ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 107

แม้ว่าเธอจะจำไม่ได้ แต่ความรู้สึกของเธอไม่ผิดแน่ เขาเป็นพ่อของเธอจริงๆ ถ้าเธอเดินเข้าไปทักเขาจะโกรธไหม แต่พี่ชายเธอบอกว่าพวกเขาเกลียดเธอมากนี่สิ แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เจอเธอมาหลายปีความเกลียดที่มีอาจจะลดน้อยลงบ้างก็ได้

แต่พอจะเดินเข้าไปหาข้อมือเธอก็ถูกดึงเอาไว้ก่อน ตามด้วยเสียงราบเรียบ “เธอจะไปไหน? คงไม่ได้คิดจะเข้าไปทักทายพวกเขาใช่ไหม”

“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ยี่หวาหันไปถามเดวิล โชคดีที่ควิลเลอร์เดินไปหาอะไรทานเลยไม่เห็น

เดวิลรีบปล่อยข้อมือยี่หวาก่อนที่ใครจะสังเกตเห็น “ฉันก็ได้บัตรเชิญมาเหมือนกัน แล้วเธอคิดจะเข้าไปทักทายพวกเขาจริงๆ อย่างนั้นเหรอ”

“ฉันว่าพวกเขาอาจจะเลิกเกลียดฉันแล้วก็ได้ ยังไงเขาก็เป็นพ่อของฉันนะ”

“เธอคิดดีๆ เพราะแม้แต่น้องสาวยังเกลียดเธออยู่เลย”

ยี่หวาครุ่นคิดสักพัก ซึ่งมันอาจจะเป็นอย่างที่เดวิลบอกก็ได้ เธอคงดีใจไปหน่อยก็เลยทำตัววู่วาม “เป็นอย่างที่นายบอก”

เนื่องจากตอนนี้ยี่หวากำลังยืนคุยกับเดวิลทำให้ทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตาของนักข่าวบางคน พวกเขาไม่รอช้ารีบหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปทั้งสองคน ทำให้ดาหลาที่หันไปเห็นยี่หวาสีหน้าบึ้งตึงเพราะความโกรธ รีบหันไปพูดกับดนัยณัฐที่ยืนอยู่ข้างๆ

“คุณพ่อคะ? นั่นใช่พี่สาวไหมคะ”

ดนัยณัฐรีบหันไปมอง แววตาสั่นไหวไปครู่หนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าให้ดูเคร่งขรึม มองอีกฝ่ายอย่างดูถูกเหยียดหยามแบบที่เคยมองเธอในสมัยก่อน “เหอะ มีผู้ชายไม่ขาดจริงๆ”

“หนูขอเข้าไปทักพี่สาวหน่อยนะคะ”

“พ่อไปด้วย แต่ลูกก็อย่าพูดอะไรให้คนอื่นรู้ว่ามันเป็นพี่สาวของลูกล่ะ”

“ค่ะคุณพ่อ” ดาหลาพูดด้วยเสียงอ่อน แต่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยความสะใจที่เห็นว่าพ่อเธอเกลียดยี่หวามาก

“สวัสดียี่หวา เธอก็มางานนี้ด้วยเหรอ นี่พ่อฉันเอง” ดาหลาทักทายยี่หวาด้วยเสียงอ่อนหวาน มือทั้งสองข้างคล้องที่แขนดนัยณัฐแน่น “คุณพ่อคะ นี่รุ่นน้องดาที่บริษัทค่ะ”

ดนัยณัฐพยักหัวเป็นเชิงรับรู้ ทำให้ร่างกายยี่หวาด้านชาไปหมด นี่เขาทำเป็นไม่รู้จักเธออย่างนั้นเหรอ…ยี่หวายกมือไหว้ผู้ชายตรงหน้าด้วยร่างกายสั่นเทา พยายามควบคุมเสียงให้หนักแน่นก่อนจะเอ่ยออกไป “สวัสดีค่ะ”

ดนัยณัฐไม่แม้แต่รับไหว้ยี่หวาเดินออกไปอย่างไม่สนใจ ดาหลาที่เห็นก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่หูของยี่หวาเบาๆ “สมน้ำหน้า”

“คุณ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังดาหลา เธอรีบหันหลังกลับไปมองก็เจอกับชาร์ล เจ้าของโรงแรมชื่อดังที่มีสาขาอยู่มากมายนับไม่ถ้วน “ใช่คุณจริงๆ ด้วย ผมคิดว่าผมมองผิดไปซะอีก”

ชาร์ลเดินเลี่ยงดาหลาที่ยืนยิ้มหวานให้เขามาหายี่หวาแทน ทำเอาดาหลาสีหน้าหมองคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัด ส่วนชาร์ลก็ได้แต่ทำหน้างงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

“คุณชาร์ล?” ยี่หวาจำชื่อที่เขาเคยบอกในแชทได้ เธอก็งงกับตัวเองเหมือนกัน ทั้งที่ความจำเธอก็ดี แต่กลับจำเรื่องก่อนหน้าที่จะเกิดอุบัติเหตุไม่ได้สักที

“ดีใจจังที่คุณจำผมได้ด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเจอคุณที่นี่” ยี่หวาได้แต่ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเบาๆ เพราะไม่รู้จะตอบกลับยังไง

ดาหลาที่ได้ยินก็มีสีหน้าดูถูกยี่หวา ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วหันไปส่งเสียงอ่อนหวานให้ชาร์ล “คุณชาร์ลรู้จักยี่หวาด้วยเหรอคะ?”

“ครับ ผมรู้จัก ว่าแต่คุณเป็นใคร?” ชาร์ลตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำเอาเดวิลที่ได้ยินถึงกับต้องหลุดขำออกมาเบาๆ

สีหน้าดาหลาดูแย่ลงเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่รู้จักเธอ ทั้งที่เธอเป็นดาราดังขนาดนี้ “ฉันดาหลาค่ะ”

“ครับ” ชาร์ลตอบกลับเป็นมารยาท และหันมาพูดคุยกับยี่หวาต่อ “ว่าแต่คุณมากับใคร”

“ผู้จัดการส่วนตัวค่ะ”

คุณหญิงกลุ่มหนึ่งหันมาเห็นยี่หวายืนคุยกับชาร์ลก็ขมวดคิ้วกันเป็นแถว เพราะพวกเขารู้ว่าชาร์ลคือหนุ่มที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย พวกเธอต่างก็หวังอยากให้ลูกสาวได้แต่งงานกับเขา แต่ติดที่ว่าอีกฝ่ายกลับไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย แล้วตอนนี้พวกเธอกำลังเห็นอะไร…เธอเห็นชาร์ลกำลังยิ้มให้กับผู้หญิงที่พวกเธอไม่รู้จัก!