณ์โกรธพุ่งสูงขึ้น มือเล็กกำปกเสื้อเชิ้ตของเขาไว้ นิ้วเรียวสั่นระริก

วายุได้สติกลับมารีบผละออกจากยี่หวาเล็กน้อย จ้องมองท่าทางของเธออย่างรู้สึกผิด ก่อนจะก้มหน้าลงไปอีกครั้งแต่ทว่าคราวนี้กลับจุมพิตที่หน้าผากของเธอ “ฉันจะไม่ขอโทษที่ทำแบบนี้เพราะฉันตั้งใจ แต่ฉันขอโทษที่ทำรุนแรงกับเธอ”

“ฉันไม่พอใจที่คุณทำแบบนี้กับฉัน ทั้งที่ฉันไว้ใจคุณมาก ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันคงต้องพูดกับคุณตรงๆ แล้ว”

วายุสีหน้านิ่งเฉย ตั้งใจจะเข้าไปจูบปิดปากยี่หวาอีกครั้งหวังจะห้ามไม่ให้เธอพูดคำที่เขาไม่อยากฟังออกมา แต่ยี่หวาก็เบี่ยงหน้าหลบได้ทัน “ฉันไม่ได้ชอบคุณ”

ทันทีที่ยี่หวาพูดจบกระดูกสันหลังของวายุกลายเป็นเส้นแข็ง ค่อยๆ เอื้อมมือที่สั่นเทาไปโอบกอดเธอไว้แน่นที่อก คางเกยที่ไหล่ของเธอปิดปากไม่พูดอะไร เวลานั้นยี่หวาใจอ่อนยวบยาบ อารมณ์ขุ่นมัวที่ถูกเธอสะกดไว้ทั้งหมดทะลักออกมา

เรื่องนี้เขาไม่ได้ทำอะไรผิด

เธอต่างหากที่เป็นคนผิด

เป็นเพราะเธอที่โลภมากอยู่นาน

เป็นเธอที่ไม่ยอมเดินออกมาจากเขาตั้งแต่แรก